Ναγκόρνο-Καραμπάχ: νίκη για το Λονδίνο και την Άγκυρα, ήττα για τον Σόρος και τους Αρμένιους

Μετά από 44 ημέρες πολέμου, η Αρμενία αναγκάστηκε να υπογράψει εκεχειρία με το Αζερμπαϊτζάν, αναγνωρίζοντας έτσι την απώλεια μέρους των εδαφών της. Ωστόσο, όπως είχαμε αναφέρει υπό τη μορφή ερωτηματικού, το αρχικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν να ωθήσει την Τουρκία στο λάθος, να την αφήσουν να σφαγιάσει ένα μέρος του αρμενικού πληθυσμού, στη συνέχεια να επέμβουν, να ανατρέψουν τον πρόεδρο Ερντογάν και να αποκαταστήσουν την ειρήνη [1].

Ωστόσο, αυτό το σχέδιο δεν λειτούργησε. Έκρυβε ένα βρετανικό τέχνασμα. Κάτω από το τραπέζι, το Λονδίνο εκμεταλλεύτηκε τη σύγχυση των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ για να προσπεράσει την Ουάσιγκτον. Χρησιμοποίησε την κατάσταση για να προσπαθήσει να στερήσει τη Ρωσία του χάρτη του Ναγκόρνο-Καραμπάχ και να ξαναρχίσει το "Μεγάλο Παιχνίδι" του 19ου αιώνα [2]. Εκείνη την εποχή, ήταν σύμμαχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ενάντια στην Τσαρική Αυτοκρατορία. Όταν η Μόσχα το παρατήρησε, επέβαλε εκεχειρία για να σταματήσει το παιχνίδι της σφαγής-γενοκτονίας.

1- Το "Μεγάλο Παιχνίδι"

Καθ ’όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, οι Βρετανική και Ρωσική αυτοκρατορίες είχαν σκληρή αντιπαλότητα για τον έλεγχο του Καυκάσου και ολόκληρης της Κεντρικής Ασίας. Αυτό το επεισόδιο είναι γνωστό στην Αγγλία ως " Μεγάλο Παιχνίδι (Great Game) " και στη Ρωσία ως " Τουρνουά των Σκιών ".

Η Ρωσία άρχισε να κερδίζει το παιχνίδι όταν κατέλαβε το Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Με το φαινόμενο του ντόμινο επέκτεινε την κυριαρχία της στον Καύκασο.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το ιστορικό προηγούμενο, το Λονδίνο πιστεύει τώρα ότι η ανάκτηση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ θα μπορούσε να του επιτρέψει να υπονομεύσει την επιρροή της Μόσχας στον Καύκασο, και μετά σε όλη την Κεντρική Ασία.

Ο σημερινός Βρετανός πρωθυπουργός, Μπόρις Τζόνσον, επιδιώκει να είναι ο συνεχιστής των αυτοκρατορικών πολιτικών του Ουίνστον Τσόρτσιλ, του οποίου είναι βιογράφος. Μόλις δημοσίευσε ένα ακριβό σχέδιο εκσυγχρονισμού των στρατών του [3].

Για την επανέναρξη του «Big Game», διόρισε στις 29 Ιουλίου 2020, τον Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Εξωτερικών , Ρίτσαρντ Μουρ, Διευθυντή του MI6 (μυστικές υπηρεσίες για το εξωτερικό). Είχε προηγουμένως υπηρετήσει ως πρεσβευτής της Αυτού Μεγαλειότητας στην Άγκυρα, μιλάει άπταιστα Τούρκικα και ανέπτυξε φιλία με τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Δεν ανέλαβε τη νέα του θέση μέχρι την 1η Οκτωβρίου, ήτοι τέσσερις ημέρες μετά την επίθεση των Αζέρων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

2- Ο ρόλος κλειδί του Ρίτσαρντ Μουρ

Ο Ρίτσαρντ Μουρ είναι προσωπικός φίλος του πρίγκιπα Τσαρλς, ο οποίος είναι ο ίδιος αφφεντικό του Κέντρου Ισλαμικών Σπουδών της Οξφόρδης (Oxford Centre for Islamic Studies), όπου εκπαιδεύονται οι διανοούμενοι της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων εδώ και είκοσι πέντε χρόνια. Ο πρώην Τούρκος πρόεδρος, Αμπντουλάχ Γκουλ, είναι επίσης διαχειριστής αυτού του κέντρου.

Ως Πρέσβης στην Άγκυρα (2014-17), ο Ρίτσαρντ Μουρ συνόδευσε τον πρόεδρο Ερντογάν για να γίνει ο Προστάτης της Αδελφότητας.

Έπαιξε επίσης ρόλο στην αποχώρηση των Βρετανών από τον πόλεμο κατά της Συρίας το 2014. Το Λονδίνο δεν σκόπευε να συνεχίσει μια σύγκρουση στην οποία είχε εμπλακεί για αποικιοκρατικούς σκοπούς, αλλά η οποία μετατράπηκε σε αυτοκρατορική επιχείρηση των ΗΠΑ (στρατηγική Rumsfeld/Cebrowski).

Ο Ρίτσαρντ Μουρ μόλις ξεκίνησε περιοδεία στην Αίγυπτο και την Τουρκία. Ήταν στις 9 Νοεμβρίου (ημέρα της ρωσικής επιβολής κατάπαυσης του πυρός στο Καραμπάχ) στο Κάιρο για να συναντηθεί με τον πρόεδρο αλ-Σίσι και στις 11 Νοεμβρίου στην Άγκυρα. Επισήμως, φέρεται να μην είχε συνάντηση με τον παλιό του φίλο, τον πρόεδρο Ερντογάν, αλλά συνάντησε μόνο τον εκπρόσωπό του στο Λευκό Παλάτι.

3- Ενώπιον των Κρατών, δεν μετράει ο Σόρος

Στον αζερικό-τουρκικό πόλεμο στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η Ουάσινγκτον πίστευε ότι μπορούσε να βασίζεται στον πρόεδρο Αρμέν Σαρκισιάν και στον Αρμένιο πρωθυπουργό, Νικολ Πασινιάν, έναν από τους άντρες του Τζορτζ Σόρος [4] ως δολώματα.

Ο Τζορτζ Σόρος είναι ένας Αμερικανός κερδοσκόπος που ακολουθεί τη δική του πολιτική ατζέντα, αλλά συνεργάζεται με τη CIA [5]. Δυστυχώς, οι Βρετανοί δεν έχουν την ίδια σχέση με τον Σόρος: οφείλει την περιουσία του σε μια μεγάλη επιχείρηση κατά της λίρας στερλίνας (τη Μαύρη Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 1992), εξ ου και το ψευδώνυμό του «ο άνθρωπος που έσπασε την Τράπεζα της Αγγλίας».

4- Το διπλό παιχνίδι της « Δόλιας Αλβιόνος »

Επομένως, το Λονδίνο άφησε πρώτα την Ουάσιγκτον να κάνει ό τι έκανε. Οι Αμερικανοί ενθάρρυναν το «Έθνος δύο κρατών» (Τουρκία και Αζερμπαϊτζάν) να τερματίσει τη Δημοκρατία του Αρτσάχ με τη βία.

Το MI6 βοηθά τον Τούρκο εταίρο του να μεταφέρει τζιχαντιστές στο Αζερμπαϊτζάν [6], όχι για να σκοτώσει Αρμένιους, αλλά Ρώσους. Ωστόσο, δεν υπάρχουν ακόμη Ρώσοι στο Καραμπάχ.

Ο Σόρος αντέδρασε στέλνοντας Κούρδους μισθοφόρους για να υποστηρίξουν την αρμενική πλευρά [7].

Υποστηρίζοντας ότι έπαιζε το παιχνίδι των ΗΠΑ, το Λονδίνο υποστήριξε το Μπακού και την Άγκυρα. Κατά τις πρώτες μέρες, οι τρεις δυνάμεις της Ομάδας του Μινσκ (υπεύθυνες για τη σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ) - δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία και η Ρωσία - προσπάθησαν και οι τρεις να τερματίσουν τις μάχες και να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις [8]. Όταν η καθεμία χωριστά παρατήρησε διαδοχικά την κακή πίστη των Αζέρων, υπέβαλλε πρόταση ψηφίσματος στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Για την Ουάσινγκτον, ήταν ζήτημα να προκαλέσει με ομαδικό τρόπο την ανατροπή της θέσης ουδετερότητας σε καταδίκη του «Έθνους δύο κρατών».

Τις πρώτες μέρες, οι Αρμένιοι αμύνθηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Ωστόσο, ο αρχηγός του κράτους, Αρμέν Σαρκισιάν, τροποποίησε τα σχέδια του στρατιωτικού επιτελείου και έφερε στο μέτωπο εθελοντές χωρίς εμπειρία [9]. Ο Αρμέν Σαρκισιάν έχει διπλή αρμενο-βρετανική υπηκοότητα. Ακολούθησε μια εκατόμβη στον αρμενικό στρατό.

Ξαφνικά, το Ηνωμένο Βασίλειο ανακοινώνει ότι θα θέσει το βέτο του εάν τεθεί σε ψηφοφορία αυτό το κείμενο. Ξαφνιασμένες, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγορούν τότε δημόσια το Αζερμπαϊτζάν για κακή πίστη στις 25 Οκτωβρίου.

Αλλά θα χρειαστούν δύο ακόμη εβδομάδες για να καταλάβει η Ρωσία ότι η Ουάσινγκτον, μπλεγμένη στην προεκλογική εκστρατεία της, δεν διαχειρίζεται πλέον αυτό το φάκελο.

5- Η Ρωσία σφυρίζει το τέλος του αγώνα προτού να είναι πολύ αργά

Δεν είναι παρά μόνο στις 6 Οκτωβρίου που η Ρωσία απέκτησε τη βεβαιότητα της ύπαρξης μιας αγγλικής παγίδας στην παγίδα των ΗΠΑ. Δεν χρειάζεται πολύς καιρός να συμπεράνει ότι το Λονδίνο έχει ξαναρχίσει το «Μεγάλο Παιχνίδι» και ετοιμάζεται να της κλέψει την επιρροή της στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν τηλεφωνεί στον Τούρκο ομόλογό του στις 7 Οκτωβρίου. Διαπραγματεύτηκε μαζί του μια κατάπαυση του πυρός πολύ δυσμενή για τους Αρμένιους. Ο Ερντογάν, ο οποίος κατάλαβε ότι δεν θα αντέξει σε σταθεροποίηση της πολιτικής κατάστασης στις Ηνωμένες Πολιτείες, δέχεται να κερδίσει μόνο έδαφος και εγκαταλείπει την επανέναρξη της γενοκτονίας των Αρμενίων. Στη συνέχεια, ο πρόεδρος Πούτιν καλεί τον Αζέρο ομόλογό του Ιλχάμ Αλίεφ και τον Αρμένιο πρωθυπουργό, Νικολ Πατσινάν, στο Κρεμλίνο. Σώζει ό, τι μπορεί ακόμα να σωθεί, αναγκάζοντας τους συνομιλητές του, στις 10 Οκτωβρίου, να υπογράψουν κατάπαυση του πυρός υπό τους όρους που διαπραγματεύτηκε ο Ερντογάν [10]. Οι προτεραιότητές του είναι να διαμορφώσουν τη ρωσική στρατιωτική παρουσία μέσω μιας ειρηνευτικής δύναμης και μετά να σταματήσουν την αιματοχυσία. Στη συνέχεια απευθύνθηκε στον ρωσικό λαό για να ανακοινώσει ότι είχε σώσει τα συμφέροντα της χώρας του, σώζοντας την Αρμενία από μια ακόμη πιο τρομερή ήττα.

Οι Αρμένιοι συνειδητοποιούν, πολύ αργά, ότι απομακρύνοντας τους από τη Ρωσία για τις ΗΠΑ, ο Νικολ Πασίνιαν ποντάρισε σε λάθος άλογο. Καταλαβαίνουν εκ των υστέρων ότι όσο διεφθαρμένη να ήταν η παλιά ομάδα που τους κυβερνούσε, ήταν πατριωτική, ενώ οι άντρες του Σόρος αντιτίθενται στην ίδια την έννοια του έθνους, και επομένως στην ανεξαρτησία της χώρας τους.

Οι διαδηλώσεις και οι παραιτήσεις διαδέχονται η μια την άλλη: ο αρχηγός του επιτελείου, ο υπουργός Εξωτερικών, ο υπουργός Άμυνας, αλλά όχι ο πρωθυπουργός. Από την πλευρά του, ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεφ, περηφανεύεται. Χλευάζει άφθονα το Συμβούλιο της Ευρώπης και το Κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διακηρύσσει τη νίκη του και ανακοινώνει την ανοικοδόμηση των κατακτημένων περιοχών [11]. Οι Βρετανοί θα έχουν νέα προνόμια για την British Petroleum και θα υποβάλουν αίτηση για την εκμετάλλευση των αζερικών ορυχείων χρυσού.