Ο κόσμος μετά τη συμφωνία Ουάσιγκτον/Τεχεράνη

Η αντιπαλότητα μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν, η οποία κυριάρχησε την μεσανατολική πολιτική από την ομιλία του ιμάμη Ρουχολά Χομεϊνί στο νεκροταφείο της Τεχεράνης την 1η Φεβρουαρίου 1979, έως την υπογραφή της διμερούς συμφωνίας με την κυβέρνηση του σεΐχη Χασάν Ρουχανί, στις14 Ιουλίου 2015, δεν υφίσταται πλέον. Τώρα η Ουάσιγκτον και η Τεχεράνη εξυπηρετούν τα συμφέροντα της ίδιας παγκόσμιας άρχουσας τάξης.

Εκείνη την εποχή, ο Πρόεδρος Τζίμι Κάρτερ και ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του Zbigniew Brzezinski έπρεπε να αντιμετωπίσουν την αποστασία του Ιράν, το οποίο μέχρι τότε ήταν ο «περιφερειακός αστυνομικός» για λογαριασμό της Ουάσιγκτον. Κατ ’αρχάς αντέδρασαν προσελκύοντας τους Σαούντ για να αντιμετωπίσουν το επαναστατικό και αντιιμπεριαλιστικό μήνυμα του ιμάμη -θα είναι η αρχή της ουαμπιτιήσης του παγκόσμιου Ισλάμ- και στη συνέχεια αποφασίζοντας να ελέγξουν οι ίδιοι τους υδρογονάνθρακες στην Εγγύς Ανατολή.
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για την Κατάσταση της Ένωσης στις 23 Ιανουαρίου 1980, ο Τζίμι Κάρτερ δηλώνει: «Η θέση μας είναι απολύτως σαφής: οποιαδήποτε προσπάθεια από ξένη δύναμη να αποκτήσει τον έλεγχο της περιοχής του Περσικού Κόλπου θα πρέπει να θεωρείται ως επίθεση κατά των ζωτικών συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και μια τέτοια επίθεση θα απωθείται με όλα τα αναγκαία μέσα, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής δύναμης».

Για το σκοπό αυτό, το Πεντάγωνο οργάνωσε μια περιφερειακή διοίκηση για το στρατό του, τη Central Command (CENTCOM), της οποίας η ζώνη αρμοδιότητας περιλαμβάνει όλα τα κράτη της περιοχής, με εξαίρεση το Ισραήλ και την Τουρκία.

Το τέλος της τεχνητής σύγκρουσης σουνιτών/σιιτών

Για 35 χρόνια, είδαμε να σκάφτεται αργά ένα χάσμα μεταξύ των σουνιτών με επικεφαλής τον σαουδαραβικό πρωταθλητή τους, και των σιίτών, υπό τις διαταγές του ιρανικού ηγέτη τους.
Οι πρώτοι υπερασπίζονταν τις Ηνωμένες Πολιτείες και το καπιταλιστικό οικονομικό τους μοντέλο, ενώ οι δεύτεροι φιλοδοξούσαν να πεθάνουν απελευθερώνοντας τον κόσμο από τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό.
Αυτή η σύγκρουση δεν υπήρχε ποτέ σε αυτό το επίπεδο έντασης στην Ιστορία ούτε δομημένη με οικονομικό χάσμα. Κορυφώθηκε με την Μουσουλμανική Αδελφότητα, την Αλ Κάιντα και το ΙΚ/Daesh, τρία κινήματα που χρηματοδοτούνται από τις μοναρχίες του Κόλπου και συμμάχους, στη μια η την άλλη στιγμή, του Ισραήλ ενάντια στους Σιίτες.

Χωρίς τη παραμικρή εξήγηση, το Ριάντ σταμάτησε από τις 14 Ιουλίου, να αναφέρεται σε αυτή τη θρησκευτική σύγκρουση, που διευθετήθηκε σαφώς χωρίς την παρέμβαση των θεολόγων. Η Σαουδική Αραβία δεν καταπολεμά πλέον το Ιράν από τούδε και στο εξής σύμμαχος του Αμερικανού επικυρίαρχου του, αλλά βρίσκεται σε θέση αντιπαλότητα μαζί του στη νέα Μέση Ανατολή.
Και έτσι, το Ριάντ διεκδικεί, όχι πλέον να εκπροσωπεύσει τους σουνίτες, αλλά τους Άραβες, ενώ το Ιράν δεν θα μπορέσει πλέον να υποδυθεί το ρόλο του ηγέτη των σιιτών, αλλά μόνο των Περσών.
Ωστόσο, μέχρι το 2010, ο αραβικός κόσμος δεν ήταν μόνο κάτω από τη Σαουδική επιρροή, αλλά κυβερνιόταν από μια τριανδρία που περιλαμβάνει τόσο την Αίγυπτο, τη Συρία και τη Σαουδική Αραβία.

Η εξέλιξη της CENTCOM

Παρά το γεγονός ότι η μεταρρύθμιση της CENTCOM δεν είναι ακόμη στην ημερήσια διάταξη, το ζήτημα θα προκύψει σύντομα. Επί του παρόντος, η περιοχή αρμοδιότητάς της περιλαμβάνει τη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Θα πρέπει όχι μόνο να δούμε την ειρήνη να σταθεροποιηθεί γρήγορα στην Υεμένη και τη Συρία, αλλά μπορεί και να δούμε τον πόλεμο να κινηθεί προς τη Μαύρη Θάλασσα, την Τουρκία και την Κριμαία.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών έχει ανακοινώσει τη πρόθεση του να οργανώσει ενδοσυριακές διαπραγματεύσεις και να αναφέρεται σε μια «ομάδα επαφής» δηλαδή στις δυνάμεις που χρηματοδοτούν τον πόλεμο για τεσσεράμισι χρόνια.

Συνολικά, οδεύουμε προς μια συμφωνία που θα αναγνωρίσει την «νίκη» της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη και του Ιράν στη Συρία.

Ο Stefan de Mistura, Ειδικός Απεσταλμένος του Μπαν Κι-μουν δήλωσε:

«• Έχω από τούδε και στο εξής τη πρόθεση να καλέσω τους Σύρους να συμμετάσχουν σε ταυτόχρονες παράλληλες θεματικές συζητήσεις στα πλαίσια μιας ενδοσυριακής ομάδας εργασίας και να εξετάσουν τις θεμελιώδεις πτυχές του Ανακοινωθέντος της Γενεύης που εντοπίστηκαν κατά την πρώτη φάση των διαβουλεύσεων, οι οποίες συνεπάγονται ιδίως στην εξασφάλιση της ασφάλειας και της προστασίας όλων, να βρουν έναν τρόπο να τερματιστούν οι αλώσεις, να διασφαλιστεί η πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη και να απελευθερωθούν οι φυλακισμένοι.
• Η δεύτερη φάση θα επικεντρωθεί στις πολιτικές και συνταγματικές πτυχές, συμπεριλαμβανομένων των βασικών αρχών, της μεταβατικής αρχής και των εκλογών.
• Η τρίτη φάση θα περιλαμβάνει τις στρατιωτικές πτυχές και της ασφάλειας, συμπεριλαμβανομένης μιας αποτελεσματικής καταπολέμησης της τρομοκρατίας με τη συμμετοχή όλων, των καταπαύσεων του πυρός και της ένταξης.
• Η τέταρτη φάση θα ενδιαφερθεί για τους δημόσιους θεσμούς, την ανοικοδόμηση και την ανάπτυξη, πράγμα που σημαίνει, όπως το έχουμε επισημάνει, ότι θα πρέπει να αγωνιστούμε για να μην επαναληφθεί αυτό που συνέβη στο Ιράκ, ιδιαίτερα όταν οι θεσμοί εξαφανίστηκαν ξαφνικά και η χώρα βρέθηκε στο μεγάλο πρόβλημα. Αυτοί οι θεσμοί πρέπει να συνεχίσουν να παρέχουν τις δημόσιες υπηρεσίες, υπό την ηγεσία ανώτερων αξιωματικών αποδεκτών από όλους και που θα ενεργήσουν σύμφωνα με τις αρχές της χρηστής διακυβέρνησης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. " [1]

Ταυτόχρονα, η Τουρκία άνοιξε ένα νέο μέτωπο δηλώνοντας τον πόλεμο στην ίδια την κουρδική μειονότητα της. Η απόφαση αυτή, αν ήταν να συνεχιστεί, θα βυθίσει τη χώρα σε μια μακρά και σκληρή εμφύλια σύρραξη. Μετά από μια σειρά αντιφατικών δηλώσεων, οι Ηνωμένες Πολιτείες της έχουν απαγορεύσει να επιτεθεί στο PKK στη Συρία -όπου είναι γνωστό ως YPG- έτσι ώστε τελικά η Συρία θα ξαναγίνει η χώρα υποδοχής των Κούρδων επαναστατών.

Προπαντός, η Τουρκία διέκοψε τις οικονομικές σχέσεις που είχε εγκαθιδρυθεί με τη Ρωσία για οκτώ μήνες και ίδρυσε, μαζί με την Ουκρανία, μια «ισλαμική Διεθνή Ταξιαρχία», δηλαδή, μια τρομοκρατική οργάνωση με σκοπό να αποσταθεροποιηθεί η Κριμαία [2].

Ελλείψει νόμιμης κυβέρνησης στην Τουρκία για πάνω από ένα μήνα, είναι αδύνατο να προβλέψουμε τι θα συμβεί στη χώρα, αλλά είναι σαφές ότι τα χειρότερα είναι δυνατά.

Τι επιδιώκουν οι ΗΠΑ με το ψήφισμα 2235;

Στο πλαίσιο αυτό, παρατηρούμε με ανησυχία την έγκριση με ομοφωνία του Συμβουλίου Ασφαλείας του ψηφίσματος 2235. Συμφωνήθηκε η καθιέρωση ενός κοινού μηχανισμού έρευνας ΟΗΕ-ΟΑΧΟ για να καθορίσει ποιος χρησιμοποιεί το χημικό πόλεμο στη Συρία [3].

Οι ερευνητές του ΟΑΧΟ, οι οποίοι δεν είχαν μέχρι σήμερα την εντολή να καθορίσουν ποιος χρησιμοποιεί χημικά όπλα, έχουν τεκμηριώσει ότι έλαβαν χώρα μερικές επιθέσεις με χλώριο διαπράχθηκαν τουλάχιστον 14 φορές το 2014. _ Η Πρέσβηρα των Ηνωμένων Πολιτειών τόνισε ότι οι βομβιστικές επιθέσεις αυτές έγιναν από ελικόπτερα, και ότι οι «αντάρτες» δεν διαθέτουν ελικόπτερα.
Με άλλα λόγια, ο ΟΑΧΟ και ο ΟΗΕ αναμένεται να αποδείξουν την ευθύνη της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας.
Ωστόσο, μια προσεκτική ανάγνωση των τριών προηγούμενων εκθέσεων του ΟΑΧΟ [4] αφήνει ανοικτή τη πόρτα για μια άλλη δυνατότητα: οι επιθέσεις αυτές μπορεί να έχουν πραγματοποιηθεί από τον τουρκικό στρατό, όπως υποστηρίζει ο Σύριος πρέσβης ο οποίος εξέφρασε την ικανοποίησή του για την έγκριση του ψηφίσματος.

Ας σημειώσουμε ότι η αμφιβολία για το ρόλο της Τουρκίας είναι νομιμοποιημένη γνωρίζοντας ότι οργάνωσε στις 11 Μαΐου 2013 μια επίθεση με μια ψευδή σημαία στο Reyhanli, σκοτώνοντας πενήντα από τους συμπολίτες της για να κατηγορήσει τη Συρία, ότι στις 21 Αυγούστου 2013 οργάνωσε χημική επίθεση εναντίον της Ghouta Δαμασκού, κατηγορώντας πάλι τη Συρία και για να φέρει το ΝΑΤΟ στον πόλεμο, και ότι το Μάρτιο 2014, ο τουρκικός στρατός μπήκε στο συροαρμενικό χωριό Kessab με την Αλ Κάιντα και τον Στρατό του Ισλάμ (προ-Σαουδική πολιτοφυλακή) για να ισοπεδώσει την πόλη και να συνεχίσει τη γενοκτονία των Αρμένιων.

Οι εκθέσεις του ΟΑΧΟ είναι ήδη οκτώ μηνών, αλλά μόνο σήμερα οδηγούν σε αυτό το ψήφισμα. Τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας έχουν ο καθένας δορυφορικό σύστημα που επιτρέπει να γνωρίζουν ποιος είναι υπεύθυνος για τις χημικές επιθέσεις.
Σε περίπτωση που ο ΟΑΧΟ και ο ΟΗΕ θα αποδώσουν την ευθύνη στη Τουρκία, ο Ερντογάν θα γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος του συνόλου της συριακής κρίσης.

Η σκλήρυνση των σχέσεων Ουάσιγκτον/Μόσχα

Η ιρανοαμερικανική ειρήνη αφήνει στην Ουάσιγκτον όλο το πεδίο για να επικεντρωθεί εναντίον της Μόσχας.
Ανέφερα πιο πάνω τη μεταφορά τζιχαντιστών του ΙΚ/Daesh στην Κριμαία από την Ουκρανία και την Τουρκία. Κατά βάθος, πρόκειται για την επανάληψη των επιχειρήσεων σαμποτάζ στη Σοβιετική Ένωση που χαρακτήρισαν τον Ψυχρό Πόλεμο.

Πιο σοβαρή είναι η προσπάθεια των ΗΠΑ να χειραγωγήσει την υπόθεση της καταστροφής της πτήσης MH17 για να κατηγορήσει τη Ρωσία.
Στις 29 Ιουλίου, η Ουάσιγκτον παρουσίασε στο Συμβούλιο Ασφαλείας ένα σχέδιο ψηφίσματος για τη δημιουργία ενός Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου που θα δικάσει τους δράστες αυτού του εγκλήματος [5]. Πρόκειται σαφώς για ένα δικαστήριο που σχηματίζεται για να καταδικάσει τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, με τον τρόπο που ιδρύθηκε το Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο -με βάση ψευδομαρτυριών- για να καταδικαστούν οι Προέδροι Άσαντ και Εμίλ Λαχούντ.

Προφανώς η Ρωσία αντιστάθηκε με τη χρήση του δικαιώματος της αρνησικυρίας.
Δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πρόταση που έκανε ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα προς το Ρώσο ομόλογό του Ντμίτρι Μεντβέντεφ το 2011 για να τον υποστηρίξει και έπαιρνε επάνω του δέσμευση να δικαστεί ο Πρωθυπουργός του Βλαντιμίρ Πούτιν ενώπιον ενός διεθνούς δικαστηρίου.
Μίλαγαν τότε να τεθεί ο δυνητικός κατηγορούμενος υπεύθυνος για τον πόλεμο στην Τσετσενία τον οποίον είχε οργανώσει η Ουάσιγκτον.