Leugens in de pers over de Venezolaanse presidentsverkiezingen

Het discutabele van de herverkiezing van president Nicolás Maduro heeft weinig te maken met de uitslag van de stembusgang. Zodra de Straussianen (d.w.z. de volgelingen van Leo Strauss, wiens denken werd gepopulariseerd door neoconservatieve journalisten [1]) op 11 september 2001 in de Verenigde Staten aan de macht kwamen, vonden ze dat de toenmalige president van Venezuela, Hugo Chávez, moest worden doodgeschoten. Sindsdien heeft Venezuela te maken gehad met pogingen tot militaire staatsgrepen en kleurenrevoluties.

De huidige president, Nicolás Maduro, treedt in de voetsporen van Hugo Chávez, ook al heeft hij niet zijn statuur. In 2019 gaf de minister van Buitenlandse Zaken van president Trump, Mike Pompeo, de Straussiaan Elliott Abrams de opdracht om president Maduro ten val te brengen.

Elliott Abrams, die al betrokken was geweest bij de bloedbaden in Guatemala in de jaren ’80, daarna bij de Iran-Contras affaire (waarvoor hij veroordeeld werd in de VS [2]) en bij de staatsgreep tegen president Chávez in 2002 [3], is nu de man achter Benyamin Netanyahu in Israël die de etnische zuivering van Gaza leidt [4]. In Venezuela vertrouwde Abrams op een jonge afgevaardigde, Juan Guaidó. Deze kreeg een handvol parlementsleden zover om hem tot voorzitter van de Nationale Assemblee te verkiezen, daagde Maduro’s verkiezing uit en riep zichzelf uit tot interim-president.

Nadat hij door het Westen werd erkend [5], de bezittingen van het land in het buitenland had geplunderd [6] en mislukte couppogingen [7] en guerrillaoorlogen [8] had georganiseerd, trad Juan Guaidó in 2023 af ten gunste van een stroman, die op zijn beurt plaats maakte voor María Corina Machado. Guaidó leeft nu in ballingschap in Miami.

Het plan van Eliott Abrams [9] werd gestopt door president Donald Trump vlak voordat de militaire operatie door SouthCom opgestart werd.

María Corina Machado nam in 2005 deel aan de staatsgreep tegen president Hugo Chávez. In 2012 was ze de liberale kandidaat tegen hem. Ze pleitte toen voor de privatisering van natuurlijke hulpbronnen, met name olie. Ze noemde president Chávez een “dief” omdat hij onteigeningen met compensatie had uitgevoerd. In 2014 werd haar parlementair mandaat ontnomen omdat ze had ingestemd met een benoeming door de Panamese president Martín Torrijos als ambassadeur bij de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS).

In 2005, toen haar partij werd gefinancierd door de National Endowment for Democracy (NED), werd ze ontvangen door de Amerikaanse president George W. Bush in de Oval Office. In 2014 was ze een van de belangrijkste figuren achter La Salida, een campagne om president Nicolás Maduro omver te werpen [10]. In 2015 hoopte ze door het Amerikaanse leger aan de macht te worden gebracht in “Operatie Jericho” [11]. In 2020 ondertekende ze het Charter van Madrid, dat nostalgische Latijns-Amerikaanse dictaturen samenbracht en Latijns-Amerikaanse linkse regeringen beschreef als aanhangers van het Cubaanse communisme. Haar kandidatuur voor de verkiezingen werd verboden omdat haar e-mails getuigden van de voorbereiding van een staatsgreep.

Omdat ze zich niet kandidaat kon stellen, nomineerde ze de 80-jarige filosofe Corina Yoris om haar te vervangen. Maar diens kandidatuur werd geen succes. Uiteindelijk koos Machado voor Edmundo González, een voormalig diplomaat. Terwijl María Corina Machado zich uitsprak voor het “volkskapitalisme” van Margaret Thatcher, nam González behoedzaam afstand van de Argentijnse president, de pseudo-libertariër Javier Milei.

De presidentsverkiezingen van 2024

De Venezolaanse presidentsverkiezingen werden gehouden op 28 juli. Er waren 10 kandidaten, niet 2 zoals sommige media meldden. Er werd gestemd met stemmachines die niet verbonden waren met het internet en die een ontvangstbewijs gaven voor elke stem.

Om vals te spelen dienden de machines voor de stemming gemanipuleerd te worden, met het risico ontdekt te worden wanneer de resultaten vergeleken werden met de bonnetjes van de kiezers. Overigens heeft niemand dit soort fraude aan de kaak gesteld. Omdat Venezuela een groot land is met communicatieproblemen, geeft de grondwet de Nationale Kiesraad (CNE) 30 dagen om de verslagen van de stembureaus te verzamelen en de resultaten bekend te maken.

De dag na de verkiezingen en ruim voordat de resultaten op 29 en 30 juli bekend werden gemaakt, verklaarde de politieke groepering Vente Venezuela! (“Kom Venezuela!”) van Maria Corina Machado echter dat er geknoeid was met de stemming. Haar milities vielen 12 universiteiten aan, waaronder de pas gerenoveerde Centrale Universiteit van Venezuela (UCV), 7 middelbare scholen en 21 hogescholen, waarbij ze grote schade aanrichtten. Drie ziekenhuizen en minstens 37 klinieken werden ook aangevallen, net als 6 opslagplaatsen en centra voor voedseldistributie.

Volgens zittend president, Nicolás Maduro, bestond 70% van de gearresteerde gewelddadige activisten uit voormalige expats die recentelijk waren teruggekeerd, en van wie velen hebben bekend dat ze in Texas zijn getraind. “De gewelddadige groepen hebben een openbaar radiostation in brand gestoken en 11 metrostations in Caracas aangevallen. Ze probeerden de treinen in brand te steken, maar werden teruggedreven door de werknemers (...) 10 regionale hoofdkantoren van de CNE waren ook het doelwit evenals haar hoofdkwartier in Caracas, dat werd aangevallen toen meer dan 60 internationale genodigden zich in de voor waarnemers gereserveerde ruimte bevonden. Ze ontsnapten ongedeerd dankzij de tussenkomst van de Bolivariaanse Nationale Garde, die hen beschermde en meer dan 20 leden van de comanditos (commando’s) ter plaatse arresteerde”.

In de afgelopen jaren is een zevende van de Venezolanen hun land ontvlucht, waar de economische omstandigheden steeds verder verslechterden. Over het algemeen waren ze op de vlucht voor geweld en hadden ze zich laten overtuigen dat president Machado privébezit zou collectiviseren. Ze realiseerden zich al snel dat ze het mis hadden, maar konden niet terugkeren naar hun land. Degenen die dat kort voor de verkiezingen wel deden, profiteerden veelal van de hulp van de pro-Amerikaanse oppositie.

Een computeraanval blokkeerde het transmissiesysteem van de Nationale Kiesraad (CNE) op een moment dat 81% van de resultaten al was verzameld. Het duurde enkele dagen om dit te herstellen.

Noch Maria Corina Machado noch haar protégé Edmundo González hebben opgeroepen tot geweld, maar het lijdt geen twijfel dat hun politieke partij dit heeft gecoördineerd.

Tijdens de paramilitaire destabilisatiepogingen, die nu voorbij zijn, probeerden de Verenigde Staten de tussenkomst van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) te bewerkstelligen. Op deze manier hadden ze een externe militaire interventie kunnen legitimeren. Een meerderheid van de Amerikaanse staten was hier echter tegen [12].

Op 2 augustus organiseerde de Verkiezingskamer van het Hooggerechtshof een ondertekeningsceremonie voor de resultaten die de Nationale Kiesraad (CNE) haar had toegestuurd. 8 van de 10 kandidaten ondertekenden het slotdocument, waarmee de geldigheid van de verkiezing werd erkend. Enrique Márquez weigerde te tekenen, terwijl Edmundo González niet kwam opdagen.

Aan het einde van de ceremonie kondigde Elvis Amoroso, voorzitter van de Nationale Kiesraad (CNE), aan dat, ondanks de computeraanval waaronder de raad te lijden had, 96,87% van de resultaten van de stembureaus aan hem waren doorgegeven. Op basis hiervan, en in afwachting van de volledige resultaten, kondigde hij de officiële gedeeltelijke resultaten aan, zoals bekrachtigd door 8 van de 10 kandidaten.

De opkomst bedroeg slechts 59,97% van de geregistreerde kiezers.

• Nicolás Maduro - PSUV (Simon Bolivar Patriottische Pool): 51,95% van de uitgebrachte stemmen
• Edmundo González - MUD (Platform voor Democratische Eenheid) [pro-VS]: 43,18% van de stemmen
• Luis Eduardo Martinez - AD (Historisch Volksverbond): 1,24% van de stemmen
• Antonio Eccari Angola - Lapiz (Het Nieuwe Venezuela): 0,94
• Benjamin Rausseo - CONDE: 0,75
• José Brito - PV (Plan B): 0,68
• Javier Bertucci - LE CAMBIO
• Claudio Fermin - SPV: 0,33
• Enrique Márquez - Grand-M. - CG (Historisch Pact): 0,24
• Daniel Ceballos - AREPA (Pact van de hoop): 0,16

Op 4 augustus betreurde Josep Borrell, de Hoge Vertegenwoordiger van de Europese Unie, het feit dat de CNE de notulen van de stembiljetten niet had gepubliceerd, benadrukkend dat het onder deze omstandigheden niet mogelijk is om de afgekondigde resultaten te geloven [13]. De Bolivariaanse Grondwet bepaalt echter dat zodra het definitieve document door de kandidaten is ondertekend, het aan degenen die de resultaten betwisten is om te bewijzen dat ze gelijk hebben.

De internationale mechanismen voor Venezolaanse wanorde

Uiteindelijk hadden de destabiliserende acties van María Corina Machado en Edmundo González deze keer niet meer effect dan in voorgaande jaren. Zich baserend op een DatinCorp peiling die voor de verkiezingen werd uitgevoerd en die González een stemintentie van 50% gaf, publiceerden ze notulen van stembureaus en betwistten ze de oprechtheid van de telling van de Nationale Kiesraad (CNE). De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Antony Blinken, beschreef dit als “overweldigend bewijs”.

Het probleem is dat DiatinCorp geen opiniepeiler is, maar een communicatiebedrijf dat werkt voor de mijnbouw- en oliebelangen die proberen president Maduro ten val te brengen.

Jorge Rodriguez, voorzitter van de Nationale Assemblee, heeft erop gewezen dat deze “vernietigende” rapporten niet aan de regels voldoen: ze bevatten niet de namen van de mensen die verantwoordelijk zijn voor de stembureaus, noch hun handtekeningen.

De Venezolaanse regering, die zich voorbereidde op een vorm van protest, had een groep verkiezingsexperts van de Verenigde Naties uitgenodigd. Het panel erkende dat de verkiezingen geldig, betrouwbaar en goed georganiseerd waren, maar ook dat “het resultatenbeheerproces van de CNE niet voldeed aan de basismaatregelen van transparantie en integriteit die essentieel zijn voor het houden van geloofwaardige verkiezingen. Het voldeed niet aan de nationale wetgeving en regelgeving en alle vastgestelde deadlines werden niet gehaald” [14]. Ook merkte het op dat er nog steeds geen verklaring was voor de computerstoring waardoor de CNE de volledige resultaten niet binnen de vereiste termijn kon afkondigen.

Josep Borrell, die de inmiddels door Jorge Rodríguez gepubliceerde informatie negeerde, reageerde op 24 augustus op dit rapport van 9 augustus en verklaarde namens de Europese Unie: “De deskundigengroep van de Verenigde Naties heeft bevestigd dat een steekproef van de door de oppositie gepubliceerde onderzochte ‘acta’s’ de veiligheidskenmerken van de originele uitslagenprotocollen vertoont en daarmee de betrouwbaarheid ervan bevestigt. Volgens de openbare kopieën van de “actas” lijkt Edmundo Gonzalez Urrutia de presidentsverkiezingen met een grote meerderheid te hebben gewonnen” [15].

Internationaal lijkt niemand zich meer druk te maken om de feiten. Dit is ook niet meer waar het om gaat. Iedereen wordt opgeroepen om partij te kiezen: voor Edmundo González en de Verenigde Staten, of voor Nicolás Maduro tegen hen.

Uit principe steunen Latijns-Amerikaanse regeringen van “rechts” (in de zin van de Koude Oorlog) Edmundo González, terwijl regeringen van “links” (opnieuw in de zin van de Koude Oorlog) Nicolás Maduro steunen.

De Chileense president Gabriel Boric is een speciaal geval: hij werd gekozen als een “linkse” president, maar heeft een spectaculaire ommezwaai gemaakt sinds hij er niet in slaagde de grondwet van generaal Augusto Pinochet te hervormen. Als gevolg daarvan heeft hij zich aangesloten bij het Westerse standpunt en heeft hij de andere linkse presidenten opgeroepen om te stemmen... voor het samenregeren (Maduro en González) in Venezuela. Met andere woorden: wat de uitslag van de stembus ook is, Edmundo González moet in de regering zitten.

De Mexicaanse president Andrés Manuel López Obrador onderscheidt zich van de rest: hij lijkt de enige te zijn die niet reflexmatig heeft gehandeld, maar de realiteit van de situatie heeft onderzocht. Hij heeft wijselijk zowel de steun van de bevolking voor Nicolás Maduro als het belang van zijn oppositie erkend.