Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο προσπαθούν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους στην Ευρώπη

Το παρόν άρθρο είναι συνέχεια των:
– 1. « Η Ρωσία θέλει να αναγκάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να σεβαστούν τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών », 4 Ιανουαρίου 2022.
– 2. « Η Ουάσιγκτον συνεχίζει το σχέδιο της RAND Corporation στο Καζακστάν και μετά στην Υπερδνειστερία », 11 Ιανουάριο 2022
– 3. « Η Ουάσιγκτον αρνείται να ακούσει τη Ρωσία και τη Κίνα », 18 Ιανουαρίου 2022.
– 4. « Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο πάσχουν από κώφωση », 2 Φεβρουαρίου 2022.

Οι απαντήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ στη ρωσική πρόταση για μια Συνθήκη που εγγυάται την ασφάλεια [1] αποκαλύφθηκαν από την ισπανική εφημερίδα El País [2], τάχα χάρη σε μια ουκρανική πηγή που φέρεται να φοβάται να δει τη χώρα της να μεταμορφώνεται σε θέατρο αντιπαράθεση Δύσης-Ανατολής.

Η απάντηση του ΝΑΤΟ αντιστοιχεί από κάθε άποψη στην παρουσίαση που έκανε ο Γενικός Γραμματέας του, Γενς Στόλτενμπεργκ. Αυτό είναι φυσιολογικό, διότι αυτό το κείμενο είχε υποβληθεί στα 30 κράτη μέλη και δεν μπορούσε να παραμείνει μυστικό για πολύ. Αφενός, η Συμμαχία προτείνει μέτρα για τη μείωση του κινδύνου πυρηνικού πολέμου, αφετέρου θέτει υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση στην Υπερδνειστερία (Μολδαβία), την Αμπχαζία και την Οσετία Νότια (Γεωργία) και τέλος στην Κριμαία (Ουκρανία). Με άλλα λόγια, οι Σύμμαχοι απορρίπτουν το διεθνές δίκαιο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν το αναφέρουν πλέον, αλλά λένε ότι είναι προσκολλημένοι σε «κανόνες» που θέτουν μόνοι τους. Σκοπεύουν να παραμείνουν υπό την προστασία των Ηνωμένων Πολιτειών που υποστηρίζονται από το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά δεν θέλουν να ρισκάρουν έναν Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η απάντηση των Ηνωμένων Πολιτειών, από την άλλη, αποτελεί έκπληξη. Ήταν άγνωστη σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των Συμμάχων και της Ουκρανίας. Γι’ αυτό, σύμφωνα με τον τίτλο της, είναι «non-paper» (sic) που δεν χρειάζεται να τους υποβληθεί και πρέπει να παραμείνει μυστικό. Επομένως, είναι πολύ απίθανο να αποκαλύφθηκε από ουκρανική πηγή. Μπορεί να είναι μόνο ΗΠΑϊκή. Αυτό το «non-paper» εστιάζει σε «Τομείς δέσμευσης για βελτίωση της ασφάλειας». Η Ουάσιγκτον παρουσιάζεται ότι αρνείται να αφήσει οτιδήποτε, αν και είναι πρόθυμη να διαπραγματευτεί για να παγώσει την τρέχουσα κατάσταση. Θα διατηρήσει τα σχέδια της χωρίς να προσπαθεί να κερδίσει έδαφος

Αυτό το έγγραφο ρίχνει φως στις πρόσφατες δημόσιες ενέργειες του ΝΑΤΟ: μια εκστρατεία προπαγάνδας που καταγγέλλει μια επικείμενη ρωσική εισβολή, την ανάπτυξη στρατιωτών γύρω από την Ουκρανία και τη μεταφορά όπλων στην ίδια την Ουκρανία. Αλλά το πιο σημαντικό είναι αλλού: αυτά τα στρατεύματα και αυτά τα όπλα δεν είναι απολύτως ικανά να αντισταθούν σε μια ρωσική εισβολή, αν αυτή γίνει. Από την άλλη, αυτή η ατμόσφαιρα πανικοβάλλει τους Ευρωπαίους ηγέτες (με την ευρεία έννοια, όχι μόνο αυτούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο γνωρίζουν ότι μπορεί να μην ανταποκριθούν στην ουσία του αιτήματος της Ρωσίας για σεβασμό των Συνθηκών και ότι η Μόσχα δεν θα τους επιτεθεί παρά ταύτα. Ο φόβος τους είναι αλλού, όπως προσπάθησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν το 2007 στο Μόναχο, η Μόσχα μπορεί να προσπαθήσει να ανατρέψει τους συμμάχους έναν προς έναν. Αλλά, αυτή τη φορά, η πτώση της ισχύος των ΗΠΑ μπορεί να τους κάνει να σκέπτονται. Μπορεί να διαπιστώσουν ότι έχουν ελάχιστα να κερδίσουν από την αφοσίωση τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ΗΠΑϊκή CIA και η βρετανική MI6 αναδιοργανώνουν τα δίκτυα stay-behind με τη συγκατάθεση ορισμένων Ευρωπαίων ηγετών που φαντάζονται ότι σύντομα θα ζήσουν σε χώρες κατεχόμενες από τη Ρωσία.

Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ακόμη και πριν από τη δημιουργία του ΝΑΤΟ, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο είχαν φανταστεί έναν τρόπο να κυριαρχήσουν στη δυτική ευρωπαϊκή ήπειρο μέχρι τα σύνορα Oder-Neisse, που καθορίστηκαν από τη Διάσκεψη του Πότσνταμ, λίγες μέρες μετά την κατάληψη του Βερολίνου από τους Σοβιετικούς και τη συνθηκολόγηση των Ναζί. Είναι αυτό το σύνορο που ο Βρετανός Πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ περιέγραψε, το 1946, ως «σιδερένιο παραπέτασμα» που χωρίζει την ευρωπαϊκή ήπειρο στα δύο [3]. Στη συνέχεια ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν οργάνωσε τον Ψυχρό Πόλεμο για να αποτρέψει μια πιθανή προέλαση των Σοβιετικών στη ζώνη επιρροής που τους είχε δοθεί στη Γιάλτα και το Πότσνταμ. Οι ΗΠΑίοι και οι Βρετανοί είχαν την ιδέα να δημιουργήσουν δίκτυα αντίστασης στο κόρφο των συμμαχικών διοικήσεων και να τα προετοιμάσουν να αναλάβουν δράση κατά την «αναπόφευκτη» σοβιετική εισβολή. Αυτά τα δίκτυα διοικούνταν από Αγγλοσάξονες, αλλά οι στρατιώτες τους ήταν αντισοβιετικοί υπήκοοι, συμπεριλαμβανομένων πολλών επιζώντων των ναζιστικών στρατών, που ανακυκλώθηκαν για τον «καλό σκοπό».

Όταν δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ το 1949, αυτά τα δυτικοευρωπαϊκά δίκτυα ενσωματώθηκαν σε αυτό. Εξακολουθούν να υπακούουν αποκλειστικά στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο με την κατ’ αρχήν σύμφωνη γνώμη των συμμάχων κρατών που αγνοούν τις λεπτομέρειες της δράσης τους. Όποτε έρχονται στο φως, υπόσχονται να τα διαλύσουν, ωστόσο πάντα διαιωνίζονται. Το τελευταίο «περιστατικό» είναι η ανακάλυψη, το 2020, ότι όλοι οι ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών παρακολουθούνταν από τη Δανία για λογαριασμό του ΝΑΤΟ [4].

Η CIA και η MI6 έχουν επίσης επεκτείνει αυτά τα δίκτυα στην πλειονότητα του πλανήτη. Είναι εκείνοι που οργάνωσαν την Παγκόσμια Αντικομμουνιστική Ένωση [5] κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, εγκαθιστώντας αιματηρές δικτατορίες από την Ταϊβάν έως τη Βολιβία, περνώντας από το Ιράν και το Κονγκό.

Οι δραστηριότητες της CIA εκτός ΝΑΤΟ επισημάνθηκαν από το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών (Επιτροπή Church [6]) μετά την παραίτηση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον. Αυτά τα δίκτυα είχαν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που είχαν καταφέρει να σχηματίσουν κράτος εν κράτει, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να οργανώσουν το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ για να ανατρέψουν τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών [7]. Ο πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ ενθάρρυνε τη συνέχιση αυτών των αποκαλύψεων και ανέλαβε τον έλεγχο της CIA με τον ναύαρχο Στάνσφιλντ Τέρνερ.

Εκατοντάδες βιβλία έχουν αφιερωθεί, πρώτα από δημοσιογράφους και σήμερα από ιστορικούς, στα εγκλήματα της CIA και της MI6. Αλλά αυτά είναι βιβλία και διατριβές για αυτήν ή εκείνη την επιχείρηση. Κάποιοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν συνοπτικούς καταλόγους αυτών των γεγονότων, αλλά κανένας δεν τόλμησε να γράψει την ιστορία αυτού του συστήματος και των ανθρώπων του. Γιατί είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει για να τα πραγματοποιήσουν σε διάφορα μέρη του πλανήτη.

Οι πρόεδροι Ρόναλντ Ρίγκαν και Τζορτζ Χ. Μπους ο πρεσβύτερος γαλούχησαν δημόσια αυτά τα δίκτυα στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας, οργανώνοντας τεράστιες επιχειρήσεις οικονομικού και στρατιωτικού σαμποτάζ. Μόνο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ ήρθαν στο φως και κλήθηκαν να παίξουν πολιτικό ρόλο. Ήταν πολύ ενεργά για την ένταξη στο ΝΑΤΟ των χωρών της Κεντρικής, Βαλκανικής, Ανατολικής και Βαλτικής Ευρώπης. Η υποστήριξη της προέδρου της Λετονίας, Vaira Vike-Freiberga, σε ναζιστικές διαδηλώσεις [8] ή η είσοδος στην ουκρανική κυβέρνηση ηγετών Ναζί [9] δεν είναι επομένως ανεξήγητα ατυχήματα, αλλά δημόσιες εκδηλώσεις μυστικών δικτύων που μερικές φορές καταφέρνουν να ανέλθουν στο κορυφή των κυβερνήσεων.

Στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν προφανές σε όλους ότι τον είχε κερδίσει η Σοβιετική Ένωση (22 έως 27 εκατομμύρια νεκροί) με την πολύ σχετική βοήθεια των Αγγλοσαξόνων (λιγότεροι από ένα εκατομμύριο θάνατοι από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, συμπεριλαμβανομένων των αποικιών). Ο πρώτος γραμματέας Τζόζεφ Στάλιν - που είχε εξαλείψει τους κουλάκους και μετά τους μενσεβίκους στα γκουλάγκ - σφυρηλάτησε την εθνική συμφιλίωση και το σοβιετικό εθνικό αίσθημα γύρω από την ισότητα όλων ενώπιον του συστήματος φυλετικής ιεραρχίας των Ναζί (ρατσισμός), των ΗΠΑ (φυλετικός διαχωρισμός) και της Νότια Αφρική (απαρτχάιντ). Οι συζητήσεις για τους «ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα» και τα αρνητιστικά ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου [10] στοχεύουν αποκλειστικά στο να καταστραφεί η εικόνας που άφησε ο Στάλιν, συγχωνεύοντας τα ναζιστικά και τα σοβιετικά εγκλήματα, ωστόσο πολύ διαφορετικά στη φύση και από διαφορετικές περιόδους (η μεγάλη περίοδος των Γκουλάγκ δεν τελείωσε το 1953 με το θάνατο του «μικρού πατέρα των λαών», αλλά το 1941 με τη συμφωνία μεταξύ του Ιωσήφ Στάλιν και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για την υπεράσπιση της χώρας. Δεν είναι συνεπώς χαρακτηριστική ούτε του σταλινισμού ούτε της ΕΣΣΔ). Επιτρέπει να κρύβει την ανακύκλωση των χειρότερων ναζί εγκληματιών από τη CIA και την MI6 σε κράτη του Τρίτου Κόσμου. Αποκρύπτει επίσης τη χρήση Ναζί από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο για να επεκτείνουν την κυριαρχία τους, με παράδειγμα τα βρετανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Κένυα κατά τη δεκαετία του 1950.

Όλα αυτά τα στοιχεία μαρτυρούν ότι, για να εδραιώσουν την κυριαρχία τους στον κόσμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν δίστασαν να ανακυκλώσουν τους χθεσινούς εχθρούς και να τους ζητήσουν να συνεχίσουν το έργο τους, υπό τις διαταγές τους, με τις ίδιες εγκληματικές μεθόδους. .

Έχοντας κατά νου αυτό το παρελθόν, τίθεται το ερώτημα για τον πραγματικό ρόλο του ΝΑΤΟ. Η κυρίαρχη σκέψη διαβεβαιώνει ότι αυτή η συμμαχία δημιουργήθηκε για να πολεμήσει ενάντια στους Σοβιετικούς. Όμως, πέρα από το γεγονός ότι οι τελευταίοι μόλις είχαν καταλάβει το Βερολίνο και νικήσει τους Ναζί, το ΝΑΤΟ δεν τους πολέμησε ποτέ και σήμερα οι Σοβιετικοί δεν υπάρχουν πια. Αντίθετα, το ΝΑΤΟ δεν έχει κάνει επίσημα παρά μόνο δύο συμβατικούς πολέμους, τον πρώτο στη Γιουγκοσλαβία, τον δεύτερο στη Λιβύη. Ολόκληρη η ιστορία του ήταν να παρεμβαίνει στην εσωτερική ζωή των μελών του για να τα ευθυγραμμίσει με τα αγγλοσαξονικά συμφέροντα μέσω έγχρωμων επαναστάσεων (Μάιος 68 στη Γαλλία), πολιτικών δολοφονιών (του πρόεδρου του ιταλικού συμβουλίου Aldo Moro) και πραξικοπημάτων (η Ελλάδα των συνταγματαρχών).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς εάν όλος αυτός ο θόρυβος για έναν πιθανό πόλεμο στην Ουκρανία δεν κρύβει κάτι άλλο: την ενίσχυση της λαβής της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου στους συμμάχους τους, παρότι αυτές οι δύο δυνάμεις είναι σε πτώση ταχύτητας.

Πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί η Ρωσία, η οποία στις 17 Δεκεμβρίου 2021 κάλεσε το ΝΑΤΟ να συμμορφωθεί με τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, δεν εγείρει πλέον αυτό το ζήτημα. Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο δεν θέλουν να εγκαταλείψουν τη θέση τους ως επικυρίαρχοι και οι Σύμμαχοι τη θέση τους ως υποτελείς. Η διάλυση του ΝΑΤΟ δεν θα είχε νόημα γιατί κάθε μέλος εξακολουθεί να σκοπεύει να παίξει τον ρόλο του και όχι να αποκτήσει ανεξαρτησία και ατομική ευθύνη. Εάν εξαφανιζόταν το ΝΑΤΟ, θα το διαδεχόταν μια δομή ίδιας μορφής. Το πρόβλημα επομένως δεν είναι η Ατλαντική Συμμαχία, αλλά ο τρόπος με τον οποίο λογίζονται οι Αγγλοσάξονες ηγέτες και οι σύμμαχοί τους.

Είναι πιθανό ότι αυτή η διαφορά στη σκέψη δεν είναι μόνο πολιτισμική, αλλά αναφέρεται στην πληροφοριακή επανάσταση. Κάθετες αντιλήψεις, αναλύσεις σε περιοχές επιρροής, γεωπολιτικές θεωρίες ανήκουν στη βιομηχανική εποχή, ενώ οι πολυπολικές αποφάσεις, οι εξατομικευμένες αναλύσεις και οι θεωρίες των δικτύων είναι χαρακτηριστικά των κοινωνιών που χτίζονται σήμερα. Σε αυτή την περίπτωση, η Μόσχα και το Πεκίνο είναι απλώς μπροστά από τη Δύση.

Εν τέλη, κάποια στιγμή, ο ένας ή ο άλλος σύμμαχος θα σταματήσει να υποκύπτει στην Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Οι φιλοκινεζικές δηλώσεις του Πολωνού προέδρου Andrzej Duda ή οι φιλορωσικές δηλώσεις του Κροάτη προέδρου Zoran Milanović δίνουν μια πρόγευση του τι μπορεί να συμβεί. Το 1966, οι σύμμαχοι εξεπλάγησαν όταν ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ Ντε Γκωλ κατήγγειλε τα δίκτυα stay-behind και απέλασε τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ από τη χώρα του. Η αντίδρασή τους θα ήταν διαφορετική σήμερα εάν, και πάλι, ένα μέλος του ΝΑΤΟ έφευγε από την ολοκληρωμένη διοίκηση χωρίς να αμφισβητήσει τη Συνθήκη του Βορείου Ατλαντικού. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες που συχνά εκδηλώνουν «αγελαία συμπεριφορά» θα μπορούσαν να ακολουθήσουν αυτό το νέο μοντέλο και να φύγουν σε μπλοκ.

Όπως και να έχει, η Μόσχα και το Πεκίνο συνεχίζουν την προσέγγισή τους. Δεν έχουν σκοπό να ενωθούν για να συντρίψουν κανέναν, αλλά να υπερασπιστούν μαζί το όραμά τους για τις διεθνείς σχέσεις και την οικονομική ανάπτυξη για όλους. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ εξέδωσαν νέα κοινή δήλωση στις 4 Φεβρουαρίου [11]. Στην πορεία, χλευάζουν τον δυτικό ισχυρισμό ότι καθιερώνεται ένας «ελεύθερος κόσμος» που βασίζεται στη δημοκρατία. Επισημαίνουν ότι, κάθε άλλο παρά τέλειες, και οι δύο χώρες τους εκτιμούν τους πολίτες τους πολύ περισσότερο από ό,τι το κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Οι Δυτικοί, που δεν ακούνε παρά μόνο τον εαυτό τους, δεν αντέδρασαν στον λόγο των Ρώσων και των Κινέζων. Αν τον άκουγαν, θα τον περιφρονούσαν και θα αναρωτιούνταν πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να μιλάνε έτσι, αλλά όχι γιατί μιλάνε έτσι.