De « economische sancties » of de witteboorden oorlog

In het verleden omvatte de strategie van de conventionele oorlogen het beleg van een stad of van een Staat. Het ging erom de vijand te isoleren, hem te verhinderen zijn ressources te gebruiken, hem aan de honger te onderwerpen, en hem tenslotte te overwinnen. In Europa heeft de katholieke kerk deze tactiek streng als misdadig veroordeeld want zij doodt eerst de burgers, en pas daarna de oorlogvoerenden.

Vandaag omvatten de conventionele oorlogen « economische sancties », die hetzelfde doel hebben. Van 1990 tot 2003 hebben de door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties tegen Irak gedecreteerd sancties meer dan een miljoen staatsburgers gedood. In feite ging het hier wel degelijk om een door de bankiers gevoerde oorlog in naam van de institutie wiens opdracht het is de vrede te bevorderen.

Het is waarschijnlijk dat verschillende Staten die vòòr de sancties stemden noch de omvang noch de gevolgen hadden onderkend. Het is zeker dat toen bepaalde leden van de Veiligheidsraad de opheffing ervan vroegen, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk zich daartegen verzetten, waardoor ze de verantwoordelijkheid dragen van een miljoen civiele doden.

Nadat talrijke internationale hoog-functionarissen waren ontslagen wegens hun deelname aan de afslachting van een miljoen Irakiërs dachten de Verenigde Naties na over een manier de sancties doeltreffender te maken ten opzichte van het aangekondigde doel. Dat wil zeggen dar ze alleen de politieke en militare verantwoordelijken zouden raken en niet de burgerbevolking. Men sprak toen van « doelgerichte sancties ». Maar ondanks talrijke onderzoekingen hierin heeft men nooit sancties tegen een Staat ondernomen die alleen de leiders raken en niet de bevolking.

Het effect van deze sancties hangt af van de interpretatie die de regeringen geven aan de teksten die ze definiëren. Bijvoorbeeld worden er dual-use producten genoemd (civiel en militair), hetgeen een brede interpretatiemarge open laat. Het exporteren van een karabijn kan voor een bepaalde Staat verboden worden, want die kan zowel voor de jacht als voor de oorlog gebruikt worden. Maar een fles water kan net zogoed door een huismoeder als door een soldaat gedronken worden. Bijgevolg kunnen dezelfde teksten —al naar de politieke omstandigheden en de evolutie van de wil van de regeringen— tot uiterst verschillende resultaten leiden.

De situatie is des te gecompliceerder omdat aan de wettige sancties door de Verenigde Staten en de Europese Unie onwettige toegevoegd worden. Inderdaad, hoewel in Staten waarin intergouvernementele instellingen legaal kunnen weigeren met de anderen handel te drijven, ze kunnen niet unilateraal sancties decreten zonder oorlog te voeren.

De term « sanctie » laat denken dat de Staat die het ondergaat een misdaad heeft gepleegd en dat hij werd berecht alvorens veroordeeld te zijn. Dit is exact voor de door de Veiligheidsraad gedecreteerde sancties,maar niet voor die welke unilateraal beslist zijn door de Verenigde Staten en de Europese Unie. Hier gaat het simpelweg om een oorlogshandeling.

Sinds de oorlog tegen de Britten in 1812 heeft Washington een bureau gesticht, de Office of Foreign Assets Control, dat werd opgedragen deze witteboorden oorlog te voeren.

Momenteel zijn de belangrijkste Staten die het slachtoffer zijn van sancties dit niet zijn door de Verenigde Naties, maar uitsluitend door de Verenigde Staten en de Europese Unie. Dit zijn Syrië, Iran, en Rusland. Dat wil zeggen de drie Staten die de door het Westen gesteunde jihadisten bevechten.

De meerderheid van deze sancties werden zonder direct verband met de huidige oorlog tegen Syrië ingesteld. De sancties tegen Damascus zijn hoofdzakelijk verbonden aan diens steun aan de Libanese Hezbollah en aan het asiel dat het heeft toegekend aan de Palestijnse Hamas (welke zich sindsdien bij de Moslimbroeders heeft aangesloten en de Hamas bestrijdt). De sancties tegen Iran werden zogenaamd gedecreteerd tegen zijn nucleaire programma, zelfs als dit door ayatollah Khomeiny dertig jaar geleden werd afgesloten. Ze gaan dòòr ondanks de ondertekening van het 5+1 akkoord welke dit probleem dat niet bestaat geacht werd op te lossen. Tegen Rusland sanctioneren ze de aansluiting met de Krim nadat deze laatste de Nazi staatsgreep van Kiëv heeft geweigerd, die door de Navo als « democratische revolutie » werd gekwalificeerd.

De hardste huidige sancties zijn die welke tegen Syrië worden toegepast. Een door het bureau van de coördinator van de Verenigde Naties in Syrië gerealiseerd rapport, gefinancierd door de Helvetische Confederatie en dat vier maanden geleden openbaar gemaakt werd, observeert dat de Amerikaanse en Europese interpretatie van de teksten neer komt op de ontzegging van een meerderheid van de Syriërs zowel van bepaalde medische zorg als van voedselvoorziening. Zeer veel medisch materiaal is verboden want beschouwd als dual-use en het is onmogelijk de voedingsimport te betalen via het internationale banksysteem.

Hoewel de situatie van de Syriërs niet zo catastrofaal is als die van de Irakiërs in de negentiger jaren, gaat het hier om een door de Verenigde Staten en de Europese Unie met financiële en economische middelen gevoerde oorlog, uitsluitend tegen de bevolking die onder de bescherming van de Syrisch Arabische republiek leeft, en met het doel de inwoners te doden.