Μπρατισλάβα: η σύνοδος κορυφής της μιζέριας

Τρεις μήνες μετά την απόφαση των Βρετανών ψηφοφόρων να αποχωρίσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της -με εξαίρεση του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου- συναντήθηκαν στην Μπρατισλάβα για να δώσουν μια νέα ώθηση στην ΕΕ.

Αναμενόταν ένας προβληματισμός σχετικά με το τι οδήγησε στο Brexit και τι έπρεπε να κάνει η Ένωση. Δεν ήταν η περίπτωση. Οι 27 αρκέστηκαν να συζητήσουν για το τι είναι πιθανό να επιταχυνθεί η διάλυση της ΕΕ, ενώ μιλούσαν για την τρομοκρατία, χωρίς να κατανοήσουν ότι ο κίνδυνος είναι εσωτερικός, ενώ η Γερμανία και η Γαλλία επανήλθαν με το σχέδιο ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού και ο Jean-Claude Juncker υπερασπίστηκε τα συμφέροντα των Λουξεμβουργιανών τραπεζιτών.

Όταν έγινε το Brexit, εξηγήσαμε ότι τα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και ένα μέρος της Βρετανικής άρχουσας τάξης με επιρροή ήθελε να αποστασιοποιηθεί από την Ουάσιγκτον και να συνάψει στενότερούς οικονομικούς δεσμούς με τη Κίνα και στρατιωτικούς με τη Ρωσία [1]. Ωστόσο, η Ντάουνινγκ Στριτ δεν έριξε κανένα από τα χαρτιά της και κρατά μυστικές τις προθέσεις της, μέχρι την έναρξη των διαπραγματεύσεων εξόδου από την ΕΕ.

Ωστόσο, στη διεθνή πολιτική, το Λονδίνο έθεσε δύο σημαντικές πράξεις.
Πρώτον, η έκθεση της Επιτροπής Chilcot σχετικά με τον πόλεμο κατά του Ιράκ και αυτή της Βουλής των Κοινοτήτων σχετικά με τον πόλεμο κατά της Λιβύης.
Η πρώτη, που συντάχτηκε το 2009-10, κοιμόταν για χρόνια σε ένα συρτάρι.
Το δεύτερο ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Και οι δυο επικρίνουν την ευθυγράμμιση της Downing Street με το Λευκό Οίκο, είτε υπό του εργατικού Tony Blair είτε υπό του συντηρητικού Ντέιβιντ Κάμερον. Σε ένα πολύ βρετανικό στυλ, οι συγγραφείς επισημαίνουν τη ματαιότητα αυτών των πολέμων και κατονομάζουν τα ψεύδη που επέτρεψαν να τους δικαιολογήσουν. Αλλά ούτε μια λέξη για τις μυστικές συμφωνίες μεταξύ του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, ή για το ρόλο της MI6 για τη κατασκευή αυτών των ψεμάτων. Ό τι είναι μυστικό πρέπει να παραμείνει. Εν πάση περιπτώσει, οι εκθέσεις αυτές θέτουν τέλος στην τρέχουσα έκδοση της "ειδικής σχέσης" μεταξύ των δύο χωρών.

Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν διάβασαν τις εκθέσεις αυτές και, ως εκ τούτου, δεν αναρωτήθηκαν τι ετοιμάζει το Λονδίνο.
Μερικοί διαβεβαίωσαν ακόμη ότι οι Άγγλοι δεν θα εγκαταλείψουν την ΕΕ, αν κατάφεραν να τους αντιμετωπίσουν στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Brexit.

Όλοι προειδοποίησαν την Άνγκελα Μέρκελ κατά της οργάνωσης ενός δεύτερου κύματος μεταναστών και επανέλαβαν τη δέσμευσή τους να εφαρμόσουν τα μέτρα που έχουν ήδη ληφθεί για να το αποτρέψει. Εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν έθεσε το ερώτημα κατά πόσον το πρώτο κύμα μεταναστών θα αρκέσει για να λύσει το γερμανικό δημογραφικό πρόβλημα ή αν το Βερολίνο θεωρεί ότι θα αναγκάστεί να παίξει ένα δεύτερο γύρο, όπως είχε ανακοινώσει.

Για να πούμε την αλήθεια, οι απειλές των 26 κατά της Γερμανίας δεν θα έχουν καμία επίδραση εάν η τελευταία επαναλαμβάνει την επιχείρηση.
Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου -δηλαδή, ο διάδοχος του Jean-Claude Junker σε αυτή τη θέση-, πρότεινε να αποβληθεί η Ουγγαρία η οποία αρνείται το μερίδιο προσφύγων της. Σίγουρα ένας τρόπος για να αποτραπεί η διάλυση της Ένωσης.

Τρία σχέδια θεωρήθηκαν [2]:

• Κατ ’αρχάς, όσον αφορά την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, να προσέχουν να μην αφήσει όποιον να είναι να εισέλθει στην Ευρώπη. Είναι προφανώς αναγκαίο, αλλά δεν ανταποκρίνεται καθόλου στο πρόβλημα, δεδομένου ότι οι περισσότεροι τρομοκράτες είναι Ευρωπαίοι. Η Ένωση εξακολουθεί να μην έχει καμία σκέψη ούτε για τη μαζική τρομοκρατία που παρατηρούμε την «ευρύτερη Μέση Ανατολή», ούτε για τις ορισμένες τρομοκρατικές ενέργειες που την έχουν αγγίξει. Κανείς δεν διάβασε τα στρατηγικά έργα του Ντάες/Daesh, όπως η Διαχείριση της Βαρβαρότητας, και ως εκ τούτου, δεν έχει παρατηρηθεί ότι ο σημερινός τρόπος καταπολέμησης της τρομοκρατίας είναι ακριβώς αυτός με τον οποίον οι τρομοκράτες θέλουν να οδηγήσουν την Ένωση.

• Δεύτερον, το σχέδιο κοινού ευρωπαϊκού στρατού θα συζητηθεί στη σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου. Θυμίζει εκείνο της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (EDC), το οποίο επρόκειτο να ενώσει τη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία και τις χώρες της Μπενελούξ στη δεκαετία του πενήντα. Εκείνη την εποχή -ήτοι στο πλαίσιο του πολέμου της Κορέας-, το Παρίσι αντιτιθόταν στον επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας, αλλά ήταν υπέρ της ενσωμάτωσης ενός δυτικογερμανικού στρατού σε έναν κοινό στρατό. Το σχέδιο ποτέ δεν είδε το φως της ημέρας επειδή απορρίφθηκε στο Παρίσι από μια συμμαχία των γκωλικών με τους κομμουνιστές. Σήμερα, ο γερμανικός στρατός αναμορφώθηκε και εξαπλώθηκε σε επιχειρήσεις «διατήρησης της Ειρήνης» χωρίς αντίρρηση από το Παρίσι. Στο σημερινό περιβάλλον, ήτοι των πόλεμων στη Συρία και τη Donbass, η ΕΕ προσποιείται ότι πιστεύει σε απειλή μιας ρωσικής εισβολής. Πριν από ενάμιση χρόνο, ίδρυσε ένα East StratCom Task, δηλαδή ένα διακριτό γραφείο αντι-ρωσικής προπαγάνδας που τροφοδοτεί χιλιάδες δημοσιογράφους με τις "πληροφορίες" του. Όπως το 1954, είναι σαφές ότι το σχέδιο αυτό είναι μια αμερικανική μανία για να ενταχθούν οι Ευρωπαίοι σε μελλοντικούς πολέμους. Και δεν είναι έκπληξη ότι αυτή τη φορά, το μετά-Brexit Ηνωμένο Βασίλειο είναι αντίθετο σε αυτό.

• Τέλος, θα πρέπει να αναπτυχθεί το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών Επενδύσεων το 2017. Το ταμείο είναι γνωστό μέσω του «σχεδίου Juncker».
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα παλαιό σχέδιο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ), ενός ιδρύματος που εδρεύει επίσης στο φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου. Το Ταμείο αυτό αύξησε μόνο τους πόρους της ΕΤΕπ και τη γραφειοκρατία της. Αύξησε οριακά τις επενδύσεις στην Ευρώπη και έχει παραδόξως αυξήσει τις ανισορροπίες: για παράδειγμα, δεν παρενέβη σχεδόν καθόλου στην Ελλάδα, στη χώρα που το χρειαζόταν περισσότερο -αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τους τραπεζίτες που βλέπουν αυτή τη χώρα ως έναν χρεώστη-.

Τελικά, η σύνοδος κορυφής της Μπρατισλάβας έδειξε τη θέληση του 27 να μην αλλάζει τίποτα στην Ένωση. Σύμφωνα με αυτούς, τα πάντα μπορούν να συνεχίσουν όπως πριν, με την προϋπόθεση ότι η Γερμανία δεν θα εισάγει άλλους μετανάστες. Έτσι, μπορούμε να συνεχίσουμε να «καταπολεμήσουμε τη τρομοκρατία», βλέποντας την να αναπτύσσεται, να προετοιμαστούμε να συμμετάσχουμε με τις Ηνωμένες Πολιτείες στον επόμενο πόλεμο, και να αφήσουμε τους τραπεζίτες μας να αποφασίσουν για τις επενδύσεις μας.