Η δεύτερη συνεδρίαση της Διάσκεψης της Γενεύης 2 ανοίχτηκε σε έναν πολύ διαφορετικό τόνο από την πρώτη. Ο πρέσβης των ΗΠΑ, Robert S. Ford, δεν είναι πλέον υπεύθυνος της αντιπροσωπείας της «αντιπολίτευσης» και δεν είναι σαφές ποιος είναι τώρα υπεύθυνος για τη Συρίας στην Ουάσιγκτον.
Όποιος και να είναι, αυτή η αντιπροσωπεία έφτασε με μία «Διακήρυξη αρχών» [1] που στοχεύει να επιστρέψει στη Δαμασκό τη παγίδα που της είχε στήσει ο Walid Muallem στη διάρκεια της πρώτης συνεδρίας: να την υποχρεώσει να απαντήσει στο ίδιο το δικό της έδαφος.
Η Δαμασκός ήθελε να μιλήσει για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, η «αντιπολίτευση» της απάντησε με μια λεπτομερή περιγραφή της σύνθεσης και της αποστολής του διοικητικού οργάνου μιας μεταβατικής κυβέρνησης.

Πολύ καλό παίγνιο ιδίως διότι κατά την πρώτη σύνοδο, ο Muallem απευθυνόταν στη συριακή εσωτερική κοινή γνώμη, και μερικές φορές στον αραβικό κόσμο, αλλά ποτέ στους Δυτικούς.
Αν ήθελε να προσεγγίσει αυτό το κοινό, θα έπρεπε να είχε αρχίσει με την επίκληση του διεθνούς δίκαιου, πριν να προσεγγίσει τον τρόπο εφαρμογής του: την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.
Αλλά επιδίωκε πρώτα να αποδείξει τη νομιμότητα της Δαμασκού, και αφοσιώθηκε στο να δείξει τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους τζιχαντιστές που υποστηρίζονται από την «αντιπολίτευση» και τα αποικιακά σχέδια του Τζον Κέρι.

Καταλαμβάνοντας το κενό πεδίο, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπαγόρευσαν στην «αντιπολίτευση» μια Διακήρυξη η οποία βασίζεται στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και στο τελικό ανακοινωθέν της Γενεύης 1, δηλαδή σε κείμενα που έγιναν δεκτά από όλα τα κράτη που υποστηρίζουν τη διάσκεψη ειρήνης.

Η Διακήρυξη αυτή περιγράφει πρώτα τι θα έπρεπε να είναι αυτό το Όργανο.
Φυσικά, θα είναι ουδέτερο, χωρίς αποκλεισμούς, δηλαδή θα περιλαμβάνει όλες τις συνιστώσες της συριακής κοινωνίας -,ειρηνικής- δηλαδή, ότι θα τερματίσει τον πόλεμο- , και εγγυητή της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας.
Ο σκοπός του θα είναι να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό περιβάλλον που θα επιτρέψει στο συριακό λαό να συντάξει το δικό του σύνταγμα και να επιλέξει τους θεσμούς του.

Το πρώτο πρόβλημα αυτής της Διακήρυξης είναι ότι αντιβαίνει στη πρακτική των ένοπλων ομάδων.
Ενώ ο ίδιος ο Εθνικός Συνασπισμός εκφράζεται σε μια απόλυτα δημοκρατική γλώσσα, οι ένοπλες ομάδες που μάχονται στο έδαφος συνεχίσουν να βασανίσουν τις μειονότητες και να προσπαθήσουν να επιβάλουν μια σαλαφιστική οργάνωση της κοινωνίας.
Βέβαια, οι περισσότερες από αυτές τις ομάδες δεν αναγνωρίζουν την εξουσία του Συνασπισμού, αλλά ο τελευταίος δεν έχει καμία άλλη νομιμότητα παρά τις ενέργειες τους.

Στην ουσία, ο καθένας ζει αυτή την υποκρισία από την αρχή της κρίσης, οι καλύτεροι ρήτορες υπέρ της δημοκρατίας στη Συρία είναι οι απόλυτοι Βασιλιάδες των δικτατοριών του Κόλπου.

Το δεύτερο πρόβλημα της Διακήρυξης είναι ο τρόπος προσδιορισμού του Οργάνου διακυβέρνησης.
Η Ουάσινγκτον επιθυμεί να το επιβάλει, όπως έπραξε και σε πολλές άλλες χώρες.
Θεωρεί επομένως τη Γενεύη 2 σαν να ήταν η διάσκεψη της Βόννης για το Αφγανιστάν: οι μεγάλες δυνάμεις θα διαπραγματευτούν μεταξύ τους και θα ορίσουν έναν Σύρο Καρζάι.
Η Δαμασκός, αντίθετα, συνεχίζει να αναφέρεται στο τελικό ανακοινωθέν της Γενεύης 1 σύμφωνα με το οποίο «είναι ευθύνη του συριακού να καθορίσει το μέλλον της χώρας».
Ως εκ τούτου, όχι μόνο το νέο σύνταγμα θα πρέπει να εγκριθεί με δημοψήφισμα, αλλά το αποτέλεσμα της Γενεύης 2 δεν μπορεί να εφαρμοστεί παρά μόνο αν επικυρωθεί από τον Πρόεδρο αλ-Άσαντ, ενώ ο τελευταίος έχει δεσμευθεί να το υποβάλει σε δημοψήφισμα.

Ουσιαστικά, η παρατήρηση αυτή στέλνει πίσω στο θέμα της νομιμότητας της αντιπροσωπείας της «αντιπολίτευσης».
Όπως το παρατήρησε ο Σεργκέι Λαβρόφ στην εναρκτήρια δήλωσή του στο συνέδριο, η τωρινή της σύνθεση αντιβαίνει στο ανακοινωθέν της Γενεύης 1.
Το τελευταίο ορίζει ότι «Η διαδικασία θα πρέπει να είναι πλήρως ανοικτή, έτσι ώστε όλα οι συνιστώσες της συριακής κοινωνίας να εκφράσουν τις απόψεις τους κατά τη διάρκεια της θεσμοθέτησης μιας πολιτικής λύσης για τη μεταβατική περίοδο».
Ωστόσο, η αντιπροσωπεία της« αντιπολίτευσης» περιορίζεται στο μοναδικό Εθνικό Συνασπισμό, ενώ ο ίδιος απορρίπτεται από την πλειοψηφία των μελών του.

Το τρίτο πρόβλημα της Διακήρυξης είναι ότι προβλέπει τη δυνατότητα για την Ουάσιγκτον να οργανωθεί μια διαδοχή α-λα-σερβικά, οργανώνοντας μια «χρωματιστή επανάσταση».
Ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου τελείωσε με κατάπαυση του πυρός ακολουθούμενη με εκλογές στη Σερβία. Με μια έξυπνη ψυχολογική εκστρατεία, η CIA κατάφερε να εκλεγεί ένας φιλοαμερικάνος. Μετά έβαλε να συλληφθεί ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και τον έστειλε να δικαστεί στη Χάγη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Και ενώ μετά από μια διετία, το Δικαστήριο δεν έβρισκε καμία απόδειξη για το κατηγορητήριο, ο Μιλόσεβιτς δολοφονήθηκε στο κελί του.
Τελικά, οι Σέρβοι πολέμησαν για τίποτα, αφού σήμερα έχασαν το Κοσσυφοπέδιο και κυβερνώνται από εκείνους που τους βομβάρδισαν.

Η Διακήρυξη περιλαμβάνει λοιπόν μια εκπληκτική αντίφαση: αναφέρει ότι δυνάμεις του ΟΗΕ πρέπει να αναπτυχθούν από την αρχή της μετάβασης σε όλη τη χώρα, αλλά κρατά τον ΟΗΕ έξω από τη διαδικασία.
Αντίθετα, ισχυρίζεται ότι η εποπτεία τους θα εμπιστευτεί σε «ανεξάρτητες οργανώσεις της διεθνούς κοινωνίας των πολιτών».
Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, αυτές οι οργανώσεις ονομάζονταν Fredoom House, Open Society Foundation et National Endowment for Democracy (NED).
Η πρώτη συνδέεται ιστορικά τόσο με τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και με το Ισραήλ, και η δεύτερη διοικείται με επικεφαλής τον κερδοσκόπο George Soros και εξυπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ, ενώ η τρίτη δεν είναι μια ένωση, αλλά ένα κοινό όργανο των αμερικανικών, βρετανικών και αυστραλών κυβερνήσεων, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του προέδρου Ronald Reagan για να επεκτείνει το έργο της CIA, μετά τα σκάνδαλα της δεκαετίας του ’70.
Οι οργανώσεις αυτές ρίχνουν όπου μπορούν, δισεκατομμύρια δολάρια σε διεφθαρμένες ελίτ για να αγοράσουν Κράτη.

Τον Ιούλιο 2011, η Ουάσιγκτον είχε στείλει στη Λιβύη μια επίσημη καναδική αντιπροσωπεία για να προτείνει μια λύση παρόμοια με τη σερβική: κατάπαυση του πυρός ακολουθούμενη από μια μεταβατική περίοδο κατά την οποία οι «ανεξάρτητες οργανώσεις της διεθνούς κοινωνίας των πολιτών» θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στη χώρα. Αντιμέτωποι με την άρνηση του Μουαμάρ ελ-Καντάφι, το ΝΑΤΟ αποφάσισε να περάσει με τη βία.

Περαιτέρω, η Διακήρυξη αναφέρει ότι το κυβερνητικό Όργανο της μεταβατικής περιόδου θα θεσπίσει μηχανισμούς για να ορίσει τα «πρόσωπα που έχουν διαπράξει παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των νόμων της διεθνούς δικαιοσύνης».
Αυτή η φράση στοχεύει άμεσα στο να συλληφθεί και να μεταφερθεί στη Χάγη ο Πρόεδρος αλ-Άσαντ, κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Μια διαδικασία η οποία εικάζεται ότι θα τελειώσει όπως για τον Μιλόσεβιτς, με θάνατο στο κελί του.
Αναμφίβολα, οι υποψήφιοι της Ουάσιγκτον θα κέρδιζαν τις εκλογές μετά την εξάλειψη του Προέδρου αλ-Άσαντ και την επιβουλή στο παιχνίδι και στο έδαφος των αμερικανικών ψευδοενώσεων.

Πολλά μένουν ακόμη επομένως να συζητηθούν στη Γενεύη.

Εν τω μεταξύ, ο Πρόεδρος Ομπάμα δέχτηκε το βασιλιά της Ιορδανίας στην Καλιφόρνια.
Οι δύο άνδρες συμφώνησαν τον τρόπο με το οποίο ο στρατός που ήδη εγκαταστάθηκε στην Ιορδανία θα επιτεθεί ενάντια στη Συρία και πάλι.
Ο πόλεμος έχει προγραμματιστεί από την Ουάσιγκτον μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2014.
Για επτά μήνες, η «αντιπολίτευση» θα προσπαθήσει να αναστρέψει τις τύχες των όπλων και, κατ ’ελάχιστον, να καταλάβει το νότο της χώρας για να εγκαταστήσει την έδρα μιας προσωρινής κυβέρνησης.
Είναι πάντα καλύτερο να έχεις δύο σίδερα στη φωτιά.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)