Het nabije Oosten ouderloos

In de nu volgende jaren zal het Nabije Oosten alléén zijn problemen moeten oplossen. De Verenigde Staten leggen er hun wil op sedert de tweede Wereldoorlog en Rusland, die tegen de jihadisten in Syrië heeft gestreden, willen er geen belangrijke rol meer spelen. De volkeren in het gebied, die de koloniale mogendheden gedurende eeuwen als kinderen hebben behandeld en tegen elkaar hebben opgezet moeten zich heden als volwassenen gedragen.

De twee groten zijn tegelijkertijd het slachtoffer van ernstige economische problemen.

Washington dat in de tijd van George W. Bush de ambitie hadden dat de XX1e eeuw Amerikaans zou zijn, hebben daar de middelen niet meer voor. De Verenigde Staten waren gedwongen een plaats aan Rusland en China te laten. Ze moeten vandaag hun strijdkrachten concentreren in het Verre Oosten, zolang ze dat nog kunnen.

President Barack Obama en zijn medewerkers hebben heel lange vraaggesprekken gehad met Jeffrey Goldberg die ze heeft samengevat in een eindeloos artikel gepubliceerd door The Antlantic [1]. Ze zetten er de kwintessens van de laatste zeven jaar in het Witte-Huis uiteen: de strijdkrachten terughouden, zich onder geen voorwaarde meer inzetten in het Nabije-Oosten. Het pact van Quincy, ondertekend door Roosevelt in 1945 en voor 60 jaar hernieuwd in 2005 door G. W. Bush, heeft geen bestaansreden meer: de Verenigde Staten hebben de Saoedische aardolie niet meer nodig en verliezen hun tijd met de wahhabieten die niet in staat zijn zich aan de moderne tijd aan te passen. Het Carter doctrine van 1980, volgens welke het Pentagon de olievelden van het Nabije-Oosten moet beheren en die geleid heeft tot de creatie van het CentCom, is dood. Hoewel de veiligheid van Israël altijd gegarandeerd wordt moet Tel-Aviv niet rekenen op de hulp van de US om zich uit te breiden van de Nijl tot de Eufraat.

Zich er over uitlatend in de marathon-show Vladimir Poutine aan de lijn, was de Russische president even duidelijk [2]. Door de Westerse sancties heeft zijn land een teruggang van 3,7 % ondergaan en verwacht nog 1,8 % volgend jaar, alvorens misschien weer met de economische groei aan te knopen. Wetende dat de centrale bank slechts 387 $ kapitalisatie heeft, moet Rusland zo economisch mogelijk zijn om deze storm te overleven.

Daarom heeft hij zijn bommenwerpers uit Syrië teruggetrokken, en hij zal ze er niet meer heensturen. Alvorens te vertrekken heeft hij het Syrisch arabische leger van modern materiaal voorzien en heeft het gevormd die te gebruiken. Volgens president Poutine heeft het genoeg om alléén het verloren terrein terug te winnen.

Het enige wat Rusland nog in het gebied terughoudt is diens noodzaak —en die van de Verenigde Staten— president Erdoğan ten val te brengen vóórdat zijn suprematistische politiek een planetaire catastrofe veroorzaakt. Als gevolg steunen Moskou en Washington vandaag de Koerden tegen hem en als ze met Syrië in conflict zouden komen zal geen van de twee Groten er zich mee bemoeien.

Hoe onvoorzien en plotseling ook is het vertrek van de twee Groten al een feit. Dit laat het Nabije-Oosten ouderloos. Aangezien de natuur het ledige verafschuwt bestrijden Saoedi Arabië en Iran elkaar voortaan frontaal om er hun invloed uit te breiden.