Oorlog, propaganda en blindheid

Als er oorlog uitbreekt, denken regeringen altijd dat ze het moreel van hun volk moeten aanwakkeren door het te overladen met propaganda. Er staat zoveel op het spel, leven en dood, dat debatten verharden en extremistische standpunten een passend recept zijn. Dit is precies wat we meemaken, of liever gezegd hoe we worden omgevormd. In dit spel hebben de door de verschillende partijen verdedigde ideeën niets te maken met hun ideologische uitgangspunten, maar alleen met hun relatie tot de macht.

In etymologische zin is propaganda gewoon de kunst van het overtuigen, van het uitdragen van ideeën. Maar in de moderne tijd is het een kunst die de werkelijkheid wil reconstrueren om de tegenstander te denigreren en de eigen troepen te versterken.

In tegenstelling tot een wijdverbreid idee in het Westen hebben niet de Nazi’s of de Sovjets het uitgevonden, maar de Britten en de Amerikanen tijdens de Eerste Wereldoorlog [1].

Tegenwoordig coördineert de NAVO de inspanningen op dit gebied vanuit haar strategisch communicatiecentrum in Riga, Letland [2]. Zij stelt vast waar zij actie wil ondernemen en organiseert internationale programma’s om dit te realiseren.

Zo heeft de Navo Israël als een zwak punt aangemerkt: terwijl voormalig premier Benjamin Netanyahu een persoonlijke vriend was van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, erkende zijn opvolger Naftali Bennett de geldigheid van het Russische beleid. Hij adviseerde zelfs de teruggave van de Krim en Donbass en vooral de denazificatie van Oekraïne. De huidige premier, Yair Lapid, is terughoudender. Hij wil niet de fundamentalistische nationalisten steunen die kort voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog een miljoen Joden hebben afgeslacht. Maar hij wil ook op goede voet blijven met het Westen.

Om Israël weer in het gareel te krijgen probeert de NAVO Tel Aviv ervan te overtuigen dat Israël bij een Russische overwinning zijn positie in het Midden-Oosten zou verliezen [3]. Daartoe verspreidt zij zo breed mogelijk de leugen dat Iran een militaire bondgenoot van Rusland is. De internationale pers blijft beweren dat Russische drones op het slagveld Iraans zijn en dat er binnenkort Iraanse middellangeafstandsraketten zouden zijn. Maar Moskou weet hoe het deze wapens moet maken en heeft Teheran er nooit om gevraagd. Rusland en Iran hebben deze aantijgingen herhaaldelijk ontkend. Maar westerse politici, vertrouwend op de pers en niet op gewoon nadenken, hebben al sancties opgelegd aan Iraanse wapenhandelaren. Binnenkort wordt Yair Lapid, zoon van de voorzitter van het Yad Vashem-monument, onder druk gezet worden om de kant van de criminelen te kiezen.

De Britten, daarentegen, blinken traditioneel uit in het activeren van netwerkmedia en het inschakelen van kunstenaars. MI6 vertrouwt op een groep van 150 nieuwsagentschappen die werken binnen het PR Netwerk [4]. Ze overtuigen al deze bedrijven om hun verdachtmakingen en slogans over te nemen.

Zij waren het die ons ervan overtuigden, de een na de ander, dat president Vladimir Poetin stervende was, toen dat hij gek geworden was, toen dat hij in eigen land sterke tegenstand ondervond en door een staatsgreep ten val zou worden gebracht. Hun werk gaat vandaag verder met kruisgesprekken met soldaten in Oekraïne. Je hoort Oekraïense soldaten zeggen dat ze nationalisten zijn en Russische soldaten zeggen dat ze bang zijn maar Rusland moeten verdedigen. Je verstaat dat als dat Oekraïners geen nazi’s zijn en dat Russen, die onder een dictatuur leven, gedwongen worden om te vechten. In werkelijkheid zijn de meeste Oekraïense soldaten geen "nationalisten" in de zin van verdedigers van hun vaderland, maar "integraal-nationalisten" als bedoeld door twee dichters, Charles Maurras en Dmytro Dontsov [5]. Dit is absoluut niet hetzelfde.

Pas in 1925 veroordeelde paus Pius XI het "integraal nationalisme". Dontsov had toen al zijn boek Націоналізм (Nationalisme) (1921) geschreven. Maurras en Dontsov definieerden de natie als een traditie en zagen hun nationalisme als iets tegen anderen (Maurras tegen de Duitsers en Dontsov tegen de Russen). Beiden verafschuwden de Franse Revolutie, de beginselen van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap en veroordelen onophoudelijk de Joden en de Vrijmetselaars. Zij beschouwden religie als nuttig voor de organisatie van de samenleving, maar lijken agnostisch te zijn. Deze standpunten leidden ertoe dat Maurras een aanhanger van Petain werd en Dontsov een Hitler-aanbidder. De laatste zal dan nog verder afglijden in een mystiek Varangiaans (Zweedse Viking) delirium. De volgende paus, Pius XII, herriep de veroordeling van zijn voorganger, vlak voordat de oorlog uitbrak. Na de bevrijding werd Maurras veroordeeld wegens Vijandelijke Samenzwering (hij was een Germanofoob), maar Dontsov werd teruggehaald door de Angelsaksische inlichtingendiensten en ging in ballingschap in Canada, daarna de VS.

De Russische soldaten die we op onze televisie geïnterviewd zien worden, vertellen ons niet dat ze gedwongen worden om te vechten, maar dat ze, in tegenstelling tot de integraal-nationalisten, geen fanatici zijn. Voor hen is oorlog, zelfs als ze hun eigen mensen verdedigen, altijd een verschrikking. Omdat ons herhaaldelijk wordt verteld dat Rusland een dictatuur is, begrijpen we iets anders. Wij aanvaarden niet dat Rusland een democratie is, want voor ons kan een democratie geen autoritair regime zijn. Toch was bijvoorbeeld de Tweede Franse Republiek (1848-1852) zowel een democratie als een autoritair regime.

We zijn gemakkelijk te overtuigen omdat we niets weten van de Oekraïense geschiedenis en cultuur. Misschien weten we dat Nieuw Rusland [Novorossia] werd geregeerd door een Franse aristocraat, Armand-Emmanuel du Plessis de Richelieu, een persoonlijke vriend van tsaar Alexander I. Hij zette het werk voort van prins Giorgio, die sinds 1848 deel uitmaakte van de Oekraïense regering. Hij zette het werk voort van prins Grigori Potemkin, die deze regio wilde opbouwen naar het model van Athene en Rome, wat verklaart waarom Novorossia vandaag de dag nog steeds Russisch (en niet Oekraïens) van cultuur is, zonder ooit lijfeigenschap te hebben gekend.

Wij kennen de wreedheden van het interbellum en de Tweede Wereldoorlog in Oekraïne niet en hebben een vaag idee van gewelddaden van de USSR. Wij weten niet dat de theoreticus Dontsov en zijn leerling Stepan Bandera niet aarzelden om iedereen af te slachten die niet aan hun "integraal-nationalisme" beantwoordde; eerst de Joden in dit Khazar-land, daarna de Russen en de communisten, de anarchisten van Nestor Makhno, en vele anderen. De "integraal-nationalisten", die bewonderaars van de Führer en diep racistisch waren geworden, kwamen met het uiteenvallen van de USSR weer op de voorgrond [6]. Op 6 mei 1995 reisde president Leonid Koetsjma naar München (naar de kantoren van de CIA) voor een ontmoeting met de leider van de Integrale Nationalisten, Steva Stesko, de weduwe van de nazi-premier. Ze was net verkozen in de Verkhovna Rada (parlement), maar kon geen zitting nemen omdat haar Oekraïense staatsburgerschap was ingetrokken. Een maand later nam Oekraïne zijn huidige grondwet aan, waarin in artikel 16 staat dat "het behoud van het genetisch erfgoed van het Oekraïense volk de verantwoordelijkheid van de staat is" (sic). Vervolgens opende dezelfde Steva Stetsko tweemaal de zitting van de Rada en sloot daarbij haar toespraken af met de strijdkreet van de integraal-nationalisten: "Eer aan Oekraïne!

Het moderne Oekraïne heeft geduldig zijn naziregime opgebouwd. Nadat de regering het "genetisch erfgoed van het Oekraïense volk" had afgekondigd, vaardigde zij verschillende wetten uit. De eerste verleent het voordeel van mensenrechten door de staat alleen aan Oekraïners, niet aan buitenlanders. Het tweede definieert wat de meerderheid van de Oekraïners is en het derde (vastgesteld door president Zelensky) wat de minderheden zijn. De truc is dat er in geen enkele wet sprake is van Russisch sprekenden. Door het ontbreken daarvan erkennen de rechtbanken dus niet dat zij mensenrechten hebben.

Sinds 2014 woedt er een burgeroorlog tussen de integrale nationalisten en de Russischtalige bevolking, voornamelijk die van de Krim en Donbass. 20.000 doden later lanceerde de Russische Federatie, in uitoefening van haar "verantwoordelijkheid om te beschermen", een speciale militaire operatie om resolutie 2202 van de Veiligheidsraad (Minsk-akkoorden) uit te voeren en een einde te maken aan het martelaarschap van de Russischtalige bevolking.

De NAVO-propaganda vertelt ons over het werkelijke lijden van de Oekraïners, maar negeert de acht jaren van marteling, moord en massamoorden die eraan voorafgingen. Er wordt gesproken over "onze gemeenschappelijke waarden met de Oekraïense democratie", maar welke waarden delen wij met de integraal-nationalisten en waar is de democratie in Oekraïne?

We hoeven niet te kiezen tussen het een of het ander, we hoeven alleen de vrede te verdedigen en dus de Minsk-akkoorden en resolutie 2202.

Oorlog maakt ons gek. Er is dan een kentering van waarden. De meest extremistische triomferen. Sommige van onze ministers hebben het over "het verstikken van Rusland" (sic). We zien niet in dat we precies die opvattingen steunen waartegen we denken te strijden.