Μετά το Ιράκ, ποιος έχει σειρά;

Ενώ η Σύρια υπουργός προεδρίας Bouthaina Shaaban βρισκόταν στη Μόσχα, προσκλήθηκε από το νορβηγικό υπουργείο Εξωτερικών να συμμετάσχει σε ένα διεθνές φόρουμ. Όπως και πάνω από 170 Σύρους αξιωματούχους, η κα Shaaban αναφέρεται στο κατάλογο των προσωπικοτήτων υπό δυτικές κυρώσεις, συμπεριλαμβανομένης της απαγόρευσης ταξιδιών.

Η Bouthaina Shaaban πήγε κατευθείαν στο Όσλο, χωρίς να επιστρέψει στη Δαμασκό.
Εκεί, συνάντησε, στις 18 και 19 Ιουνίου, τον πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, τον σημερινό Νο 2 των Ηνωμένων Εθνών, Αμερικανό διπλωμάτη Jeffrey Feltman, και τον επικεφαλής του Γραφείου του Ιρανού Προέδρου Sheikh Hassan Rohani.

Γιατί ανέλαβε η Νορβηγία, κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, αυτή τη πρωτοβουλία;
Ποιά μηνύματα ήθελαν να μεταφέρουν οι Ηνωμένες Πολιτείες; Τι ήθελαν να διαπραγματευτούν με τη Συρία;

Κανένα μέρος δεν ανακοίνωσε τίποτα σχετικά με τις συνομιλίες και η ιστοσελίδα του Φόρουμ του Όσλο έμεινε απελπιστικά μουγγή.

Ο προϋπολογισμός των υπερπόντιων επιχειρήσεων των ΗΠΑ

Λίγες μέρες αργότερα, στις 25 Ιουνίου, ο Πρόεδρος Ομπάμα παρουσίασε στο Κογκρέσο τον προϋπολογισμό του για το 2015 για τις διπλωματικές και στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό (Overseas Contingency Operations – OCO).
Από τα 65,8 δις. δολάρια, τα 5 δις. θα διατεθούν για τη δημιουργία του Ταμείου Σύμπραξης κατά της τρομοκρατίας (Counterterrorism Partnerships Fund - CTPF) που είχε ανακοινώσει ο πρόεδρος στην ομιλία του στο West Point, στις 28 Μαΐου [1].

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, τα 4 δις. θα χρησιμοποιηθούν από το Πεντάγωνο, και το πέμπτο από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
(…)
Στο ανακοινωθέν του Λευκού Οίκου, τι σημαίνει «σταθεροποίηση των περιοχές υπό τον έλεγχο της αντιπολίτευσης»; Δεν μπορεί να είναι η δημιουργία εμβρύων κρατών, επειδή οι ​​περιοχές αυτές είναι πολύ μικρές και ασύνδετες. Πιθανό πρόκειται να δημιουργηθούν ζώνες ασφαλείας για το Ισραήλ. Η πρώτη στα ισραηλινοσυριακά σύνορα και η δεύτερη στα τουρκοσυριακά σύνορα, έτσι ώστε σε περίπτωση σύγκρουσης, η Δαμασκός θα περικυκλωθεί. Οι περιοχές αυτές φέρονται να ανατεθούν σε «ελεγχόμενα στοιχεία της συριακής ένοπλης αντιπολίτευσης», επιβεβαιώνοντας την ιδέα ότι η στήριξη της Ουάσινγκτον στους Κόντρας δεν επιδιώκει να ανατρέψει την κυβέρνηση της Συρίας, αλλά μόνο να προστατεύσει την εβραϊκή αποικεία της Παλαιστίνης.

Αυτή η τακτική θα πρέπει να συγκριθεί με τη δήλωση του προέδρου Ομπάμα στις 20 Ιουνίου στο CBS This Morning:
«Νομίζω ότι αυτή η αντίληψη ότι υπήρχε μια συριακή μετριοπαθή δύναμη ικανή να νικήσει τον Σύρο Πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ απλά δεν είναι αλήθεια, και το ξέρετε, περάσαμε πολύ χρόνο προσπαθώντας να συνεργαστούμε με μια μετριοπαθή αντιπολίτευση στη Συρία (...) Η ιδέα ότι ήταν σε θέση να ανατρέψει ξαφνικά όχι μόνο τον Άσαντ, αλλά και αδίστακτους τζιχαντιστές με υψηλή ειδίκευση, υπό την προϋπόθεση ότι θα τους στείλουμε μερικά όπλα είναι μια φαντασίωση και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό για τον αμερικανικό λαό - αλλά ίσως πιο σημαντικό για την Ουάσιγκτον και τον Τύπο- να το κατανοήσουν». [2].

Η Ουάσιγκτον κινδυνεύει να καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο

Εάν το Κογκρέσο την εγκρίνει, η βοήθεια που παρέχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες στους τζιχαντιστές στη Συρία θα πρέπει να μεταφερθεί από ένα μυστικό πρόγραμμα της CIA σε ένα ευρύ κοινό πρόγραμμα του Πενταγώνου.

Η μεταφορά αυτή παραβιάζει τη βάση του διεθνούς δικαίου που απαγορεύει αυστηρά τη οικονομική στήριξη και στρατιωτική εκπαίδευση αντιπάλων σε τρίτη χώρα, ακόμα περισσότερο για να τη διαιρέσουν σε δύο κράτη. Το απλό γεγονός της ανακοίνωσης του στόχου, έστω και αν το Κογκρέσο θα το αποκρούσει αποτελεί απειλή κατά της Συρίας, η οποία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Συρία θα κατάφερε τη καταδίκη των Ηνωμένων Πολιτειών, αν έκανε καταγγελία στο Διεθνές Δικαστήριο, ήτοι το εσωτερικό δικαστήριο του ΟΗΕ. Το 1984, η μικρή Νικαράγουα είχε μηνύσει τις Ηνωμένες Πολιτείες για την επίσημη υποστήριξή τους προς τους Κόντρας. Πρέπει να υπολογίσουμε ένα έως δύο χρόνια για την ετυμηγορία του Δικαστηρίου.

Θα πρέπει να εκπλαγούμε για το γεγονός ότι ο ντροπαλός γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν ΚΙ-Μουν δημοσίευσε ένα παράξενο ανοικτό φόρουμ στο οποίο συνθλίβει τη Συρία, αλλά αποκαλεί μέσω μιας φράσης «ανεύθυνες τις ξένες δυνάμεις που συνεχίσουν να παρέχουν στρατιωτική στήριξη σε μέρη που διαπράττουν ωμότητες και κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών κανόνων του διεθνούς δικαίου. Κάλεσα το Συμβούλιο Ασφαλείας να επιβάλει εμπάργκο όπλων». [3]

Βεβαίως, η Ουάσιγκτον δεν προχώρησε σε αυτό το έδαφος, παρά μόνο αφού η Bouthaina Shaaban της διαβεβαίωσε ότι η χώρα της δεν θα προβεί σε καταγγελία εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
Αλλά με ποιο αντάλλαγμα έγινε αυτό;
Είναι σαφές ότι, αν και ο αμερικανικός λόγος στρέφεται κατά της Συρίας, ο πραγματικός στόχος είναι αλλού σήμερα - και δεν είναι μόνο το Ιράκ.

Η συνεχιζόμενη αποσταθεροποίηση του Ιράκ

Η επίθεση του ΙΚΙΛ ("Daesh") συνεχίζει στο Ιράκ. Ενώ προσποιείται ότι είναι έκπληκτη και ότι στηρίζει την ακεραιότητα του Ιράκ, η Ουάσιγκτον στελεχώνει κάτω από το τραπέζι τους τζιχαντιστές με τη βοήθεια της Γαλλίας και της Σαουδικής Αραβίας [4].

Το παραμύθι της τρομοκρατικής γκρουπούσκουλας που κατακτά σε δύο ημέρες το εν τρίτο μιας μεγάλης χώρας δεν περνά εύκολα, και τα μίντια του ΝΑΤΟ και του ΣΣΚ βεβαιώνουν τώρα ότι ο σουνιτικός πληθυσμός συμμάχησε με το ΙΚΙΛ.
Αδιάφορο το γεγονός ότι 1,2 εκατ. Σουνίτες και Χριστιανοί πρόσφυγες τρέφουν σε φυγή μπροστά από τους τζιχαντιστές, αυτή η εξήγηση κρύβει καλύτερα την προετοιμασία της εισβολής από την Ουάσιγκτον.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαίωσαν ότι δεν θα παρεμβούν με χερσαίες δυνάμεις στο έδαφος και απειλούν τα κράτη που παρέχουν βοήθεια προς την ιρακινή κυβέρνηση του Νούρι αλ Μαλίκι.
Έτσι, όταν ο τελευταίος ευχαρίστησε τη Συρία επειδή μπήκε στο ιρακινό έδαφος για να βομβαρδίσει τις νηοπομπές του ΙΚΙΛ, ο Τζον Κέρι ύψωσε τη φωνή: «Καταστήσαμε ήδη σαφές προς όλους τους φορείς της περιοχής ότι δεν μας χρειάζεται να συμβεί κάτι που επιδεινώσει τις σεχταριστικές εντάσεις που είναι ήδη πολύ ψηλές» [5].

Με τη μεγάλη καλοσύνη που τον χαρακτηρίζει, ο Πρόεδρος Ομπάμα δέκτηκε την αποστολή 300 στρατιωτών, κυρίως για την προστασία των αμερικανικών κτιρίων, αφήνοντας την κυβέρνηση του Νούρι αλ Μαλίκι αντιμέτωπη μόνη της ενώπιον του πεπρωμένου της. Αλλόφρων, ο πρωθυπουργός αναζητεί νέους συμμάχους. Αντί να περιμένει μάταια τα F-16, μόλις αγοράσε βομβαρδιστικά από τη Λευκορωσία και τη Ρωσία.

Το Ιράν έστειλε όπλα και συμβούλους, αλλά όχι μαχητές, για να βοηθήσει μόνο τους σιίτες. Οφθαλμοφανώς, υπάρχει συμφωνία, τουλάχιστον σιωπηρή, μεταξύ της Ουάσιγκτον και της Τεχεράνη για να διαλύσουν το Ιράκ.
Ενδιαφέρον θα είχε να μάθουμε τι είπαν ο Πρέσβης Jeffrey Feltman και ο Διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου Χασάν Ροχάνι στην Υπουργό της Συριακής Προεδρίας Bouthaina Shaaban.

Το μόνο που μπορεί να συναχθεί ως συμπέρασμα είναι ότι το Ιράν και η Συρία έχουν διαπραγματευτεί τη παθητικότητα τους ή την στήριξη του στο αμερικανικό σχέδιο έναντι της διατήρησης ενός διάδρομου κυκλοφορίας μεταξύ των δύο χωρών, που σήμερα κόπηκε από το ΙΚΙΛ.

Τέλος πάντων, το σχέδιο για την διαμόρφωση της «Ευρύτερης Μέσης Ανατολής» ( Greater Middle East ) βρίσκει μια πρώτη εφαρμογή στο Ιράκ παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες του 2003 και του 2007. Σε γενικές γραμμές, πρέπει να παραδεχτούμε ότι η διάλυση ενός κράτους δεν μπορεί να γίνει σε μια μέρα, αλλά απαιτεί τουλάχιστον μια δεκαετία προηγούμενου χάους.

Οι Τούρκοι, οι οποίοι είναι τα πρώτα κορόιδα της υπόθεσης, δεκτηκάν τον Νερχιβάν Μπαρζανί στην Άγκυρα.
Ο πρωθυπουργός της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα επιστραφεί ποτέ το Κιρκούκ στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Βαγδάτης και ότι κινείται προς την ανεξαρτησία, διασφαλίζοντας τους ταυτόχρονα ότι δεν θα επιχειρήσει να σηκώσει τους Κούρδους στην Τουρκία.
Ως εκ τούτου, η Άγκυρα διαθέτει πολύ χρόνο μπροστά της, ακόμη και αν η λογική των γεγονότων θα επανεμφανιστεί αναπόφευκτα στα επόμενα χρόνια, προκαλώντας την έκρηξη της Τουρκίας.
Στριμωγμένη, η κυβέρνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έκλεισε τα σύνορά της με τη Συρία, σταματώντας ξαφνικά την υποστήριξή της στους ξένους μισθοφόρους που προμηθεύει με όπλα εδώ και τρία χρόνια και στους οποίους παρείχε βάσεις στο έδαφος της .
Όχι μόνο, φοβάται ότι θα ξεσηκωθούν γρήγορα οι δικοί της Κούρδοι, αλλά και ότι ο στρατός θα εκμεταλλευτεί τη κατάσταση και θα την ανατρέψει.

Η ένταξη πρώην αξιωματικών και στρατιώτων της φρουράς του Σαντάμ Χουσεΐν στο ΙΚΙΛ αλλάζει τα πάντα.
Αυτοί οι άνδρες σκοπεύουν πρώτα να εκδικηθούν για την αποπομπή τους από την κυβέρνηση αλ-Μαλίκι για την οποία ευθύνονται τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και το Ιράν και η Σαουδική Αραβία.
Έχοντας ασκήσει την εξουσία, δεν έχουν καμία δυσκολία να συνεργάζονται σήμερα με την Ουάσιγκτον όπως έκανε ο αρχηγός τους, ο Σαντάμ Χουσεΐν. Γνωρίζουν ότι οι ιρανικές φιλοδοξίες θα περιοριστούν μόνο στους σιιτικούς πληθυσμούς και κατά συνέπεια στρέφουν την εκδίκηση τους μόνο ενάντια στη Σαουδική Αραβία.

Ο Σαουδικός στόχος

Υπό αυτό το πρίσμα, η Ουάσιγκτον θεωρεί ότι έχει έρθει η ώρα να αναμορφώσει τον Σαουδικό βασίλειο, σύμφωνα με το σχέδιο του Laurent Murawiec.
Το 2002, ο Γάλλος στρατηγικός ολοκλήρωσε την παρουσίασή του στο Πεντάγωνο με τις τρεις ακόλουθες εκφράσεις: «Το Ιράκ είναι ο τακτικός άξονας. Η Σαουδική Αραβία είναι ο στρατηγικός άξονας. Η Αίγυπτος θα είναι η ανταμοιβή» [6].
Με άλλα λόγια, οι Σαουδάραβες δεν μπορεί παρά να ανατραπούν μόνο από το Ιράκ, και όποιος θα προκαλέσει τη πτώση τους θα ελέγχει την Αίγυπτο.

Γνωρίζοντας ότι είναι ο επόμενος στόχος, η δυναστεία έχει αφήσει τους οικογενειακούς καυγάδες της για να υπερασπιστεί τα κοινά συμφέροντά της.
Ο βασιλιάς Αμπντάλα, ο οποίος ήταν για μεγάλο διάστημα στο Μαρόκο για ξεκούραση, επέστρεψε στο Ριάντ.
Περνώντας από εκεί, το αεροπλάνο του έκανε μια ενδιάμεση στάση στο Κάιρο. Αδυνατώντας να κινηθεί, ο βασιλιάς δέχτηκε τον Στρατηγό αλ-Σίσι στο αεροπλάνο του [7].
Του επιβεβαίωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είναι σε θέση να εκδιώξουν την οικογένειά του σύντομα.
Και για να το καταστεί σαφές, τον διαβεβαίωσε ότι το βασίλειο έλεγχε και ελέγχει πάντα το ΙΚΙΛ.
Αυτός είναι ο λόγος που αποφάσισε να φέρει πίσω στην υπηρεσία του τον πρίγκιπα Μπαντάρ Μπιν Σουλτάν (Bandar bin Sultan), ο οποίος τον συνόδευε στο αεροπλάνο.

Από το 2001 και το πραγματικό θάνατο του Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο πρίγκιπας Μπαντάρ ήταν ο επικεφαλής του διεθνούς κινήματος τζιχάντ.
Αυτός ο Γραν Μαιτρ του μυστικού πολέμου που απέτυχε να ανατρέψει τον Μπασάρ αλ-Άσαντ και που θύμωσε με τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια της κρίσης των χημικών όπλων, απολύθηκε κατόπιν αιτήματος του Τζον Κέρι.
Η επιστροφή του αποτελεί το ατού των Σαούδ: η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να ελπίζει να βάλει τους τζιχαντιστές να κατακτήσουν το βασίλειο, όσο θα είναι αυτός στις επιχειρήσεις.

Έξαλλος, ο υπουργός Τζον Κέρι πήγε αυτοσχέδια στο Κάιρο για να προειδοποιήσει τον Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι, να μη βάλει όλα τα αυγά του στο ίδιο καλάθι. Το αιγυπτιακό στρατιωτικό καθεστώς έχει πράγματι γίνει απόλυτα εξαρτημένο από τις σαουδικές δωρεές.
Ο Τζον Κέρι ξεμπλόκαρε 572 εκατομμύρια δολάρια (το ένα τρίτο της συνήθους βοήθειας προς την Αίγυπτο, αποκλεισμένη μετά το πραξικόπημα) και ανακοίνωσε την επικείμενη παράδοση των 10 ελικοπτέρων Apache που είχαν υποσχεθεί από καιρό για τη σταθεροποίηση του Σινά (και ως εκ τούτου, για την εξασφάλιση της ασφάλειας του Ισραήλ).

Συνεχίζοντας τα ταξίδια για τη προετοιμασία της αποσταθεροποίησης της Σαουδικής Αραβίας, ο Τζον Κέρι ήταν στις 25 Ιουνίου στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες.
Τόνισε ότι η κατάσταση στο Ιράκ έπρεπε να ωθήσει «να σχεδιαστούν από στρατηγική άποψη, η συλλογή πληροφοριών, η προετοιμασία, η ανταπόκριση, ο χρόνος αντίδρασης, η φύση της απάντησης», με άλλα λόγια η «επιχειρησιακή διαθεσιμότητα» που θα είναι στην ημερήσια διάταξη της συνόδου κορυφής της Ουαλίας, στις 4 και 5 Σεπτεμβρίου.

Την επόμενη μέρα, στις 26, ο υπουργός συναντήθηκε στο Παρίσι με τους ομολόγους του της Σαουδικής Αραβίας, των ΗΑΕ και της Ιορδανίας.
Σύμφωνα με το Associated Press, η Ουάσιγκτον ελπίζει ότι η Σαουδική Αραβία και η Ιορδανία θα χρησιμοποιούν τις διασυνοριακές φυλές των Βεδουίνων για να μεταφέρουν όπλα και χρήματα για την υποστήριξη των Ιρακινών Σουνιτών (διαβάστε: για την υποστήριξη του ΙΚΙΛ) [8].

Συνεχίζοντας το ταξίδι του, ο Τζον Κέρι πήγε, στις 27, στη Σαουδική Αραβία.
Συναντήθηκε με τον Πρόεδρο του Συριακού Εθνικού Συνασπισμού Ahmad Jarba.
Υπογράμμισε τότε ότι ο κ. Jarba είναι μέλος της φυλής των Βεδουίνων Shammar (όπως ο βασιλιάς Abdullah), η οποία κινείται επίσης στο Ιράκ και ότι η « μετριοπαθής συριακή αντιπολίτευση» θα μπορούσε να βοηθήσει στρατιωτικά για τη σταθεροποίηση του Ιράκ [9].
Αναρωτιέται κανείς πώς άνθρωποι που ήταν «ανίκανοι» να ανατρέψουν τη Συρία, παρά τη τεράστια βοήθεια, θα μπορούσαν να διαδραματίσουν στρατιωτικό ρόλο στο Ιράκ και γιατί ο κ. Jarba που διατηρεί προσωπικές σχέσεις με το ΙΚΙΛ, θα το πολεμούσε.

Η Σαουδική παρέλαση

Λίγο πριν να δεχτεί τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, ο βασιλιάς Αμπντάλα αποφάσισε να «λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για την προστασία των επιτευγμάτων του έθνους και του εδάφους του, καθώς και για την ασφάλεια και τη σταθερότητα του σαουδικού λαού (...) για την περίπτωση που τρομοκρατικές οργανώσεις η άλλες θα μπορούσαν να βλάψουν την ασφάλεια της πατρίδας» [10].

Στην ίδια γραμμή, ο βασιλιάς Αμπντάλα αποφάσισε να αναθέσει τη διαχείριση του θέματος του Ιράκ ... στον πρίγκιπα Μπαντάρ μπιν Σουλτάν τον οποίον είχε απολύσει στις 15 Απριλίου ... κατόπιν αιτήματος του Τζον Κέρι τόσο λόγω της αποτυχίας του να ανατρέψει τον πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ όσο και για τη ξαφνική εχθρότητα του εναντίον της κυβέρνησης Ομπάμα.

Το Ριάντ είναι έτοιμο να βοηθήσει την Ουάσιγκτον να διαλύσει το Ιράκ, αλλά δεν θα την αφήσει να περάσει στη Σαουδική Αραβία.

Κατανοώντας το μήνυμα, η «Προσωρινή Συριακή Κυβέρνηση» -που ιδρύθηκε από την Εθνική Συμμαχία- καθαίρεσε το Στρατηγό Abdel Ilah al-Bashir και όλο το επιτελείο του.

Μην έχοντας πλέον ούτε στρατεύματα ούτε αξιωματικούς, ο Συνασπισμός μπορεί έτσι να διαβεβαιώσει ότι, μόλις παραληφθούν τα 500 εκατομμύρια δολάρια που υποσχέθηκαν, θα πηγαίνουν σχεδόν απευθείας στο ΙΚΙΛ.