Achter de griekse staatsschuld

Het Griekse referendum heeft verhitte debatten teweeg gebracht in de Europese Unie hetgeen de algehele onwetendheid van de spelregels illustreert. De debatteerders zijn elkaar in de haren gevlogen om te weten of de Grieken ja of nee verantwoordelijk zijn voor hun schuld, zonder ooit hun woeker-schuldeisers te beschuldigen. Maar dat deden ze onwetend van de geschiedenis van de euro en van de motieven van zijn creatie.

De euro: een angelsaksisch project van de Koude Oorlog

Sinds het Verdrag van Rome, vierenzestig jaar geleden, hebben de opeenvolgende administratieve instanties van het « Europese project » (EGKS, EEG, UE) kolossale en ongekende sommen uitgegeven om hun propaganda in de media te financieren. Dagelijks zijn honderden artikelen, radio en televisie uitzendingen door Brussel betaald om ons een leugenachtige versie van zijn geschiedenis te vertellen, en ons te laten geloven dat het huidige « Europese project » overeenkomt met dat van tussen de twee Wereldoorlogen.

De archieven zijn echter voortaan voor iedereen toegankelijk. Ze tonen dat in 1946 Winston Churchill en Harry Truman besloten het Europese continent in tweeën te delen: aan de ene kant hun vazallen, en aan de andere de USSR met de hunne. Om te verzekeren dat geen enkele Staat zich aan hun heerschappij zou onttrekken, besloten ze de idealen van hun tijd te manipuleren.

Hetgeen men toen het « Europese project » noemde bestond niet uit ogenschijnlijk gemeenschappelijke waarden, maar uit het bijeenbrengen van de exploitatie van de grondstoffen alsmede de Defensie industrieën van Frankrijk en Duitsland, om er zeker van te zijn dat deze twee landen geen oorlog meer zouden voeren met elkaar (theorie van Louis Loucheur en van graaf Richard de Coudenhove-Kalergi [1]).

Het ging er niet om diepgaande ideologische verschillen te ontkennen, maar om te verzekeren dat ze zich niet meer gewelddadig zouden confronteren.

Aan de Britse MI6 en de Amerikaanse CIA werd toen opgedragen het eerste « Europese Congres » te organiseren in Den Haag in mei 1948, waaraan 750 persoonlijkheden (waaronder François Mitterand) uit 16 landen deelnamen. Het ging er niets meer of minder om het « project van een federaal Europa » (opgesteld voor de Kanselier Adolf Hitler door Walter Hallstein —toekomstige president van de Europese commissie— ) te doen herrijzen zich daarbij baserend op de retoriek van Coudenhove-Kalergi.

Verschillende onjuiste ideeën ten aanzien van dit Congres moeten nu worden gecorrigeerd.

• In de eerste plaats moet dit weer in de context van die tijd worden geplaatst. De Verenigde Staten en Groot-Brittannië hadden zojuist de Koude oorlog verklaard aan de USSR. Deze had gerepliceerd door de Tsjechische communisten te ondersteunen, die er in slaagden tijdens de « Praagse coup » zich wettelijk van de macht meester te maken (« de overwinning van februari », volgens de Sovjetische geschiedschrijving). Washington en Londen organiseerden toen het Verdrag van Brussel dat de oprichting van de Navo aankondigt. Alle deelnemers aan het Europese Congres waren pro-Angelsaksisch en anti-Sovjetrussisch.

• Ten tweede, toen Winston Churchill zijn rede hield gebruikte hij de term « Europeanen » om de bewoners van het Europese continent die anti-communistisch waren aan te duiden (niet die van het Verenigd Koninkrijk die volgens hem niet Europees zijn). Er was in de tijd van Churchill geen sprake van dat Londen zich bij de Europese Unie zou aansluiten, maar er alleen toezicht op zou houden.

• Ten derde verschenen er in het Congres twee tendensen: de « unionisten », voor wie het alleen ging om het bundelen van de middelen tegen de communistische expansie, en de « federalisten » die het nazi project van een federale Staat wensten te realiseren onder de autoriteit van een ongekozen administratie.

Het Congres betitelde alles wat sindsdien gerealiseerd werd onder de opeenvolgende benamingen van: EGKS Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, EEG Europese Economische Gemeenschap en EU Europese Unie.

Het Congres nam het principe van een gemeenschappelijke munt aan. Maar MI6 en de CIA hadden al de Independent League for European Cooperation (ILEC) [2] —later European League for Economic Cooperation (ELEC) geworden— gefundeerd. Zijn objectief was, wanneer de instellingen van de Unie eenmal gecreëerd waren, van de gemeenschappelijke munteenheid (de toekomstige European Currency Unit – ECU) naar de unieke munteenheid (de Euro) over te gaan, zodat de lidstaten van de Unie deze niet meer konden verlaten [3].

Dat is het project dat François Mitterand realiseerde, in 1992. Gelet op de Geschiedenis en de deelneming van François Mitterand aan het Congres van Den Haag in 1948, is het absurd vandaag te beweren dat de Euro een ander doel heeft. Daarom is het logisch dat het vertrek uit de Eurozone in de huidige verdragen niet wordt overwogen, daarmee Griekenland dwingend eerst uit de Unie te stappen alvorens de Eurozone te kunnen verlaten.

De verschuiving van het « Europese project » in het Amerikaanse systeem

De Unie heeft twee belangrijke wendingen beleefd:

• Aan het eind van de jaren 60 weigerde het Verenigd Koninkrijk aan de Vietnam oorlog deel te nemen en trok zijn troepen uit de Perzische Golf en uit Azië terug. De Britten hielden toen op zich als de 51° Staat van de Verenigde Staten te zien en zich te beroepen op hun « special relationship » met Washington. En ze besloten zich aan de Europese Unie aan te sluiten (1973).

• Bij de ontbinding van de USSR bleven de Verenigde Staten als enige heer en meester over, het Verenigd Koninkrijk assisteerden hen en de andere Staten gehoorzaamden hen. Derhalve heeft de Unie nooit beraadslaagd over zijn uitbreiding naar het Oosten, maar alleen een door Washington genomen beslissing bekrachtigd, aangekondigd door zijn Staatssecretaris James Baker. Tevens heeft ze evenzeer de militaire strategie van de Verenigde Staten overgenomen [4] als hun economisch en sociaal model, gekarakteriseerd door heel sterke ongelijkheden.

Het Griekse referendum heeft een scheidingslijn doen verschijnen tussen aan de ene kant de Europese elites die hun leven steeds gemakkelijker vinden en zonder voorbehoud het « Europese project » ondersteunen en, aan de andere kant de werkende klassen die er onder lijden en het verwerpen; een fenomeen dat zich al had doen kennen, maar alleen op nationaal niveau, bij de ratificatie van het Verdrag van Maastricht door Denemarken en Frankrijk in 1992.

Aanvankelijk hebben de Europese leiders de democratische rechtsgeldigheid van het referendum in twijfel getrokken. De secretaris generaal van de Europese raad, Thorbjørn Jagland (de man die wegens corruptie de Nobelprijs-jury werd uitgegooid [5]) heeft verklaard:

• dat de tijdsduur van de campagne te kort was (10 dagen in plaats van 14);

• dat er door de internationale organisaties geen toezicht kon worden uitgeoefend (te lang om georganiseerd te worden);

• en dat de gestelde vraag niet duidelijk en niet begrijpelijk was (hoewel het in Staatscourant gepubliceerde voorstel van de Unie heel wat korter en eenvoudiger was dan de Europese verdragen die aan een referendum werden onderworpen).

De polemiek heeft echter niet lang geduurd nadat de Griekse Raad van State, waar particulieren deze drie punten aanhangig hadden gemaakt, de geldigheid van deze consultatie heeft bevestigd.

Daarop heeft de dominante pers beweerd dat door « nee » te stemmen de Griekse economie het onbekende insprong.

Desondanks is het feit tot de Eurozone te behoren geen garantie voor economische prestaties. Als men de BBP Bruto Binnenlands product - en de KKP KoopKracht Pariteit - lijsten van de IMF Internationale Monetaire Fonds beschouwt, bevindt zich één Staat tussen de eerste tien van de wereld: het fiscaal paradijs Luxemburg. Frankrijk komt pas op de 25ste plaats op 193.

De economische groei van de Europese Unie was 1,2 % in 2014, die daardoor de 173ste rang ter wereld inneemt, d.w.z. één van de slechtste resultaten van de wereld (het wereld-gemiddelde is 2,2 %).

Men is gedwongen te constateren dat het feit tot de Unie te behoren en de Euro te gebruiken geen garanties voor succes zijn. Maar als de Europese elites het « project » steunen dan is dat omdat het voor hen winstgevend is. Inderdaad, door het creëren van een gemeenschappelijke markt, en vervolgens een gemeenschappelijke munteenheid, hebben de « Unionisten » het beeld vertroebeld. Voortaan zijn de verschillen niet meer tussen de lidstaten maar tussen de sociale klassen die zich op Europese schaal geüniformeerd hebben. Daarom verdedigen de rijksten de Unie, terwijl de armsten naar een terugkeer van de Lidstaten verlangen.

De tegenstellingen aangaande de Unie en de Euro

Sinds jaren is het debat vervalst door het officiële vocabulaire: De Europeanen zouden niet de dragers van de Europese cultuur zijn maar alleen leden van de Unie. Zo beweert men sinds de Koude oorlog dat de Russen geen Europeanen zouden zijn, en voortaan dat de Grieken door uit de Unie te treden ook de Europese cultuur, waar ze de wieg van zijn, zouden verlaten.

Maar hoe dan ook, « de appel valt niet ver van de boom ». De Unie werd ontworpen door Angelsaksen, met vroegere Nazi’s, tegen de USSR. Vandaag ondersteunt ze de Oekraïense regering, de nazi’s inbegrepen, en heeft de economische oorlog aan Rusland verklaard, onder de naam van « sancties ».

Zoals zijn naam niet aangeeft is de Unie niet gecreëerd om het Europese continent te verenigen, maar om het te verdelen, er Rusland definitief van uitsluitend. Dat was wat Charles de Gaulle afkeurde, toen hij pleitte voor een Europa « van Brest tot Vladivostok ».

De Unionisten verzekeren dat het « Europese project » de vrede in Europa sinds 65 jaar heeft doen handhaven. Maar hebben ze het over het lidmaatschap van de Unie of over hun ondergeschiktheid aan de Verenigde Staten? In werkelijkheid is dìt het wat de vrede tussen de West Europese Staten heeft gegarandeerd, terwijl hun geschillen buiten de Navo zone werden gehouden. Moet men eraan herinnerd worden dat de leden van de Europese unie in ex-Joegoslavië verschillende kampen hebben ondersteund, alvorens zich te verenigen achter de Navo? En moet men aannemen dat de leden van de Unie als ze weer soeverein zouden worden noodzakelijkerwijs weer ruzie zouden maken?

Om terug te komen op het geval van Griekenland: de experts hebben uitgebreid aangetoond dat diens Staatsschuld zowel toe te schrijven is aan onopgeloste nationale problemen sinds het einde van het Ottomaanse Rijk, als aan bedrog van grote privé banken en politieke leiders. Bovendien is deze schuld onbetaalbaar zoals de schulden van de belangrijkste ontwikkelde Staten dat ook zijn [6]. Hoe dan ook, Griekenland kan hier gemakkelijk uitkomen door te weigeren het afschuwelijke deel van zijn schuld te betalen, door de Unie te verlaten en een bondgenootschap met Rusland aan te gaan, die een veel serieuzer historische en culturele partner is als de Brusselse bureaucratie. De wil van Moskou en van Peking in Griekenland te investeren en er nieuwe internationale instellingen te creëren is een publiek geheim. De situatie van Griekenland is echter des te complexer daar zij eveneens lid is van de Navo en dat deze Alliantie er in 1967 een militaire staatsgreep had georganiseerd om het te verhinderen zich tot de USSR te wenden [7].