De Nieuwe Wereldorde wordt voorbereid onder het voorwendsel van oorlog in Oekraïne

Dit artikel is een vervolg op :
– 1. "Rusland wil de VS dwingen het VN-Handvest te respecteren", 4 januari 2022.
– 2. "Washington zet RAND plan door in Kazachstan, daaarna Transnistrië"
– 3. "Washington weigert naar Rusland en China te luisteren", 18 januari 2022.
– 4. "Washington en Londen, getroffen door doofheid", 1 februari 2022.
– 5. “Washington en Londen proberen hun heerschappij over Europa te behouden”, 8 februari 2022.
– 6. "Twee interpretaties van de Oekraïense zaak", 15 februari 2022.
– 7. "Washington slaat alarm, terwijl zijn bondgenoten zich terugtrekken", 22 februari 2022.
– 8. "Rusland verklaart de oorlog aan de Straussianen", 8 maart 2022
– 9 “Een bende van drugsverslaafden en neonazi’s”, 5 maart 2022.
– 10. “Israël verbijsterd door Oekraïense neonazi’s”, 8 maart 2022.
– 11. "Oekraïne: de grote manipulatie", 22 maart 2022.

De militaire operaties van Rusland in Oekraïne zijn al meer dan een maand aan de gang, en de propaganda-operaties van de NAVO al anderhalve maand.

Zoals altijd wordt de Angelsaksische oorlogspropaganda vanuit Londen gecoördineerd. Sinds de Eerste Wereldoorlog hebben de Britten een ongeëvenaarde knowhow verworven. In 1914 waren zij erin geslaagd hun eigen bevolking ervan te overtuigen dat het Duitse leger in België aan massale verkrachting deed en dat het de plicht was van elke Brit om deze arme vrouwen te hulp te komen. Het was een andere manier van spreken over de poging van Kaiser Wilhelm II om te concurreren met het Britse koloniale rijk. Aan het eind van dit conflict eiste de Britse bevolking schadevergoeding voor de slachtoffers. Zij probeerden hen te identificeren, maar beseften toen dat de feiten buitengewoon overdreven waren.

Deze keer, in 2022, slaagden de Britten erin de Europeanen ervan te overtuigen dat de Russen op 24 februari Oekraïne hadden aangevallen om het binnen te vallen en te annexeren. Moskou zou trachten de Sovjet-Unie opnieuw op te bouwen en zou zich voorbereiden om al haar vroegere bezittingen achtereenvolgens aan te vallen. Deze versie is voor westerlingen eervoller dan het oproepen van de "Thucydides-val" - ik kom hier nog op terug. In werkelijkheid vielen de troepen van Kiev op de middag van 17 februari hun eigen bevolking in Donbass aan. Vervolgens, met de toespraak van president Zelensky voor de politieke en militaire leiders van de NAVO in München, zwaaide Oekraïne met het rode doek voor de Russische stier toen deze aankondigde dat zijn land kernwapens zou aanschaffen om zich tegen Rusland te beschermen.

Geloof je me niet? Er is rapportage van de OVSE over de grens van Donbass. Maandenlang was daar niet gevochten, maar de neutrale waarnemers van de organisatie telden vanaf de middag van 17 maart 1400 explosies per dag. Onmiddellijk evacueerden de rebellenprovincies Donetsk en Luhansk, die zichzelf nog steeds als Oekraïens beschouwen maar autonomie binnen Oekraïne opeisen, meer dan 100.000 burgers om hen te beschermen. De meesten trokken zich terug in het binnenland van de Donbass, anderen vluchtten naar Rusland.

In 2014 en 2015, toen een burgeroorlog uitbrak tussen Kiev en Donestk en Lugansk, was de materiële en menselijke schade een zaak van de binnenlandse aangelegenheden van Oekraïne. Na verloop van tijd overwoog echter bijna de gehele Oekraïense bevolking van Donbass te emigreren en verwierf zij de dubbele Russische nationaliteit. Daarom was de aanval van Kiev op de bevolking van de Donbass op 17 februari een aanval op Oekraïens-Russische burgers. Moskou kwam hen, met spoed, vanaf 24 februari te hulp.

De chronologie is onbetwistbaar. Het was niet Moskou dat deze oorlog wilde, maar Kiev, ondanks de voorspelbare prijs die het zou moeten betalen. President Zelensky heeft zijn volk opzettelijk in gevaar gebracht en is als enige verantwoordelijk voor wat het nu moet doorstaan.

Waarom heeft hij dit gedaan? Sinds het begin van zijn mandaat heeft Volodymyr Zelensky de steun van de Oekraïense staat voortgezet, die begon met zijn voorganger Petro Porosjenko, voor de verduistering van fondsen door zijn Amerikaanse sponsors en voor de extremisten van zijn land, de Bandaristen. President Poetin noemde de eersten "een bende drugsverslaafden" en de laatsten "een bende neonazi’s" [1]. Niet alleen heeft Volodymyr Zelensky publiekelijk verklaard dat hij het conflict in Donbass niet wil oplossen door de akkoorden van Minsk uit te voeren, maar hij heeft zijn medeburgers ook verboden Russisch te spreken op scholen en in overheidsdiensten en, erger nog, op 1 juli 2021 een rassenwet ondertekend waardoor Oekraïners van Slavische afkomst de facto worden uitgesloten van het genot van mensenrechten en fundamentele vrijheden.

Het Russische leger viel eerst het Oekraïense grondgebied binnen, niet vanuit de Donbass, maar vanuit Belarus en de Krim. Het vernietigde alle Oekraïense militaire installaties die jarenlang door de Navo werden gebruikt en vocht tegen de Bandaristische regimenten. Het is nu gericht op het uitroeien van hen in het oosten van het land. De propagandisten in Londen en hun bijna 150 communicatiebureaus over de hele wereld verzekeren ons dat het verslagen Russische leger, teruggedrongen door het glorieuze Oekraïense verzet, zijn oorspronkelijke doel, de inname van Kiev, heeft opgegeven. Maar nooit, absoluut nooit, heeft president Poetin gezegd dat Rusland Kiev zou innemen, de verkozen president Zelenski ten val zou brengen en zijn land zou bezetten. Integendeel, hij heeft altijd gezegd dat zijn oorlogsdoelen waren Oekraïne te denazificeren en buitenlandse (NAVO-) wapenvoorraden te elimineren. Dit is precies wat hij doet.

Het Oekraïense volk lijdt. We ontdekken dat oorlog wreed is, dat er altijd onschuldige mensen door sterven. Wij worden vandaag overmand door emoties en terwijl wij de Oekraïense aanval van 17 februari negeren, geven wij de Russen de schuld, die wij ten onrechte "agressors" noemen. Wij voelen niet hetzelfde medeleven met de slachtoffers van de gelijktijdige oorlog in Jemen, met 200.000 doden, waaronder 85.000 kinderen, die van honger zijn omgekomen. Maar het is waar dat de Jemenieten, in de ogen van het Westen, "slechts Arabieren" zijn.

Lijden moet niet a priori worden geïnterpreteerd als bewijs dat men gelijk heeft. Criminelen lijden net als onschuldigen.

Het Internationaal Gerechtshof (ICJ), de interne rechtbank van de VN, werd door Oekraïne aangezocht en beval Rusland op 16 maart de oorlog te staken en zijn troepen bij wijze van voorzorgsmaatregel terug te trekken [2]. Maar, zoals ik zojuist heb aangetoond, is de wet in het voordeel van Rusland.

Hoe is een dergelijke manipulatie van het Hof mogelijk? Oekraïne verwees naar het feit dat president Poetin in zijn toespraak over de Russische militaire operatie heeft gezegd dat de bevolking van Donbass het slachtoffer is van "genocide". Daarom ontkende zij deze "genocide" en beschuldigde Rusland ervan dit argument ten onrechte te hebben gebruikt. In het internationaal recht verwijst het woord genocide niet langer naar de uitroeiing van een etnische groep, maar naar een massamoord op bevel van een regering. In de afgelopen acht jaar zijn in de Donbass tussen 13.000 en 22.000 burgers gedood, afhankelijk van de vraag of men zich baseert op statistieken van de Oekraïense of de Russische regering. Rusland, dat zijn pleidooi schriftelijk had ingediend, voerde aan dat het zich niet beriep op het Verdrag inzake de voorkoming en de bestraffing van genocide, maar op artikel 51 van het VN-Handvest, dat oorlog uit zelfverdediging toestaat - iets wat president Poetin in zijn toespraak duidelijk had gemaakt. Het Tribunaal heeft niet geprobeerd iets te verifiëren. Het bleef bij de Oekraïense ontkenning. Zij concludeerde derhalve dat Rusland het Verdrag ten onrechte als argument had gebruikt. Aangezien Rusland het bovendien niet nodig achtte om zich fysiek te laten vertegenwoordigen bij het Hof, heeft het Hof zijn afwezigheid gebruikt om een onwettige voorlopige maatregel op te leggen. Rusland, dat zeker is van zijn recht om dit te doen, heeft geweigerd zich daarbij neer te leggen en eist een uitspraak ten gronde, die niet voor eind september zal worden gedaan.

Dit alles gezegd zijnde, kunnen wij de dubbelhartigheid van het Westen slechts begrijpen door de gebeurtenissen in hun context te plaatsen. De afgelopen tien jaar hebben Amerikaanse politicologen ons voorgehouden dat de opkomst van Rusland en China tot een onvermijdelijke oorlog zal leiden. De politicoloog Graham Allison bedacht het concept van de "Thucydides-val" [3]. Hij verwees naar de Peloponnesische oorlogen tussen Sparta en Athene in de vierde eeuw voor Christus. De Griekse strateeg en historicus Thucydides analyseerde dat oorlogen onvermijdelijk werden toen Sparta, dat Griekenland overheerste, zich realiseerde dat Athene een rijk aan het veroveren was en zijn hegemonie kon vervangen. De analogie is veelzeggend, maar onjuist: terwijl Sparta en Athene dicht bij elkaar gelegen Griekse steden waren, hebben de Verenigde Staten, Rusland en China niet dezelfde cultuur.

China, bijvoorbeeld, verwerpt het voorstel van President Biden voor handelsconcurrentie. Het druist in tegen China’s "win-win" traditie. Daarmee verwijst zij niet naar wederzijds voordelige handelscontracten, maar naar haar geschiedenis. Het "Rijk van het Midden" heeft een zeer grote bevolking. De keizer werd gedwongen zijn gezag maximaal te delegeren. Ook nu nog is China het meest gedecentraliseerde land ter wereld. Wanneer hij een decreet uitvaardigde, had dat praktische gevolgen in sommige provincies, maar niet in alle. De keizer moest er dus voor zorgen dat elke plaatselijke gouverneur zijn decreet niet als irrelevant zou beschouwen en zijn gezag zou vergeten. Hij bood dan compensatie aan degenen die niet onder het besluit vielen, zodat zij zich toch aan zijn gezag onderworpen zouden voelen.

Sinds het begin van de Oekraïnse crisis heeft China niet alleen een ongebonden standpunt ingenomen, maar heeft het ook zijn Russische bondgenoot in de VN-Veiligheidsraad beschermd. De VS hebben ten onrechte gevreesd dat Peking wapens naar Moskou zou sturen. Dit is nooit het geval geweest, hoewel er logistieke hulp is in de vorm van bijvoorbeeld bereide maaltijden voor soldaten. China kijkt hoe de zaken gaan en leidt daaruit af hoe het zal gaan wanneer het probeert de rebellenprovincie Taiwan terug te krijgen. Peking heeft de aanbiedingen van Washington vriendelijk afgeslagen. Het denkt op lange termijn en weet uit ervaring dat het opnieuw door het Westen geplunderd zal worden, indien het toestaat dat Rusland wordt vernietigd. Zijn redding is alleen mogelijk met Rusland, zelfs als het Rusland op een dag in Siberië moet uitdagen.

Laten we teruggaan naar Thucydides’ valstrik. Rusland weet dat de Verenigde Staten het van het toneel willen wegvagen. Het anticipeert op een mogelijke invasie/vernietiging. Maar zijn grondgebied is immens en zijn bevolking onvoldoende groot. Het kan zijn te grote grenzen niet verdedigen. Sinds de negentiende eeuw heeft het een concept bedacht om zich te verdedigen door zijn tegenstanders te ontlopen. Toen Napoleon, en later Hitler, haar aanvielen, verplaatste zij haar bevolking steeds verder naar het oosten. En het verbrandde zijn eigen steden voordat de indringer arriveerde. De indringer kon zijn troepen niet bevoorraden. Het moest de winter zonder middelen trotseren en zich uiteindelijk terugtrekken. Deze "verschroeide aarde" strategie werkte alleen omdat noch Napoleon noch Hitler logistieke bases in de buurt hadden. Het moderne Rusland weet dat het niet kan overleven als Amerikaanse wapens in Midden- en Oost-Europa worden opgeslagen. Daarom eiste Rusland aan het einde van de Sovjet-Unie dat de NAVO nooit naar het oosten zou uitbreiden. De Franse president François Mitterrand en de Duitse bondskanselier Helmut Köhl, die de geschiedenis kenden, eisten dat het Westen deze verbintenis zou aangaan. Ten tijde van de Duitse hereniging hebben zij een verdrag opgesteld en ondertekend dat garandeert dat de NAVO nooit de Oder-Neisse-lijn, de Duits-Poolse grens, zal overschrijden.

Rusland heeft deze toezegging in 1999 en 2010 in steen gebeiteld met de OVSE-verklaringen in Istanbul en Astana. Maar de Verenigde Staten hebben het geschonden in 1999 (toetreding van Tsjechië, Hongarije en Polen tot de NAVO), in 2004 (Bulgarije, Estland, Letland, Litouwen, Roemenië, Slowakije en Slovenië), in 2009 (Albanië en Kroatië), in 2017 (Montenegro), en opnieuw in 2020 (Noord-Macedonië). Het probleem is niet dat al deze staten zich met Washington hebben geallieerd, maar dat zij Amerikaanse wapens in eigen land hebben opgeslagen. Niemand bekritiseert deze staten voor de keuze van hun bondgenoten, maar Moskou bekritiseert hen voor het feit dat zij dienen als achterbasis voor het Pentagon ter voorbereiding van een Russische aanval.

In oktober 2021 kwam de Straussiaanse [4] Victoria Nuland, de nummer 2 van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, naar Moskou om er bij Rusland op aan te dringen de inzet van Amerikaanse wapens in Midden- en Oost-Europa te aanvaarden. Zij beloofde dat Washington in ruil daarvoor in Rusland zou investeren. Vervolgens dreigde zij Rusland als het haar aanbod niet zou aanvaarden en besloot zij dat zij president Poetin voor een internationaal tribunaal zou laten berechten. Moskou reageerde op 17 december met een voorstel voor een verdrag dat de vrede waarborgt op basis van eerbiediging van het VN-handvest. Dit is wat de huidige storm heeft veroorzaakt. De eerbiediging van het Handvest, dat gebaseerd is op het beginsel van gelijkheid en soevereiniteit van de staten, veronderstelt immers een hervorming van de NAVO, waarvan de werking integendeel gebaseerd is op een hiërarchie tussen haar leden. Gevangen in de "Thucydides-val", hebben de Verenigde Staten vervolgens de huidige oorlog in Oekraïne aangewakkerd.

Als we aanvaarden dat het hun doel is Rusland van het internationale toneel te verwijderen, wordt het duidelijk hoe de Angelsaksen op de Oekraïense crisis reageren. Zij proberen niet om het Russische leger militair af te weren, noch om de Russische regering in verlegenheid te brengen, maar om alle sporen van de Russische cultuur in het Westen uit te roeien. En daarnaast proberen ze de Europese Unie te verzwakken.

Zij begonnen met het bevriezen van de tegoeden van Russische oligarchen in het Westen, een maatregel die werd toegejuicht door de Russische bevolking, die hen beschouwt als de onwettige begunstigden van de plundering van de USSR. Daarna dwongen ze westerse bedrijven om geen zaken meer te doen met Rusland. Tenslotte hebben zij de toegang van Russische banken tot westerse banken (het SWIFT-systeem) afgesneden. Terwijl deze financiële maatregelen rampzalig waren voor de Russische banken (maar niet voor de Russische regering), zijn de maatregelen tegen bedrijven die in Rusland actief zijn, integendeel gunstig voor Rusland, dat zijn investeringen tegen een lagere kostprijs terugkrijgt. Bovendien registreerde de Moskouse beurs, die van 25 februari (de dag na het Russische antwoord) tot 24 maart gesloten was, een stijging zodra zij weer openging. Het is waar dat de RTS-index op de eerste dag met 4,26% is gedaald, maar deze index meet voornamelijk speculatieve aandelen, terwijl de IMOEX-index, die de nationale economische activiteit meet, met 4,43% is gestegen. De echte verliezers van de westerse maatregelen zijn de leden van de Europese Unie die de dwaasheid hadden ze te nemen.

Reeds in 1991 schreef de Straussiaan Paul Wolfowitz in een officieel rapport dat de VS moeten voorkomen dat een mogendheid zich zo ver ontwikkelt dat zij met haar kan concurreren. In die tijd lag de USSR aan flarden. Daarom heeft hij de Europese Unie aangewezen als de potentiële rivaal die moet worden neergeslagen [5]. Dit is precies wat hij deed in 2003, toen hij als nummer 2 in het Pentagon, Duitsland en Frankrijk verbood deel te nemen aan de wederopbouw van Irak [6]. Dit is ook waar Victoria Nuland het in 2014 over had toen zij haar Amerikaanse ambassadeur in Kiev de opdracht "fuck the EU" gaf (sic) [7].

De Europese Unie wordt nu gelast haar invoer van Russische koolwaterstoffen stop te zetten. Als het aan dit bevel gehoor geeft, zal Duitsland worden geruïneerd en met haar de hele Unie. Het zal geen nevenschade zijn, maar de vrucht van een gestructureerd denken dat al dertig jaar duidelijk wordt verkondigd.

Het belangrijkste voor Washington is Rusland uit te sluiten van alle internationale organisaties. Het is er in 2014 al in geslaagd het land uit te sluiten van de G8. Het voorwendsel was niet de onafhankelijkheid van de Krim (die de Krim al eiste sinds de ontbinding van de USSR, enkele maanden voordat Oekraïne zijn eigen onafhankelijkheid overwoog), maar de toetreding tot de Russische Federatie. De vermeende agressie tegen Oekraïne is een voorwendsel om het land uit te sluiten van de G20. China wees er onmiddellijk op dat niemand kan worden uitgesloten van een informeel forum zonder statuten. In een oogwenk keerde president Biden op 24 en 25 maart terug naar Europa.

Washington intensiveert zijn contacten om Rusland uit te sluiten van de Wereldhandelsorganisatie. In ieder geval worden de beginselen van de WTO ondermijnd door de unilaterale "sancties" die door het Westen worden toegepast. Een dergelijk besluit zou voor beide partijen nadelig zijn. Dit is waar de geschriften van Paul Wolfowitz in het spel komen. Hij schreef in 1991 dat Washington er niet naar moet streven de beste te zijn in wat het doet, maar de eerste te zijn in relatie tot anderen. Dit impliceert, zo merkte hij op, dat de Verenigde Staten, om hun hegemonie te handhaven, niet moeten aarzelen om zichzelf te schaden, als zij anderen nog veel meer schaden. We zullen allemaal de prijs betalen voor deze manier van denken.

Het belangrijkste voor de Straussianen is Rusland uit te sluiten van de Verenigde Naties. Dit is niet mogelijk indien het Handvest van de VN wordt nageleefd, maar Washington zal zich daar evenmin als elders druk over maken. Zij heeft reeds contact opgenomen met alle lidstaten van de VN, op enkele uitzonderingen na. De Angelsaksische propaganda is er immers reeds in geslaagd hen te doen geloven dat een lid van de Veiligheidsraad een veroveringsoorlog is begonnen tegen een van zijn buren. Als Washington erin slaagt een buitengewone Algemene Vergadering van de VN bijeen te roepen en de statuten te wijzigen, zal dat lukken.

Een soort hysterie heeft zich van het Westen meester gemaakt. Alles wat Russisch is, wordt opgejaagd zonder na te denken over het verband met de Oekraïense crisis. Russische artiesten mogen niet optreden, zelfs niet als bekend is dat zij tegen president Poetin zijn. Hier verbiedt een universiteit de studie van de anti-Sovjet held Solzjenitsyn uit hun curriculum, daar een andere de schrijver van debat en vrije wil Dostojevski (1821-1881) die zich verzette tegen het Tsaristische regime. Hier wordt een dirigent uit het programma gegooid omdat hij Russisch is en daar wordt Tsjaikovski (1840-1893) van het repertoire geschrapt. Al het Russische moet uit ons bewustzijn verdwijnen, net zoals het Romeinse Rijk ooit Carthago met de grond gelijk maakte en methodisch alle sporen van zijn bestaan vernietigde, zodat wij vandaag weinig meer van deze beschaving weten.

Op 21 maart, maakte President Biden er geen geheim van. In zijn toespraak tot een bijeenkomst van bedrijfsleiders zei hij: "Dit is het moment waarop de dingen veranderen. Er komt een Nieuwe Wereld Orde en wij moeten die leiden. En we moeten de rest van de vrije wereld verenigen om dat te doen" [8]. Verwacht wordt dat deze nieuwe orde [9] de wereld in twee hermetische blokken zal opsplitsen; een splitsing zoals we die nog nooit hebben gezien, en die niet te vergelijken is met het IJzeren Gordijn van de Koude Oorlog. Sommige staten, zoals Polen, denken dat zij net als de anderen veel kunnen verliezen, maar ook een beetje kunnen winnen. Zo heeft generaal Waldemar Skrzypczak onlangs opgeroepen om de Russische enclave Kaliningrad Pools te maken [10]. Inderdaad, hoe zal Moskou met dit gebied kunnen communiceren na de deling van de wereld?