Οι εκλογές δεν αρκούν για τη Δημοκρατία

Η μαζική αποχή στις βουλευτικές εκλογές στο Λίβανο (50%), το Ιράκ (65%), και στις δημοτικές εκλογές στη Τυνησία (77%) έχει ερμηνευθεί από τη Δύση ως απόδειξη της ανωριμότητας των λαών αυτών. Είτε είχαν δημοκρατία για 7 ή 75 χρόνια, είναι ανεύθυνοι και πρέπει επομένως να τεθούν υπό καθεστώς κηδεμονίας.

Ξεχνώντας ότι στη Δύση ορισμένες εθνικές εκλογές χαρακτηρίστηκαν επίσης από παρόμοια ποσοστά αποχής, οι Δυτικοί εξηγούν ότι αυτά της Τυνησίας, του Λιβάνου και του Ιράκ, είναι από τα κακά οικονομικά αποτελέσματα των κυβερνήσεών τους. Σαν οι Άραβες να μην έχουν καταλάβει ότι μπορούν να συζητήσουν σχέδια και να επιλέξουν το μέλλον τους, αλλά φαντάζονταν ότι έπρεπε να εγκρίνουν τις αποδόσεις των προηγούμενων ηγεμόνων τους.

Πιεσμένοι να αποκαταστήσουν μια εντολή στο Λεβάντε, οι Δυτικοί είχαν ερμηνεύσει με τον ίδιο τρόπο την απελευθέρωση του Saad Hariri από τη σαουδαραβική φυλακή του ως τη νίκη του Εμμανουήλ Μακρόν του Μεγαλοπρεπή. Δεν είχαν δει ούτε το χαστούκι που επέβαλλε ο Σαουδάραβας κληρονόμος πρίγκιπας στον Γάλλο πρόεδρο στο αεροδρόμιο του Ριάντ, ούτε την αποτελεσματικότητα των ενεργειών του Λιβανέζου προέδρου Michel Aoun στα Ηνωμένα Έθνη. Στα μάτια τους, οι Λιβανέζοι δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν μόνοι τους. Δεν θα μπορούσαν να είναι αποτελεσματικοί παρά μόνο πλαισιωμένοι από εκείνους.

Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης προσεγγίζουν τους απίθανους λιβανέζικους θεσμούς χαρακτηρίζοντας τους «περίπλοκους», αλλά χωρίς να εξηγούν ότι το κοινοτικό σύστημα σχεδιάστηκε και επιβλήθηκε από την πρώην αποικιακή δύναμη, ώστε να μην αλλάξει, ποτέ των ποτών, τίποτα. Η Γαλλία είναι κοσμική στο εσωτερικό της, αλλά προπαντός όχι στις πρώην αποικίες της. Και οι προσαρμογές του εκλογικού νόμου με την εισαγωγή της απλής αναλογικής εκπροσώπησης στο κόρφο των κοινοτήτων, όχι μόνο διατηρούν το αποικιακό ζυγό, αλλά καθιστούν το σύστημα πιο περίπλοκο.

Ναι, είναι γελοίο να δει κανείς την Τυνησία να εκλέγει για πρώτη φορά τους δημοτικούς συμβούλους της, τον Λίβανο να εκλέγει, μετά από εννέα χρόνια , κληρονομικούς βουλευτές, και το Ιράκ να διαιρεθεί σε 37 πολιτικά κόμματα. Αλλά είναι ακριβώς επειδή είναι γελοίο ότι πολλοί ψηφοφόροι αρνήθηκαν να προσκυνήσουν σε αυτό το ταπεινωτικό παιχνίδι.

Αντίθετα με τη δυτική ερμηνεία, αυτά τα ποσοστά αποχής, αν εκδηλώνουν μια απόρριψη των δημοκρατικών διαδικασιών, δεν σημαίνουν καθόλου την απόρριψη της Δημοκρατίας, αλλά την εκτροπή της.

Οι Τυνήσιοι, οι οποίοι είδαν την Ennahda και το Nidaâ Tounès να συμμαχήσουν αφού αντιμαχόταν ο ένας τον άλλον, είχε κάθε λόγο να προβλέψουν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα θα συμφωνούσαν μεταξύ τους για τη διανομή των τοπικών αξιωμάτων, όπως έκαναν με τα εθνικά. Οι Λιβανέζοι, οι οποίοι γνωρίζουν ότι δεν έχουν καμία άλλη επιλογή παρά αυτή του «κυρίαρχου πολέμαρχου» της κοινότητάς τους και των υποτελών του για να προστατευτούν από εκείνους των άλλων κοινοτήτων, απέρριψαν επίσης αυτή την φυλάκιση. Οι Ιρακινοί, των οποίων ο εκλεγμένος πρωθυπουργός ανατράπηκε πριν από τέσσερα χρόνια από τις ξένες δυνάμεις, γνωρίζουν ότι η ψήφος τους δεν θα ληφθεί υπόψη εάν παραβιάζει τις επιθυμίες της αυτοαποκαλούμενης «διεθνούς κοινότητας».

Μόνο η λιβανική Χεζμπολάχ, που γεννήθηκε από την Αντίσταση ενάντια στην ισραηλινή κατοχή, και ο ιρακινός συνασπισμός της Μοκτάντα αλ-Σαντρ, που προέρχεται από την Αντίσταση στην κατοχή των ΗΠΑ, γέμισαν με τις ψήφους τους και των συμμάχων τους.

Μην κάνετε κανένα λάθος, οι Δυτικοί χαίρονται σιωπηρά για την αποχή, επειδή βρίσκουν σε αυτή την δικαιολογία για την επίθεση τους στη «διευρυμένη Μέση Ανατολή» εδώ και 17 χρόνια. Οποιαδήποτε έκφραση μιας οργανωμένης βούλησης των λαών είναι ένας εφιάλτης γι ’αυτούς, ο μοναδικός σκοπός τους είναι να ανατρέψουν τα Κράτη και να καταστρέψουν τις κοινωνίες για να τις κυριαρχήσουν καλύτερα.

Έτσι, όταν οι Σύροι, στη μέση ενός ολοκληρωτικού πόλεμου, έσπευσαν στα εκλογικά τμήματα για να εκλέξουν τον πρόεδρό τους, οι Δυτικοί παρέμειναν απολιθωμένοι. Αναγκάστηκαν να αναβάλουν το σχέδιό τους της ανατροπής της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας.

Οι Άραβες όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι, επιδιώκουν να καθορίσουν οι ίδιοι το ίδιο το πεπρωμένο τους.