De drie apen van de Shinto tempel Toshogu. Zij illustreren het voorschrift van een Chinese wijze: "Zeg niets verkeerds, zie niets verkeerds, hoor niets verkeerds". Zij kunnen ook de westerse lafheid illustreren: "Zeg niets over de werkelijkheid, zie niets van de werkelijkheid, hoor niets van de werkelijkheid".

De viering van de 20e verjaardag van de aanslagen van 11 september 2001 geeft aanleiding tot twee absoluut tegenstrijdige verhalen, afhankelijk van de vraag of men verwijst naar de geschreven en audiovisuele pers of naar de digitale pers. Voor sommigen had Al-Qaeda het Westen de oorlog verklaard door een spectaculaire misdaad te beramen, terwijl voor anderen diezelfde misdaad een binnenlandse staatsgreep in de VS verhulde.

Een debat tussen de voorstanders van deze twee versies is onmogelijk. Niet omdat beide partijen het weigeren, maar omdat de aanhangers van de officiële versie - en alleen zij - het weigeren. Zij beschouwen hun tegenstanders als "samenzweringstheoretici", dat wil zeggen, in hun ogen, op zijn best dwazen, op zijn slechtst kwaadaardige mensen, medeplichtigen - gewild of ongewild - van terroristen.

Vanaf toen geldt deze onenigheid voor elke belangrijke politieke gebeurtenis. En het wereldbeeld van de twee kampen distantieert zich voortdurend van elkaar.

Hoe kon een dergelijke breuk tussen medeburgers ontstaan in samenlevingen die streven naar democratie? Temeer daar het niet deze breuk is maar de reactie erop die elke democratie onmogelijk maakt.

Continu geven nieuwszenders de prioriteit aan de snelheid waarmee zij een gebeurtenis uitzenden. Zij hebben niet de tijd om het in de juiste context te plaatsen , laat staan het te analyseren; functies die het kenmerk zijn van journalistiek. De kijker wordt een voyeur van dingen die hij niet begrijpt.

Een bepaalde opvatting van journalistiek

Men verzekert ons tegenwoordig, dat de rol van journalisten erin bestaat nauwkeurig verslag uit te brengen van wat zij hebben gezien. Wanneer wij echter door de plaatselijke media worden geïnterviewd over een onderwerp dat wij kennen en wij achteraf zien hoe zij dat onderwerp hebben behandeld, zijn wij vaak teleurgesteld. Wij voelen ons niet begrepen. Sommigen onder ons betreuren dat zij de verkeerde journalist hebben ontmoet en behouden hun vertrouwen in de massamedia. Anderen menen dat als een geringe vervorming mogelijk is bij kleine onderwerpen, een veel grotere vervorming het geval zou kunnen zijn bij complexere onderwerpen.

– In 1989, toen een menigte kwam luisteren naar een van de toespraken van de Roemeense dictator Nicolae Ceauşescu, beschuldigde deze de fascisten ervan het bloedbad van Timișoara te hebben uitgevonden, dat werd toegeschreven aan de beulen van zijn regime. Woedend over deze ontkenning stond de menigte op en riep: "Ti-mi-șoa-ra! Ti-mi-șoa-ra! en wierpen hem omver. Het lokale televisiestation in Atlanta (VS), CNN, zond de paar dagen van deze revolutie live uit. Zo werd CNN de eerste live nieuwszender en werd het een internationale zender. Vandaag weten we dat dit bloedbad nooit heeft plaatsgevonden. Het was gewoon een enscenering met lijken uit een lijkenhuis. Later werd vernomen dat een propaganda-eenheid van het Amerikaanse leger een kantoor had naast de CNN nieuwsruimte.

De Timișoara manipulatie werkte alleen omdat het live was. De kijkers hadden geen tijd om te controleren of zelfs maar na te denken. Op professioneel niveau heeft geen enkele journalist ooit conclusies getrokken uit de gebeurtenis. Integendeel, CNN werd het model voor de live nieuwszenders die overal zijn ontstaan.

– Tijdens de oorlog in Kosovo, in 1999, heb ik een dagelijks bulletin gemaakt met een samenvatting van het nieuws van de NAVO en de regionale persagentschappen (Oostenrijk, Hongarije, Roemenië, Griekenland, Albanië, enz.) waarop ik geabonneerd was [1]. Vanaf het begin werd wat de NAVO ons in Brussel vertelde, niet bevestigd door de regionale agentschappen. Integendeel, zij beschreven een heel ander conflict. Het was vreemd om te zien dat de regionale journalisten, uit alle landen behalve Albanië, een blok vormden en teksten schreven die met elkaar verenigbaar waren maar niet met die van de NAVO. Week na week kwamen de twee versies steeds verder uit elkaar te liggen.

Als reactie heeft de NAVO Jamie Shea de leiding gegeven over de communicatie. Elke dag vertelde hij een nieuw verhaal van het slagveld. Al snel had de internationale pers alleen nog maar oog voor hem. Zijn versie van het verhaal werd het verhaal van de media en over de versie van de regionale nieuwsagentschappen werd niet meer bericht, behalve door mij. Volgens mij logen beide kanten en moest de waarheid ergens tussenin liggen.

Toen de oorlog voorbij was, spoedden humanitaire hulpverleners, diplomaten en VN-soldaten zich naar Kosovo. Tot hun verbazing - en de mijne - ontdekten zij dat de plaatselijke journalisten de waarheid juist hadden weergegeven. Jamie Shea’s woorden waren niets anders dan oorlogspropaganda. Toch waren zij drie maanden lang de enige "betrouwbare" bron voor de internationale media.

Westerse journalisten die naar Kosovo gingen, ontdekten ook dat zij mensen hadden vertrouwd die twijfelloos tegen hen hadden gelogen. Toch veranderden slechts enkelen van hen hun manier van denken. En nog minder slaagden erin hun redacteuren ervan te overtuigen dat de NAVO hen had misleid. Het door het Atlantisch Bondgenootschap opgelegde verhaal is de waarheid geworden, en de geschiedenisboeken hebben het, ondanks de feiten, als zodanig overgenomen.

Het koor van het oude Griekse theater herinnerde het publiek eraan dat, ondanks de emoties die zij voelden, het slechts theater was.

Het oude Griekenland en het moderne Westen

In het oude Griekenland wekten toneelstukken sterke emoties op bij het publiek. Sommige mensen vreesden dat de goden hen naar een duister lot leidden. Geleidelijk aan begon het koor, dat het verhaal vertelde, ook uit te leggen dat men zich niet moest laten misleiden door wat men zag, maar moest begrijpen dat het slechts een opvoering was.

Dit afstand kunnen nemen van de schijn, verlamd wordt door de mythe van het live-nieuws, wordt in de psychologie de "symbolische functie" genoemd. Kleine kinderen zijn hier niet toe in staat, zij nemen alles serieus. Op de "leeftijd van het verstand", 7 jaar oud, kunnen we echter allemaal onderscheid maken tussen wat waar is en wat slechts een voorstelling is.

Rede staat hier tegenover rationaliteit. Rationeel zijn betekent dat je alleen gelooft in dingen die bewezen zijn. Redelijk zijn is niet geloven in onmogelijke dingen. Dit is een heel groot verschil. Omdat je de waarheid niet vindt met overtuigingen, maar met feiten.

Als we zien hoe vliegtuigen het World Trade Center in New York raken en hoe mensen naar beneden springen om aan het vuur te ontkomen, zijn we allemaal erg ontroerd. Als de torens instorten, zijn we klaar om te huilen. Maar dat mag ons er niet van weerhouden na te denken [2].

Men kan ons telkens vertellen dat 19 kapers vier vliegtuigen hebben gekaapt, maar aangezien deze mensen niet op de lijst van passagiers aan boord van de luchtvaartmaatschappij stonden, konden zij deze vliegtuigen niet kapen.

Men kan ons nog steeds vertellen dat de brandstof van de twee brandende vliegtuigen langs de pilaren van de gebouwen is gegleden en deze heeft doen smelten, hetgeen de instorting van de Twin Towers zou verklaren; maar niet rechtstandig, en ook niet de instorting van de derde toren. Om een gebouw in te laten storten, niet aan één kant, maar rechtstandig, moet je de fundering opblazen, en het dan van boven naar beneden opblazen om de verdiepingen rechtstandig te vernietigen.

Men kan ons altijd vertellen dat radeloze passagiers hun familieleden belden voordat zij stierven, maar aangezien de telefoonmaatschappijen geen gegevens hebben over deze gesprekken, bestonden zij niet.

Men kan ons nog steeds vertellen dat een Boeing het Pentagon verwoestte, maar het kon niet door een portiek zijn binnengekomen zonder de deurpost te beschadigen.

De getuigenissen zijn tegenstrijdig. Maar slechts enkele worden tegengesproken door de feiten.

Wij aanvaarden het om bedrogen te worden wanneer wij denken dat de Waarheid te moeilijk is om toe te geven.

Waarom accepteren we dat we bedrogen worden

Een groot probleem blijft: waarom aanvaarden wij bedrogen te worden? Meestal omdat de waarheid voor ons moeilijker te aanvaarden is dan de leugen.

Toen bijvoorbeeld de zoon van de voorzitter van de Nationale Stichting voor Politieke Wetenschappen jarenlang de verkrachtingen aan de kaak stelde waaraan hij door de voorzitter werd onderworpen, had iedereen medelijden met de arme fantaserende jongen en prees men zijn vader omdat hij zijn waanzin had doorstaan zonder een woord te zeggen. Toen de zus van het slachtoffer later een boek met getuigenverklaringen publiceerde, besefte iedereen wie de waarheid sprak. De voorzitter werd gedwongen af te treden. De verkrachter heeft zijn ontsnapping aan het gerecht alleen te danken aan zijn status: voormalig Europees volksvertegenwoordiger, voorzitter van de emblematische instelling van de gehele Franse politieke en mediaklasse en voorzitter van ”Le Siècle”, de meest exclusieve privé-club van Frankrijk.

Waarom denken we dat Al Qaeda verantwoordelijk is voor de aanslagen van 11 september? Omdat de minister van Buitenlandse Zaken, generaal Colin Powell, voor de VN-Veiligheidsraad kwam en het zwoer met zijn hand op zijn hart. Het doet er niet toe dat hij jaren eerder loog toen hij het verhaal bevestigde van de couveuses die door de Irakezen uit Koeweit waren gestolen en de baby’s voor dood waren achtergelaten. Of dat hij later loog over de massavernietigingswapens van president Saddam Hussein. Hij is een staatssecretaris en we moeten hem geloven.

Daarentegen, als we zijn woord in twijfel trekken, moeten we ons niet alleen afvragen waarom we Afghanistan zijn binnengevallen, daarna Irak, enz. maar ook en vooral waarom hij loog.

De onverbeterlijke Anthony Fauci heeft elke grote epidemie in de VS geleid. Hij werkt niet als dokter, maar als hoge ambtenaar. Hij heeft geen respect voor de eed van Hippocrates. Hij heeft niet geaarzeld overheidsgeld te verduisteren om illegaal en gevaarlijk onderzoek in een ver land te sponsoren. Of om de verplichte opsluiting van gezonde mensen te bevorderen.

De reactie op Covid-19: Een nieuwe 9/11

Het raadsel van 9/11 is geen kwestie van het verleden. Ons begrip van de laatste twintig jaar hangt af van de reactie die we erop geven. Zolang we geen debatten hebben met tegenstellingen tussen voorstanders van beide versies, zullen we deze kloof in alle mondiale kwesties aantreffen.

We maken momenteel een andere catastrofe mee, de Covid-19 pandemie. We hebben allemaal gezien hoe een groot laboratorium, Gilead Science, de redacteuren van het medisch tijdschrift The Lancet heeft omgekocht om een geneesmiddel, hydroxychloroquine, in een kwaad daglicht te stellen. Gilead Science is het bedrijf dat voorheen geleid werd door de 9/11 Secretaris van Defensie, Donald Rumsfeld. Het is ook het bedrijf dat een geneesmiddel tegen Covid-19 produceert, Remdesivir. Hoe het ook zij, sindsdien heeft niemand het aangedurfd om te zoeken naar medicijnen om Covid te behandelen. Allen hebben vertrouwd op de hoop van vaccins.

Donald Rumsfeld had zijn staf opgedragen protocollen op te stellen voor het geval van een bioterroristische aanslag op Amerikaanse militaire bases in het buitenland. Vervolgens vroeg hij een van hen, Dr. Richard Hachett, die lid was van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad, dit protocol uit te breiden in geval van een aanval op de Amerikaanse burgerbevolking. Het was deze man die voorstelde gezonde bevolkingsgroepen op te sluiten, hetgeen een storm van protest teweegbracht onder de Amerikaanse artsen, professor Donald Henderson van de Johns Hopkins Universiteit voorop [3]. Voor hen waren Rumsfeld, Hatchett en hun adviseur, topambtenaar Anthony Fauci, vijanden van de eed van Hippocrates en van de mensheid.

Tegen de tijd dat de Covid-19 epidemie zich voordeed, was Dr. Richard Hatchett directeur geworden van CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovations); een vereniging die was opgericht op het Davos Forum en werd gefinancierd door Bill Gates. Het was Hatchett die voor het eerst de uitdrukking "We zijn in oorlog" gebruikte, die werd overgenomen door zijn vriend president Emmanuel Macron. Het was Hatchett die adviseerde gezonde bevolkingsgroepen op te sluiten, zoals hij zich het 15 jaar eerder voorstelde in de "oorlog tegen de terreur". Anthony Fauci, ondertussen, was nog steeds op zijn post. Hij had federaal geld verduisterd om illegaal onderzoek in de Verenigde Staten te financieren. Het onderzoek werd voor hem uitgevoerd in het Chinese laboratorium in Wuhan.

Normaal gesproken zouden de medische beroepsgroepen in opstand zijn gekomen tegen de verplichte opsluiting van gezonde mensen. Dat deden ze niet. Zij vonden massaal dat de situatie de schending van de eed van Hippocrates vereiste.

De westerse landen die het advies van Dr. Hatchett opvolgden en de leugens van Gilead Science geloofden, hebben een schrikwekkende staat van dienst met deze pandemie. De VS heeft 26 keer meer sterfgevallen per miljoen inwoners dan China. En hun economie is verwoest.

Dit verdient enige discussie en uitleg, maar nee. Wij zien liever dat onze samenlevingen opnieuw verdeeld raken tussen volgelingen van Anthony Fauci of professor Didier Raoult.

Conclusie

In plaats van met elkaar te praten en onze argumenten te confronteren, organiseren wij schijndebatten tussen de aanhangers van de dominante doctrine en die van de meest groteske mogelijke opvattingen.

Het is zinloos te streven naar een democratie als wij weigeren de belangrijkste vraagstukken echt te bespreken.

Vertaling
openbaararchief.nl

[1] Journal de la guerre en Europe.

[2] Over de politieke betekenis van de aanslagen van 11 september, lees: "20ste verjaardag van de 11 september aanslagen. Alles wijst er nu op dat Thierry Meyssan gelijk had", van Thierry Meyssan, Voltaire Netwerk, 31 augustus 2021.

[3] “Covid-19 and The Red Dawn Emails”, by Thierry Meyssan, Translation Roger Lagassé, Voltaire Network, 28 April 2020.