«Η απόφαση να επιτεθεί στη Συρία, ελήφθη σε συνάντηση στο Καμπ Ντέιβιντ στις 15 Σεπτεμβρίου 2001»

Νέα Δημοκρατία : Ήσαστε στη Συρία. Τι συμπέρασμα βγάλατε; Αντανακλά η πραγματικότητα τις παρατηρήσεις που έγιναν από τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης για τις μαζικές διαδηλώσεις, τα πυρά με πραγματικές σφαίρες που άφησαν τουλάχιστον 5.000 νεκρούς, τη σύσταση ενός «Ελευθέρου Συριακού Στρατού» με 1.500 άνδρες και την αρχή ενός «εμφυλίου πολέμου», συμπεριλαμβανομένων 1,5 εκατομμυρίων παγιδευμένων Σύριων που υποφέρουν από πείνα;

Thierry Meyssan : Μια γαλλική παροιμία λέει ότι «όταν κάποιος θέλει να πνίξει τον σκύλο του, λέει ότι έχει λύσσα».

Στην περίπτωση μας, όταν οι δυτικές δυνάμεις θέλουν να εισβάλουν σε ένα κράτος, τα μέσα ενημέρωσης τους λένε ότι είναι μια βάρβαρη δικτατορία ότι τα στρατεύματά τους πρέπει να προστατεύουν τους άμαχους και ότι οφείλουν να ανατρέψουν το καθεστώς για να φέρουν τη δημοκρατία. Την αλήθεια την είδαμε στο Ιράκ και στη Λιβύη: οι αποικιοκρατικές δυνάμεις δεν έχουν απολύτως καμία ανησυχία για την τύχη των πληθυσμών, καταστρέφουν τη χώρα και την λεηλατούν.

Δεν υπήρξαν ποτέ μαζικές διαδηλώσεις κατά του συριακού καθεστώτος, και ως εκ τούτου δεν ήταν δυνατόν να κατασταλούν με πραγματικές σφαίρες. Υπήρξαν τους τελευταίους μήνες περίπου 1.500 θάνατοι, αλλά όχι υπό τις συνθήκες που περιγράφονται. Υπάρχει όντως ένας «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», αλλά έχει τη βάση του στην Τουρκία και τον Λίβανο, και μετρά στη χειρότερη περίπτωση μερικές εκατοντάδες στρατιώτες που εκτίθενται μπροστά στις κάμερες. Τέλος, η Συρία είναι αυτάρκης σε τρόφιμα και παρά τις δυσκολίες διανομής δεν υφίσταται πρόβλημα έλλειψης.

Η εκδοχή των δυτικών ΜΜΕ είναι καθαρή φαντασία. Η αλήθεια είναι ότι οι Δυτικοί έχουν εξαπολύσει έναν μη συμβατικό πόλεμο κατά της Συρίας. Έστειλαν Παστούν και Άραβες πολεμιστές που προσλαμβάνονται από τον Σαούδα πρίγκιπα Μπαντάρ Μπιν Σουλτάν και εποπτεύονται από τις γαλλικές και γερμανικές ειδικές δυνάμεις. Σήμερα, καθοδηγούνται από έναν εμίρη της Αλ Κάιντα, τον Λίβυο Abdelhakim Belhaj. Πραγματοποιούν καταδρομικές επιχειρήσεις στην καρδιά των πόλεων για να σκορπίσουν τον τρόμο και επιδιώκουν να προκαλέσουν έναν θρησκευτικό εμφύλιο πόλεμο. Το τελευταίο κατόρθωμα τους είναι η διπλή βομβιστική επίθεση στη Δαμασκό.

Νέα Δημοκρατία : Σε ένα από τα άρθρα σας, αναρωτιέστε για τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν από το συριακό Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με έδρα το Λονδίνο, από το οποίο οργανισμοί, όπως η Ύπατη Αρμοστεία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των Ηνωμένων Εθνών τις αναπαραγάγουν χωρίς επαλήθευση. Κατά τη γνώμη σας, σε ποιο παιχνίδι επιδίδονται τα όργανα των Ηνωμένων Εθνών;

Thierry Meyssan : Το συριακό Παρατηρητήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (OSDH) που εδρεύει στο Λονδίνο εμφανίστηκε ξαφνικά στη σκηνή των μέσων ενημέρωσης. Αυτή η ένωση δεν έχει κανένα παρελθόν. Μπορεί να προβάλει μόνο ένα μέλος της που είναι γνωστό. Είναι ένα στέλεχος της συριακής Μουσουλμανικής Αδελφότητας, που διαθέτει τρία διαβατήρια, συριακό, βρετανικό και σουηδικό. Αυτός ο κύριος ανακοινώνει καθημερινά τον αριθμό των «θυμάτων της καταστολής», χωρίς να τεκμηριώνει τους ισχυρισμούς του. Οι ισχυρισμοί του είναι ανεξέλεγκτοι και επομένως άνευ αξίας. Ωστόσο, οι αριθμοί αυτοί αναπαράγονται όπου δει. Ο Ύπατος Αρμοστής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα διόρισε τρεις Επιτρόπους για να ερευνήσουν τα γεγονότα στη Συρία. Η αποστολή τους είναι πέρα από τις αρμοδιότητες του ΟΗΕ, που προβλέπει τη διενέργεια τακτικών επιθεωρήσεων και η Συρία τις δέχεται σύμφωνα τις Συνθήκες. Όπως και στην υπόθεση Χαρίρι, τα Ηνωμένα Έθνη θεωρούν ότι οι τοπικές αρχές (του Λιβάνου ή της Συρίας) είναι ανίκανες ή ανέντιμες και πρέπει να τις αντικαταστήσουν με ξένους ερευνητές. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούν να απαιτήσουν λογικά τη συνεργασία με τις τοπικές αρχές. Οι εργασίες τους ξεκινούν από την Ελβετία και την Τουρκία. Ο διορισμός των τριών Επιτρόπων δεν προσφέρει καμία εγγύηση αμεροληψίας. Και οι τρεις είναι πολίτες από κράτη που υποστηρίζουν την ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον της Συρίας. Η μέθοδός τους δεν είναι περισσότερο αποδεκτή: υπό την πίεση της Τουρκάλας Επίτροπου, η οποία είναι μια αφοσιωμένη ακτιβίστρια στον αγώνα κατά της βίας κατά των γυναικών, η επιτροπή έκρινε ότι οι μαρτυρίες κατηγοριών δεν χρειάζονται να ελεγχθούν και να επιβεβαιωθούν: οι κατηγορούμενοι θα πρέπει να αποδείξουν την αθωότητά τους, όταν θα προσαχθούν σε δίκες.

Αυτή η Ιερά Εξεταστική διαδικασία επιτρέπει να κατηγορήσεις οποιονδήποτε με οποιαδήποτε κατηγορία αλλά δεν αποδείχνει τίποτα. Οι ερευνητές έχουν ανακρίνει πάνω από 200 ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι έχουν πληροφορίες και μερικές φορές ισχυρίζονται ότι έγιναν μάρτυρες ή θύματα κακοποίησης. Σύμφωνα με τη διαδικασία, τα ονόματα των μαρτύρων παραμένουν μυστικά σε αυτό το στάδιο της έρευνας. Αλλά σε αντίθεση με τη νόμιμη διαδικασία του ΟΗΕ, τα ονόματα των θυμάτων παραμένουν και αυτά μυστικά. Η Ύπατη Αρμοστεία ισχυρίζεται επίσημα ότι υπάρχουν πάνω από 5.000 θύματα από την καταστολή, αλλά ανακοινώσε μόνο δύο ονόματα. Κακοτυχία όμως, οι δύο αυτές υποθέσεις, στις οποίες δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα από την Al Jazeera, ήταν αντικείμενο πολλών ερευνών. Το πρώτο θύμα είναι ένα παιδί που σκοτώθηκε στο δρόμο από άγνωστους ενόπλους σε αυτοκίνητο και το δεύτερο είναι ένας έφηβος που είχε προσληφθεί από μια ένοπλη συμμορία για να συμμετάσχει σε επίθεση σε στρατιωτική κατοικία και πέθανε με ένα Καλάσνικοφ στο χέρι. Δεν έχει τίποτε να κάνει με την καταστολή μιας ειρηνικής διαμαρτυρίας. Ως εκ τούτου, αναμένουμε από την Ύπατη Αρμοστεία να δημοσιεύσει τα ονόματα των θυμάτων έτσι ώστε να μπορέσουμε να ελέγξουμε την εγκυρότητα των καταγγελιών της. Πολλά όργανα των Ηνωμένων Εθνών έχουν χάσει την αξιοπιστία τους. Πρώτον, δεν θα έπρεπε να δεχθούν να αναθέσουν αρμοδιότητες σε εμπειρογνώμονες, οι οποίοι δεν έχουν την ιδιότητα του διεθνούς υπαλλήλου, αλλά είναι δημόσιοι υπάλληλοι αποσπασμένοι από τα κράτη τους. Δεν θα έπρεπε να είναι κανείς σε θέση να ενεργεί για λογαριασμό του ΟΗΕ, αν υποχρεώνεται να υπακούσει στην εθνική ιεραρχία του.

Νέα Δημοκρατία : Στη Συρία, όπως στη Λιβύη, ορισμένοι παρατηρητές υποστηρίζουν ότι οι αντάρτες είναι στην ουσία τάγματα θανάτου, ξένοι μισθοφόροι. Τι συμπέρασμα βγάλατε για αυτό το θέμα;

Thierry Meyssan : Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν ντόπιοι που συμμετέχουν στον ένοπλο αγώνα, αλλά είναι μειοψηφία σε σχέση με τους ξένους πολεμιστές. Στη Λιβύη, ομάδες από συγκεκριμένες φυλές προσχώρησαν στους ξένους μισθοφόρους για την απόσχιση της Κυρηναϊκής. Αλλά αρνήθηκαν να πάνε στη Τρίπολη για να αγωνιστούν για την ανατροπή του Καντάφι. Χρειάστηκε να χρησιμοποιηθούν δυνάμεις από την Αλ Κάιντα, και μετά να προσγειωθούν 5.000 καταδρομείς από τον τακτικό στρατό του Κατάρ για τη διεξαγωγή χερσαίων επιχειρήσεων. Στις τελευταίες ημέρες της Τζαμαχιρίας, η φυλή των Μισράτα προσχώρησε στο ΝΑΤΟ και μπήκε στην Τρίπολη όταν σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί και οι μάχες στο έδαφος. Οι μόνο Λίβυοι που πολέμησαν από την αρχή μέχρι το τέλος ενάντια στο καθεστώς ήταν εκείνοι της Αλ Κάιντα και μια ομάδα στρατιωτών που είχαν αυτομολήσει μαζί με τον Στρατηγό Αμπντέλ Φατάχ Γιούνες (Younes). Ωστόσο, ο Στρατηγός Younes είχε αναλάβει κατά το παρελθόν από τον Συνταγματάρχη Καντάφι να καταστείλει την εξέγερση της Αλ Κάιντα. Αυτός είναι ο λόγος που τον δολοφόνησαν οι σύμμαχοι του της Αλ Κάιντα για εκδίκηση, από την στιγμή που δεν τον χρειάζονταν πια.

Στη Συρία, οι αντάρτες, είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι Takfirist. Υπάρχουν προπαντός ξένοι πολεμιστές που προσλαμβάνουν κακοποιούς και τους πληρώνουν αδρά για να σκοτώσουν τους συμπολίτες τους. Το πρόβλημα του ΝΑΤΟ είναι ότι, σε αντίθεση με τη Λιβύη, η Συρία είναι ένα ιστορικό έθνος. Δεν υπάρχει περιφερειακό χάσμα όπως μεταξύ της Κυρηναϊκής και της Τριπολίτιδας στη Λιβύη. Η μόνη δυνατή διαίρεση είναι με θρησκευτική βάση, αλλά δεν λειτουργεί προς το παρόν, αν και έχουμε παρακολουθήσει μερικές συγκρούσεις αυτού του τύπου στην Μπανια και στην Χομς. Η επίσημη άφιξη των Λίβυων για να εγκαταστήσουν μια κεντρική διοίκηση στην Τουρκία και να ενσωματώσουν τους λιποτάκτες της Συρίας στον μηχανισμό ολοκληρώνει το σύνολο.

Η Νέα Δημοκρατία : Το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο συγκροτήθηκε υπό την αιγίδα της Γαλλίας στο Παρίσι. Πως μπορούμε να ερμηνεύσουμε αυτό το γεγονός; Θα πάρει η Γαλλία πρωτοβουλίες, όπως στη Λιβύη, συμπεριλαμβανομένου του «απεσταλμένου» BHL (Bernard Henri Lévy), ή θα επιλέξει μια άλλη στρατηγική;

Thierry Meyssan : Πρώτον, ο καθένας βλέπει καθαρά ότι τα γαλλικά θεσμικά όργανα εκπορεύονται εν μέρει από μη νομιμοποιημένες προσωπικότητες, όπως τον Bernard Henry Levy, ο οποίος ασκεί ευθύνες χωρίς δικαίωμα ή τίτλο. Δεύτερον, ορισμένοι εκλεγμένοι, όπως ο Πρόεδρος Σαρκοζί, δεν εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα, αλλά εκείνα της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ. Υπό την εξουσία τους, η Γαλλία έχει ήδη εμπλακεί σε μια σύγκρουση στην Ακτή του Ελεφαντοστούν που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα λίγων γαλλικών πολυεθνικών, και έπειτα δεσμεύτηκε στη Λιβύη προκειμένου να επεκταθεί στη Βόρεια Αφρική το νεο-συντηρητικό σχέδιο αναδιαμόρφωσης της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής». Η Γαλλία δεν έχει καμία διαφορά με τη Συρία, όπως αποδεικνύεται από την υποδοχή του Προέδρου Αλ-Άσαντ στο Παρίσι, κατά τη σύνοδο κορυφής της Μεσογείου. Πολύ τραβηγμένα, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι η παλιά διαμάχη της δεκαετίας του ’80 (συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας του Γάλλου πρεσβευτή στη Βηρυτό) πέρασε στον γενικό απολογισμό χωρίς είσπραξη αποζημιώσεως, και θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί. Αλλά προσωπικά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι σε αυτή την περίπτωση, οι ευθύνες των Γάλλων δεν είναι πιο σημαντικές από αυτές των Σύριων.

Εν ολίγοις, το Παρίσι δεν έχει κανένα λόγο να επιτεθεί τη Δαμασκό. Όλοι γνωρίζουμε ότι το πραγματικό πρόβλημα έγκειται αλλού: η κυριαρχία και η εκμετάλλευση της περιοχής εξαρτάται από τη συμμαχία των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ με την Τουρκία και τις άλλες πετρελαϊκές μοναρχίες.

Αυτή η συμμαχία βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν άξονα αντίστασης, που συμπεριλαμβάνει τη Χαμάς, το Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν, που υποστηρίζονται από τη Ρωσία και την Κίνα.

Σε περιφερειακό επίπεδο, δημιουργήθηκαν δύο πόλοι, ο ένας είναι αποκλειστικά σουνιτικός, ο άλλος είναι πολυθρησκευτικός (και όχι σιιτικός, όπως ισχυρίζονται οι νεο-συντηρητικοί).

Η Γαλλία έχει γίνει το «proxy» των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορεί ανά πάσα στιγμή να κηρύξει πόλεμο κατά της Συρίας. Ωστόσο, δεν διαθέτει τέτοια δυνατότητα από μόνη της, ούτε ακόμα και με τη Μεγάλη Βρετανία.

Και η σύνοδος κορυφής της 2ας Δεκεμβρίου, για την ίδρυση μιας τριμερούς συμμαχίας με τη Γερμανία ακυρώθηκε λόγω έλλειψης συμφωνίας σχετικά με τους οικονομικούς όρους. Εν μέσω της κρίσης του ευρώ, οι Ευρωπαίοι δεν διαθέτουν τα μέσα για τον ιμπεριαλισμό τους.

Νέα Δημοκρατία: Ο Αραβικός Σύνδεσμος αποφάσισε ένα απρόσμενο μέτρο, την αναστολή της Συρίας από όλα τα θεσμικά όργανα της, ακόμη και πριν από την λήξη της περιόδου των 15 ημερών που είχε χορηγήσει για τη συμμόρφωση της συριακής ηγεσίας με το αραβικό σχέδιο για την διευθέτηση της κρίσης. Πως θα μπορούσαμε να αναγνώσουμε αυτή την απόφαση αντίθετη προς το καταστατικό του Συνδέσμου, το οποίο απαιτεί μια ψηφοφορία με ομοφωνία μείον ένα για αυτό το είδος μέτρου;

Thierry Meyssan: Οι Διεθνείς Οργανισμοί, είτε είναι ο Αραβικός Σύνδεσμος είτε ο ΟΗΕ, δεν ανήκουν στα κράτη μέλη τους, αλλά σε εκείνους που τους χρηματοδοτούν. Ο Σύνδεσμος έχει γίνει ένα παιχνίδι στα χέρια των πετρελαϊκών Μοναρχιών. Άνθρωποι που δεν έχουν ούτε καν Σύνταγμα στη χώρα τους δεν σκέφτονται να σεβαστούν το καταστατικό των οργανισμών που έχουν εξαγοράσει. Πέρα από αυτό, η απόφαση του Συνδέσμου να πολιορκήσουν οικονομικά την Συρία δεν είναι «κυρώσεις» για ένα λάθος ή μια παραβίαση, αλλά η αρχή ενός συμβατικού πολέμου.

Νέα Δημοκρατία : Το ίδιο σενάριο παίρνει μορφή, όπως αυτό που εφαρμόστηκε στη Λιβύη. Θα παρακολουθήσουμε τα ίδια γεγονότα στη Συρία, όπου το πλαίσιο είναι διαφορετικό, ή θα παρακολουθήσουμε μια διαφορετική κατάσταση;

Thierry Meyssan : Και το πλαίσιο και οι ηθοποιοί είναι διαφορετικοί. Η Λιβύη ήταν ένα απομονωμένο κράτος. Ο συνταγματάρχης Καντάφι είχε εγείρει μεγάλες ελπίδες και μεγάλες απογοητεύσεις. Ήταν αντιιμπεριαλιστής, αλλά πολλαπλασίασε τις μυστικές συμφωνίες με την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ. Ήταν ο σύμμαχος όλων και παραμέλησε ή πρόδωσε τον καθένα. Η χώρα του δεν είχε καμία διπλωματία, ούτε καμία πολιτική συμμαχίας, εκτός από εκείνες τις επενδύσεις της για την ανάπτυξη της Αφρικής.

Η Λιβύη βρέθηκε μόνη της εναντίον του ΝΑΤΟ. Αντίθετα, η Συρία είναι ένα παλαιό έθνος που καλλιέργησε πάντα τις συμμαχίες της, συμπεριλαμβανομένης της επιλογής της αντίστασης της μαζί με τους Παλαιστινίους, τους Λιβανέζους, τους Ιρακινούς και τους Ιρανούς. Η Διπλωματία της είναι τόσο ισχυρή που μπορούσε να εξασφαλίσει σε λίγες μέρες το ρωσικό και το κινεζικό διπλό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

Κάθε πόλεμος κατά της Συρίας αναμένεται να επεκταθεί σε ολόκληρη την περιοχή και ακόμη να εξελιχθεί σε παγκόσμιο πόλεμο αν το Ιράν ή η Ρωσία είναι άμεσα εμπλεκόμενοι. Επιπλέον, οι Σύριοι είναι 23 εκατομμύρια ενώ οι Λίβυοι είναι 5 εκατομμύρια. Η Λιβύη δεν είχε άλλη στρατιωτική εμπειρία παρά τον πόλεμο του Τσαντ, ενώ η Συρία έχει συνηθίσει να ζει 60 χρόνια σε μια μόνιμη εμπόλεμη ζώνη. Οι εμπειρογνώμονες του φιλοπόλεμου λόμπι στην Ουάσιγκτον λένε ότι ο Συριακός στρατός είναι ανεπαρκώς εξοπλισμένος και ανεπαρκώς εκπαιδευμένος. Υπόσχονται ότι η διεθνής παρέμβαση θα είναι ένα απλό περίπατο. Είναι πολύ αστείο, γιατί οι ίδιοι εμπειρογνώμονες υποστήριζαν το 2006 ότι το Ισραήλ θα έπρεπε να αποφύγει έναν νέο πόλεμο με τη Συρία, επειδή θα ήταν πολύ επικίνδυνος.

Νέα Δημοκρατία : Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι αυτό που συμβαίνει στη Συρία είναι απλά μια προέκταση της «αραβικής επανάστασης», ενώ η Συρία βρίσκεται στην αμερικανική ατζέντα από την εποχή του Μπους, όπως αναφέρει ο Στρατηγός Wesley Clark. Κατά τη γνώμη σας, πώς θα καταφέρει ο Μπασάρ αλ-Άσαντ να αποτρέψει αυτή την συνωμοσία;

Thierry Meyssan : Όπως το υπενθυμίζετε, η απόφαση να επιτεθεί στη Συρία, ελήφθη σε μια συνάντηση στο Καμπ Ντέιβιντ στις 15 Σεπτεμβρίου 2001, αμέσως μετά τις επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον. Η κυβέρνηση Μπους είχε προγραμματίσει μια σειρά από πόλεμους: Αφγανιστάν και Ιράκ, Λιβύη και Συρία, Σουδάν και Σομαλία, και τελικά το Ιράν. Το 2003, λίγο μετά την πτώση της Βαγδάτης, το Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο του Syrian Acountability Act ο οποίος διατάσει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να κηρύξει το συντομότερο δυνατό πόλεμο κατά της Συρίας. Αυτό που δεν πρόλαβε να κάνει ο πρόεδρος Μπους το κάνει σήμερα ο διάδοχός του Μπαράκ Ομπάμα. Ο Στρατηγός Wesley Clark αποκάλυψε την στρατηγική αυτή πριν από μερικά χρόνια για να αντιταχθεί ο ίδιος καλύτερα. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια του πολέμου της Λιβύης, προσπάθησε ανεπιτυχώς να σταματήσει τον πόλεμο με τη βοήθεια πολλών ενεργών Στρατηγών. Όλοι μαζί, αντιπροσωπεύουν ένα σημαντικό ρεύμα των ανώτερων αξιωματικών που αρνούνται να δουν να πεθαίνουν τους άνδρες τους σε υπαίθριες περιπέτειες που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά κάποιων ιδεολόγων κοντά στο Ισραήλ. Έκαναν τα πάντα για να αποτραπεί ένας πόλεμος στη Συρία και διαθέτουν περισσότερους μοχλούς από ό, τι γενικά πιστεύεται για να επηρεάζουν την παγκόσμια πολιτική.

Ο Πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ δεν είναι σαν τον πατέρα του. Δεν είναι ένας αυτοκράτορας. Κυβερνά με μια ομάδα. Η στρατηγική της κυβέρνησής του είναι αφενός η διατήρηση της πολιτικής ειρήνης ενώπιον των προσπαθειών αποσταθεροποίησης και θρησκευτικής διαίρεσης, και αφετέρου να ενισχύσει τις συμμαχίες της, ιδίως με το Ιράν, τη Ρωσία και την Κίνα.

Η Νέα Δημοκρατία : Στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αραβικός κόσμος, είτε στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και τώρα τη Συρία: είναι αυτή η «συμφιλίωση» μεταξύ της Δύσης και των ισλαμιστικών κινημάτων που τόσα πολεμά; Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι τα μέσα και τα έξω σε αυτό το νέο δυτικό παιχνίδι;

Thierry Meyssan : Δεν νομίζω ότι οι ισλαμιστές θεωρήθηκαν ποτέ εχθροί από τη Δύση. Ιστορικά, όλες οι αυτοκρατορίες τους χρειάστηκαν για να περιοριστούν οι εθνικές αντιστάσεις. Αυτή ήταν η περίπτωση με τους Οθωμανούς, όπως και με τους Γάλλους και τους Άγγλους. Να θυμάστε ότι η Γαλλία δεν εφάρμοσε ποτέ τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους (1905) στην Αλγερία.

Αντιθέτως, στηρίχτηκε στα τζαμιά για να εδραιώσει την εξουσία της. Οι Αγγλοσάξονες έπραξαν το ίδιο.

Χειρότερο ακόμα, οι Ηνωμένες Πολιτείες δημιούργησαν ισλαμικά κινήματα στη δεκαετία του ’80 με την ελπίδα να προκαλέσουν μια σύγκρουση των πολιτισμών μεταξύ του ισλαμικού κόσμου και της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτή ήταν η στρατηγική του Bernard Lewis, που εφαρμόστηκε από τον Zbigniew Brzezinski, και ο Samuel Huntington διατύπωσε τη θεωρία για το ευρύ κοινό.

Έτσι γεννήθηκε η Αλ Κάιντα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν υπερασπίσει τα συμφέροντα της αμερικανικής αυτοκρατορίας στο Αφγανιστάν, την Γιουγκοσλαβία, την Τσετσενία, και πιο πρόσφατα στο Ιράκ, τη Λιβύη και σήμερα στη Συρία.

Ο Abdelhakim Belhaj, ο οποίος είχε διοριστεί νούμερο 3 της Αλ Κάιντα από τον Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι όταν η Μαχόμενη Ισλαμική Ομάδα της Λιβύης απορροφήθηκε από την Αλ Κάιντα, είναι σήμερα ο στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης και διοικητής του Ελευθέρου Συριακού Στρατού. Εκθειάζεται χωρίς συγκράτηση ως ο άνθρωπος του ΝΑΤΟ και απαιτεί να του δώσει λογαριασμούς η MI6 που τον βασάνισε. Όσο για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα την οποία η Ουάσιγκτον φέρνει τώρα στην εξουσία στην Τυνησία, τη Λιβύη και την Αίγυπτο, και που θα ήθελε να επιβάλει και στη Συρία, είναι ιστορικά συνδεδεμένη με την MI6. Είχε σχεδιαστεί από τον Hassan Al-Banna για τον πόλεμο κατά των Άγγλων, αλλά χρησιμοποιήθηκαν από τους Βρετανούς για την καταπολέμηση του Νάσερ. Σήμερα, πνίγονται κάτω από τις επιχορηγήσεις του Συμβούλιου Συνεργασίας του Κόλπου, γεγονός που δεν αποτελεί σημάδι ανεξαρτησίας.

Η Νέα Δημοκρατία : Αν αύριο πέσει το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασαντ, ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος στον άξονα της αντίστασης Τεχεράνη-Χαμάς-Χεζμπολάχ;

Thierry Meyssan : Οι Αμερικανοί δεν κρύβουν ότι, αν καταφέρουν να καταστρέψουν τη Συρία –επαναλαμβάνω «να καταστρέψουν τη Συρία», επειδή το ζήτημα της αντίστασης υπερβαίνει κατά πολύ το πρόσωπο του Προέδρου αλ-Άσαντ- θα συνέχιζαν τον πόλεμο με άμεση επίθεση στο Ιράν. Συνεπώς, η πτώση της Συρίας θα ανοίξει μια περίοδο μεγάλης αστάθειας που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε παγκόσμια σύγκρουση.

Νέα Δημοκρατία : Σε αυτή τη συριακή διένεξη, η Τουρκία έχει πάρει θέση και προσχώρησε πλήρως στις απόψεις της συριακής φιλοδυτικής αντιπολίτευσης. Απορρίπτοντας το συριακό καθεστώς, παρουσιάζοντας το ως φονιά του λαού του, με την άρνηση να δει τις διαδηλώσεις υπέρ του Σύρου προέδρου, δυσφημώντας τη οπλισμένη διάσταση της διαμαρτυρίας, και ακόμη με την άρνηση να συμπεριλάβει τους εσωτερικούς αντιπάλους του καθεστώτος ως εκπροσώπους του λαού της Συρίας, με τη μονοπώληση του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου. Κατά τη γνώμη σας, πως εξηγείται αυτή η αλλαγή;

Thierry Meyssan : Είχαμε ξεχάσει όλοι ότι η Τουρκία είναι μέλος του ΝΑΤΟ. Ο τουρκικός στρατός είναι συμπληρωματικός εκείνου των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο παρελθόν, είναι εξάλλου αυτός που έσωσε τις ΗΠΑ στην Κορέα. Η Τουρκία φιλοξενεί αμερικανικές βάσεις και πρόσφατα δέχθηκε το Πεντάγωνο να μεταφέρει στο έδαφός της βάσεις του ΝΑΤΟ που σταθμεύουν σήμερα στην Ισπανία, και να εγκαταστήσει νέα ραντάρ που έχουν σχεδιαστεί για να κατασκοπεύουν το Ιράν. Εδώ και έναν αιώνα, οι Τούρκοι ηγέτες πολλαπλασιάζουν τα πολιτικά λάθη. Ο Ερντογάν ελπίζει να γίνει ο χωροφύλακας της περιοχής, όπως το είχε κάνει πριν από αυτόν ο Σάχης Ρεζά Παχλαβί και ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Η ιστορία έχει δείξει πώς οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν αυτούς που τους υπηρετούν: τους χρησιμοποιούν, και τους εξαλείφουν στη συνέχεια.