Op 10 september zijn Israëlische kolonisten illegale migranten geworden

Op 10 september 2024 werden de Israëlische kolonisten, die beweren een goddelijk plan te volbrengen door zich te vestigen op de Westelijke Jordaanoever (Judea-Samaria, in hun woorden), van Israëlische burgers die in betwiste gebieden wonen, illegale immigranten in de soevereine staat Palestina.

Bij de opening van haar negenenzeventigste zitting implementeerde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties haar resolutie ES-10/23 van 10 mei [1]. De staat Palestina is volwaardig lid geworden van de Verenigde Naties (VN). Niemand kan zich er dus tegen verzetten dat het zijn rechten als soevereine staat uitoefent.

Nu Palestina een soevereine staat is, is ook de interpretatie van het interim-akkoord over de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook (bekend als het “Oslo II-akkoord”) veranderd. De Palestijnse Autoriteit is niet langer een overgangsbestuur, maar een regering in de volle betekenis van het woord. De Palestijnse gebieden zijn niet langer “betwiste gebieden”, maar vormen het internationaal erkende grondgebied van een soevereine staat.

Sinds de oorlog van 1967 (bekend als de “Zesdaagse Oorlog”) heeft de kolonistenbeweging gestaag terrein gewonnen. Er wonen nu meer dan 700.000 kolonisten op de Westelijke Jordaanoever, in Oost-Jeruzalem en op de Golanhoogte.

Op 19 juli van dit jaar bepaalde het Internationaal Gerechtshof (ICJ) - het interne gerechtshof van de Verenigde Naties, dat werd geraadpleegd door de Algemene Vergadering van de VN - de rechtsregels met betrekking tot het beleid en de praktijken van Israël in de bezette Palestijnse gebieden [2]. Dit advies is niet opgevolgd, aangezien alleen de Veiligheidsraad de macht heeft om Israël te dwingen het toe te passen.

We mogen niet vergeten dat het internationaal recht, in tegenstelling tot het strafrecht, niet steunt op een politiemacht en een gevangeniswezen. Het vereist gewoon dat regeringen de handtekening van hun staat naleven. In dit geval heeft Israël, door lid te worden van de VN, haar handvest ondertekend [3]. Hoofdstuk XIV van het Handvest verplicht elk lid “zich te onderwerpen aan de beslissing van het Internationaal Gerechtshof in elk geschil waarbij het betrokken partij is”.

Het Hof oordeelde (§229) dat dit beleid en deze praktijken het Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie schenden. Volgens het Hof oefent Israël de facto een vorm van apartheid uit (cf. art 3 van de genoemde Conventie). Dit is ook precies wat de Algemene Vergadering van de VN op 10 november 1975 verkondigde: “Zionisme is een vorm van racisme en rassendiscriminatie” (resolutie 3379) [4]. Deze tekst werd alleen ingetrokken om de vredesconferentie van Madrid in 1991 mogelijk te maken [5]. Maar aangezien Israël zijn verplichtingen van toen niet is nagekomen en zijn beleid en praktijken heeft geïntensiveerd, moet deze tekst opnieuw worden ingevoerd.

Het Hof verklaarde ook (§ 263) dat “de Oslo-akkoorden Israël niet toestaan delen van de bezette Palestijnse gebieden te annexeren om aan zijn veiligheidsbehoeften en -verplichtingen te voldoen. Evenmin machtigen ze Israël om met hetzelfde doel een permanente aanwezigheid in de bezette Palestijnse gebieden te handhaven”. Wat waar was in juli is des te meer waar nu Palestina een internationaal erkende soevereine staat is.

Daarom ontruimden de Israëlische strijdkrachten (IDF) vorige week, met andere woorden na deze beslissing en voordat Palestina deelnam aan de Algemene Vergadering, plotseling de belangrijkste steden op de Westelijke Jordaanoever die ze bezetten. Aan de andere kant vertelde de Israëlische regering het Hooggerechtshof op 12 september dat er geen reden was om de humanitaire hulp aan Gaza op te voeren, omdat Israël het gebied niet controleert en er daarom geen verantwoordelijkheid heeft.

Dit in aanmerking nemend, concludeerde het Hof dat “Israël verplicht is de schade veroorzaakt door zijn internationaal onrechtmatige daden [de bezetting en de apartheid] volledig te vergoeden aan alle betrokken natuurlijke of rechtspersonen” (§ 269). Dit omvat “de verplichting van Israël om land en andere onroerende goederen terug te geven, evenals alle bezittingen die sinds het begin van de bezetting in 1967 van natuurlijke of rechtspersonen zijn geconfisqueerd, en alle culturele eigendommen en gebouwen die van Palestijnen en hun instellingen zijn afgenomen, met inbegrip van archieven en documenten. Het eist ook dat alle kolonisten uit de bestaande nederzettingen worden geëvacueerd, dat die delen van de muur die door Israël zijn gebouwd en die zich in de bezette Palestijnse gebieden bevinden, worden afgebroken en dat alle Palestijnen die tijdens de bezetting zijn verdreven, mogen terugkeren naar hun oorspronkelijke woonplaats” (§ 270).

Opgemerkt zij dat het Hof geen vergoeding heeft gelast voor schade die vóór 1967 is veroorzaakt. Dat was niet de vraag die aan het Hof werd gesteld. Bovendien hebben de wapens gesproken en hebben de Palestijnen verschillende militaire operaties verloren waarvoor zij ook de gevolgen moeten dragen. Het leed wordt gedeeld, ook al is het duidelijk dat het leed en de schade van de Palestijnen niet in verhouding staan tot die van de Israëli’s.

Het Hof oordeelt over de gevolgen van de bezetting sinds 1967. Zijn beslissingen hebben geen terugwerkende kracht. Het stelt feiten vast die sinds 1967 zijn blijven verergeren.

Het Hof richtte zich tot alle lidstaten van de Verenigde Naties en liet hen weten dat zij “verplicht zijn geen andere wijzigingen te erkennen in het fysieke karakter of de demografische samenstelling, de institutionele structuur of status van het door Israël op 5 juni 1967 bezette gebied, met inbegrip van Oost-Jeruzalem, dan die welke door de partijen via onderhandelingen zijn overeengekomen, en in hun betrekkingen met Israël onderscheid te maken tussen het grondgebied van de Staat Israël en de sinds 1967 bezette gebieden. Het Hof is van oordeel dat de verplichting om in de betrekkingen met Israël onderscheid te maken tussen het eigen grondgebied van die staat en de bezette Palestijnse gebieden, onder andere ook inhoudt dat geen verdragsbetrekkingen met Israël mogen worden aangegaan wanneer laatstgenoemde beweert namens de bezette Palestijnse gebieden of een deel daarvan op te treden in aangelegenheden die dat gebied betreffen; ten aanzien van de bezette Palestijnse gebieden of delen daarvan geen economische of handelsbetrekkingen met Israël te onderhouden die de illegale aanwezigheid van Israël in dat gebied zouden kunnen versterken; bij de vestiging en instandhouding van diplomatieke missies in Israël zich ervan te onthouden de illegale aanwezigheid van Israël in de bezette Palestijnse gebieden op enigerlei wijze te erkennen; en geen maatregelen te nemen om handel of investeringen te verhinderen die bijdragen tot de instandhouding van de door Israël in de bezette Palestijnse gebieden gecreëerde illegale situatie” (§ 278).

Voor Volker Turk, de Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties, verplicht de beslissing van het ICJ, als de woorden al enige betekenis hebben, alle VN-lidstaten om de Israëlische bezettingsmacht op het grondgebied van de soevereine staat Palestina niet te erkennen.

Daarom verklaarde Volker Turk, Hoge Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties, op 9 september bij de opening van de 57e zitting van de Mensenrechtenraad: “Geen enkele staat mag accepteren dat het internationaal recht, met inbegrip van de bindende besluiten van de VN-Veiligheidsraad en de uitspraken van het Internationaal Gerechtshof, op flagrante wijze wordt genegeerd, noch in deze situatie [de Israëlische bezetting van Palestina] noch in enige andere situatie.”

Ieder van ons moet zich hiervan bewust zijn: De regels zijn veranderd. De Israëlische bezetting van de staat Palestina is illegaal. Deze staat wordt sinds 10 september internationaal erkend, ook al hebben verschillende permanente leden van de Veiligheidsraad dat nog niet persoonlijk gedaan. Het beschikt nu over juridische middelen die het voorheen niet had. De Angelsaksische paraplu waarachter Tel Aviv zich vroeger verschool, bestaat juridisch niet meer. We gaan een nieuw tijdperk in waarin Washington en Londen geweld zullen moeten gebruiken om dit systeem van onderdrukking in stand te houden.

Deze juridische revolutie markeert de overwinning van de strategie van president Mahmoud Abbas (89 jaar oud). Paradoxaal genoeg komt deze aan het einde van zijn levensweg, op een moment dat zijn regering in diskrediet werd gebracht vanwege haar samenwerking met Israël en haar corruptie.