Από την 11η Σεπτεμβρίου στην Covid-19: συνεχής άρνηση κάθε συζήτησης

Οι εορτασμοί της 20ης επετείου των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 μας δίνουν δύο εντελώς αντιφατικές αφηγήσεις, ανάλογα με το αν αναφερόμαστε στον γραπτό και οπτικοακουστικό τύπο ή στον ψηφιακό τύπο. Για τους μεν, η Αλ Κάιντα είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Δύση με την εκτόξευση ενός θεαματικού εγκλήματος, ενώ για τους δε, το ίδιο έγκλημα συγκάλυψε ένα εσωτερικό πραξικόπημα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οποιαδήποτε συζήτηση είναι αδύνατη μεταξύ των υποστηρικτών αυτών των δύο εκδόσεων. Όχι ότι την αρνούνται τα δύο στρατόπεδα, αλλά επειδή οι υποστηρικτές της επίσημης έκδοσης - και μόνο αυτοί - το αρνούνται. Θεωρούν τους αντιπάλους τους ως «συνωμοσιολόγους», δηλαδή ανόητους στο μυαλό τους στην καλύτερη περίπτωση, στη χειρότερη ως κακοποιούς, συνεργούς - εθελοντικούς ή μη – των τρομοκρατών.

Από τώρα και στο εής αυτή η διαφωνία ισχύει για κάθε σημαντικό πολιτικό γεγονός. Και η κοσμοθεωρία των δύο στρατοπέδων δεν έπαψε να απομακρύνεται η μια από την άλλη.

Πώς προέκυψε ένα τέτοιο χάσμα μεταξύ συμπολιτών σε κοινωνίες που φιλοδοξούν στη δημοκρατία; Ειδικά αφού, όχι αυτό το ρήγμα, αλλά η αντίδραση σε αυτό το ρήγμα καθιστά αδύνατη κάθε δημοκρατία.

Μια συγκεκριμένη αντίληψη για τη δημοσιογραφία

Μας διαβεβαιώνουν σήμερα ότι ο ρόλος των δημοσιογράφων είναι να αναφέρουν με ακρίβεια αυτά που είδαν. Ωστόσο, όταν μας ρωτούν τα τοπικά μέσα ενημέρωσης για ένα θέμα για το οποίο γνωρίζουμε και βλέπουμε πώς χειρίστηκαν αυτό το θέμα, συχνά απογοητευόμαστε. Έχουμε την εντύπωση ότι δεν γίναμε κατανοητοί. Μερικοί από εμάς θρηνούμε που πέσαμε σε κακό δημοσιογράφο και διατηρούμε την πίστη μας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Άλλοι σκέφτονται ότι ενώ μια μικρή παραμόρφωση είναι δυνατή σε μικρά θέματα, μια πολύ μεγαλύτερη θα πρέπει να υφίσταται σε πιο πολύπλοκα θέματα.

– Το 1989, ένα πλήθος που ήρθε για να παρακολουθήσει μια από τις ομιλίες του, άκουσε τον Ρουμάνο δικτάτορα Νικολάε Τσαουσέσκου να κατηγορεί τους φασίστες ότι εφηύραν τη σφαγή της Τιμισοάρα που αποδιδόταν στους βασανιστές του καθεστώτος του. Συγχυσμένο από αυτή την άρνηση, το πλήθος ξεσηκώθηκε φωνάζοντας «Τι-μι-σοά-ρα! Τι-μι-σοά-ρα!» και τον ανέτρεψε. Το τοπικό τηλεοπτικό κανάλι της Ατλάντα (ΗΠΑ), το CNN, μετέδωσε ζωντανά τις λίγες μέρες αυτής της επανάστασης. Έγινε έτσι το πρώτο ζωντανό κανάλι ειδήσεων και μετατράπηκε σε διεθνές κανάλι. Ωστόσο, γνωρίζουμε σήμερα ότι αυτή η σφαγή δεν υπήρξε ποτέ. Δεν ήταν παρά μόνο μια σκηνοθεσία φτιαγμένη με πτώματα που εξήχθησαν από ένα νεκροτομείο. Αργότερα μαθεύτηκε ότι μια μονάδα προπαγάνδας του αμερικανικού στρατού διέθετε ένα γραφείο προσαρτημένο στην αίθουσα σύνταξης του CNN.

Η χειραγώγηση του Timișoara δεν λειτούργησε παρά μόνο επειδή ήταν σε ζωντανή κάλυψη. Οι τηλεθεατές δεν είχαν ούτε χρόνο να ελέγξουν, ούτε καν χρόνο να σκέπτονται. Στον επαγγελματικό τομέα, κανένας δημοσιογράφος δεν έβγαλε ποτέ συμπέρασμα ή σχόλιο για αυτό το γεγονός. Αντίθετα, το CNN έγινε το πρότυπο για τα ζωντανά κανάλια ειδήσεων που έχουν ανθίσει λίγο πολύ παντού.

– Κατά τη διάρκεια του πολέμου του Κοσσυφοπεδίου το 1999, έβγαζα ένα ημερήσιο δελτίο που περιείχε τις πληροφορίες από το ΝΑΤΟ και τις περιφερειακές υπηρεσίες τύπου (Αυστρία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Ελλάδα, Αλβανία κ.λπ.) στις οποίες ήμουν συνδρομητής [1]. Από την αρχή, αυτό που έλεγε το ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες δεν επιβεβαιώνονταν από τις περιφερειακές υπηρεσίες. Οι τελευταίες, αντίθετα, περιέγραφαν μια εντελώς διαφορετική σύγκρουση. Ήταν περίεργο να παρατηρήσουμε ότι οι περιφερειακοί δημοσιογράφοι, από οποιαδήποτε χώρα εκτός από την Αλβανία, αποτελούσαν ένα μπλοκ, γράφοντας κείμενα που ήταν συμβατά μεταξύ τους, αλλά όχι με αυτά του ΝΑΤΟ. Κάθε εβδομάδα, οι δύο εκδόσεις απομακρύνονταν η μια από την άλλη.

Για να ανταποκριθεί σε αυτήν την κατάσταση, το ΝΑΤΟ ανέθεσε στον Jamie Shea τη καθοδήγηση της επικοινωνίας του. Ο τελευταίος έλεγε κάθε μέρα ένα νέο ανέκδοτο που είχε βιώσει στο πεδίο της μάχης. Ο διεθνής Τύπος σύντομα δεν είχε μάτια παρά μόνο για εκείνον. Η εκδοχή του επικράτησε στα ΜΜΕ και τα περιφερειακά πρακτορεία ειδήσεων δεν καλύπτονταν πλέον, εκτός από εμένα. Στο μυαλό μου, και οι δύο πλευρές έλεγαν ψέματα και η αλήθεια έπρεπε να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στις δύο προκαταλήψεις. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ανθρωπιστές, διπλωμάτες και στρατιωτικοί των Ηνωμένων Εθνών έσπευσαν στο Κοσσυφοπέδιο. Προς έκπληξή τους - και δική μου - διαπίστωσαν ότι οι τοπικοί δημοσιογράφοι είχαν απεικονίσει με ακρίβεια την αλήθεια. Τα λεγόμενα του Jamie Shea ήταν μόνο πολεμική προπαγάνδα. Ήταν, ωστόσο, η μόνη «αξιόπιστη» πηγή των διεθνών ΜΜΕ για τρεις μήνες.

Οι Δυτικοί δημοσιογράφοι που επισκέφθηκαν το Κοσσυφοπέδιο διαπίστωσαν και αυτοί ότι είχαν εμπιστευτεί ανθρώπους που τους είπαν ψέματα με πειστικότητα. Ωστόσο, σπάνιοι είναι εκείνοι που άλλαξαν τον λόγο τους. Και ακόμη πιο σπάνιοι είναι εκείνοι που πέτυχαν να πείσουν τους αρχισυντάκτες τους ότι το ΝΑΤΟ τους είχε εξαπατήσει. Η αφήγηση που επέβαλε η Ατλαντική Συμμαχία είχε γίνει η Αλήθεια που θα έγραφαν τα βιβλία ιστορίας παρά τα γεγονότα.

Η αρχαία Ελλάδα και η σύγχρονη Δύση

Στην αρχαία Ελλάδα, οι θεατρικές παραστάσεις προκάλεσαν έντονα συναισθήματα στους θεατές. Ορισμένοι φοβόνταν ότι οι θεοί θα τους παρέσυραν σε σκοτεινά πεπρωμένα. Έτσι σταδιακά η χορωδία, που διηθούσε την ιστορία, άρχισε επίσης να εξηγεί ότι δεν έπρεπε να ξεγελαστούν από το τι έβλεπαν, αλλά να καταλάβουν ότι δεν ήταν παρά μόνο μια σκηνοθεσία.

Αυτή η αποστασιοποίηση από τις εμφανίσεις, που παραλύεται από τον μύθο της ζωντανής πληροφορίας, ονομάζεται στην ψυχολογία «συμβολική λειτουργία». Τα μικρά παιδιά είναι ανίκανα, τα παίρνουν όλα στα σοβαρά. Ωστόσο, στην «ηλικία της λογικής», 7 χρονών, όλοι μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά μεταξύ του τι είναι αληθινό και μιας παράστασης.

Ο λόγος αντιτίθεται εδώ στον ορθολογισμό. Το να είσαι ορθολογιστής σημαίνει να πιστεύεις μόνο σε αποδεδειγμένα πράγματα. Το να είσαι λογικός σημαίνει να μην πιστεύεις σε αδύνατα πράγματα. Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά. Γιατί δεν βρίσκουμε την Αλήθεια με πεποιθήσεις, αλλά με γεγονότα.

Όταν βλέπουμε αεροπλάνα να χτυπούν το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης και ανθρώπους να εκπαραθυρώνονται για να γλιτώσουν από τη φωτιά, είμαστε όλοι πολύ συγκινημένοι. Όταν καταρρέουν οι Πύργοι, είμαστε έτοιμοι να κλάψουμε. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε [2].

– Μπορούν πάντα να μας πουν ότι 19 αεροπειρατές πειράτευσαν τέσσερα αεροπλάνα, αυτοί οι άνθρωποι δεν εμφανίζονταν στους καταλόγους των επιβατών των αεροπορικών εταιρειών, συνεπώς δεν μπορούσαν να πειρατεύσουν αυτά τα αεροπλάνα.

– Μπορούν πάντα να μας πουν ότι το καύσιμο από τα δύο φλεγόμενα αεροπλάνα γλίστρησε στους πυλώνες των κτιρίων και τoyw έλιωσε, αυτό θα εξηγούσε ότι οι Δίδυμοι Πύργοι κατέρρευσαν, αλλά όχι από μέσα, και ούτε τη κατάρρευση του τρίτου γύρου. Για να καταρρεύσει ένα κτίριο, όχι από τη μία πλευρά, αλλά εσωτερικά, πρέπει να ανατιναχτούν τα θεμέλιά του, στη συνέχεια να ανατιναχθεί από πάνω προς τα κάτω για να καταστραφούν οι όροφοι ο ένας από τον άλλον.

– Μπορούν πάντα να μας πουν ότι οι κατατρομαγμένοι επιβάτες τηλεφώνησαν στους αγαπημένους τους πριν πεθάνουν, οι τηλεφωνικές εταιρείες όμως δεν είχαν καταγραφή αυτών των κλήσεων, αρά δεν υπήρχαν.

– Μπορούν πάντα να μας πουν ότι ένα Boeing κατέστρεψε το Πεντάγωνο, δεν μπορεί να έχει εισέλθει μέσω μιάς porte-cochere χωρίς να καταστραφεί το πλαίσιο αυτής της πόρτας.

Οι μαρτυρίες είναι αντιφατικές μεταξύ τους. Αλλά μόνο ορισμένες αντικρούονται από τα γεγονότα.

Γιατί δεχόμαστε να εξαπατηθούμε

Παραμένει ένα μεγάλο πρόβλημα: γιατί δεχόμαστε να μας εξαπατήσουν; Συνήθως επειδή είναι πιο δύσκολο να δεχόμαστε την Αλήθεια παρά το ψέμα.

Για παράδειγμα, όταν για χρόνια, ο γιος του προέδρου του Εθνικού Ιδρύματος Πολιτικής Επιστήμης κατήγγειλε τους βιασμούς των οποίων ήταν θύμα από μέρος του, όλοι πόνεσαν για αυτό το φτωχό αγόρι που παραληρούσε και επαίνεσαν τον πατέρα του που υπέμεινε την τρέλα του χωρίς να πει λέξη. Η αδερφή του θύματος έχοντας εκδώσει ένα βιβλίο-μαρτυρίας, όλοι κατάλαβαν ποιος έλεγε την αλήθεια. Ο πρόεδρος αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Ο βιαστής δεν διέφυγε από τη δικαιοσύνη παρά μόνο λόγο της ιδιότητάς του: πρώην Ευρωπαίος βουλευτής, πρόεδρος του εμβληματικού θεσμού ολόκληρης της πολιτικο-μιντιατικής γαλλικής τάξης και πρόεδρος του Αιώνα, της πιο πολυτελούς ιδιωτικής λέσχης της Γαλλίας.

Γιατί πιστεύουμε ότι η Αλ Κάιντα είναι υπεύθυνη για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου; Επειδή ο υπουργός Εξωτερικών, στρατηγός Κόλιν Πάουελ, ήρθε να το ορκίσει, με το χέρι με καρδιά, ενώπιον του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Δεν πειράζει ότι είχε πει ψέματα μερικά χρόνια πριν, όταν επικύρωσε την ιστορία των Ιρακινών που έκλεβαν θερμοκοιτίδες από το Κουβέιτ και άφησαν βρέφη να πεθάνουν. Ή ότι αργότερα είπε ψέματα για τα όπλα μαζικής καταστροφής του προέδρου Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι υπουργός Εξωτερικών και πρέπει να τον πιστέψουμε.

Αντιθέτως, εάν αμφισβητήσουμε τον λόγο του, θα πρέπει, όχι μόνο να αναρωτηθούμε γιατί εισβάλλαμε στο Αφγανιστάν, μετά στο Ιράκ κ.λπ. Αλλά επίσης και κυρίως γιατί είπε ψέματα.

Η αντίδραση στην Covid-19: άλλη 11η Σεπτεμββρίου

Το αίνιγμα της 11ης Σεπτεμβρίου δεν είναι ζήτημα του παρελθόντος. Η κατανόησή μας για τα τελευταία είκοσι χρόνια εξαρτάται από την απάντηση που θα του δώσουμε. Όσο δεν θα έχουμε αντιφατικές συζητήσεις μεταξύ των υποστηρικτών των δύο εκδόσεων, θα αναπαράγουμε αυτό το χάσμα σε όλα τα παγκόσμια θέματα.

Αυτή τη στιγμή βιώνουμε μια άλλη καταστροφή, την πανδημία Covid-19. Όλοι έχουμε δει ένα μεγάλο εργαστήριο, την Gilead Science, να δωροδοκεί τους συντάκτες του ιατρικού περιοδικού The Lancet για να απαξιώσουν ένα φάρμακο, την υδροξυχλωροκίνη. Η Gilead Science είναι η εταιρεία που προηγουμένως διοικούταν από τον υπουργό Άμυνας της 11ης Σεπτεμβρίου, Ντόναλντ Ράμσφελντ. Είναι επίσης αυτή που παράγει φάρμακο κατά της Covid-19, το Remdesivir. Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν τόλμησε πλέον να αναζητήσει φάρμακα για τη θεραπεία της Covid. Όλα αναφέρονταν στην ελπίδα των εμβολίων.

Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ είχε δώσει εντολή στους συνεργάτες του να αναπτύξουν πρωτόκολλα για τη περίπτωση βιοτρομοκρατικής επίθεσης εναντίον των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό. Στη συνέχεια ζήτησε από έναν από αυτούς, τον Δρ Ρίτσαρντ Χάτσετ, που ήταν μέλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, να επεκτείνει αυτό το πρωτόκολλο σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του αμερικανικού άμαχου πληθυσμού. Αυτός είναι ο άνθρωπος που πρότεινε τον υποχρεωτικό εγκλεισμό των υγιών πληθυσμών, προκαλώντας την κατακραυγή των Αμερικανών γιατρών, με πρώτον τον καθηγητή Ντόναλντ Χέντερσον του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς [3]. Για αυτούς, ο Ράμσφελντ, ο Χάτσετ και ο σύμβουλος τους, ο ανώτερος αξιωματούχος Άντονι Φάουτσι, ήταν εχθροί του Όρκου του Ιπποκράτη και της Ανθρωπότητας.

Όταν εμφανίστηκε η επιδημία της Covid-19, ο Δρ Ρίτσαρντ Χάτσετ είχε γίνει διευθυντής του CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovations, Συνασπισμός για Καινοτομίες Ετοιμότητας για Επιδημίες), μια ένωση που δημιουργήθηκε στο Φόρουμ του Νταβός και χρηματοδοτήθηκε από τον Μπιλ Γκέιτς. Ο Χάτσετ ήταν ο πρώτος, που χρησιμοποίησε την έκφραση «Είμαστε σε πόλεμο», που χρησιμοποιήθηκε από τον φίλο του, τον πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν. Ο Χάτσετ ήταν εκείνος που συμβούλεψε να περιορίσει κατ’ οίκον τους υγιείς πληθυσμούς όπως το είχε φανταστεί 15 χρόνια νωρίτερα στο πλαίσιο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Ο Άντονι Φάουτσι, εν τω μεταξύ, ήταν πάντα στη θέση του. Είχε υπεξαιρέσει ομοσπονδιακά χρήματα για να χρηματοδοτήσει παράνομες έρευνες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πραγματοποιήθηκαν για τον ίδιον στο κινεζικό εργαστήριο στη Γουχάν.

Κανονικά, τα ιατρικά επαγγέλματα θα έπρεπε να είχαν σηκωθεί ξανά ενάντια στον υποχρεωτικό εγκλεισμό υγιών ανθρώπων. Τίποτα δεν έγινε. Συντριπτικά, θεώρησαν ότι η κατάσταση απαιτούσε παραβίαση του Όρκου το Ιπποκράτη.

Σήμερα, οι δυτικές χώρες που ακολούθησαν τη συμβουλή του Δρ Χάτσετ και πίστευαν τα ψέματα της Gilead Science, έχουν έναν τρομακτικό απολογισμό για αυτή τη πανδημία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 26 φορές περισσότερους θανάτους ανά εκατομμύριο πληθυσμού από την Κίνα. Και η οικονομία τους είναι κατεστραμμένη.

Θα άξιζε κάποιες συζητήσεις και εξηγήσεις, αλλά όχι. Προτιμούμε να βλέπουμε τις κοινωνίες μας να διαλύονται ξανά μεταξύ των υποστηρικτών του Anthony Fauci ή του καθηγητή Didier Raoult.

Συμπέρασμα

Αντί να μας μιλάμε, να αντιμετωπιστούν τα επιχειρήματά μας, οργανώνονται ψευδείς συζητήσεις μεταξύ των υποστηρικτών της κυρίαρχης δόξας και εκείνων των πιο γκροτέσκων δυνατών απόψεων.

Είναι ανώφελο να φιλοδοξούμε να ζήσουμε σε δημοκρατία, αν αρνηθούμε να συζητήσουμε πραγματικά τα πιο σημαντικά θέματα.