Hoe de LGBTQI+ van Hongarije geïnstrumentaliseerd worden door de Europese Unie

Op 15 juni heeft het Hongaarse parlement een wet aangenomen die de bevordering van homoseksualiteit onder minderjarigen verbiedt.

Tijdens de bijeenkomst van de ministers van Binnenlandse Zaken van de Europese Unie op 21 juni 2021 is besloten een procedure tegen Hongarije in te leiden, niet vanwege een "duidelijk risico van schending van de rechtsstaat", maar vanwege een "duidelijk risico van schending van de waarden waarop de Unie is gegrondvest" (12266/1/18REV 1 COR 1).

17 van de 27 lidstaten hebben de voorzitter van de Raad van Europese staatshoofden en regeringsleiders, Charles Michel, opgeroepen om de kwestie van de LGBTQI+-rechten in Hongarije op de agenda van de top van 24 en 25 juni te plaatsen. Op die bijeenkomst beschuldigden deze 17 lidstaten Hongarije van homofobie.

Op de 25e veroordeelde de voorzitter van de Commissie, Ursula von der Leyen, de Hongaarse wet scherp en verzocht zij haar commissarissen Didier Reynders (Justitie) en de Fransman Thierry Breton (Interne markt) contact op te nemen met de Hongaarse regering om "de eerbiediging van de wet te waarborgen". Wat ze onverwijld deden (Ares S (2021) 4587976).

Laten we ons niet zozeer meeslepen en onderzoeken wat er achter deze standpunten zit.

LGBTQI+

De kwestie van de rechten van LGBTQI+ heeft nooit deel uitgemaakt van de Europese waarden. Simpelweg omdat de Unie in 1957 bij het Verdrag van Rome is opgericht en er toen nog geen LGBTQI+ was. Er waren wel homoseksuelen, officieel pas vanaf 1868, toen de Hongaarse schrijver Karl-Maria Kertbeny het begrip uitvond. Tot de invoering van "Paragraph 175" in Duitsland in 1871 en de Criminal Law Amendment Act van 1885 in Groot-Brittannië, had niemand ooit het idee geopperd om seks tussen mensen van hetzelfde geslacht te bestraffen.

In Europa waren er wel wetten die sodomie verboden, maar die golden zowel voor relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht als voor seksueel verschillende relaties, en "homoseksuelen" hebben vele andere gebruiken. Wij begaan een vergissing als wij denken dat de LGBTQI+ in het verleden werden vervolgd en in "moderne" landen niet meer worden vervolgd. In werkelijkheid variëren de wijze waarop seksualiteit wordt opgevat en de verboden die worden ingesteld naar gelang van tijd en plaats, maar het onderscheid tussen partners van verschillend geslacht en partners van hetzelfde geslacht is van recente datum.

Het begrip LGBTQI+ is niet afkomstig uit het Franse denken van de jaren ’68, zoals vaak wordt beweerd, maar uit het Amerikaanse puriteinse denken. Het is een soort intellectuele mengelmoes van termen die verband houden met sekse (anatomisch), seksuele geaardheid (biologisch) en gender (psychologisch). Dit acroniem staat dus voor:
– L: Lesbisch (lesbienne), d.w.z. een vrouw die seksuele betrekkingen heeft met een andere vrouw;
– G: Gay (homo). d.w.z. een man die seksuele betrekkingen heeft met een andere man;
– B: biseksueel (biseksueel), d.w.z. een persoon die seksuele betrekkingen onderhoudt met anderen van hetzelfde en van een ander geslacht;
– T: Transgender (transgender). We hebben het hier niet over personen wier genetisch geslacht noch mannelijk (XY-chromosomen), noch vrouwelijk (XX-chromosomen) is en die zich dus niet herkennen in hun anatomisch geslacht (statistisch minder dan 1/1000) [1]. Nee, we hebben het hier over individuen die zichzelf intellectueel in een andere sociale rol definiëren dan die welke met hun anatomisch geslacht samenhangt. Transseksuelen daarentegen kunnen hun chromosomale eigenaardigheden in overeenstemming brengen met hun biologisch geslacht door middel van zeer zware, onomkeerbare operaties, terwijl transgenders geen operaties ondergaan en in de loop van hun leven verschillende keren van geslacht kunnen veranderen.
– Q: Queer (flikker). Deze term verwijst naar de provocerende cultuur van mensen wier seksualiteit niet past in de sociale norm. In die zin heb ik in het begin van de jaren ’90 samen met anderen het Huis van de Homoseksualiteit in Parijs opgericht.
– I: Intersekse (interseksueel): verwijst naar mensen in het algemeen van wie het genetisch geslacht niet overeenstemt met de binaire classificatie van mannelijk en vrouwelijk. Sommigen van hen kunnen transseksuelen zijn.
– +: Meer (andere). Deze litanie is eindeloos [2], de advocaten van de V.S. hebben haar afgesloten met een +, die alle andere vastgestelde en komende opties samenvat.

In Washington heeft de Biden-regering ter gelegenheid van "Gay Pride Month" toegezegd de rechten van LGBTQI+ te zullen bevorderen, niet alleen in de VS, maar wereldwijd [3]. Zo wapperen gedurende de maand juni regenboogvlaggen op de gevels van de federale gebouwen van de VS, met uitzondering van het Pentagon. Het is in dit kader dat de Commissie en de Europese Raad optreden, en niet in het kader van de pseudo-verdediging van "Europese waarden" die daar niets mee te maken hebben.

Reeds in de jaren tachtig had de Clinton-regering de AIDS-kwestie gefinancierd om homoseksuele verenigingen over de hele wereld te instrumentaliseren, om druk op regeringen uit te oefenen en hen Amerikaanse behandelingen te verkopen.

Westerse verwarring over homoseksuelen

Niemand twijfelt eraan dat president Biden oprecht is wanneer hij een einde wil maken aan de discriminatie van mensen op grond van hun huidskleur. Maar zoals ik in een vorig artikel [4] heb aangetoond, gaat wat hij doet recht in de tegenovergestelde richting. Hij gelooft dat hij racisme bestrijdt en voert een segregationistisch beleid. Mijn woorden schokten mijn lezers die het als een minderheidsstandpunt beschouwden. Vandaag is het echter geen mening maar een analyse die gedeeld wordt door de grootste zwarte intellectuelen van de Verenigde Staten [5]. Evenzo gelooft niemand dat Joe Biden niet oprecht is in zijn wens om discriminatie van mensen op grond van hun seksuele geaardheid te bestrijden. Maar dat weerhoudt hem er niet van om het tegenovergestelde te doen.

Op internationaal niveau instrumentaliseert de Biden-regering de homoseksuele kwestie zoals zij dat met godsdienstvrijheid of racisme heeft gedaan. Zo beschuldigt zij Rusland ervan homofoob te zijn, terwijl homoseksualiteit er gedecriminaliseerd is (het was zwaar bestraft door Jozef Stalin in het kader van zijn strijd tegen homoseksuele sovjets en werd opnieuw gelegaliseerd door Michail Gorbatsjov [6]).

De westerse verwarring is ontstaan met de institutionalisering van het homohuwelijk door de Scandinavische landen. Het is belangrijk te beseffen dat het huwelijk in verschillende tijden en beschavingen niet dezelfde betekenis heeft. Toen de Scandinavische landen het homohuwelijk uitvonden, was het niet hun bedoeling gelijkwaardigheid te creëren met het heteroseksuele huwelijk, maar alle burgers toegang te geven tot een openbare dienst van de staatskerk. Deze landen hebben in feite staatskerken waarvan de predikanten ambtenaar zijn, maar zij hebben een van hun openbare diensten - het huwelijk - alleen voor heteroseksuelen gereserveerd.

Ik herinner me trouwens nog goed dat ik lunchte met een parlementslid dat rapporteur was van de eerste wet tot instelling van het homohuwelijk. Ze verzekerde me dat deze tekst een einde zou maken aan de "seksuele landloperij" van deze gemeenschap. Toen ik haar vroeg wat haar land voor transseksuelen in petto had, vertelde zij mij dat er in haar land geen "dergelijke" mensen waren.

Laten we teruggaan naar ons onderwerp. Als voorzitter van Europa’s grootste homo-vereniging, het Ornicar Project, heb ik mij uitgesproken tegen het homohuwelijk in Latijns-Amerikaanse landen. Daarom heeft de Duitse milieudeskundige Claudia Roth, toen zij in 1994 haar verslag aan het Europees Parlement over het vraagstuk van de homoseksualiteit schreef, niet aanbevolen het homohuwelijk overal in te voeren, maar alleen een einde te maken aan de discriminatie op grond van het heteroseksuele huwelijk [7].

Men kan alleen maar betreuren dat Spanje, Portugal, Frankrijk en Malta het homohuwelijk hebben ingevoerd, hoewel het heteroseksuele huwelijk daar een contract is dat tot doel heeft de erfenis die aan de kinderen kan worden toegekend, te regelen. Gelijkheid had kunnen worden bereikt, niet door het huwelijk open te stellen voor onvruchtbare paren, maar door een einde te maken aan de wettelijke voorrechten van het heteroseksuele huwelijk. Dat was overigens de oplossing waarover ik onderhandeld heb met Mgr. Joseph Duval, voorzitter van de Franse bisschoppenconferentie, die deze oplossing steunde.

De problemen onderscheiden

Meestal wordt aangenomen dat men zijn seksualiteit, en dus zijn seksuele geaardheid, ontdekt in de puberteit. De meeste samenlevingen onthouden zich ervan adolescenten in een of andere richting te sturen. Vanuit dit oogpunt is het legitiem dat Hongarije de bevordering van zowel homoseksuele als heteroseksuele geaardheid op scholen verbiedt. Dit is niet in strijd met enig mensenrecht, zolang beide seksuele geaardheden wettelijk zijn toegestaan voor volwassenen.

Om dezelfde redenen heeft Frankrijk in 1994 het amendement Jolibois aangenomen, dat onder meer pornografie bestraft die "door minderjarigen kan worden gezien of waargenomen". Sommige groepen wilden deze tekst gebruiken om allerlei films, boeken en tijdschriften te censureren. Het Voltaire Netwerk is destijds opgericht om deze tekst te verduidelijken, zodat de vrijheid van meningsuiting er niet door wordt beperkt. Het is daarin geslaagd, en dat is het enige wat er in Hongarije moet gebeuren.

Het feit dat de Europese Unie zich mengt in de soevereine beslissing van de Hongaren toont aan dat zij zich als supranationale bureaucratie boven de nationale democratieën plaatst.

Door de Europese Unie in deze kwestie te steunen, nemen Europese LGBTQI+ stelling in een conflict dat niet het hunne is. Zij lopen het risico het slachtoffer te worden van een tegenreactie als de volkeren de bureaucratie van de Unie zullen verslaan, hetgeen onvermijdelijk is.

Het einde van het verhaal

Het is interessant op te merken dat de Europese Unie het argument van "duidelijk gevaar voor schending van de rechtsstaat" heeft verlaten voor het argument van "duidelijk gevaar voor schending van de waarden waarop de Unie is gegrondvest". Men is het er namelijk over eens dat de Hongaarse wet niet in strijd is met de rechtsbeginselen van de Unie. Het argument van de waarden wordt verduidelijkt door de commissarissen Didier Reynders en Thierry Breton in hun brief aan de Hongaarse minister van Justitie.

Hoewel zij verwijzen naar artikel 2 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (Maastricht 1992) en naar artikel 21 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie (2000), houden zij geen voet bij stuk omdat zij geen discriminatie kunnen ontdekken. Zij wijden het grootste deel van hun brief aan de AVMD-richtlijn (de richtlijn "Audiovisuele mediadiensten") en de richtlijn inzake elektronische handel. Het idee is dat de Hongaarse wet in strijd zou zijn met het handelsrecht van de Europese interne markt, omdat zij de distributie in Hongarije verbiedt van producten die in de rest van de Unie legaal zijn. Als dit argument op lange termijn door Brussel wordt gesteund, zou het "duidelijke gevaar van schending van de waarden waarop de Unie is gebaseerd" beperkt blijven tot het gevaar dat niet langer alles overal kan worden verkocht.

Het is duidelijk dat de Unie een strijd voor gerechtigheid misbruikt. Het is een aanfluiting voor homoseksuelen en hun gelijkheid voor de wet.