Η Μόσχα και η Ουάσινγκτον επιδιώκουν να ξαναχτίσουν τις διεθνείς σχέσεις

Η Ρωσία σπεύδει βραδέως στα Ηνωμένα Έθνη. Οι ηγέτες της έχουν την πεποίθηση ότι οι ισλαμικές τρομοκρατικές ομάδες ενθαρρύνθηκαν από τη CIA από το τη δεκαετία του πενήντα, αλλά απειλούν σήμερα όχι μόνο τη σταθερότητα της περιοχής, αλλά και τα συμφέροντα των ίδιων των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως το εξήγησε ο Βλαντιμίρ Πούτιν πέρυσι στο Valdai Club, είναι συνεπώς επιθυμητό να εργαστούν από κοινού για την επίλυση του σημερινού προβλήματος.

Ωστόσο, οι Ρώσοι ηγέτες είναι εξίσου πεπεισμένοι ότι η Ουάσιγκτον δεν ακούει τους εταίρους της, παρά μόνο όταν αυτοί είναι ισχυροί. Η Δούμα συζήτησε επομένως για μια στρατιωτική δράση κατά των τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία και έδωσε την έγκριση της. Πρόκειται για τη δεύτερη εξωτερική επέμβαση της Ρωσικής Ομοσπονδίας από την ίδρυσή της το 1991 –η πρώτη ήταν ο πόλεμος στη Νότια Οσετία το 2008-.
Αμέσως, ο ρωσικός στρατός απογείωσε τα βομβαρδιστικά του από τη Λατάκια και κατέστρεψε εγκαταστάσεις της Αλ Κάιντα και της Αχράρ αλ-Σαμ.

Η επιλογή των στόχων αυτών είχε ως στόχο ταυτόχρονα
– σε αναγκάζει τις άλλες δυνάμεις να αποσαφηνίσουν την πολιτική τους έναντι αυτών των τρομοκρατικών ομάδων
– να στείλει ένα μήνυμα προς την Τουρκία της οποίας οι αξιωματικοί στελεχώνουν σήμερα την Αχράρ αλ-Σαμ,
– τέλος, να δείξει ότι καμία τρομοκρατική ομάδα δεν θα γλιτώσει.

Η παρέμβαση αυτή δείχνει την επιθυμία της Ρωσίας να παίξει ένα ρόλο στη Μέση Ανατολή, όχι εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά μαζί τους. Χωρίς να προκαλεί τον Προέδρο Ομπάμα, η Ρωσία , αντίθετα, προτίθεται να του παράσχει τη στρατιωτική βοήθεια την οποία στερείται ενώ το Πεντάγωνο έχει γίνει πεδίο μάχης εσωτερικών συγκρούσεων.

Ποιος υποστηρίζει τις τρομοκρατικές ομάδες;

Έχει γίνει κοινή παραδοχή να παραδεχθούμε ότι οι τζιχαντιστές στη Συρία οπλίζονται και χρηματοδοτούνται από ξένες δυνάμεις. Ωστόσο, κανένα κράτος αναλαμβάνει δημοσίως τέτοιου είδους στήριξη. Οι αντιδράσεις για την ρωσική αντι-τρομοκρατική αστυνομική επιχείρηση στη Συρία επεσήμαναν τις αντιφάσεις πολλών επεμβαινόντων.

Έτσι, ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Λωρέν Φαμπιούς (Laurent Fabius), δήλωσε ότι «Ένας συνασπισμός [γύρω από τη Ρωσία] του οποίου οι ίδιες του οι βάσεις απαγορεύουν κάθε συγκέντρωση των Σύρων κατά των τρομοκρατών, θα τροφοδοτήσει στην πραγματικότητα τη προπαγάνδα του ΙΚ/Daech και να ενισχύσει την εξουσία έλξης του». Με τον τρόπο αυτό, παραδέχτηκε ότι ο στόχος της Γαλλίας και των συμμάχων της στη Συρία -Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία- δεν ήταν για την καταπολέμηση του ΙΚ/ Daesh αλλά εναντίον του ρωσικού οράματος στις διεθνείς σχέσεις.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερουσίας, Τζον Μακέιν, δήλωσε η Αχράρ Αλ-Sham περιλαμβάνει στοιχεία που είχαν εκπαιδευτεί και οπλιστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ως εκ τούτου, σύμφωνα με τον ίδιο, η ρωσική επίθεση κατά των τρομοκρατών είναι μια επίθεση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών. Στο ίδιο πνεύμα, πρότεινε να παραδοθούν πύραυλοι εδάφους-αέρος στους τζιχαντιστές για να καταρρίψουν τα ρωσικά αεροπλάνα.

Μήνυμα προς την Τουρκία

Γνωρίζοντας ότι η ομάδα Αχράρ αλ-Σαμ, η οποία χρηματοδοτούταν παλιά από το Κουβέιτ, χρηματοδοτείται και στελεχώνεται σε μεγάλο βαθμό από αξιωματικούς του τουρκικού στρατού, αυτοί οι βομβαρδισμοί απηύθυνουν μια προειδοποίηση προς τον Πρόεδρο Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ο τελευταίος αντικατάστησε τον Σαουδάραβα πρίγκιπα Bandar bin Sultan ως συντονιστής της διεθνούς ισλαμικής τρομοκρατίας. Στη συνέχεια έκανε την Τουρκία το καταφύγιο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, αντικαθιστώντας το Κατάρ. Τον Δεκέμβριο του 2014 η Τουρκία είχε υπογράψει μια στρατηγική συμφωνία για φυσικό αέριο με τη Ρωσία, την οποία εγκατέλειψε τελικώς κάτω από την πίεση των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, η Τουρκία και η Ουκρανία έχουν δημιουργήσει μια «ισλαμική Διεθνή Ταξιαρχία» για την καταπολέμηση της «ρωσικής κατοχής της Κριμαίας». Οι σχέσεις μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας έγιναν ξαφνικά τεταμένες [1].

Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στη Μόσχα του Πρόεδρου Ερντογάν, στις 23 Σεπτεμβρίου, με την ευκαιρία των εγκαινίων του μεγαλύτερου τζαμιού της Ευρώπης, ο Ρώσος ομόλογός του είχε καταφέρει να τον πείσει να μαλακώσει τη ρητορική του εναντίον της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας αλλά όχι να τον κάνει να εγκαταλείψει την πολιτική επιθετικότητας του.
Με την επιστροφή στη χώρα του, ο Ερντογάν αρκέστηκε να δηλώσει ότι η αποχώρηση του προέδρου Άσαντ δεν ήταν πλέον απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση της συριακής κρίσης. Βρίσκοντας αυτή τη δήλωση ανεπαρκή, η Ρωσία είχε τότε διανέμει διπλώματα αντι-ΙΚ/Daesh στο ΡΚΚ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα μπορούσε να στηρίξει το τουρκικό κουρδικό κόμμα κατά της κυβέρνησης του.

Δεν θα γλιτώσει καμία τρομοκρατική ομάδα

Επιλέγοντας να κτυπήσει την Αλ Κάιντα και και την Ahrar Al-Sham, η Ρωσία μετακίνησε τη συζήτηση της ομοφωνία πρόσοψης κατά του ΙΚ/Daesh, προς την κακοφωνία κατά της Αλ Κάιντα. Αν όλος ο κόσμος παραδέχεται σήμερα ότι η οργάνωση που ιδρύθηκε από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν αρχικά μια δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών, ο καθένας πιστεύει ή προσποιείται ότι πιστεύει ότι έχει στραφεί εναντίον του δημιουργού της και προκάλεσε τρομερές απώλειες στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001.

Εντούτοις η Αλ Κάιντα ήταν σύμμαχος του ΝΑΤΟ στη Λιβύη για την ανατροπή της Τζαμαχιρίας και τη δολοφονία του Μουαμάρ ελ-Καντάφι. Αυτή η πραγματικότητα ήταν τόσο προσβλητική για τον Αμερικανό στρατηγό Κάρτερ Χαμ, διοικητής της AFRICOM, έτσι ώστε ζήτησε να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του υπέρ της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Στη Συρία, η Γαλλία και η Τουρκία προμήθευσαν πυρομαχικά στην Αλ Κάιντα μέσω του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (ΕΣΣ), όπως αποδεικνύεται από έγγραφο του ΕΣΣ που δόθηκε στις 14 Ιούλη 2014 στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών [2]

Και σήμερα, στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, πρώην διευθυντής της CIA, και ο φίλος του Τζον Μακέιν παροτρύνουν για υποστήριξη της Αλ Κάιντα κατά της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.
Η ίδια η ομάδα Ahrar Al-Sham διαμορφώθηκε λίγο πριν την έναρξη των γεγονότων στη Συρία, το Μάρτιο του 2011, από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους από τους οποίους μερικοί ήταν στελέχη της Αλ Κάιντα. Παρεμπιπτόντως, η ύπαρξή της αποδεικνύει ότι, σε αντίθεση με τις δηλώσεις του Πρόεδρου Ολάντ στο βήμα του ΟΗΕ, η τρομοκρατία στη Συρία υπήρχε πριν από τον πόλεμο και, συνεπώς, δεν είναι συνέπεια του πολέμου, αλλά η αιτία του, όπως το ισχυρίζεται ο πρόεδρος Άσαντ.

Τελικά, ανεξάρτητα από τα ψέματα του ΝΑΤΟ και τις αντιφάσεις που γεννούν στους μεν και στους δε μεταξύ τους, οι Ρώσοι δεν θα απαλλάξουν ορισμένες ομάδες ανάλογα με τους μυστικούς τους χορηγούς, αλλά θα βομβαρδίσουν όλους τους στόχους που συνδέονται με τρομοκρατικές ομάδες που αναφέρονται στο κατάλογο των Ηνωμένων Έθνων (Αλ Κάιντα, Αλ-Nόσρα, Daesh).

Ποιος αντιτίθεται ενεργά τη ρωσική επέμβαση;

Από την αρχή της ανάπτυξης του ρωσικού στρατού -και δεν έχει γίνει ακόμη συζήτηση για τα χερσαία στρατεύματα από το ΟΣΣΑ (OTSC)-, διεξάγεται στον κόσμο μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης για να κατηγορηθεί η Ρωσία
– ότι στελεχώνει τον Συριακό Αραβικό στρατό,
– ότι βομβαρδίζει όχι τρομοκρατικές ομάδες, αλλά αμάχους, «εχθρικούς προς το καθεστώς»,
– ότι προετοιμάζει μια μεγάλη επίθεση με τους Φρουρούς της Ιρανικής Επανάστασης.

Η προπαγάνδα πολέμου η οποία αποτέλεσε τη βάση και το χαρακτηριστικό του πολέμου της τέταρτης γενιάς που συντονίστηκε από το ΝΑΤΟ από το Φεβρουάριο 2011-Μάρτιο 2012, είχε μειωθεί σταδιακά. Ενώ για ένα χρόνο, ακούγαμε κάθε μέρα μια φανταστική ιστορία που απεικόνιζε τα υποτιθέμενα εγκλήματα του «καθεστώτος», η προπαγάνδα πόλεμου περιοριζόταν πλέον σε μερικές μικρές ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του OSDH, ένα λονδρέζικο μικρό γραφείο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας το οποίο τροφοδοτεί τα ατλαντιστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με παυλοφικό αντανακλαστικό, τα ατλαντιστικά μίντια αναπαράγουν απερίσκεπτα τα πιο εξωφρενικά ψέματα.

Πρώτον, χρησιμοποίησαν ένα βίντεο του Συριακού Αραβικού Στρατού στο οποίο ακούμε ρωσικές φωνές για να μας κάνουν να πιστέψομε ότι οι Σύροι στελεχώνονται από Ρώσους αξιωματικούς. Στην πραγματικότητα, η φωνή αντιστοιχεί σε μια ανταλλαγή με walkie-talkie μεταξύ των τζιχαντιστών. Ο Γιούρι Artamonov εξουδετέρωσε την παρερμηνεία μελετώντας το soundtrack [3].

.

Στη συνέχεια ήρθε μια πλημμύρα εικόνων και βίντεο για τους άμαχους πολίτες θύματα των ρωσικών βομβαρδισμών. Εικόνες και βίντεο αναμεταδιδόμενα κατά τη διάρκεια της συζήτησης στη Δούμα, δηλαδή πριν από τους βομβαρδισμούς.

Τέλος, παρουσιάζουν την παρουσία Ιρανών μαχητών στη Συρία ως την προετοιμασία μιας ευρείας επίθεσης του «καθεστώτος» και των συμμάχων του εναντίον των «ανταρτών».

Στην πραγματικότητα, μετά την πτώση της Παλμύρας, ιρανικές δυνάμεις είχαν εγκριθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες να εμπλακούν στη Συρία, αλλά ο αριθμός τους εξακολουθεί να είναι κάτω από 5.000, ο οποίος είναι ανεπαρκής για να πραγματοποιήσουν μια επίθεση σ’ ένα τεράστιο έδαφος. Όσο για τους ένοπλους αντάρτες, έχουμε ήδη αναφέρει ότι όλοι συνδέονται είτε με την αλ-Κάιντα είτε με το ΙΚ/Daesh.

Παραμένει να αποδειχτεί ποιός οργανώνει αυτή την εκστρατεία δηλητηρίασης και γιατί.
Εάν δεν είναι δυνατόν να βρούμε τη λύση σκεπτόμενοι μόνο τη Συρία, η απάντηση είναι σαφής όταν τοποθετηθεί αυτό το θέατρο του πολέμου στο πλαίσιο της αναμόρφωσης των διεθνών σχέσεων.

Η ρωσική πρόταση προς το Συμβούλιο Ασφαλείας

Η Ρωσία πρότεινε το Συμβούλιο Ασφαλείας να εξετάσει ολόκληρο το μήνα Οκτώβριο, τον τρόπο της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, όχι μόνο στη Συρία, αλλά και σε ολόκληρη την Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή [4].

Είναι σαφές ότι η Ουάσιγκτον και η Μόσχα συμφώνησαν σήμερα να εφαρμοστεί η συμφωνία που είχαν συνάπτει το 2012 -και που υπονόμευσαν οι Κλίντον, Πετρέους, Allen, Feltman, Ολλαντ και Fabius -: να μοιραστούν οι ευθύνες στον αραβικό κόσμο.
Ωστόσο, η Ρωσία δεν επιθυμεί να δεσμευτεί σε κινούμενη άμμο και ζητεί καταρχάς την εξυγίανση του εδάφους .
Να θυμίσουμε τη βάση αυτής της συμφωνίας: οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποσύρουν μέρος των στρατευμάτων τους που σταθμεύουν στην περιοχή, όταν η Ρωσία θα εγγυηθεί την ασφάλεια του Ισραήλ [5].

Η Ρωσία θέτει ως προϋπόθεση για αυτό το νέο μοίρασμα του κόσμου, ήτοι το πέρασμα από ένα ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπως αυτό της Γιάλτας, σε ένα σύστημα που βασίζεται στο διεθνές δίκαιο εν γένει και του Χάρτη του ΟΗΕ ειδικότερα.
Ως εκ τούτου, καταδικάζει εκ των προτέρων την «ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις κυρίαρχων κρατών, τη χρήση βίας χωρίς την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας και την προμήθεια όπλων σε εξτρεμιστές μη κρατικούς φορείς».

Ας μην κάνομε κανένα λάθος, αυτή η λύση προϋποθέτει την εφαρμογή των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφορούν το Ισραήλ, την εφαρμογή της Αραβικής Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας και του Κοινού Παγκόσμιου Σχεδίου Δράσης για την το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, τη δημιουργία μηχανισμών για την παρακολούθηση της συμμόρφωσης από όλα τα κράτη όλων αυτών των κειμένων, και, τέλος, τη παγκόσμια καταπολέμηση της ιδεολογίας των Αδελφών Μουσουλμάνων.