Η Μόσχα, προπύργιο ενάντια στους τζιχαντιστές

Είναι λάθος να αναλύουμε τη ρωσική πολιτική από αραβική ή δυτική προοπτική. Η Ρωσία έχει την ίδια τη δική της αντίληψη για τους τζιχαντιστές τους οποίους γνωρίζει από το 1978, όταν ήρθαν να βοηθήσουν ενεργά τους Αφγανούς Παστούν ενάντια στην κομμουνιστική κυβέρνηση στην Καμπούλ.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν πολέμησε προσωπικά τους τζιχαντιστές στον Καύκασο, συμπεριλαμβανομένου του Ισλαμικού Εμιράτου της Ιχκερίας (δεύτερος πόλεμος της Τσετσενίας 1999-2000), και τους νίκησε. Εκείνη την εποχή, οι Άραβες έλεγαν ότι είναι αλληλέγγυοι με τους Ρώσους μουσουλμάνους και δεν καταλάβαιναν το τι συνέβαινε εκεί, ενώ οι Δυτικοί, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, χειροκροτούσαν όλους εκείνους που προσπαθούσαν να συνεχίσουν την εξάρθρωση της Ρωσίας. Ωστόσο, στην πράξη, δεν υπήρχε καμία διαφορά μεταξύ του χτεσινού Εμιράτου και του σημερινού Χαλιφάτου. Εφάρμοζαν τη Σαρία και κόβανε κεφάλια με τον ίδιο τρόπο στο Γκρόζνι όπως το κάνουν στη Ράκα.

Προσοχή, σοκαρίστηκες εικόνες. - Θηριωδίες των τζιχαντιστών του Καυκάσου. Εδώ στο Νταγκεστάν το 1999.

Σήμερα, παρά την προπαγάνδα που διαβεβαιώνει ότι ο πόλεμος στη Συρία είναι ένας πόλεμος κατά του Ισλάμ ή ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας είναι μια « δικτατορία (sic) Αλαουϊτών (re-sic) » που σφάζει τους Σουνίτες, τα γεγονότα είναι επίμονα: ο συριακή αραβικός στρατός που πολεμά τους τζιχαντιστές αποτελείται από 70% σουνίτες.

Το 2012, δηλαδή σχεδόν στην αρχή του πολέμου, όταν η αμερικανική DIA προειδοποιούσε τον Λευκό Οίκο για το τι θα γινόταν το Νταές/Daesh, ο Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι η Συρία είχε γίνει ένα « ρωσικό εσωτερικό θέμα ». Από τότε, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα διεθνή Συνασπισμό κατά των τζιχαντιστών με τους Δυτικούς.

Η Ρωσία θυμάται τον τρόπο με το οποίο ο κόσμος έπεσε κατά τη δεκαετία του 1930. Την εποχή εκείνη, ο βασιλιάς της Αγγλίας, Edward VIII, ήταν ναζί δημοσίως. Ο Montagu Norman, Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας χρηματοδοτούσε την ανάδυση του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία με τα χρήματα του Στέμματος [1]. Οι Βρετανοί νόμιζαν με αυτόν τον τρόπο ότι στήριζαν ένα κράτος ικανό να ανατρέψει τη Σοβιετική Ένωση, η οποία είχε εξαλείψει τον Τσάρο Νικολάου Β’ και απειλούσε τα καπιταλιστικά συμφέροντα τους. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, συμμάχησαν με τον Στάλιν και τον Μάο εναντίον του Χίτλερ.

Σ’ αυτές τις παλιές φωτογραφίες που αποκάλυψε η Sun , ο μελλοντικός βασιλιάς Edward VIII μαθαίνει στην μελλοντική βασίλισσα Ελισάβετ Β’ -τότε ηλικίας 6 ετών- το ναζιστικό χαιρετισμό.

Ο Πούτιν ελπίζει ότι θα μπορέσει να αντιστρέψει τις σημερινές συμμαχίες, όπως ήταν η περίπτωση κατά την περίοδο 1936-1939. Για αυτό, τα τελευταία χρόνια, προσπάθησε να μεταχειριστεί τους Αμερικανούς ως « εταίρους », παρότι η Ουάσιγκτον τον πυροβολούσε στη πλάτη, οργανώνοντας διαδηλώσεις στη Μόσχα κατά της κυβέρνησης του (2011-12) και πραξικόπημα στην Ουκρανία (2013-14).

Ο Ρώσος πρεσβευτής, Βιτάλι Τσούρκιν, διανέμισε στις 10 Φεβρουαρίου, σε όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, μια έκθεση των υπηρεσιών πληροφοριών σχετικά με τις δραστηριότητες στήριξης της Τουρκίας στους τζιχαντιστές [2]. Αυτό το έγγραφο δύο σελίδων παρουσιάζει δέκα αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Πιστοποιεί ότι η Τουρκία είναι ένα κράτος-παρίας που παραβιάζει εσκεμμένα και για πολλά χρόνια, τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Περαιτέρω, το κάθε ένα από αυτά τα γεγονότα, αναφέρεται σε δίκτυα και πράκτορες που υποστήριζαν κάποτε του Τσετσένους τζιχαντιστές. Χθες, δεν εμπλεκόταν το τουρκικό κράτος ως τέτοιο, ήταν το κόμμα της Ευημερίας (Refah). Σήμερα, το Refah έχει διαλυθεί για να δώσει τη θέση του στο ΑΚΡ. Δεδομένου ότι οι άνθρωποι του ΑΚΡ είναι στην εξουσία, σήμερα εμπλέκεται το τουρκικό κράτος [3].

Επίμονη, η ρωσική αρκούδα προσπαθεί τώρα να χωρίσει την Τουρκία από το ΝΑΤΟ. Απ’ αυτή την επιχείρηση εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Είτε η Τουρκία θα παραμείνει στην Ατλαντική Συμμαχία και θα συνεχίσει να υποστηρίζει τους τζιχαντιστές, όχι μόνο στη Συρία, αλλά και στο Ιράκ, τη Λιβύη, και τελικά παντού στον κόσμο, είτε το ΝΑΤΟ αποστασιοποιείται της Τουρκίας και, σε αυτή την περίπτωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία συμμαχούν πραγματικά για την αποτελεσματική καταπολέμηση των τζιχαντιστών όπου και να βρίσκονται.

Φαίνεται ότι στις 12 Φεβρουαρίου, οι Ρώσοι έχουν καταφέρει να αποσυνδέουν το Λευκό Οίκο από τους νεοσυντηρητικούς και τα νεοφιλελεύθερα γεράκια που υποστηρίζουν την Τουρκία και τους τζιχαντιστές. Οι Σεργκέι Λαβρόφ και Τζον Κέρι συμφωνήσαν για τη δημιουργία δύο ομάδων εργασίας στις οποίες συμπροεδρεύουν, θέτοντας τον ΟΗΕ σε ρόλο απλού υπάλληλου [4]. Με άλλα λόγια, ο Jeffrey Feltman, ο οποίος χρησιμοποιεί τη θέση του υπ’ αριθμού 2 του ΟΗΕ για να υπονομεύσει κάθε ειρηνευτική προσπάθεια εδώ και 3 ½ χρόνια, τοποθετήθηκε στην εφεδρεία [5]. Αποτέλεσμα: μέσα σε μόλις 10 ημέρες, η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπόρεσαν και ολοκλήρωσαν τις συνθήκες για μια κατάπαυση των εχθροπραξιών που σερνόταν από το 2012 [6].

Ο Πρόεδρος Πούτιν θέλησε ο ίδιος να ανακοινώσει στη τηλεόραση τη σύναψη της συμφωνίας για παύση των εχθροπραξιών με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η παύση των εχθροπραξιών απορρίφθηκε τελείως από τον «Εθνικό Συνασπισμό των συριακών δυνάμεων της επανάστασης και της αντιπολίτευσης», των οποίων ο πρόεδρος, ο Τουρκόσυρος Khaled Khoja, σχολίασε σε επιστολή του προς το Συμβούλιο Ασφαλείας: « Είναι απολύτως εξωφρενικό να συναφθούν διμερείς συμφωνίες με τη Ρωσία για την «παύση των εχθροπραξιών», ενώ οι εν λόγω συμφωνίες δεν αφορούν μία από τις κύριες αιτίες θανάτου των αμάχων στη Συρία, η οποία είναι η Ρωσική Ομοσπονδία. Είναι καιρός η Ρωσία να αποχωρήσει από τη Συρία και να θέσει τέλος στο βάναυσο πόλεμο που διεξάγει εναντίον των πολιτών μας » [7].

Η συμφωνία αυτή είναι στην πραγματικότητα μια παγίδα που σκοπεύει να καταστρέψει ολόκληρο το σύστημα των νεοσυντηρητικών και φιλελεύθερων γερακιών. Ήδη κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη 3, η Ρωσία είχε υπομονετικά αποδείξει την απροθυμία της «αντιπολίτευσης» που υποστηρίζεται από τη Σαουδική Αραβία και την Τουρκία. Αυτή η αντιπολίτευση είχε γίνει αναξιόπιστη από μόνη της με την αναβλητικότητα της. Δεν επρόκειτο για αμφισβήτηση της αντιπροσωπευτικότητας της, αλλά για απόδειξη ότι δεν ήθελε σε καμία περίπτωση τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των Σύρων, αλλά μόνο την ανατροπή της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας. Το παραπάνω απόσπασμα αρκεί για να πειστούμε, επειδή, σε αντίθεση με τα λεγάμενα του κ Khoja, η παύση των εχθροπραξιών αφορά τη Ρωσία, αλλά όχι τις ομάδες που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές από τα Ηνωμένα Έθνη.

Η παύση των εχθροπραξιών στοχεύει να τεθούν οι ένοπλες ομάδες ενώπιον των ευθυνών τους. Θα έφτανε μόνο να γραφτούν στην Ουάσιγκτον ή στη Μόσχα για να γλιτώσουν από τους ρώσικους και συριακούς βομβαρδισμούς, αλλά θα έπρεπε τότε να παραιτηθούν από το να θέλουν να ανατρέψουν την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας και να συμμετάσχουν σε μία πολιτική διαδικασία για μια κοσμική και δημοκρατική Συρία, συνεπώς να εγκαταλείψουν το όνειρο ενός ισλαμικού κράτους. Μόνο 97 katibas (αραβικά كتيبة) από τις υπάρχουσες χιλιάδες, έχουν τολμήσει να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία που τις κάνει "προδότες" στο τουρκικό σκοπό, και να τις χαρακτηρίζουν ως επόμενα θύματα των τζιχαντιστών πρώην συντρόφων τους.

Εντούτοις, οι Δυτικοί δεν έπρεπε να αναμένουν τίποτα το καλύτερο. Στις 15 Δεκεμβρίου 2015, ο στρατηγός Didier Castres, επικεφαλής των γαλλικών εξωτερικών επιχειρήσεων, διαβεβαίωνε κατά τη διάρκεια ακρόασης στη γαλλική Γερουσία ότι ο συνολικός αριθμός μαχητών που θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει ως μετριοπαθείς δεν υπερβαίνει τους 20.000 [8]. Ενώ τον Ιανουάριο 2016, μια γερμανική έκθεση των μυστικών υπηρεσιών δήλωνε ότι το ποσοστό των Σύρων μαχητών στο σύνολο όλων ένοπλων ομάδων στη Συρία δεν θα ήταν παρά μόνο 5% [9].

Είναι ακριβώς αυτό το γεγονός που αναζητούσαν οι Κέρι και Λαβρόφ όταν μιλάνε για παύση των εχθροπραξιών και όχι για κατάπαυση του πυρός -ο δεύτερος όρος είναι ο μόνος που περιέχει νομικές συνέπειες-.

Πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε την απάντηση του Τζον Κέρι σε μια ερώτηση από γερουσιαστή κατά τη διάρκεια κοινοβουλευτικής ακρόασης σχετικά για ένα μια πιθανό «Σχέδιο Β» ως απόδραση από τη συμφωνία.

Αν η παύση των εχθροπραξιών δεν λειτουργεί, δεν θα μπορεί να λάβει χώρα οποιαδήποτε διαίρεση της Συρίας, απλώς και μόνο επειδή το σχέδιο κατάπαυσης του πυρός έχει δείξει ότι η επιλογή δεν είναι μεταξύ Δαμασκού και «επαναστατών», αλλά μεταξύ Δαμασκού και «τζιχαντιστώνς».

Για την σύμβουλο του Προέδρου Άσαντ, το "Σχέδιο Β" του Κέρι θα έπρεπε να αποσκοπεί στη καταπολέμηση εναντίον των τζιχαντιστών.

Με την ίδια λογική, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, Ζαν Άσελμπορν, δήλωσε στο Spiegel ότι το ΝΑΤΟ δεν θα παρασυρθεί σ’ έναν πόλεμο που θα ξεκινούσε από την Τουρκία εναντίον της Ρωσίας [10]. Το άρθρο 5 του Χάρτη της Ατλαντικής Συμμαχίας δεν σχεδιάζει να υποστηρίξει ένα κράτος μέλος παρά μόνον όταν του γίνεται άμεση επίθεση, όχι όταν το ίδιο πυροδοτεί μια σύγκρουση [11]. Αυτό επιβεβαιώθηκε και από τη Γερμανία στην Daily Mail [12].

Από τούδε και στο εξής, ο Λευκός Οίκος ετοιμάζεται να θυσιάσει τον Recep Tayyip Erdoğan ο οποίος αναμένεται να κατηγορηθεί για όλα τα δεινά της περιοχής.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας μπορεί και να δολοφονηθεί όπως και ο προκάτοχός του Τουργκούτ Οζάλ το 1993, ή να ανατραπεί από τους συγγενείς του.

Σε αντίθετη περίπτωση, ο πόλεμος θα μετακινηθεί από τη Συρία στην Τουρκία. Ο Πούτιν θα έχει επιτύχει το στοίχημα του: να μεταμορφώσει τις γραμμές του μετώπου, έτσι ώστε οι Δυτικοί να πολεμήσουν στο πλευρό του ενάντια στους τζιχαντιστές παρότι τους δημιούργησαν εκείνοι.

Να θυμάστε:
– Η Ρωσία δεν εμπλάκηκε στη Συρία για να υπερασπιστεί οικονομικά συμφέροντα ή να αναβιώσει μια παλιά συμμαχία του Ψυχρού Πολέμου, αλλά για να πολεμήσει εναντίον των τζιχαντιστών
– Από το 2012, η Ρωσία προσπαθεί να διαχωρίσει τους Δυτικούς από τους τζιχαντιστές, τους οποίους δημιούργησαν και υποστηρίζουν από το 1978.
– Με τη σύναψη της συμφωνίας του Μονάχου ο Τζον Κέρι δέχτηκε να υποβιβαστεί ο Jeffrey Feltman, επικεφαλής των νέο-συντηρητικών και φιλελεύθερων γερακιών στα Ηνωμένα Έθνη σε ένα δευτερεύοντα ρόλο. Προτείνοντας μια κατάπαυση των εχθροπραξιών, επέτρεπε να διαχωριστούν οι Σύροι λογικοί μαχητές από τους τζιχαντιστές.