Turkije in gevaar

Sedert een vijftiental jaren overtuigt George Friedman, de oprichter van het privé inlichtingen agentschap Stratfor, de Westerse leiders ervan dat de BRICS-landen geen belangrijke rol zullen spelen in de XXIe eeuw, maar dat het Islamitische Turkije daarin zal slagen [1]. Sedert een vijftiental jaren overtuigt George Friedman, de oprichter van het privé inlichtingen agentschap Stratfor, de Westerse leiders ervan dat de BRICS-landen geen belangrijke rol zullen spelen in de XXIe eeuw, maar dat het Islamitische Turkije daarin zal slagen [1]. Friedman is een voormalig medewerker van Andrew Marshall, de strateeg van het Pentagon van 1973 tot 2015 [2].

De propaganda ten gunste van het Turkse Islamisme, zowel als economisch als politiek model, wordt versterkt door het Turks Islamitische bedrijfsleven via bepaalde Franse persoonlijkheden die zich hebben laten omkopen (Anne Lauvergeon, Alexandre Adler, Joachim Bitterlich, Hélène Conway-Mouret, Jean-François Copé, Henri de Castries, Augustin de Romanet, Laurence Dumont, Claude Fischer, Stéphane Fouks, Bernard Guetta, Élisabeth Guigou, Hubert Haenel, Jean-Pierre Jouyet, Alain Juppé, Pierre Lellouche, Gérard Mestrallet, Thierry de Montbrial, Pierre Moscovici, Philippe Petitcolin, Alain Richard, Michel Rocard, Daniel Rondeau, Bernard Soulage, Catherine Tasca, Denis Verret, Wilfried Verstraete, om me tot hen te beperken).

Desondanks is Turkije vandaag op de rand van implosie, in die mate dat diens overlevingskans als Staat in direct gevaar is.

Het projet van de ontmanteling van Turkije

In 2001 overwogen de door Strausz opgeleide strategen van het Amerikaanse Ministerie van Defensie een reorganisatie van het « Groot Midden Oosten » dat de verdeling van Turkije ten gunste van een onafhankelijk Koerdistan voorzag door het verenigen van de Turkse, Iraakse en Iraanse Koerden. Dit project veronderstelde dat Turkije de Navo zou verlaten, de Koerdische stammen, die zich in alles —taal inbegrepen— onderscheiden, zich zouden verbroederen, alsmede omvangrijke volksverhuizingen. In 2001 rept kolonel Ralph Peters al van dit plan in een artikel van Parameters, alvorens er in 2005 de kaarten van te publiceren. Peters is een leerling van Robert Strausz-Hupé, de vroegere ambassadeur van de Verenigde Staten in Ankara, en de theoreticus van de Novus orbis terranum (de « nieuwe wereldorde ») [3].

Dit onwijze project kwam een maand geleden opnieuw aan de orde in de marge van 5 +1 onderhandelingen over het Iraanse nucleaire probleem [4]. Tel Aviv en Ryad rekenden op Turkije om de Arabisch Syrische Republiek ten val te brengen. Inderdaad, Ankara had zich vastberaden daarvoor geëngageerd toen de Navo de overdracht van het LandCom (geallieerd hoofdkwartier landstrijdkrachten) naar Izmir in juli 2013 had beëindigd [5]. Ontredderd door de Amerikaanse passiviteit had M. Erdoğan toen onder valse vlag het chemisch bombardement van Ghouta georganiseerd om de Navo tot interventie te dwingen. Maar tevergeefs. Een jaar later had hij opnieuw beloofd de internationale anti-Daesh coalitie te gebruiken om Damascus in te nemen. Israël en Saoedi Arabië waren de dupe van deze niet gehouden beloftes en zullen zonder terughoudendheid een burgeroorlog in Turkije provoceren.

De politieke verandering in Washington

Maar twee elementen schijnen de ontmanteling van Turkije tegen te werken.

– Ten eerste het Defensie ministerie zelf. Sinds het vertrek van Andrew Marchall, de nieuwe strateeg, kolonel H. Baker, is niet door Strausz opgeleid. Hij redeneert in het kader van de principes van de vrede van Westfalen gelijke waardigheid van de Staten en oriënteert het Pentagon naar een confrontatie zoals de Koude oorlog [6]. De visie van Baker komt overeen met de nieuwe Military Strategy [7]. Bovendien wordt deze visie gedeeld door de generaal Joseph Dundord [8]. In andere woorden, het Pentagon zou zijn « strategie van de chaos » hebben opgegeven [9] en die van nu af aan weer baseren op de Staten.

– Ten tweede, verontrust door de mogelijke verplaatsing van het Islamitisch emiraat (« Daesh ») van de Levant naar de Kaukasus, heeft Rusland —met instemming van Washington— een akkoord gesloten met
• Syrië (momenteel aangevallen door Daesh),
• Saoedi Arabië (belangrijkste actuele financier van de terroristen-organisatie)
• Turkije (dat de operationele bevelvoering voert over de organisatie).

Dit plan werd 29 juni door president Vladimir Poetin gepresenteerd aan de Syrische minister van buitenlandse zaken, Walid Mouallem en aan de speciale raadgeefster van president Bachar el-Assad, Bouthaina Shaaban [10]. Het werd onmiddellijk gevolgd door uitwisselingen tussen de partijen:
• 5 juli werd een delegatie van de Syrische geheime diensten ontvangen door de Saoedische erfprins Mohamad ben Salman.
• Turkije heeft een officieuze gezant van Damascus ontvangen, en heeft zijn eigen afgezant naar Damascus gestuurd. Na de ondertekening van het 5 +1 akkoord heeft het land zijn steun aan Daesh stopgezet en 29 hulpverleners gearresteerd [11].

Deze twee toedrachten zijn dus op dit moment mogelijk: hetzij een verplaatsing van de oorlog van Syrië naar Turkije, hetzij een regionale coördinatie tegen Daesh.

De situatie in Turkije

Hoe het ook zij, Turkije heeft zich getransformeerd in de loop van de laatste vier jaar.

– Ten eerste, zijn economie is ingestort. Zijn deelneming aan de oorlog in Libië heeft het beroofd van één van zijn belangrijkste cliënten en heeft er geen enkel profijt van gehad want die cliënt is insolvent geworden. Zijn deelneming aan de oorlog tegen Syrië had minder dramatische gevolgen want de Syrische-Iraanse-Turkse gemeenschappelijke markt was nog slechts embryonaal. Maar het gecumuleerd effect van deze twee oorlogen heeft de economische groei van het land, die op het punt staat negatief te worden, gebroken. Bovendien is een deel van de Turkse economie tegenwoordig gebaseerd op de verkoop van industriële producten voor grote Europese merken die van de legale handelscircuits zijn afgewend zonder medeweten van hun opdrachtgevers. Deze massieve plundering doet afbreuk aan de economie van de Europese Unie.

– Ten tweede, om aan de macht te komen heeft Recep Tayyip Erdoğan zich beschermd tegen een militaire staatsgreep door het arresteren van hoge officieren en ze ervan te beschuldigen tegen de Staat te complotteren. Om te beginnen keerde hij zich tegen het Gladio netwerk van de Navo (Turkse versie: Ergenekon) [12]. Vervolgens liet hij de officieren arresteren, die aan het eind van de Koude oorlog van bondgenoot wilden veranderen en contact hadden opgenomen met het Chinese populaire leger, door ze ervan te beschuldigen tot dezelfde Ergenekon groep te behoren, hetgeen nergens op sloeg [13]. Tenslotte waren door deze zuiveringsacties de meerderheid van de officieren gearresteerd en gevangen gezet. Dientengevolge zijn de Turkse legers verzwakt en hebben ze binnen de Navo hun attractie verloren.

– Ten derde, de Islamistische politiek van de Erdoğan administratie heeft het land diepgaand verdeeld en eerst haat gewekt tussen de oningewijden en de religieuzen, en vervolgens tussen de soennieten, koerden en alevieten. In die mate dat de parallel die ik een jaar geleden met het Egyptische scenario maakte vandaag mogelijk is [14]. Turkije is een kruitvat geworden. Een vonk zou genoeg zijn om een werkelijke burgeroorlog te doen uitbarsten die niemand zou kunnen stoppen en die het land voor een lange tijd zou verwoesten.

– Ten vierde, de rivaliteit tussen de Islamistische clan van M. Erdoğan, de Millî Görüş (gecreëerd in de jaren 70 door oud-Eerste minister Necmettin Erbakan), en de Hizmet missie van Fethullah Gülen heeft de partij aan de macht, de AKP, gebroken. Deze twee leringen delen dezelfde obscurantistische visie van de Islam, maar Fethullah Gülen (die tegenwoordig in de Verenigde Staten woont) was gerecruteerd in de CIA door Graham E. Fuller en preekt een bondgenootschap om de christelijke Navo en Israël, terwijl de Millî Görüş de suprematie van de Islam verdedigd. Daarenboven ziet men niet hoe de aanhangers van de vroegere president Turgut Özal (ook islamisten en uit dien hoofde leden van de AKP, maar voorstanders van de erkenning van de Armeense volkenmoord, van de gelijkheid voor de wet van de Koerden, en van een federatie van de Turks sprekende volkeren van Centraal Azië) hun lot zouden willen blijven verbinden aan die van M. Erdoğan.

– Ten vijfde, door het accepteren van het voorstel van president Vladimir Poetin voor de bouw van de gasleiding Turkish Stream, heeft president Erdoğan de globale strategie van de Verenigde Staten direct aangevallen. Inderdaad, deze gasleiding, mocht hij werkelijk het licht zien, zou een continentale communicatieroute openen en de doctrine van de « controle over de gemeenschappelijke ruimten » waarmee Washington zijn suprematie over de rest van de wereld handhaaft, bedreigen [15]. Dit zou Rusland in staat stellen de Oekraïense chaos te omzeilen en het Europese handelsembargo te vermijden.

De Navo wil niet meer meespelen

Aangezien de persoonlijke banden van M. Erdoğan met al-Queda door de Turkse justitie zijn vastgesteld, bestaat er geen twijfel meer aan dat hij persoonlijk Daesh bestuurt. Inderdaad:

– Officieel voert Abu Bakr el-Baghdadi het bevel over de terroristische organisatie. Maar deze persoonlijkheid is slechts naar voren gebracht omdat hij lid is van de stam Qoeraisj en daardoor een afstammeling van de Profeet. Het uitvoerende gezag is toevertrouwd aan Abu Alaa al-Afri en Fadel al-Hayali (ook genaamd Abu Muslim al-Turkmani), twee Turkmenen en agenten van de MIT (Turkse geheime diensten). De andere stafleden zijn afkomstig van de voormalige USSR.

– De uitvoer van ruwe aardolie, die kortgeleden is hervat in overtreding van resolutie 2701 van de Veiligheidsraad, wordt niet langer verricht door Palmali Shipping & Agency JSC, de maatschappij van de Turks-Azerbeidjaanse miljardair Mubariz Gurbanoğlu, maar door de BMZ Ltd, de maatschappij van Bilal Erdoğan, de zoon van de president.

– De belangrijke verzorging van de gewonde jahadisten van Daesh worden voorzien door de MIT in Turkije, in een clandestien hotel gelokaliseerd in Şanlıurfa en onder toezicht geplaatst van Sümeyye Erdoğan, dochter van de president [16].

Daarom heeft president Obama 22 juli zijn Turkse homoloog, Recep Tayyip Erdoğan, opgebeld en zwaar bedreigd. Volgens onze informaties heeft de Amerikaanse president verklaard dat hij het met de Britse eerste minister eens geworden is om Turkije uit de Navo te zetten —hetgeen betekend: burgeroorlog en de verdeling in twee Staten— indien Turkije
– 1. niet onmiddellijk het aardgas akkoord met Rusland verbreekt;
– 2. niet onmiddellijk deelneemt aan de internationale anti-Daesh coalitie.

President Erdoğan, die een Moslim opleiding heeft gehad maar geen politieke [17], heeft zowel gereageerd met pogingen om Washington tot bedaren te brengen als met het vervolgen van zijn manies.
– 1. Turkije heeft de Navo toestemming gegeven tot het gebruiken van zijn militaire bases in Turks gebied om tegen Daesh te vechten, heeft de hulpverleners van Daesh gearresteerd, en deelgenomen aan symbolische bombardementen van Daesh in Syrië;
– 2. bovendien heeft M. Erdoğan veel meer inspanningen geleverd tegen zijn Koerdische oppositie dan tegen Daesh door het massief bombarderen van de posities van de PKK in Irak en door het arresteren van leden van de PKK in Turkije. De PKK heeft met een kort communiqué geantwoord met de vaststelling dat de regering juist unilateraal de vijandelijkheden had heropend.
– 3. we zijn op dit moment onkundig van de beslissingen betreffende de aardgasleiding Turkish Stream.

De grondwettelijke wachttijd van 45 dagen, aan het eind waarvan de chef van de grootste politieke partij een regering moest formeren, loopt nu af. Door de weigering van de drie belangrijkste oppositie partijen, geadviseerd door de ambassade van de Verenigde Staten, zich in te laten met de AKP, is Ahmet Davutoğlu daar niet in geslaagd. Er zouden dus nieuwe parlementsverkiezingen moeten worden gehouden. Gezien enerzijds de AKP (Islamisten) verdeeld is en anderzijds de haat tussen de MHP (conservatieven) en de HPD (links en Koerden), zal het moeilijk zijn een meerderheid te vinden. Als dit het geval is of als de AKP er in slaagt zich te handhaven, gaat Turkije de burgeroorlog in.