Οι Γάλλοι αυτοβυθίζονται

Μετά από μια πολύ έντονη προεκλογική εκστρατεία, οι Γάλλοι επέλεξαν τον Εμμανουήλ Μακρόν και τη Μαρίν Λε Πεν για το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.

Ήδη, σχεδόν όλοι οι ηττημένοι υποψήφιοι, με την εξαίρεση του Ζαν-Λυκ Μελανσόν -και αυτό δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός- κάλεσαν για υποστήριξη του Μακρόν ο οποίος αναμένεται να εκλεγεί εύκολα.

Τα δύο μεγάλα ιστορικά κόμματα που κυβέρνησαν τη Γαλλία από τις αρχές της Πέμπτης Δημοκρατίας, οι Ρεπουμπλικανοί (πρώην γκωλιστές) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (πρώην οπαδοί του Ζωρές) έχασαν. Ενώ ένα νεοφερμένο, Εμπρός!, ανέβηκε στη πρώτη θέση του βάθρου ενώπιον του Εθνικού Μετώπου.

Υπάρχει υποψήφιος του φασισμού;

Στην ιστορία της Γαλλίας, δεν είναι η πρώτη φορά που επιβάλλεται αυτό το χάσμα: από τη μία πλευρά, ένας υποστηρικτής της συμμαχίας με ό, τι φαίνεται να είναι η μεγαλύτερη δύναμη της στιγμής (Ηνωμένες Πολιτείες ), από την άλλη, ένα κίνημα σε αναζήτηση εθνικής ανεξαρτησίας· από τη μία πλευρά, ολόκληρη η άρχουσα τάξη χωρίς αξιοσημείωτη εξαίρεση, από την άλλη, ένα κόμμα από αποκόμματα, αποτελούμενο μαζικά σε μεγάλο μέρος από προλετάριους, τα δύο τρίτα των οποίων προέρχονται από τη δεξιά και το ένα τρίτο από την αριστερά.

Σαφώς, ο μελλοντικός Γάλλος πρόεδρος θα είναι ο κ Μακρόν· ένας άνθρωπός που προέρχεται από την Τράπεζα Ρόθσιλ & Σία, ο οποίος υποστηρίζεται ήδη από τώρα από όλους τους επικεφαλής των εταιρειών του CAC 40.

Τώρα, σε αντίθεση με τις προκαταλήψεις μας, η ομοφωνία των εξουσιών του χρήματος είναι το βασικό χαρακτηριστικό των φασιστικών κόμματων.
Αυτή η ομοφωνία του Μεγάλου Κεφαλαίου συνοδεύεται πάντα με την ενότητα του Έθνους που σβήνει τις διαφορές. Για να είμαστε ίσοι, θα πρέπει να είμαστε ίδιοι. Αυτό είναι ό, τι ο πρόεδρος Ολάντ είχε αρχίσει να εφαρμόσει με το νόμο του «Γάμου για όλους» το 2012-13. Παρουσιαζόμενος ως αποκατάσταση της ισότητας μεταξύ των πολιτών ανεξάρτητα από το σεξουαλικό τους προσανατολισμό, έθετε εκ των πραγμάτων (de facto) ότι οι ανάγκες των ζευγαριών με παιδιά είναι ίδιες με εκείνες των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Υπήρχαν όμως πολλές άλλες πιο έξυπνες λύσεις. Η αντίθεση σε αυτό το νόμο προκάλεσε τεράστιες διαδηλώσεις, αλλά δυστυχώς χωρίς να φέρει καμία άλλη πρόταση, και μερικές φορές αναμειγνυομένη με ομοφοβικά συνθήματα.

Με τον ίδιο τρόπο, η επίθεση κατά του Charlie Hebdo γιορτάστηκε με τον ήχο των «Είμαι Τσάρλι!», και πολίτες που δήλωναν «δεν είμαι Τσάρλι» διώχθηκαν από τη δικαιοσύνη.

Είναι λυπηρό το γεγονός ότι οι Γάλλοι δεν αντιδρούν ούτε εναντίον της ομοφωνίας του Μεγάλου Κεφαλαίου ούτε κατά των διαταγών να χρησιμοποιηθούν οι ίδιες νομικές ρυθμίσεις και να πρεσβεύουν τα ίδια συνθήματα. Το αντίθετο γίνεται, συνεχίζουν να θεωρούν ως «φασιστικό» το σημερινό Εθνικό Μέτωπο χωρίς άλλο επιχείρημα από το να επικρίνουν το μακρινό παρελθόν του.

Μπορούμε να αντισταθούμε στον υποψήφιο του φασισμού;

Η πλειοψηφία των Γάλλων πιστεύουν ότι ο Εμμανουήλ Μακρόν θα είναι ένας πρόεδρος α-λα-Σαρκοζί και α-λα-Ολάντ, ένας άνθρωπος που θα συνεχίσει την πολιτική τους. Έτσι αναμένουν ότι η χώρα τους θα πέσει ξανά και ξανά. Δέχονται αυτή την κατάρα πιστεύοντας ότι θα απομακρύνουν την απειλή της άκρας δεξιάς.

Πολλοί θυμούνται ότι κατά την ίδρυσή του, το Εθνικό Μέτωπο συγκέντρωσε τους ηττημένους του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου και τη σοσιαλιστική πολιτική του εποικισμού της Αλγερίας. Επικεντρώνονται στα πρόσωπα μερικών Συνεργατών (Collaborateurs) με τη ναζιστική κατοχή, χωρίς να δούνε ότι το σημερινό Εθνικό Μέτωπο δεν έχει τίποτα το κοινό με αυτούς τους ανθρώπους. Συνεχίζουν να καθιστούν υπόλογο τον υπολοχαγό Ζαν-Μαρί Λε Πεν (πατέρας της Μαρίν) για το αλγερινό δράμα και να απαλλάξουν από τις ευθύνες τους σοσιαλιστές ηγέτες της εποχής, ιδιαίτερα τον τρομερό υπουργό Εσωτερικών τους, τον Φρανσουά Μιτεράν.

Κανείς δεν θυμάται ότι το 1940, είναι ένας φασίστας υπουργός, ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος αρνήθηκε την ανακωχή της ντροπής με τη ναζιστική Γερμανία. Αυτός ο άνθρωπος, επίσημο δελφίνι του στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν (ο οποίος ήταν νονός της κόρης του), ξεκίνησε μόνος του την Αντίσταση. Παλεύοντας ενάντια στη παιδεία και τις προκαταλήψεις του, συγκέντρωνε σιγά-σιγά γύρω του, εναντίον του πρώην μέντορά του, Γάλλους από όλα τα κοινωνικά στρώματα για να υπερασπιστούν τη Γαλλική Δημοκρατία. Ο ίδιος ενώθηκε με μια αριστερή προσωπικότητα, τον Ζαν Μουλέν, ο οποίος μερικά χρόνια πριν είχε κρυφά καταχραστεί χρήματα από το υπουργείο Ναυτιλίας και διακίνησε όπλα για να στηρίξει τους Ισπανούς Ρεπουμπλικανούς ενάντια στους φασίστες.

Κανείς δεν θυμάται ότι ένας συνάδελφος του Ντε Γκωλ, ο Ρομπέρ Σουμάν, έθεσε την υπογραφή του στην ανακωχή της ντροπής, και στη συνέχεια, μερικά χρόνια αργότερα, ίδρυσε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (τώρα Ευρωπαϊκή Ένωση)· ένας υπερεθνικός οργανισμός που σχεδιάστηκε κατά το πρότυπο των Ναζί της «Νέας Ευρωπαϊκής Τάξης» ενάντια στη Σοβιετική Ένωση και σήμερα κατά της Ρωσίας.

Το μοντέλο Ομπάμα-Κλίντον

Ο Εμμανουήλ Μακρόν έλαβε την ισχυρή υποστήριξη του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα. Έχει συγκεντρώσει μια ομάδα εξωτερικής πολιτικής που αποτελείται από τους κυριότερους νεοσυντηρητικούς διπλωμάτες και δεν έκρυψε την υποστήριξη του για την εξωτερική πολιτική των Δημοκρατικών των ΗΠΑ.

Ο Μπαράκ Ομπάμα, αν και παρουσίασε την εξωτερική πολιτική του με μια διαμετρικά αντίθετη ρητορική με αυτή του προκατόχου του, του Ρεπουμπλικάνου Τζορζ W. Μπους, ακολούθησε πρακτικά σε όλα τα σημεία τα βήματά της. Και οι δύο άνδρες οδήγησαν διαδοχικά το ίδιο σχέδιο καταστροφής των κοινωνιών της ευρύτερης Μέσης Ανατολής που έχει ήδη κάνει πάνω από 3 εκατομμύρια νεκρούς. Ο Εμμανουήλ Μακρόν στηρίζει αυτή την πολιτική, αν και δεν είναι ακόμη γνωστό εάν προτίθεται να την δικαιολογήσει μέσω του «εκδημοκρατισμού» ή μέσω της «αυθόρμητης επανάστασης».

Ενώ στις εκλογές στις ΗΠΑ, η Χίλαρι Κλίντον ηττήθηκε, ο Εμμανουήλ Μακρόν αναμένεται να εκλεγεί στη Γαλλία.

Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η Μαρίν Λε Πεν θα είναι σε θέση να παίξει το ρόλο του Σαρλ Ντε Γκωλ, αλλά τρία πράγματα είναι σίγουρα:

• Όπως το 1940, οι Βρετανοί καταπίνοντας την αποστροφή τους, φιλοξένησαν τον Ντε Γκωλ στο Λονδίνο, ομοίως σήμερα, οι Ρώσοι θα στηρίξουν την Λε Πεν.

• Όπως το 1939, λίγοι ήταν οι κομμουνιστές που αψηφώντας τη γραμμή του κόμματός τους, εντάχθηκαν στην Αντίσταση, λίγοι είναι σήμερα οι υποστηρικτές του Ζαν-Λυκ Μελανσόν που θα διασχίζουν το «αμαρτωλό» βήμα. Αλλά μετά την επίθεση των Ναζί στην ΕΣΣΔ, ήταν όλο το Κομμουνιστικό Κόμμα που υποστήριξε τον Ντε Γκωλ και αποτελούσε την πλειοψηφία της Αντίστασης. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα επόμενα χρόνια, ο Μελανσόν θα πολεμήσει στο πλευρό της Λε Πεν.

• Ο Εμμανουέλ Μακρόν ποτέ δεν θα καταλάβει τους ανθρώπους που αντιστέκονται υπέρ της κυριαρχίας της πατρίδας τους. Δεν θα καταλάβει επομένως τους Λαούς της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής» που αγωνίζονται για την πραγματική ανεξαρτησία τους γύρω από τη Χεζμπολάχ, τη Συριακή Αραβική Δημοκρατία και την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.