Washington en Londen proberen hun heerschappij over Europa te behouden

Dit artikel is een vervolg op :
– 1. "Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren", 4 januari 2022.
– 2. "Washington zet RAND plan door in Kazachstan, daaarna Transnistrië"
– 3. "Washington weigert naar Rusland en China te luisteren", 18 januari 2022.
– 4. "Washington en Londen, getroffen door doofheid", 1 februari 2022.

De reacties van de Verenigde Staten en de NAVO op het Russische voorstel voor een verdrag ter waarborging van de veiligheid [1] werden onthuld door het Spaanse dagblad El País [2], naar verluidt dankzij een Oekraïense bron die vreesde dat zijn land zou worden omgevormd tot een theater van confrontatie tussen West en Oost.

De reactie van de NAVO komt in alle opzichten overeen met de presentatie van haar secretaris-generaal, Jens Stoltenberg. Dat is normaal, want deze tekst was voorgelegd aan de 30 lidstaten en kon niet lang geheim blijven. Enerzijds stelt de alliantie maatregelen voor om het risico van een nucleaire oorlog te verkleinen, anderzijds trekt zij het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren in Transnistrië (Moldavië), Abchazië en Zuid-Ossetië (Georgië) en ten slotte op de Krim (Oekraïne) in twijfel. Met andere woorden, de Geallieerden verwerpen het internationaal recht. Daarom verwijzen zij er niet meer naar, maar zeggen zij dat zij zich houden aan "regels" die alleen zij vaststellen. Zij willen onder de bescherming van de Verenigde Staten blijven, gesteund door het Verenigd Koninkrijk, maar willen geen wereldoorlog riskeren.

Het besluit van de Verenigde Staten kwam daarentegen als een verrassing. Het was bij iedereen onbekend, ook bij de geallieerden en Oekraïne. Daarom is het, volgens de titel, een "non-paper" (sic) dat niet aan hen behoeft te worden voorgelegd en dat geheim moest blijven. Het is daarom hoogst onwaarschijnlijk dat het door een Oekraïense bron is onthuld. Het kan alleen een Amerikaanse bron geweest zijn. Dit "non-paper" gaat over "Gebieden van betrokkenheid om de veiligheid te verbeteren". Daarin presenteert Washington zich als weigerachtig om ook maar iets op te geven, hoewel het bereid is te onderhandelen om de huidige situatie te bevriezen. Zij zou haar projecten handhaven zonder te proberen terrein te winnen.

Dit document werpt licht op de recente publieke acties van de NAVO: een propagandacampagne waarin een op handen zijnde Russische invasie wordt ontkend, het inzetten van soldaten rond Oekraïne en het overbrengen van wapens naar Oekraïne zelf. Maar het belangrijkste is iets anders: Deze troepen en wapens zijn absoluut niet in staat weerstand te bieden aan een Russische invasie, mocht die plaatsvinden. Deze sfeer daarentegen brengt de Europese leiders (en dus niet alleen die van de Europese Unie) in paniek. Washington en Londen weten dat zij niet inhoudelijk kunnen reageren op de Russische eis tot naleving van het verdrag en dat Moskou hen niet zal aanvallen. Hun vrees is dat Moskou, net als Vladimir Poetin in 2007 in München, zal proberen de bondgenoten een voor een om te draaien. Maar deze keer kan de achteruitgang van de macht van de VS hen opnieuw doen nadenken. Zij zullen misschien merken dat zij niet veel winnen bij hun trouw. Daarom zijn de Amerikaanse CIA en de Britse MI6 bezig met het reorganiseren van stay-behind netwerken met de goedkeuring van sommige Europese leiders die zich inbeelden dat zij binnenkort in door Rusland bezette landen zullen wonen.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog en nog vóór de oprichting van de NAVO hadden de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk zich een manier voorgesteld om het Westeuropese continent te overheersen tot aan de grens tussen Oder en Neisse, die was vastgesteld op de Conferentie van Potsdam, enkele dagen na de inname van Berlijn door de Sovjets en de capitulatie van de nazi’s. Het was deze grens die de Britse Eerste Minister Winston Churchill in 1946 omschreef als het "ijzeren gordijn" dat het Europese continent in tweeën scheidde [3]. De toenmalige Amerikaanse president Harry Truman organiseerde de Koude Oorlog om een mogelijke opmars van de Sovjet-Unie te voorkomen in de invloedssfeer die hen in Jalta en Potsdam was toegewezen. De Amerikanen en de Britten hadden het idee verzetsnetwerken op te zetten binnen de geallieerde administraties en deze voor te bereiden op actie in geval van de "onvermijdelijke" Sovjet-invasie. Deze netwerken stonden onder bevel van Angelsaksen, maar hun soldaten waren anti-Sovjet onderdanen, waaronder veel overlevenden van nazi-legers, gerecycleerd voor de "goede zaak".

Toen de NAVO in 1949 werd opgericht, werden deze West-Europese netwerken erin opgenomen. Zij gehoorzamen nog steeds uitsluitend aan Washington en Londen, met de principiële instemming van de Geallieerde Staten, die de details van hun optreden negeren. Telkens wanneer zij in de schijnwerpers komen te staan, worden beloften gedaan om hen op te heffen, maar zij blijven altijd bestaan. Het meest recente "incident" is de ontdekking in 2020 dat alle leiders van de Europese landen werden afgeluisterd door Denemarken in opdracht van de NAVO [4].

De CIA en MI6 hebben deze netwerken ook uitgebreid tot het grootste deel van de wereld. Zij waren het die tijdens de Koude Oorlog de World Anti-Communist League [5] organiseerden en bloedige dictaturen vestigden van Taiwan tot Bolivia, van Iran tot Congo.

De activiteiten van de CIA buiten de NAVO werden aan het licht gebracht door het Amerikaanse Congres (Church Commission [6]) na het aftreden van president Richard Nixon. Deze netwerken waren zo gegroeid dat zij een staat binnen een staat waren geworden, waarbij zij zelfs zo ver gingen dat zij het Watergate-schandaal organiseerden om de Amerikaanse president ten val te brengen [7]. President Jimmy Carter moedigde de voortzetting van deze onthullingen aan en nam de CIA over met Admiraal Stansfield Turner.

Honderden boeken zijn er geschreven, eerst door journalisten en nu door historici, over de misdaden van de CIA en MI6. Maar dit zijn boeken en thesissen over deze of gene operatie. Sommigen hebben getracht samenvattende catalogi van deze gebeurtenissen op te stellen, maar niemand heeft het aangedurfd de geschiedenis van dit systeem en zijn mensen te schrijven. Want het zijn dezelfde mensen die naar verschillende delen van de wereld zijn verhuisd om ze uit te voeren.

De presidenten Ronald Reagan en George H. Bush Sr. hebben deze netwerken in de landen van het Warschaupact openlijk in stand gehouden en omvangrijke economische en militaire sabotage-operaties georganiseerd. Pas tijdens de ineenstorting van de USSR kwamen zij aan het licht en werd hun gevraagd een politieke rol te spelen. Zij waren zeer actief op het gebied van de toetreding tot de NAVO van de landen van Midden-, Balkan-, Oost- en Baltisch Europa. De steun van de Letse president, Vaira Vike-Freiberga, aan nazi-demonstraties [8] of de intrede van nazi-leiders in de Oekraïense regering [9] zijn dan ook geen onverklaarbare spelingen van het lot, maar openbare manifestaties van de geheime netwerken die er soms in slagen door te dringen tot de top van regeringen.

Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog was het voor iedereen duidelijk dat deze was gewonnen door de Sovjet-Unie (22-27 miljoen doden) met de zeer relatieve hulp van de Angelsaksen (minder dan een miljoen doden bij de VS en het VK, met inbegrip van de koloniën). Eerste secretaris Jozef - die de koelakken en vervolgens de mensjewieken in de goelags had geëlimineerd - gaf vorm aan de nationale verzoening en het nationale sovjetsentiment met de nadruk op gelijkheid voor allen, tegenover het raciale hiërarchische systeem van de nazi’s (racisme), de Verenigde Staten (segregatie) en Zuid-Afrika (apartheid). De debatten over de "totalitaire regimes van de 20e eeuw" en de negationistische resoluties van het Europees Parlement [10] zijn er uitsluitend op gericht het beeld dat Stalin heeft achtergelaten te vernietigen door nazi-4 en sovjetmisdaden, die qua aard en tijd sterk van elkaar verschillen, op één hoop te gooien (de grote periode van de goelags eindigde niet in 1953 met de dood van de "Kleine vader der Volkeren", maar in 1941 met de overeenkomst tussen Jozef Stalin en de Russisch-orthodoxe kerk om het land te verdedigen. Het is dus noch kenmerkend voor het stalinisme, noch voor de USSR). Het maskeert het recyclen van de ergste nazimisdadigers door de CIA en MI6 in Derde Wereld staten. Het maskeert ook het gebruik van nazi’s door de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk om hun overheersing uit te breiden, bijvoorbeeld met de Britse concentratiekampen in Kenia in de jaren vijftig.

Al deze elementen getuigen ervan dat de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk, om hun heerschappij over de wereld te vestigen, niet hebben geaarzeld om de vijanden van gisteren in ere te herstellen en hen onder hun bevel te plaatsen om hun werk met dezelfde misdadige methoden voort te zetten.

Met deze geschiedenis in het achterhoofd rijst de vraag naar de ware rol van de NAVO. De heersende gedachte is dat deze alliantie werd gevormd om de Sovjets te bestrijden. Maar afgezien van het feit dat de Sovjets net Berlijn hadden ingenomen en de nazi’s hadden verslagen, heeft de NAVO nooit tegen hen gevochten, en vandaag bestaan de Sovjets niet meer. Integendeel, de NAVO heeft officieel slechts twee conventionele oorlogen gevoerd, de eerste in Joegoslavië, de tweede in Libië. Haar hele geschiedenis bestaat uit inmenging in het interne leven van haar leden om hen op één lijn te brengen met de Angelsaksische belangen door middel van kleurenrevoluties (mei ’68 in Frankrijk), politieke moorden (de voorzitter van de Italiaanse Raad Aldo Moro) en staatsgrepen (Griekenland van de kolonels).

Onder deze omstandigheden moet men zich afvragen of al het gebral over een mogelijke oorlog in Oekraïne niet iets anders verhult: een versterking van de wurggreep van Washington en Londen op hun bondgenoten, zelfs nu deze twee mogendheden aan kracht inboeten.

Men moet zich afvragen waarom Rusland, dat op 17 december 2021 eiste dat de NAVO in overeenstemming zou worden gebracht met het VN-handvest, deze kwestie niet meer aan de orde stelt. Washington en Londen willen hun positie als opperheren en de Geallieerden hun plaats als vazallen niet opgeven. De NAVO ontbinden zou geen zin hebben omdat elk lid nog steeds zijn rol wil spelen en niet onafhankelijk en individueel verantwoordelijk wil worden. Als de NAVO zou verdwijnen, zou er een identieke structuur voor in de plaats komen. Het probleem is dus niet het Atlantisch Bondgenootschap, maar de manier waarop de Angelsaksische leiders en hun bondgenoten redeneren.

Het is mogelijk dat dit verschil in denken niet alleen cultureel is, maar ook verband houdt met de computerrevolutie. Verticale opvattingen, analyses van de invloedssfeer en geopolitieke theorieën behoren tot het industriële tijdperk, terwijl multipolaire beslissingen, geïndividualiseerde analyses en netwerktheorieën kenmerkend zijn voor de samenlevingen die vandaag worden opgebouwd. In dit geval lopen Moskou en Peking gewoon voor op het Westen.

Uiteindelijk, op een bepaald moment, zal deze of gene bondgenoot niet langer buigen voor Washington en Londen. De pro-Chinese verklaringen van de Poolse president Andrzej Duda of de pro-Russische verklaringen van de Kroatische president Zoran Milanović geven een voorproefje van wat zou kunnen gebeuren. In 1966 werden de Geallieerden verrast toen de Franse president Charles De Gaulle de stay-behind netwerken afkeurde en de NAVO-strijdkrachten uit zijn land verdreef. Hun reactie zou vandaag anders zijn indien, eens te meer, een NAVO-lid het geïntegreerde commando zou verlaten zonder het Noord-Atlantische Verdrag in twijfel te trekken. De Europese leiders, die zich vaak als kuddeschapen gedragen, zouden dit nieuwe patroon kunnen volgen en allen tezamen kunnen vertrekken.

Hoe dan ook, Moskou en Peking zetten hun toenadering voort. Het gaat er niet om dat zij zich verenigen om wie dan ook te verpletteren, maar om samen hun visie op internationale betrekkingen en economische ontwikkeling voor allen te verdedigen. De Russische president Vladimir Poetin en de Chinese president Xi Jinping hebben op 4 februari een nieuwe gezamenlijke verklaring afgelegd [11]. Daarbij bekritiseren zij de pretentie van het Westen een op democratie gebaseerde "vrije wereld" te zijn. Zij wijzen erop dat hun twee landen, verre van volmaakt, hun burgers veel meer waarderen dan de VS en het VK dat doen.

Het Westen, dat alleen naar zichzelf luistert, heeft niet opgevangen wat de Russen en de Chinezen zeggen. Als zij hen hoorden, zouden zij hen verachten, zich afvragend hoe deze mensen zo kunnen praten, maar niet waarom zij zo praten.