Moskou en Washington wensen de international betrekkingen een nieuw fundament te geven

Rusland gaat behoedzaam te werk in de Verenigde Naties. Zijn leiders zijn ervan overtuigd dat de islamitische terreurgroepen sinds de jaren vijftig aangemoedigd werden door de CIA, maar dat ze vandaag niet alleen de stabiliteit van de regio bedreigen, maar de Amerikaanse belangen zelf. Zoals Vladimir Poetin het vorig jaar tijdens de Club van Valdaï had uitgelegd is het dus wenselijk samen te werken om het huidige probleem op te lossen.

De Russische leiders zijn er echter eveneens van overtuigd dat Washington slechts naar zijn partners luistert als ze sterk zijn. De Doema heeft daarom gedebatteerd over een militaire interventie tegen de terroristische groepen in Syrië en heeft zijn akkoord ervoor gegeven. Het betreft hier de tweede militaire interventie van de Russische federatie in het buitenland sinds zijn creatie in 1991 —de eerste was de oorlog in Zuid-Ossetië in 2008—. Onmiddellijk heeft het Russische leger zijn bommenwerpers doen opstijgen vanuit Latakia en heeft installaties van al-Qaeda en Ahrar Al-Sham vernietigd.

De keuze van deze doelwitten beoogde tegelijkertijd
– de andere machten te dwingen hun politiek tegenover deze terroristengroepen te verduidelijken;
–  een boodschap te zenden aan Turkije waarvan officieren op dit moment Ahrar Al-Sham encadreren;
– en te kennen te geven dat geen enkele terroristengroep gespaard zal blijven.

Deze interventie toont de Russische bedoeling aan in het Midden-Oosten een rol te spelen, niet tegen de Verenigde Staten, maar met hen. Er verre van president Obama uit te dagen, wil Rusland integendeel hem militaire assistentie verlenen welke hem mankeert nu het Pentagon een gesloten arena van interne confrontaties is geworden.

Wie ondersteunt de terroristengroepen?

Het is gewoon geworden toe te geven dat de jihadisten in Syrië bewapend en gefinancierd worden door buitenlandse mogendheden. Maar geen enkele Staat neemt een dergelijke steun openlijk op zich. De reacties op de Russische politionele anti-terroristische actie hebben de tegenstrijdigheden van de vele inmengingen doen blijken.

Aldus heeft de Franse minister van Buitenlandse zaken, Laurent Fabius, verklaard dat « Een coalitie [om Rusland heen] waarvan de basis alleen al elk bondgenootschap van de Syriërs tegen de terroristen onmogelijk zou maken, dient in werkelijkheid de propaganda van Daesh en zou zijn aantrekkingskracht versterken ». Zodoende heeft hij toegegeven dat het objectief van Frankrijk en van haar bondgenoten —Turkije en Saoedi Arabië— niet was tegen Daesh te vechten maar tegen de Russische visie van de internationale betrekkingen.

De president van de senatoriale commissie van de Strijdkrachten, John McCain, heeft verklaard dat Ahrar Al-Sham elementen omvatte die opgeleid waren door de Verenigde Staten. Dientengevolge is volgens hem de Russische aanval een agressie tegen de Verenigde Staten. De zelfde logica volgend heeft hij aangeraden grond-lucht raketten aan de jihadisten te leveren opdat die de Russische vliegtuigen neerhalen.

Een boodschap aan Turkije

Aangezien de vroeger door Koweit gesponsoriseerde groep Ahrar Al-Sham tegenwoordig breeduit wordt gefinancierd en geëncadreerd door officieren van het Turkse leger, hebben deze bombardementen een waarschuwing aan president Recep Tayyip Erdoğan gericht.

Deze had eerst de Saoedische prins Bandar bin Sultan vervangen als coördinator van het internationale islamitische terrorisme. Vervolgens heeft hij van Turkije een toevluchtsoord voor de Moslimbroeders gemaakt, als vervanging van Qatar. In december 2014 had Turkije een strategisch aardgasakkoord met Rusland gesloten, dat het tenslotte onder Amerikaanse druk had opgegeven. Tegelijkertijd hebben Turkije en Oekraïne een « Internationale islamitische brigade » gevormd om de « Russische bezetting van de Krim » te bestrijden. De betrekkingen tussen Ankara en Moskou zijn dus plotseling gespannen [1].

Tijdens een bezoek van president Erdoğan aan Moskou op 23 september, naar aanleiding van de inauguratie van de grootste moskee van Europa, was zijn Russische homoloog erin geslaagd hem te overtuigen zijn retoriek tegen de Arabisch Syrische republiek te verzachten, maar niet hem van zijn agressieve politiek te doen afstappen.

Bij de terugkeer in zijn land had president Erdoğan zich ertoe beperkt te verklaren dat het voorafgaande vertrek van president el-Assad geen voorwaarde meer was voor het oplossen van de Syrische crisis. Daar deze vooruitgang onvoldoende gevonden werd, had Rusland toen de PKK toestemming verleend tegen Daesh te strijden, en de verwachting gewekt dat het de Turks Koerdische partij kon ondersteunen tegen diens eigen regering.

Geen enkele terroristengroep zal bespaard blijven

Door al-Qaeda en Ahrar Al-Sham als doelwit te kiezen heeft Rusland het kunstmatig unaniem debat tegen Daesh verplaatst naar de kakofonie jegens al-Qaeda. Hoewel iedereen vandaag toegeeft dat de organisatie opgericht door Osama ben-Laden oorspronkelijk een schepping is van de Verenigde Staten, gelooft elkeen, of wendt voor te geloven, dat de organisatie zich tegen zijn schepper heeft gekeerd en hem 11 september 2001 vreselijke verliezen heeft toegebracht.

Maar al-Qaeda was de bondgenoot van de Navo voor het ten val brengen van de Jamahiriya en de moord op Mouamar el-Kadhafi. Deze werkelijkheid was zo schokkend voor de Amerikaanse generaal Carter Ham, bevelhebber van de AfriCom, dat deze aanvroeg uit zijn functie ontheven te worden ten gunste van de Atlantische alliantie.

In Syrië leverden Frankrijk en Turkije munitie aan al-Qaeda via de bemiddeling van het Vrije syrische leger zoals een document van het Arabisch Syrische leger dat op 14 juli 2014 aan de Veiligheidsraad van de Uno is doorgegeven, aantoont [2].

En momenteel roepen generaal David Petraeus, voormalige directeur van de CIA, en zijn vriend John McCain op al-Qaeda te steunen tegen de Arabisch Syrische republiek.

De groep Ahrar Al-Sham zelf werd gevormd juist voor de gebeurtenissen in Syrië in maart 2011 door de Moslimbroeders waarvan enkelen stafleden van al-Qaeda waren. Trouwens, zijn bestaan toont aan, in tegenstelling tot de woorden van president Hollande op het spreekgestoelte van de Uno, bestond het terrorisme in Syrië vòòr het begin van de oorlog en is er dus niet het gevolg van maar de oorzaak zoals president el-Assad beweert.

Tenslotte, ongeacht de leugens van de Navo en de tegenstrijdigheden die ze bij dezen of genen hebben opgewekt, zullen de Russen niet sommige groepen sparen afhankelijk van hun geheime sponsors, maar zullen alle doelwitten van terroristengroepen die op de lijst van de Verenigde Naties staan bombarderen (Al-Qaïda, Al-Nosra, Daesh).

Wie verzet zich actief tegen tegen de Russische interventie?

Sinds het begin van de ontplooiing van het Russische leger —en er is nog niet gedebatteerd over de aankomende grondtroepen van de CVVO—, wordt er in de wereld een uitgebreide desinformatie campagne gevoerd om Rusland te beschuldigen
– van het encadreren van het Arabisch Syrische leger:
–  van geenszins terroristengroepen te bombarderen maar civiele « regeringsvijandige » bevolkingen;
– het voorbereiden van een uitgebreid offensief samen met de Iraanse Wachters van de Revolutie.

De oorlogspropaganda, die de basis en de karakteristiek was van de oorlog van de vierde generatie, gecoördineerd door de Navo van februari 2011 tot maart 2012, was langzamerhand verminderd. Terwijl men een jaar lang elke dag een fictief verhaal hoorde die de veronderstelde misdaden van het « regime » illustreerde, beperkte de oorlogspropaganda zich sedertdien tot enkele kleine groepen; waaronder de SOMR, een Londens bureau van de Moslimbroeders waarvan de atlantistische media gretig dronken. Met een soort Pavlov-reflex reproduceren de atlantistische media zonder na te denken de meest onbeschaamde leugens.

Op de eerste plaats gebruikte men een video van het Arabisch Syrische leger waarin men Russisch sprekende stemmen hoort om te laten geloven dat de Syriërs door Russische officieren werden geëncadreerd. In werkelijkheid komt de stem uit een gesprek per walkie-talkie tussen jihadisten. Yuri Artamonov heeft deze interpretatiefout ontmanteld met een onderzoek van de geluidsband [3].

Vervolgens was er een lawine van beelden en video’s over de civiele slachtoffers van de Russische bombardementen. Beelden en video’s verspreid tijdens het debat van de Doema, dus vòòr de bombardementen.

Tenslotte presenteerde men de aanwezigheid van Iraanse strijders in Syrië als de voorbereiding voor een uitgebreid tegenoffensief van het « regime » en diens bondgenoten tegen de « rebellen ». In werkelijkheid was het de Iraanse strijdkrachten door de Verenigde Staten toegestaan zich in Syrië in de oorlog te mengen, maar hun aantal bleef onder de 5000 hetgeen zeer onvoldoende is om een tegenoffensief te voeren in een enorm grondgebied. Wat betreft de gewapende rebellen hebben we al gesignaleerd dat die allen verbonden zijn aan hetzij al-Qaeda, hetzij Daesh.

Nu moet nog blijken wie deze vergiftigings-campagne organiseert en waarom. Terwijl het niet mogelijk is de oplossing hiervoor te vinden als men slechts aan Syrië denkt, wordt het antwoord duidelijk als men het strijdtoneel plaatst in de context van de hernieuwing van de internationale betrekkingen.

Het Russische voorstel aan de Veiligheidsraad

Rusland heeft voorgesteld dat de Veiligheidsraad gedurende de hele maand oktober de manier bestudeert hoe men het terrorisme bestrijdt, niet alleen in Syrië, maar in het geheel van Noord Afrika en het Nabije-Oosten [4].

Het is duidelijk dat Moskou en Washington beslist hebben vandaag het akkoord dat ze in 2012 hadden gesloten toe te passen —en dat Clinton, Petraeus, Allen, Feltman, Hollande en Fabius gesaboteerd hebben— : de verantwoordelijkheden in de Arabische wereld onder elkaar te verdelen. Rusland wenst zich echter niet op drijfzand te engageren en roept op eerst het terrein te saneren.

Laten we ons de basis van dit akkoord in herinnering brengen: de Verenigde Staten zullen een deel van hun in de regio gestationeerde troepen kunnen terugtrekken als Rusland zich garant stelt voor de veiligheid van Israël [5].

Rusland stelt als voorwaarde voor deze verdeling van de wereld de transitie van het imperialistische systeem, zoals dat van Yalta, naar een systeem gefundeerd op het internationale recht in het algemeen en op het Handvest van de Verenigde Naties in het bijzonder. Het veroordeelt dus op voorhand « de inmenging in de binnenlandse zaken van soevereine Staten, het gebruik van geweld zonder toestemming van de Veiligheidsraad en wapenleveringen aan extremistische niet-overheidsactoren ».

Opdat men zich hier niet vergist: dit veronderstelt de toepassing van de resoluties van de Veiligheidsraad waarbij die welke Israël betreffen zijn inbegrepen, de tenuitvoerlegging van het Arabische vredesinitiatief en van het Gezamenlijke globale actieplan betreffend het Iraanse kernprogramma, de creatie van controlemechanismen voor de naleving van het totaliteit van deze teksten door alle Staten, en tenslotte de globale strijd tegen de ideologie van de Moslimbroeders.

Te onthouden:
– Ondanks de zware onderlinge conflicten die in hun weg staan (ontplooiing van het raketschild, omverwerping van het regime in Oekaïne, poging om Poetin voor het Internationale gerechtshof te veroordelen), vindt het Kremlin dat het de Obama administratie kan helpen de ondoeltreffendheid van zijn politiek in te zien en terug te keren naar het internationaal recht.
– Het is slechts op deze voorwaarde dat Rusland bereid is de verantwoordelijkheid voor de veiligheid van Noord-Afrika en het Midden-Oosten met de Verenigde Staten te delen, de veiligheid van Israel inbegrepen.
– De Russische bombardementen in Syrië zijn niet gericht tegen de bondgenoten van de Verenigde Staten, maar vormen een militaire hulp aan president Obama die sinds een jaar niet wordt gehoorzaamd door de Anti-Daesh coalitie.
– Rusland hoopt de Verenigde Staten tot een regionale vredesconferentie te brengen die de toepassing van de resoluties van de Veiligheidsraad —de terugtrekking van Israël tot op de grenzen van 1967 inbegrepen—, het Arabisch vredesinitiatief en het Gezamenlijke globale actieplan betreffend het Iraanse kernprogramma nastreeft.
– Om het islamitische terrorisme definitief te overwinnen dient men de oorzaak te bestrijden: de materialistische ideologie van de Moslimbroeders.