Het Amerikaanse model voor een "soevereine" regering

Ook al blijft de oppositie de regering aanvallen en zijn er verschillen binnen de regering zelf, toch is er niet één kritische stem gehoord in de hele parlementaire kring, toen premier Giuseppe Conte op de ambassadeursconferentie (26 juli) de belangrijkste thema’s van zijn buitenlands beleid presenteerde, alsof dit het bewijs zou zijn van een brede multipartizanen consensus.

Bovenal, definieerde Conte de rol van de Italiaanse positie in de wereld: "Onze betrekkingen met de Verenigde Staten blijven kwalitatief verschillen van onze betrekkingen met andere mogendheden, omdat ze gebaseerd zijn op gemeenschappelijke waarden en principes die de basis vormen van de Republiek en een integraal onderdeel van onze Grondwet: democratische soevereiniteit, de vrijheid en gelijkheid van alle burgers, de verdediging van de fundamentele rechten van de mens". Premier Conte herinnert ons er dus niet alleen aan dat de VS onze "bevoorrechte bondgenoot" is, maar stelt ook een leidend beginsel vast: Italië neemt de Verenigde Staten als model voor een democratische samenleving.

Dit is een kolossale historische bedotterij.

Wat betreft de "vrijheid en gelijkheid va^p^pn alle burgers", hoeven we alleen maar te onthouden dat Amerikaanse burgers vandaag de dag nog steeds officieel geïdentificeerd worden op basis van "ras" - blanken (verdeeld tussen niet-Spaanse en Spaanse burgers), zwarten, inheemse Amerikanen, Aziaten, inheemse Hawaïanen - en dat de gemiddelde levensomstandigheden van de zwarten en de Latijns-Amerikanen (Latijns-Amerikanen die tot alle "rassen" behoren) veruit het slechtst zijn.

Wat betreft de "verdediging van de fundamentele rechten van de persoon", is het genoeg om te onthouden dat in de VS meer dan 43 miljoen burgers (14 %) in armoede leven, dat ongeveer 30 miljoen burgers geen sanitaire voorzieningen hebben, en dat vele anderen niet over voldoende gezondheidszorg beschikken (bijvoorbeeld om een lange chemotherapie te bekostigen in het geval van een kanker). En bovendien, nog steeds wat betreft de "verdediging van de fundamentele rechten van de persoon", moeten we alleen maar vaststellen dat duizenden ongewapende zwarte mensen straffeloos vermoord zijn door blanke politieagenten.

Wat de "democratische soevereiniteit" betreft, mogen we de reeks oorlogen en staatsgrepen niet vergeten die de Verenigde Staten van 1945 tot op heden hebben gevoerd in meer dan 30 landen - in Azië, Afrika, Europa en Latijns-Amerika - en die meer dan 30 miljoen doden en honderden miljoenen gewonden hebben geëist (zie het onderzoek van James Lucas, gepresenteerd door professor Michel Chossudovsky op de site Global Research [1]).

Dit zijn de "gedeelde waarden" waarop Italië zijn "kwalitatief afwijkende" relatie met de Verenigde Staten baseert. En om aan te tonen hoe vruchtbaar deze relatie is, verzekert Conte: "Ik heb in president Trump altijd een aandachtige luisteraar gevonden voor de legitieme belangen van Italië". Belangen die Washington als "legitiem" zal blijven beschouwen zolang Italië deel blijft uitmaken van de NAVO-kudde, gedomineerd door de Verenigde Staten, volgen hen van de oorlog tot de oorlog, verhogen de militaire uitgaven op hun verzoek en stellen hun grondgebied ter beschikking van de Amerikaanse strijdkrachten en basissen, met inbegrip van de kernwapens.

Conte probeert ons te doen geloven dat zijn regering, die gewoonlijk als "soeverein" wordt omschreven, volop ruimte heeft voor een autonome "dialoog met Rusland op basis van de tweesporenaanpak van de NAVO" (diplomatiek en militair): een aanpak die in werkelijkheid slechts één spoor volgt, namelijk die van een steeds gevaarlijker wordende militaire confrontatie.

Over dit onderwerp - legt La Stampa uit [2] - belde de Amerikaanse ambassadeur in Rome, Lewis Eisenberg, vice-voorzitter Luigi Di Maio (die door Washington als de meest "betrouwbare" wordt beschouwd) en vroeg hem om informatie over de betrekkingen met Moskou, met name die van vice-voorzitter Matteo Salvini (wiens bezoek aan Washington ondanks zijn inspanningen tot "een teleurstellende conclusie" leidde).

We weten niet of de regering van Conte het eindexamen zal halen. Maar we weten wel dat zij de traditie voortzet dat de Italiaanse regering altijd de goedkeuring van Washington moet krijgen en daarmee de staat van onze "democratische soevereiniteit" bevestigt.