Η παραίτηση του Ιράν

Ενώ τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επικροτούν τη συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ των 5 +1 και του Ιράν, ο Τιερί Μεϊσάν - προσωπικός φίλος του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ- βλέπει αντιθέτως μια παραίτηση από τη νέα κυβέρνηση του Ιράν. Κατ’ αυτόν, είναι παράλογο να προσποιούνται ότι τα δύο μέρη έλυσαν μια παρεξήγηση που διατηρείται για 8 χρόνια λόγω της επιθετικότητας του προέδρου Αχμαντινετζάντ. Η αλήθεια είναι ότι το Ιράν εγκατέλειψε το πρόγραμμα πυρηνικής έρευνας του και άρχισε να διαλύσει, χωρίς να λάβει τίποτα σε αντάλλαγμα, εκτός από τη σταδιακή άρση των μη-νομιμοποιημένων κυρώσεων. Με άλλα λόγια, η χώρα, στα γόνατά, παραδόθηκε.

Η υπογραφή της συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα στις 24 Νοεμβρίου στη Γενεύη, χαιρετίστηκε ομόφωνα, με εξαίρεση το Ισραήλ, ως το τέλος μιας παρεξήγησης. Όλοι οι υπογράφοντες προσπάθησαν να μας πείσουν ότι η συμφωνία αυτή θα είχε βρεθεί πολύ νωρίτερα αν δεν είχαν υπάρξει τους υπερβολικούς τρόπους του πρώην προέδρου Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ.

Έτσι λοιπόν, υποτίθεται ότι θα είχε σπάσει το διεθνές εμπόριο του Ιράν και παρά λίγο να φτάσαμε σε Παγκόσμιο Πόλεμο από ανευθυνότητα.

Η πραγματικότητα είναι προφανώς πολύ διαφορετική: οι Δυτικοί δεν παραχώρησαν καμία από τις απαιτήσεις τους, αλλά το Ιράν παραιτήθηκε από όλες τις δικές του. Ακόμη και αν το κείμενο που υπογράφτηκε είναι μόνο προσωρινό, παραιτήθηκε από την κατασκευή του εργοστασίου του Αράκ, από το εμπλουτισμένου 20% ουρανίου του και από την τεχνική του εμπλουτισμού του [1].

Το 2005, η εκλογή του Προέδρου Αχμαντινετζάντ θα αναζωογονήσει την Επανάσταση του Χομεϊνί. Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, τους προέδρους Ραφσαντζανί (1989-1997) και Χαταμί (1997-2005), ο Αχμαντινετζάντ δεν ήταν απλώς ευνοϊκός για μια πολιτική εθνικής ανεξαρτησίας, αλλά ήταν αντι-ιμπεριαλιστής, στη γραμμή του στοχαστή της Επανάστασης Αλί Σαριατί (Ali Shariati). Σε λίγα χρόνια, μετέτρεψε το Ιράν σε μεγάλη επιστημονική και βιομηχανική χώρα. Ανέπτυξε την πυρηνική έρευνα και την ανάπτυξη ενός τύπου πυρηνικών εργοστασίων που θα μπορούσε να αναπαραχθεί στο Τρίτο Κόσμο και να φέρει στην Ανθρωπότητα την ενεργειακή ανεξαρτησία της χωρίς άνθρακα, πετρέλαιο και φυσικού αερίου.

Δεν θα τονίσουμε ποτέ αρκετά την αντίθεση μεταξύ των ιρακινών κομμάτων. Οι Ραφσαντζανί και Χαταμί ήταν κληρικοί, ενώ ο Αχμαντινετζάντ ήταν ένας Φρουρός της Επανάστασης. Κατά τη διάρκεια της ιρακινής επίθεσης, ήταν οι Φρουροί που έσωσαν τη χώρα με κίνδυνο της ζωής τους, ενώ οι κληρικοί χρησιμοποιούσαν τα προνόμια τους για να μη στείλουν τους γιούς τους στο μέτωπο. Ο κλήρος διαχειρίζεται τεράστιο πλούτο, ο Ραφσαντζανί ο ίδιος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στη χώρα, ενώ οι Φρουροί είναι απλοί άνθρωποι του λαού με λιτό σπαρτιάτικο τρόπο ζωής. Για 8 χρόνια, η Δύση δεν έκανε λάθος να θεωρήσει τον Αχμαντινετζάντ ως αντίπαλο, αλλά είναι μεγάλο λάθος που ονόμασε αυτό τον ηγέτη, ταυτόχρονα θρήσκο και αντι-κληρικό, ως «άνθρωπο των μουλάδων».

Σε απάντηση στις επαναστατικές αξιώσεις του Αχμαντινετζάντ, οι Δυτικοί αμφιβολίες έσπειραν την αμφιβολία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα [2], και χρησιμοποίησαν τον ΟΗΕ για να το εμποδίσει να εμπλουτίσει το ίδιο το ουράνιο του, για το οποίο διαθέτει τεράστια αποθέματα [3].
Με αυτό τον τρόπο, εμπόδισαν το Ιράν να χρησιμοποιήσει τους ίδιους τους πόρους του και το ανάγκασε να πουλήσει το πολύτιμο μέταλλο του σε χαμηλές τιμές.
Παράλληλα, θέσπισαν, είτε από το Συμβούλιο Ασφαλείας είτε μονομερώς, μια σειρά από ιστορικά άνευ προηγουμένου κυρώσεων για να πνίξουν τη χώρα. Περεταίρω, διεξήγαγαν μια εκστρατεία προπαγάνδας για να θεωρηθεί ο Αχμαντινετζάντ ως φωτισμένο επικίνδυνο άτομο. Τέλος, οργάνωσαν με τη βοήθεια του Ραφσαντζανί και του Χαταμί, μια προσπάθεια χρωματιστής επανάστασης το 2009 [4].

Ο καθένας θυμάται την ψευδή μετάφραση μιας από τις ομιλίες του για να πιστέψουμε ότι ήθελε να εξολοθρεύει το Ισραήλ (Το Reuters του καταλόγισε ψευδώς ότι είχε δηλώσει ότι ήθελε να εξαφανίσει το Ισραήλ από τον χάρτη) [5]. Ή ακόμα τη παραποίηση του Κογκρέσου για το Ολοκαύτωμα, που είχε ως στόχο να δείξει πώς η Δύση έχει καταστρέψει τη πνευματικότητα στις κοινωνίες της και δημιούργησε μια νέα θρησκεία γύρω από αυτό το ιστορικό γεγονός, για να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι, παρά την παρουσία ραβίνων σε αυτό το συνέδριο, υμνούσε την άρνηση. Εκτός από τον ισχυρισμό ότι εφάρμοζε διακρίσεις εναντίον των Εβραίων [6].

Η ομάδα του Σεΐχη Ραχανί εκπροσωπεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα του κλήρου και της αστικής τάξης της Τεχεράνης και του Ισφαχάν. Αποσκοπεί στην οικονομική ευημερία και δεν ενδιαφέρεται για το αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα. Η σταδιακή άρση των κυρώσεων θα της επιτρέπει να πάρει μια ευρεία λαϊκή υποστήριξη, δεδομένου ότι οι Ιρανοί -για την ώρα- λαμβάνουν τη συμφωνία ως μια νίκη που θα αυξήσει το βιοτικό τους επίπεδο.

Οι Δυτικοί, εν τω μεταξύ, εξακολουθούν να έχουν τον ίδιο στόχο. Το σχέδιο του Προέδρου Τζορτζ W. Μπους προέβλεπε ότι θα κατάστρεφαν το Αφγανιστάν, μετά το Ιράκ, και στη συνέχεια ταυτόχρονα τη Λιβύη και τη Συρία (μέσω του Λίβανου), και συνάμα το Σουδάν και τη Σομαλία, και, τέλος, ότι θα τέλειωναν με το Ιράν. Από την άποψή τους, οι κυρώσεις κατά της Τεχεράνης ήταν, κάτω από μια αμφίβολη δικαιολογία, ένας εύκολος τρόπος για να την αποδυναμώσουν. Γι ’αυτούς, η παράδοση του Σεΐχη Ραχανί είναι συγκρίσιμη με εκείνη του Μουαμάρ Καντάφι, που είχε εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα και είχε δεχτεί όλες τις απαιτήσεις της Ουάσιγκτον για να αποφευχθεί ο πόλεμος. Αλλά, όπως με το Καντάφι, οι παραχωρήσεις του Σεΐχη Ραχανί θα χρησιμοποιηθούν αργότερα κατά της χώρας του.

Ήταν πράγματι λάθος του Μουαμάρ ελ Καντάφι να πιστέψει ότι η φιλοπόλεμη στάση των ΗΠΑ εναντίον του βασιζόταν στις πολιτικές πεποιθήσεις του. Το μόνο κίνητρο που επηρέασε την απόφαση του George W. Μπους ήταν γεωπολιτικό. Το 2001, η Λιβύη έγινε σύμμαχος της Ουάσινγκτον στον «παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και είχε ανοίξει την εσωτερική αγορά της στις αμερικανικές πολυεθνικές. Αυτό δεν τους εμπόδισε να αποκαλέσουν τη Λιβύη «δικτατορία» και να τη καταστρέψουν με βόμβες. Ομοίως, το να γίνεται σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν θα προστατεύσει το Ιράν από το πόλεμο.

Κατά τη διάρκεια των επόμενων τεσσάρων ετών, το Ιράν να εγκαταλείψει το όνειρο του Σαριατί και του Χομεϊνί για να επικεντρωθεί στα κρατικά συμφέροντα του. Θα αποχωρήσει από τον αραβικό κόσμο και θα γυρίσει προς τα μέλη του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας (Τουρκία, Ιράν και όλη η Κεντρική Ασία) για να κάνουν μπίζνες. Θα μειώσει σταδιακά τη στρατιωτική και την οικονομική υποστήριξη του προς τη Συρία, τη Χεζμπολάχ και τους Παλαιστινίους.

Όταν η Τεχεράνη θα έχει διαλύει η ίδια την εξωτερική γραμμή άμυνας της , η Ουάσιγκτον θα μπει πάλι σε σύγκρουση εναντίον της.