Nagorno-Karabach: Londen en Ankara winnen, Soros en de Armeniërs verliezen...

Na 44 dagen oorlog werd Armenië gedwongen een staakt-het-vuren te tekenen met Azerbeidzjan, waarbij het verlies van een deel van zijn grondgebied werd erkend. Maar, zoals we in het verslag van een verhoor hebben vermeld, was het oorspronkelijke plan van de VS om Turkije de schuld te geven, een deel van de Armeense bevolking te laten afslachten, vervolgens in te grijpen, president Erdogan omver te werpen en de vrede te herstellen [1].

Dit plan heeft echter niet gewerkt. Het maskeerde een Britse truc. Londen heeft op slinkse wijze gebruik gemaakt van de verwarring van de Amerikaanse presidentsverkiezingen om Washington te bedriegen. Het gebruikte de situatie om te proberen Rusland te beroven van de kaart van Nagorno-Karabach en het "Grote Spel" van de 19e eeuw te hervatten [2]. In die tijd was hij de bondgenoot van het Ottomaanse Rijk tegen het tsaristische Rijk. Toen Moskou zich dit realiseerde, legde het een staakt-het-vuren op om het bloedbad te stoppen.

1- Het "Grote Spel

Gedurende de hele 19e eeuw voerden het Britse en Russische rijk een felle rivaliteit uit om de Kaukasus en heel Centraal-Azië onder controle te krijgen. Deze episode staat in Engeland bekend als de "Great Game" en in Rusland als het " Toernooi van Schaduwen ".

Rusland begon het spel te winnen toen het Nagorno-Karabach in beslag nam. Door een domino-effect breidde het zijn overheersing over de Kaukasus uit.

Gezien dit historische voorbeeld is Londen nu van mening dat het herstel van Nagorno-Karabach de invloed van Moskou in de Kaukasus en vervolgens in heel Centraal-Azië zou kunnen ondermijnen.

De huidige Britse premier, Boris Johnson, beweert de voortzetting te zijn van het keizerlijke beleid van Winston Churchill, waarvan hij een biograaf is. Hij heeft zojuist een kostbaar plan voor de modernisering van zijn legers openbaar gemaakt [3].

Om de "Great Game" weer op gang te brengen, heeft hij op 29 juli 2020 Richard Moore, directeur-generaal van het ministerie van Buitenlandse Zaken, benoemd tot directeur van MI6 (buitenlandse geheime diensten). Hij was eerder de ambassadeur van Zijne Majesteit in Ankara, spreekt vloeiend Turks en is bevriend geraakt met president Recep Tayyip Erdogan. Hij nam zijn nieuwe functie pas op 1 oktober, vier dagen na de Azerbeidzjaanse aanval op Nagorno-Karabach, op.

2- De centrale rol van Richard Moore

Richard Moore is een persoonlijke vriend van prins Charles, zelf beschermheer van het Oxford Centrum voor Islamitische Studies waar de intellectuelen van de Moslimbroederschap al vijfentwintig jaar worden opgeleid. De voormalige Turkse president, Abdullah Gül, is ook een trustee van dit centrum.

Als ambassadeur in Ankara (2014-17) vergezelde Richard Moore President Erdogan om de beschermheer van de Broederschap te worden.

Hij speelde ook een rol in de Britse terugtrekking uit de oorlog tegen Syrië in 2014. Londen was niet van plan om een conflict na te streven waarin het zich voor koloniale doeleinden had gemengd, maar dat veranderde in een Amerikaanse keizerlijke operatie (Rumsfeld/Cebrowski strategie).

Richard Moore is net begonnen aan een tournee door Egypte en Turkije. Hij was op 9 november in Caïro (de dag van het Russische staakt-het-vuren in Karabagh) om president al-Sissi te ontmoeten en op 11 november in Ankara. Officieel had hij geen audiëntie bij zijn oude vriend, de president Erdogan, maar ontmoette hij alleen zijn woordvoerder in het Witte Paleis.

3. Geconfronteerd met de Staten, telt Soros niet mee.

In de Azerbeidzjaans-Turkse oorlog in Nagorno-Karabach geloofde Washington dat het kon rekenen op president Sarkissian en de Armeense premier, Nikol Pashinyan, een van George Soros’ mannen [4] als lokaas.

George Soros is een Amerikaanse speculant die zijn eigen politieke agenda nastreeft, maar werkt samen met de CIA [5]. Helaas hebben de Britten niet dezelfde relatie met Soros: hij heeft zijn fortuin te danken aan een grote operatie tegen het Britse pond (op Zwarte Woensdag 16 september 1992), vandaar zijn bijnaam "de man die de Bank of England brak".

4- Het dubbelspel van de "Perfidious Albion".

De Amerikanen moedigden de "tweestatennatie" (Turkije en Azerbeidzjan) aan om met geweld een einde te maken aan de Republiek der Kunsten.

MI6 helpt zijn Turkse partner bij het overbrengen van jihadisten naar Azerbeidzjan [6], niet om Armeniërs te vermoorden, maar om Russen te vermoorden. Er zijn echter nog geen Russen in Karabagh.

Soros reageerde door Koerdische huurlingen te sturen om de Armeense kant te steunen [7].

Londen deed alsof ze het Amerikaanse spel meespeelde, maar steunde Baku en Ankara. Tijdens de eerste dagen probeerden de drie machten van de Minsk-groep (die sinds de ontbinding van de USSR verantwoordelijk is voor het conflict in Nagorno-Karabach)- d.w.z. de VS, Frankrijk en Rusland - alle drie te komen tot een beëindiging van de gevechten en een hervatting van de onderhandelingen [8]. Wanneer zij achtereenvolgens het wangedrag van Azerbeidzjan waarnemen, dienen zij een ontwerpresolutie in bij de Veiligheidsraad. Voor Washington is het een kwestie van een gegroepeerde omkering, van neutraliteit naar de veroordeling van de "twee-staten-natie".

In de eerste dagen hebben de Armeniërs zich zo goed mogelijk verdedigd. Het staatshoofd, Armen Sarkissian, veranderde echter de plannen van de militaire staf en bracht onervaren [9] vrijwilligers naar het front. Sarkissian heeft de dubbele Armeens-Britse nationaliteit en als gevolg daarvan is er een bloedbad onder het Armeense leger.

Plotseling kondigde het Verenigd Koninkrijk aan dat het zijn veto zou uitspreken over de tekst als deze in stemming zou worden gebracht. De Verenigde Staten hebben Azerbeidzjan op 25 oktober publiekelijk beschuldigd van wangedrag.

Maar het zal nog twee weken duren voordat Rusland zich realiseert dat Washington, dat verstrikt is geraakt in zijn campagne voor de presidentsverkiezingen, zich niet meer met deze kwestie bezighoudt.

5- Rusland fluit voor het einde van het spel, voordat het te laat is.

Pas rond 6 oktober wordt Rusland zeker van het bestaan van een Engelse hinderlaag in de VS. Het concludeerde al snel dat Londen de "Great Game" opnieuw had gelanceerd en zich voorbereidde op het stelen van zijn invloed in Nagorno-Karabach.

De Russische president Vladimir Poetin belde zijn Turkse tegenhanger op 7 oktober. Hij onderhandelde met hem over een voor de Armeniërs zeer ongunstig staakt-het-vuren. Erdoğan, die heeft begrepen dat hij zich niet zal kunnen verzetten tegen een stabilisering van de politieke situatie in de Verenigde Staten, stemt ermee in om alleen grondgebied te winnen en ziet af van de heropleving van de Armeense genocide. President Poetin heeft vervolgens zijn Azerbeidzjaanse tegenhanger, Ilham Aliev, en de Armeense premier, Nikol Pachinian, naar het Kremlin geroepen. Hij redde wat nog gered kon worden door zijn gesprekspartners op 10 oktober te dwingen een staakt-het-vuren te tekenen op de voorwaarden die Erdogan had onderhandeld [10]. Zijn prioriteiten zijn het aantrekken van de Russische militaire aanwezigheid via een vredesmacht en vervolgens het stoppen van het bloedbad. Vervolgens richtte hij zich tot het Russische volk om aan te kondigen dat hij de belangen van zijn land had gered door Armenië te redden van een nog vreselijkere nederlaag.

De Armeniërs realiseerden zich, veel te laat, dat door hen weg te halen uit Rusland voor de VS, Nikol Pachinian op het verkeerde paard had gewed.

Achteraf begrijpen ze dat hoe corrupt het voormalige team dat hen leidde ook was, het was vaderlandslievend, terwijl de mannen van Soros tegen het concept zelf van natie zijn, en dus tegen de onafhankelijkheid van hun land.

Demonstraties en ontslagen volgen elkaar op: de stafchef, de minister van Buitenlandse Zaken, de minister van Defensie, maar niet de premier. De Azerbeidzjaanse president Ilham Aliyev is op zijn beurt verheugd. Hij spot met de Raad van Europa en het Parlement van de Europese Unie, verkondigt zijn overwinning en kondigt de wederopbouw van de veroverde gebieden aan [11]. De Britten zullen nieuwe privileges krijgen voor British Petroleum en een aanvraag indienen voor de exploitatie van de Azerbeidzjaanse goudmijnen.