Μα που πήγαν οι Σύροι «επαναστάτες»;

Οι διοργανωτές της ειρηνευτικής διάσκεψης της Γενεύης 2 αναζητούν επείγοντος έναν εκπρόσωπο για την ένοπλη συριακή αντιπολίτευση.
Πράγματι, σύμφωνα με τους Δυτικούς, η σύγκρουση αφορά μια αποτρόπαια δικτατορία που επιβάλλεται στον δικό της λαό.
Όμως, οι ένοπλες ομάδες που καταστρέφουν τη Συρία -από το Ισλαμικό Μέτωπο έως την Αλ-Κάιντα- καλούν επίσημα ξένους μαχητές, ακόμη και αν το πρώτο ισχυρίζεται ότι αποτελείται κυρίως από Σύρους. Το να τους καλέσεις, θα ήταν σαν να παραδεχτούν ότι δεν υπήρξε ποτέ επανάσταση στη Συρία, αλλά ότι ήταν μια ξένη επίθεση.

Πράγματι, εξαφανίστηκε ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός(ΕΣΣ) , για τον οποίο μας έλεγαν πριν από λίγες εβδομάδες ότι περιλάμβανε 40.000 άνδρες.
Μετά την επίθεση που δέχτηκε η έδρα του από άλλους μισθοφόρους και τα οπλοστάσια του λεηλατήθηκαν, ο ιστορικός ηγέτης του, Στρατηγός Σαλίμ Ιντρίς, τράφηκε σε φυγή μέσω Τουρκίας και κατέφυγε στο Κατάρ, ενώ ο συνταγματάρχης Ριάντ αλ Άσαντ βρήκε άσυλο στην Ολλανδία.

Κατά την ίδρυση του στις 29 Ιουλίου 2011, ο ΕΣΣ είχε θέσει έναν και μοναδικό στόχο: την ανατροπή του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Ποτέ δεν δήλωσε ο ΕΣΣ ότι μάχεται για ένα κοσμικό η ισλαμικό καθεστώς.
Ποτέ δεν πήρε καμία πολιτική θέση για τη δικαιοσύνη, τη παιδεία, το πολιτισμό, την οικονομία, εργασία, περιβάλλον, κλπ..
Ποτέ δεν εξέφρασε το παραμικρό σχέδιο ενός πολιτικού προγράμματος.

Ήταν, μας έλεγαν, αποτελούμενος από στρατιώτες του Συριακού Αραβικού Στρατού που αυτομόλησαν.
Υπήρξαν πράγματι αποστασίες κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2011, αλλά ο συνολικός αριθμός τους δεν ξεπέρασε ποτέ το 4%, το οποίο είναι αμελητέο στην κλίμακα μιας χώρας.

Όχι: ο ΕΣΣ δεν χρειαζόταν πολιτικό πρόγραμμα, διότι είχε μια σημαία, αυτή της γαλλικής αποικιοκρατίας.
Σε ισχύ κατά τη διάρκεια της γαλλικής εντολής στη Συρία και διατηρημένη κατά τα πρώτα χρόνια της υποτιθέμενης ανεξαρτησίας, συμβόλιζε τη συμφωνία Sykes-Picot: η Συρία περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό και διαιρέθηκε σε εθνο-θρησκευτικά κρατίδια.
Τα τρία αστέρια της συμβολίζουν ένα κρατίδιο των Δρούζων, ένα των Αλαουιτών και ένα χριστιανικό κράτος. Όλοι οι Σύροι γνωρίζουν αυτή τη μοιραία σημαία, έστω μέσω της παρουσίας της στο γραφείο του Σύρου συνεργάτη της γαλλικής κατοχής σε ένα διάσημο τηλεοπτικό σήριαλ.

Ο πρώτος ηγέτης του, ο συνταγματάρχης Ριάντ αλ-Άσσαντ, έχει εξαφανιστεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Είχε επιλεγεί για το όνομά του, το οποίο γράφεται με διαφορετικό τρόπο στα αραβικά αλλά προφέρεται με τον ίδιο τρόπο στις ευρωπαϊκές γλώσσες με εκείνο του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο ανδρών, από την άποψη των μοναρχιών του Κόλπου, ήταν ότι ο πρώτος ήταν Σουνίτης και ο δεύτερος Αλαουίτης.

Στην πραγματικότητα, ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός είναι μια γαλλο-βρετανική δημιουργία, όπως ήταν οι «επαναστάτες της Βεγγάζης» στη Λιβύη (οι οποίοι είχαν «επιλέξει» ως σημαία αυτή του βασιλιά Ιντρίς Α’, συνεργάτη των Άγγλων κατακτητών).

Ένοπλος βραχίονας του ΝΑΤΟ, με σκοπό να κατακτήσει το προεδρικό μέγαρο όταν η Ατλαντική Συμμαχία θα είχε βομβαρδίσει τη χώρα, ο ΕΣΣ πλήγηκε από τα διαδοχικά σχέδια και τις διαδοχικές αποτυχίες της Δύσης και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου.

Παρουσιάστηκε σε δεύτερη φάση ως ένοπλος βραχίονας ενός εξόριστου πολιτικού συμβουλίου, δεν του αναγνώριζε καμία εξουσία και υπάκουε μόνο στους εργοδότες του, τους Γαλλο-βρετανούς.
Ήταν στη πραγματικότητα ο ένοπλος βραχίονας των μυστικών υπηρεσιών τους, του οποίου ο Συριακός Εθνικός Συνασπισμός ήταν ο πολιτικός βραχίονας.
Τελικά, ο ΕΣΣ μπορούσε να συσσωρεύσει επιτυχία μόνο με την άμεση βοήθεια του ΝΑΤΟ, ήτοι του τουρκικού στρατού, ο οποίος τον στέγαζε στις ίδιες τις βάσεις του.

Δημιουργημένος στο πλαίσιο ενός πολέμου 4ης γενιάς, ο ΕΣΣ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στο Β’ Συριακό Πόλεμο, αυτό του τύπου Νικαράγουας.
Ο Α’ πόλεμος (από τη συνάντηση του ΝΑΤΟ στο Κάιρο το Φεβρουάριο 2011 έως τη Διάσκεψη της Γενεύης, τον Ιούνιο 2012) ήταν μια μηντιατική σκηνοθεσία που σκόπευε να απονομιμοποιήσει την εξουσία, έτσι ώστε να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια του ΝΑΤΟ.
Οι στρατιωτικές δράσεις διαπράχθηκαν από διαφορετικές μικρές ομάδες που λάμβαναν τις διαταγές τους απευθείας από τη Συμμαχία.
Επρόκειτο πάνω απ ’όλα να πιστοποιηθούν τα ψεύδη των μέσων μαζικής ενημέρωσης και να δοθεί η ψευδαίσθηση μιας ευρείας εξέγερσης.
Σύμφωνα με τις θεωρίες του William Lind και του Martin Van Creveld, ο ΕΣΣ δεν ήταν παρά μόνο μια ετικέτα για να φέρουν ένα όνομα όλες αυτές οι ομάδες, αλλά δεν διέθετε τη δική του ιεραρχική δομή.

Αντιθέτως, ο Β’ Πόλεμος (από τη συνάντηση των «Φίλων της Συρίας» στο Παρίσι τον Ιούλιο 2012 έως τη Διάσκεψη της Γενεύης 2 το Ιανουάριο 2014) είναι ένας πόλεμος φθοράς που στοχεύει να «αιμορραγήσει» τη χώρα μέχρι την παράδοσή της .
Για να διαδραματίσει το ρόλο του, ο ΕΣΣ θα έπρεπε να είχε μετατραπεί σε ένα πραγματικό στρατό, με ιεραρχία και πειθαρχία, πράγμα που ποτέ δεν ήταν σε θέση να κάνει.

Αισθανθέντας το εγγύς τέλος του, δεδομένου της τουρκο-ιρανικής προσέγγισης, ο ΕΣΣ είχε ανακοινώσει την πιθανή συμμετοχή του στη Γενεύη 2 ζητώντας εξωπραγματικούς όρους.
Αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Οι μισθοφόροι που αμείβονται από τη Σαουδική Αραβία κατέστρεψαν αυτή τη μυθοπλασία του ΝΑΤΟ.

Ο καθένας μπορεί να δει σήμερα την γυμνή αλήθεια: δεν υπήρξε ποτέ επανάσταση στη Συρία.