Ο Aldelhakim Belhaj, ιστορικός ηγέτης της Αλ Κάιντα στη Λιβύη, πρώην στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης, τώρα Αρχηγός του Ελευθέρου Συριακού Στρατού.

Τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών συγκρούονται για την ερμηνεία των γεγονότων που βυθίζουν τη Συρία στο πένθος. Για τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια επανάσταση κλονίζει τη χώρα, στη προέκταση της «αραβικής άνοιξης» και είναι αντικείμενο μιας αιματηρής καταστολής. Αντίθετα, για τη Ρωσία και τη Κίνα, η Συρία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένοπλες συμμορίες από το εξωτερικό.

Η έρευνα που πραγματοποίησε το Δίκτυο Βολταίρος (Voltaire Network) επί τόπου επικυρώνει τη δεύτερη αυτή ερμηνεία [1]. Συλλέξαμε άμεσες μαρτυρίες από επιζώντες των επιθέσεων αυτών των ενόπλων ομάδων. Οι επιτιθέμενοι περιγράφονται ως Ιρακινοί, Ιορδανοί ή Λίβυοι, που αναγνωρίζονται από την προφορά τους, καθώς και Παστούν.

Τους τελευταίους μήνες, ορισμένες αραβικές εφημερίδες, που πρόσκεινται στη διοίκηση του Αλ Άσαντ ανέφεραν τη διείσδυση στη Συρία 600 έως 1.500 μαχητών από την ισλαμική ομάδα που πολέμησε στη Λιβύη (LIFG) και που τον Νοέμβριο του 2007 μετονομάστηκε σε Αλ Κάιντα της Λιβύης. Στα τέλη Νοεμβρίου, ο λιβυκός τύπος ανέφερε την προσπάθεια της πολιτοφυλακής του Ζιντάν να συλλάβει τον Abdelhakim Belhaj, σύντροφο του Οσάμα Μπιν Λάντεν [2], ιστορικό ηγέτη της Αλ Κάιντα, που έγινε στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης με τη ευλογία του ΝΑΤΟ [3]. Η σκηνή έλαβε χώρα στο αεροδρόμιο της Τρίπολης, ενώ έφευγε για τη Τουρκία. Τέλος, τουρκικές εφημερίδες ανέφεραν την παρουσία του κ. Belhaj στην τουρκοσυριακή παραμεθόριο.

Αυτοί οι ισχυρισμοί αντιμετωπίζουν την δυσπιστία όλων εκείνων για τους οποίους η Αλ Κάιντα και το ΝΑΤΟ είναι ασυμβίβαστοι εχθροί και που δεν είναι δυνατό να συνεργαστούν. Αντίθετα, ενισχύουν τη θέση που υπερασπίζομαι από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, σύμφωνα με την οποία οι χαρακτηρισμένοι ως Αλ Κάιντα μαχητές είναι μισθοφόροι που χρησιμοποιούνται από τη CIA [4].
Ποιος λέει την αλήθεια;

Για μια εβδομάδα η ισπανική φιλοβασιλική εφημερίδα ABC δημοσίευσε με επεισόδια την ανταπόκριση του φωτογράφου Daniel Iriarte. O δημοσιογράφος αυτός πλησίασε τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό στα βόρεια της χώρας, ακριβώς στα τουρκικά σύνορα. Έχει ήδη πάρει θέση υπέρ της «επανάστασης» και δεν βρίσκει λόγια αρκετά ισχυρά κατά του «καθεστώς αλ-Άσαντ».

Ο ΕΣΣ έχει πάνω από 20.000 άτομα, σύμφωνα με τον πολιτικό ηγέτη του, τον συνταγματάρχη Riyad Al Asaad, ενώ σύμφωνα με τις συριακές αρχές μόνο μερικές εκατοντάδες. [5]

Ωστόσο, στην έκδοση με ημερομηνία Σάββατο 17 Δεκέμβρη 2011, ο Daniel Iriarte αναφέρει μια συνάντηση που τον σοκάρισε. Ενώ οι φίλοι του του ΕΣΣ τον οδηγούσαν σε ένα νέο κρησφύγετο, ο ίδιος βρέθηκε ανάμεσα περίεργων ανταρτών: τρεις Λίβυοι [6].

Ο Al-Mahdi Harati, διοικητής της Ταξιαρχίας της Τρίπολης, νούμερο 2 του Στρατιωτικού Συμβουλίου της Τρίπολης, τώρα πλαισιώσει τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό

Ο πρώτος από αυτούς ήταν ο Mahdi al-Hatari, ένας Λίβυος που ζούσε στην Ιρλανδία πριν από την προσχώρησή του στην Αλ Κάιντα. Στο τέλος του πολέμου της Λιβύης, έγινε διοικητής της Ταξιαρχίας της Τρίπολης, έπειτα ο υπ’ αρθμόν 2 του Στρατιωτικού Συμβουλίου της Τρίπολης με επικεφαλής τον Abdelhakim Belhaj. Παραιτήθηκε απ’ αυτή τη θέση, σύμφωνα με ορισμένους, επειδή είχε έρθει σε σύγκρουση με το Μεταβατικό Εθνικό Συμβούλιο, σύμφωνα με άλλους, επειδή ήθελε να επιστρέψει στην Ιρλανδία της οποίας η σύζυγός του είναι υπήκοος [7]. Στην πραγματικότητα, πήγε στη Συρία.

Πιο παράξενο ακόμα: αυτό το μέλος της Αλ Κάιντα βρισκόταν τον Ιούνιο του περασμένου έτους, μεταξύ των φιλο-Παλαιστίνιων ακτιβιστών επί του τουρκικού πλοίου Mavi Marmara. Πράκτορες πολλών μυστικών υπηρεσιών συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, είχαν διεισδύσει στον «Στολίσκο της Ελευθερίας» [8]. Τραυματίστηκε και κρατήθηκε αιχμάλωτος για εννέα ημέρες στο Ισραήλ.

Τέλος, κατά τη διάρκεια της Μάχης της Τρίπολης, ο Mahdi al-Harati διοικούσε την ομάδα της Αλ Κάιντα που πολιόρκησε και επιτέθηκε στο ξενοδοχείο Rixos, όπου βρισκόμουν με τους συναδέλφους μου του Voltaire Network και το διεθνή τύπο, και του οποίου το υπόγειο χρησιμοποιούταν ως καταφύγιο για τους ηγέτες της Jamahiriya υπό την προστασία της φρουράς του Khamis Καντάφι [9]. Σύμφωνα με τον τελευταίο, ο Μαχντί αλ-Harati έπαιρνε συμβουλές από Γάλλους αξιωματικούς που βρίσκονταν επί τόπου.

Τον δεύτερο Λίβυο που συνάντησε ο Ισπανός φωτογράφος μέσα στον ΕΣΣ δεν ήταν άλλος από τον Adem Kikli, έναν άλλο υπολοχαγό του Abdelhakim Belhaj. Τέλος, ο Ντάνιελ Iriarte δεν ήταν σε θέση να προσδιορίσει την ταυτότητα του τρίτου Λιβύου με το όνομα Fouad.

Αυτή η μαρτυρία επιβεβαιώνει αυτό που γράφουν οι αντισυριακές αραβικές εφημερίδες για αρκετές εβδομάδες: ο ΕΣΣ πλαισιώνεται από τουλάχιστον 600 «εθελοντές» της Αλ Κάιντα της Λιβύης [10]. Η όλη επιχείρηση διευθύνεται από τον Abdelhakim Belhaj προσωπικά με τη βοήθεια της κυβέρνησης Ερντογάν.

Πώς να εξηγήσουμε ότι μια εφημερίδα τόσο αντι-Άσαντ όπως η ABC αποφάσισε να δημοσιεύσει τη μαρτυρία του ειδικού απεσταλμένου της ο οποίος εμφανίζει τις βρώμικες μεθόδους του ΝΑΤΟ και επιβεβαιώνει τη συριακή κυβερνητική θέση της ένοπλης αποσταθεροποίησης; Αυτό συμβαίνει γιατί εδώ και μια εβδομάδα, ορισμένοι ιδεολόγοι της σύγκρουσης των πολιτισμών δεν αποδέχονται αυτό το σύστημα που ενσωματώνει ισλαμιστές εξτρεμιστές στη στρατηγική του «ελεύθερου κόσμου».

Καλεσμένος από τον μπλογκ CNBC [11], ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ αποκάλυψε ότι ο Abdelhakim Belhaj ήταν ύποπτος για εμπλοκή στις επιθέσεις της 11ης Μαρτίου 2004 στη Μαδρίτη [12], επιθέσεις που έθεσαν τέλος στη πολιτική καριέρα του Αθνάρ.

Ο Σεΐχης Ali Salabi, πνευματικός ηγέτης της Αλ Κάιντα στη Λιβύη, μέντορας του Abdelhakim Belhaj, και ο ισχυρός άνδρας της «νέας Λιβύης»

Η έξοδος του κ. Αθνάρ ισοδυναμεί με παρεμβάσεις από τους φίλους του στο Κέντρο Δημοσίων Υποθέσεων της Ιερουσαλήμ, τη δεξαμενή σκέψεων με επικεφαλής τον πρώην πρέσβη του Ισραήλ στα Ηνωμένα Έθνη Dore Gold [13]. Εκφράζουν δημοσίως τις αμφιβολίες τους σχετικά με την εγκυρότητα της τρέχουσας στρατηγικής της CIA να τοποθετήσει ισλαμιστές στην εξουσία σε όλη τη Βόρεια Αφρική. Η κριτική τους στοχοποιεί κατ αρχήν την πολύ μυστικοπαθή Μουσουλμανική Αδελφότητα, αλλά κυρίως δύο από τις Λίβυες προσωπικότητες: τον Abelhakim Belhadj και τον φίλο του Σεΐχη Ali Al-Salibi. Ο τελευταίος θεωρείται ως ο νέος ηγέτης της χώρας [14]. Οι δύο άνδρες φημίζονται ως πιόνια του Κατάρ στη νέα Λιβύη [15]. Άλλωστε είναι ο σεΐχης Salabi ο οποίος διένειμε τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια βοήθειας του Κατάρ στην Αλ Κάιντα της Λιβύης [16].

Έτσι, η αντίφαση που προσπαθούν να κρύψουν την τελευταία δεκαετία, αναδύεται στην επιφάνεια: οι μισθοφόροι, που προηγουμένως πληρώνονταν από τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, δεν σταμάτησαν να εργάζονται στην υπηρεσία της στρατηγικής των ΗΠΑ από τον πρώτο πόλεμο στο Αφγανιστάν συμπεριλαμβανομένης της περιόδου των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου.
Ωστόσο, παρουσιάζονται από τους δυτικούς ηγέτες σαν αδιάλλακτοι εχθροί.

Είναι πιθανό οι ενστάσεις του κ. Αθνάρ και του Κέντρου Δημοσίων Υποθέσεων της Ιερουσαλήμ θα σαρωθούν από το ΝΑΤΟ, όπως έγινε με αυτές του στρατηγού Κάρτερ Χαμ, διοικητή της AFRICOM. Ήταν αγανακτισμένος κατά την έναρξη του πολέμου στη Λιβύη, επειδή έπρεπε να προστατεύσει τζιχαντιστές που μόλις είχαν σφάξει Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ.

Μακριά από την πραγματικότητα, η αντιτρομοκρατική επιτροπή του ΟΗΕ (η λεγόμενη «Επιτροπή για την εφαρμογή του ψηφίσματος 1267») και το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών διατηρούν στη μαύρη λίστα τους την οργάνωση του Abdelhakim Belhaj και του σεΐχη Salabi υπό την πρώην ονομασία της Μαχόμενης Ισλαμικής Ομάδας στη Λιβύη.
Λέγεται ότι είναι καθήκον κάθε κράτους να συλλάβει αυτά τα άτομα αν περάσουν από το έδαφός του.

Τιερί Μεϊσάν
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] « Mensonges et vérités sur la Syrie », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 27 novembre 2011.

[2] « Libya’s Powerful Islamist Leader », par Babak Dehghanpisheh, The Daily Beast, 2 septembre 2011.

[3] « Comment les hommes d’Al-Qaida sont arrivés au pouvoir en Libye », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 6 septembre 2011.

[4] « Ennemis de l’OTAN en Irak et en Afghanistan, alliés en Libye », par Webster G. Tarpley, Réseau Voltaire, 21 mai 2011

[5] « Syria’s opposition, rebels hold talks in Turkey », par Safak Timur, AFP, 1er décembre 2011.

[6] « Islamistas libios se desplazan a Siria para "ayudar" a la revolución », par Daniel Iriarte, ABC (Espagne), 17 décembre 2011. Version française : « Des islamistes Libyens en Syrie pour "aider" la révolution », traduction de Mounadil Al-Djazaïri, Réseau Voltaire, 18 décembre 2011.

[7] « Libyan-Irish commander resigns as deputy head of Tripoli military council », par Mary Fitzgerald, The Irish Times, 11 octobre 2011.

[8] « Flottille de la liberté : le détail que Netanyahu ignorait », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 6 juin 2010.

[9] « Thierry Meyssan et Mahdi Darius Nazemroaya menacés de mort à Tripoli », Réseau Voltaire, 22 août 2011.

[10] « Libyan fighters join "free Syrian army" forces », Al Bawaba, 29 novembree 2011.

[11] « Spain’s Former Prime Minister Jose Maria Aznar on the Arab Awakening and How the West Should React », CNBC.com., 9 décembre 2011.

[12] « Attentats de Madrid : l’hypothèse atlantiste », par Mathieu Miquel, Réseau Voltaire, 6 novembre 2009.

[13] « Diplomacy after the Arab uprisings », par Dore Gold, The Jerusalem Post, 15 décembre 2011.

[14] « Meet the likely architect of the new Libya », par Marc Fisher, The Washington Post, 9 décembre 2011.

[15] « Libyans wary over support from Qatar », par John Thorne, The National (Émirats arabes unis), 13 décembre 2011.

[16] John Thorne, op. cit.