De krachtmeting

Moskou heeft nooit in de oprechtheid van Washington geloofd. Desalniettemin heeft het sinds 30 juni 2012 niet opgehouden akkoorden te sluiten, die nooit werden nagekomen. Hij beschouwt de Verenigde Staten niet als de Meester van de wereld, maar als een krimpend empire. Bewust van de enorme militaire macht van het Pentagon, met name nucleaire, wil hij hen zachtjes naar het kerkhof leiden, en daarbij verhinderen dat ze zich revolteren en een Wereldoorlog ontketenen.

Door de Verenigde Staten stap voor stap naar de ondertekening van het staakt-het-vuren van het Aïd te leiden wilde Rusland de opties van zijn « partner » wat meer beperken. Inderdaad, Washington was ondanks zijn geruststellende verklaringen niet in staat de minste « gematigde » van de « extremisten » te scheiden, en dit terwijl het akkoord voorzag dat de door Kelly aangewezen gematigden geïntegreerd zouden worden in de strijd tegen de jihadisten en vervolgens opgenomen in de van de nationale eenheidsregering van president Bashar-el-Assad [1]. Washington heeft sindsdien nog maar twee opties: hetzij zich uit het Syrische conflict terug te trekken, hetzij een frontale oorlog op planetaire schaal tegen Rusland te beginnen.

Washington heeft toen op 22 september in New York uitgekozen uittreksels van een zogenaamd zonder hun medeweten opgenomen discussie tussen John Kerry en afgevaardigden van de Syrische salonoppositie openbaar gemaakt [2]. Men hoort er de Staatssecretaris betreuren dat het Amerikaanse Congres weigert manschappen te sturen om de Syrisch arabische republiek ten val te brengen en de opposanten aanraden zich een andere militaire macht te vinden om dat werk in hun plaats te doen en ze aan de macht te brengen. Deze nieuwe sponsor kan slechts de al in plaatse zijnde alliantie van Saoedi-Arabië, Israël, Jordanië, Qatar en Turkije zijn. In andere woorden Washington geeft de oorlog op, maar niets verandert er werkelijk op het terrein. Die gaat door, maar enkel onder de verantwoordelijkheid van zijn vazallen.

Verre van de krachtmeting zelf te vrezen handhaaft Rusland van zijn kant zijn pretenties in Syrië en heeft zich gedurende de zomer in het geheim militair gedeployeerd in Jemen. Zaterdag heeft het een grond-zee raket gelanceerd op de HSV-Swift, de golf-klievende catamaran van de Verenigde Arabische emiraten en heeft die vernietigd. Hoewel volgens de atlantische pers de raket door de Houthis gelanceerd werd, en dat de parel van de marine slechts beschadigd zou zijn, zijn de feiten hardnekkig. Deze boodschap werd zowel aan de Navo als aan de oliedictaturen geadresseerd: de algehele oorlog is mogelijk en Moskou zal niet wijken.

Washington reageert niet op het Jemenitische incident en laat dit over aan zijn vazallen.

In rekening nemend dat het geschil zich niet beperkt tot Syrië, maar dat de problemen zich sedert jaren opstapelen, oordeelt Moskou dat de derde Wereldoorlog al ontketend is, zelfs al is het slechts in een beperkt gebied: Syrië. Sinds vijf jaar steunen 129 Staten en 16 internationale organisaties de Verenigde Staten tegen Syrië, Algerië Iran, Rusland, China en tegen Noord-Korea. Vladimir Poetin schaft het Russisch-Amerikaanse akkoord over de beperking van het militaire plutonium af; een beslissing die volgt uit de doctrine van de nucleaire afschrikking. Hij deponeert een wetsproject bij de Doema waarin is gesteld dat het akkoord over de plutonium pas weer hersteld zal worden wanneer Washington zijn beloftes houdt: terugtrekking van de door de Navo geïnstalleerde wapens in de vroegere Sovjetstaten, herroeping van de anti-Russische sancties die zich opstapelen sinds de wet van Magnitski tot aan de staatsgreep van Kiëv; allemaal aanspraken die ons 15 jaar terugvoeren. Washington veronderstelde dat het de Russische ruimte en invloed kon beperken; dat het kon beloven, zijn beloftes niet na te komen, en zijn verontschuldigingen aanbieden. Dat was waar tijdens de instorting van de USSR. Dat is vandaag niet meer het geval.