Zonder het toe te geven, zijn we al overgestapt op transhumanisme

De lock-down die is opgelegd als politiek antwoord op Covid-19 heeft geleid tot een wereldwijde herverdeling van de rijkdom ten gunste van enkele internetspelers (Microsoft, Alphabet...). Tegelijkertijd werden de beleggingsfondsen (Vanguard, Blackrock...), die reeds astronomische bedragen beheerden en hun belangen aan de staten konden opleggen, eigendom van enkele families. Er zijn nu stratosferische verschillen in rijkdom tussen een paar supermiljardairs en het volk.

De middenklasse, die sinds de ineenstorting van de USSR en het begin van de economische mondialisering langzaam aan het afbrokkelen was, is geleidelijk aan het verdwijnen. In de praktijk zijn democratische systemen niet langer bestand tegen deze plotselinge en gigantische verschillen in rijkdom.

Zoals altijd in perioden van verandering in politieke systemen, dringt de sociale klasse die naar de macht streeft, haar standpunt op. In dit geval, transhumanisme. Het idee dat wetenschappelijke vooruitgang een transformatie van de menselijke biologie mogelijk zal maken tot het punt waarop de dood kan worden overwonnen. Bijna alle vijftig grootste fortuinen ter wereld lijken deze fantasie te onderschrijven. Voor hen zal de technologie veel mensen vervangen op dezelfde manier als de wetenschap ooit het bijgeloof heeft vervangen.

Om hun nieuwe doctrine af te dwingen, beginnen deze zeer grote fortuinen te controleren wat wij denken en dwingen zij ons te handelen volgens deze nieuwe ideologie. Het laatste fenomeen is met name onze reactie op de Covid 19 pandemie. In het verleden trachtten artsen bij alle voorgaande epidemieën zonder uitzondering de zieken te behandelen. Dat was de oude wereld. In de nieuwe transhumanistische wereld moet niemand behandeld worden, allen moeten beschermd worden met een nieuwe technologie, boodschapper-RNA. De meeste ontwikkelde landen verbieden hun artsen om hun patiënten te behandelen en hun apothekers om geneesmiddelen te verkopen die hen zouden kunnen helpen (hydroxychloroquine, ivermectine, enz.). Een medisch referentietijdschrift, The Lancet, publiceerde zelfs een artikel waarin werd beweerd dat een oud medicijn dat door miljoenen mensen werd gebruikt, dodelijk zou zijn voor covidpatiënten. De internetgiganten censureren nu accounts die deze drugs onderschrijven. Alles moet gedaan worden om boodschapper-RNA de enige optie te maken.

Ik ben geen dokter. Ik ken de waarde van deze verschillende producten niet. Ik ben gewoon een man die observeert hoe een debat gesloten wordt voordat het is begonnen. Ik meng me niet in het wetenschappelijke debat, maar ik observeer wel het einde van het debat.

De zaak van boodschapper-RNA tegen artsen is echter nog niet voorbij. President Joe Biden heeft op 22 september 2021 een virtuele algemene topconferentie gehouden voor de distributie van 500 miljoen doses boodschapper-RNA. Tot ieders verrassing boycotten de staten die geacht werden dit geschenk te ontvangen, deze top. Zij geloven niet dat boodschapper-RNA voor hen een oplossing is [1].

Om ze te begrijpen, heb je alleen maar een rekenmachine nodig: de staten die zich volledig toelegden op boodschapper-RNA hadden 20 tot 25 keer meer sterfgevallen per miljoen inwoners dan de staten die zorg door artsen toestonden.

Transhumanisme fascineert ons al, want we stellen geen vragen over het verbieden van covid-behandelingen. Het heeft echter buiten het westen niet dezelfde impact .

Propaganda

De geschiedenis heeft ons geleerd dat, om een nieuw regime op te leggen, je de mensen moet doen instemmen met een nieuwe ideologie. Als zij het eenmaal eens zijn, wordt het heel moeilijk voor hen om terug te krabbelen. Het spel is gespeeld. Dit heet propaganda. Dit is niet bedoeld om het discours te controleren, maar om gedrag te veranderen [2].

Aangezien wij allen hebben afgezien van de behandeling van de covid ziekte, hebben wij allen getekend voor boodschapper-RNA en nu het gezondheidspaspoort. Wij zijn rijp voor de intrede in dit nieuwe regime. Het is absurd om het een "dictatuur" te noemen; een begrip uit de oude wereld. We weten nog niet wat dit nieuwe regime zal zijn, maar we zijn het al aan het opbouwen.

Staten worden bedreigd door de hierboven genoemde zeer grote fortuinen, die meestal veel machtiger zijn dan zijzelf. Dit komt doordat de staten voornamelijk vaste lasten hebben en slechts een zeer kleine financiële speelruimte. De nieuwe, zeer grote fortuinen daarentegen, kunnen hun investeringen hier te allen tijde terugtrekken en ze daar op elk moment inzetten. Slechts zeer weinig staatsinvesteringsfondsen kunnen met hen concurreren en dus nog onafhankelijk van hen zijn.

De mediabedrijven

Met grote voortvarendheid hebben de mediabedrijven zich in dienst van dit project gesteld. Lange tijd, maar vooral sinds het einde van de Koude Oorlog, heeft de journalistiek zichzelf gedefinieerd als een streven naar "objectiviteit", ook al weten we dat dit onmogelijk is.

In de rechtbank, wordt getuigen niet gevraagd om "objectief" te zijn. Maar ze worden gevraagd "de waarheid te vertellen, de hele waarheid en niets dan de waarheid". Het is bekend dat ieder mens slechts een deel van de Waarheid heeft waargenomen, naar gelang zijn of haar eigen toestand. Bijvoorbeeld, bij een ongeval waarbij een voetganger en een auto betrokken zijn, geven de meeste voetgangers de voetganger gelijk, terwijl de meeste automobilisten getuigen dat de auto in het recht stond. Het is alleen de som van de getuigenverklaringen die ons vertelt wat er gebeurd is.

De eerste reactie van de gevestigde media op de toevloed van nieuwe spelers in hun vakgebied (blogs en sociale netwerken) was om hen te diskwalificeren: Deze mensen zijn aandoenlijk, maar ze zijn niet voldoende opgeleid om zich met ons te vergelijken. Beroepsjournalisten hebben een verschil gecreëerd tussen vrijheid van meningsuiting (voor iedereen) en persvrijheid (alleen voor hen). Geleidelijk aan hebben zij zich gedragen als schoolmeesters die als enigen in staat zijn goede en slechte cijfers te geven aan degenen die proberen hen na te doen. Zodoende dachten zij hun beweringen te kunnen controleren (fact check), zoals bij een TV-show.

Bezorgd dat politici de kant van hun kiezers zouden kiezen in plaats van de zeer rijken, hebben de media de controle op feiten uitgebreid tot hun politieke gasten. Er zijn talloze programma’s waar een leider wordt onderworpen aan redactionele fact-checking. Het politieke discours, dat een analyse zou moeten zijn van de problemen van de samenleving en hoe deze op te lossen, wordt gereduceerd tot een reeks cijfers die kunnen worden getoetst aan statistische jaarboeken.

De media hebben zich eerst opgeworpen als een "vierde macht" en vervolgens, na de andere te hebben geabsorbeerd, als de belangrijkste macht. Dit begrip is afkomstig van de 18e eeuwse Britse politicus en filosoof, Edmund Burke. De "vierde macht" werd gevormd naast de "geestelijke", de "wereldlijke" en de "commons" (het eenvoudige volk). Burke, namens zijn liberaal conservatisme, betwistte de legitimiteit ervan niet. Vandaag kan iedereen zien dat het niet gebaseerd is op een waarde, maar op het geld van zijn eigenaars.

De keuze van onderwerpen die door de media worden behandeld, wordt steeds kleiner. Langzamerhand verdwijnt de analyse en concentreert men zich alleen nog op verifieerbare gegevens.

Twintig jaar geleden bijvoorbeeld zouden kranten die mijn werk in twijfel trokken, het summier presenteren en het dan onmiddellijk diskwalificeren als "samenzweringstheorieën". Vandaag durven ze mijn stellingen niet eens samen te vatten omdat ze ze niet kunnen "controleren" op feiten. Dus zijn ze tevreden om mij gewoon als "onbetrouwbaar" te classificeren. Tegenover jongere niet-professionele journalisten beperken de gevestigde media zich zodoende tot beledigingen. Als gevolg daarvan wordt de kloof tussen de twee groter.

Dit verschijnsel komt vooral tot uiting bij de "gele hesjes", gewone burgers die al vóór de lock-down protesteerden tegen deze sociologische evolutie van de wereld. Ik herinner me een debat op een 24-uurs nieuwszender waarin een parlementslid aan een deelnemer van de Gele Hesjes vroeg met welke toelage de demonstranten tevreden zouden zijn, terwijl de vertegenwoordiger van de Gele hesjes zei: "Wij hebben geen uitkeringen nodig, wij willen een eerlijker systeem". De bedrijfsmedia verwijderden snel dergelijke mensen die, zoals deze dame, nadachten over de problemen van de samenleving en vervingen hen door anderen die concrete en onmiddellijke compensatie voorstonden. Ze deden alles wat ze konden om hun denken te censureren.

Goede en slechte cijfers

Een andere oplossing die door de nieuwe heersende elite wordt overwogen is de herinvoering van de Index librorum prohibitorum. In het verleden gaf de Kerk - die niet alleen een gemeenschap van gelovigen was, maar ook een politieke macht - een lijst van boeken uit die gecensureerd werden voor iedereen behalve de geestelijken. Zij wilde het volk beschermen tegen de dwalingen en leugens van de demonstranten. Het duurde maar even. In de tegenreactie beroofden de gelovigen de kerk van haar politieke macht.

Dus richtten voormalige NAVO-bestuurders en ambtenaren van de regering Bush een New Yorks bedrijf op, "NewsGuard", dat zij opdroegen om een lijst samen te stellen van onbetrouwbare websites (waaronder de onze) [3]. Ook hebben de NAVO, de Europese Unie, Bill Gates en enkele anderen "CrossCheck" opgericht, waarmee onder andere de décodeurs van Le Monde worden gefinancierd [4]. Het lijkt er echter op dat de exponentiële toename van informatiebronnen dit project heeft geruïneerd.

Een recentere methode bestaat erin niet langer a priori te bepalen wie betrouwbaar is, maar eenvoudigweg wat de waarheid is.

De Franse president Emmanuel Macron heeft zojuist een "missie tegen desinformatie en samenzwering" gestart waarvan de voorzitter, de socioloog Gerald Bronner, vindt dat de staat een orgaan moet oprichten om de waarheid te scheppen op basis van "wetenschappelijke consensus". Hij acht het onaanvaardbaar dat het woord van "een universiteitsprofessor hetzelfde is als dat van een geel vest" [5].

Deze methode is niet nieuw. In de 17e eeuw beweerde Galileo dat de aarde om de zon draaide en niet omgekeerd. Gerald Bronner’s voorgangers weerlegden hem met verschillende passages uit de Schrift, die toen werden beschouwd als de geopenbaarde bron van kennis. Toen leidde de "wetenschappelijke consensus" tot zijn veroordeling door de Kerk.

De geschiedenis van de wetenschap is vol van dit soort voorbeelden: bijna alle grote ontdekkers werden tegengewerkt door de "wetenschappelijke consensus" van hun tijd. Meestal konden hun ideeën niet zegevieren met demonstraties, maar met de dood van hun tegenstanders: de leiders van de "wetenschappelijke consensus".