Γιατί πιέζει την Ιορδανία η Ουάσιγκτον;

Στις αρχές Ιουνίου, η Ιορδανία κλονίστηκε από μια εβδομάδα ειρηνικών διαδηλώσεων εναντίο ενός φορολογικού νομοσχεδίου. Προέβλεπε την αύξηση των φόρων από 5 έως 25% για όσους έχουν ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 8.000 δηνάρια (11.245 δολάρια). Οι διαδηλωτές, των οποίων το βιοτικό επίπεδο έχει υποφέρει σοβαρά από τις συνέπειες του δυτικού πολέμου κατά της Συρίας, απαίτησαν και κατάφεραν την παραίτηση του πρωθυπουργού και την απόσυρση του νομοσχεδίου.

Στην πραγματικότητα, το Βασίλειο δεν έχει πολλές επιλογές: αυτά τα νέα μέτρα ήταν σύμφωνα με τις δεσμεύσεις που ανέλαβε το 2016, όταν έλαβε δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Αναβλήθηκε επανειλημμένα λόγω του πολέμου και δεν εισήχθη στο Κοινοβούλιο μέχρι ο πόλεμος να καταλήγει προς το τέλος του. Η τροποποίησή του συνεπάγεται πλήρη αλλαγή της οικονομικής πολιτικής που δεν περιλαμβάνεται στην ημερήσια διάταξη. Η μόνη λύση θα ήταν να αποκτηθεί οικονομική υποστήριξη από τη Σαουδική Αραβία για την αποπληρωμή του χρέους.

Πολλά μέσα ενημέρωσης ανέφεραν τη πιθανότητα ενός νέου επεισοδίου της "Αραβικής Άνοιξης". Αυτό είναι ελάχιστα πιθανό: το 2011, οι διαδηλώσεις στερήθηκαν μόνες τους, χωρίς τη χρήση βίας. Άρκεσε να ξεσπάσει το ενιαίο μέτωπο των πρώτων ημερών, ήτοι να χωριστούν οι ισλαμιστές από τους κοσμικούς. Αυτό είναι απολύτως λογικό όταν λαμβάνουμε υπόψη τους δεσμούς του Βασιλείου με τους Βρετανούς και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.

Υπενθυμίζεται ότι, μακράν του να είναι ένα αυθόρμητο κίνημα, η «Αραβική Άνοιξη» είναι μια επιχείρηση της MI6, που σχεδιάστηκε το 2004-5, για να τοποθετηθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι στην εξουσία με το μοντέλο του τι είχαν οργανώσει οι αγγλικές μυστικές υπηρεσίες ήδη το 1915 με τον Λόρενς της Αραβίας («η Μεγάλη Αραβική Εξέγερση») [1]. Αλλά η Ιορδανία στην επικράτεια της πάντα έλεγχε την Αδελφότητα, της οποίας ο Εθνικός Οδηγός επί τιμής ήταν ο πρίγκιπας Χασάν, θείος του βασιλιά. Σήμερα, το Βασίλειο συνεχίζει να διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Χαμάς (η οποία έχει δηλωθεί ως "παλαιστινιακό παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας"). Γι ’αυτό, κατά τη διάρκεια της "Αραβικής Άνοιξης", η Αδελφότητα δεν ζήτησε "την πτώση του καθεστώτος", όπως έκανε παντού αλλού, αλλά μια κυβέρνηση που να απαρτίζεται από τα μέλη της.

Στη συνέχεια, η Ιορδανία εντάχθηκε στο αντί-επαναστατικό στρατόπεδο αφού έγινε «συνεργαζόμενο μέλος» του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (παρά τις επιφυλάξεις του Κουβέιτ που πάντα την κατηγορεί ότι υποστήριξε την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ το 1990).

Οι διαδηλώσεις στις αρχές Ιουνίου βρίσκουν την αιτιολόγησή τους σε τοπικό επίπεδο, αλλά χρειάστηκαν ειδικές υποστηρίξεις για να πραγματοποιηθούν σε μια χώρα που ξαναέγινε αυταρχική.

Αυτές οι διαδηλώσεις μπορεί να αποτελέσουν μια πίεση στο Αμάν, πριν ο Λευκός Οίκος παρουσιάσει το ειρηνευτικό του σχέδιο για την Παλαιστίνη.

Υπενθυμίζεται ότι το Βασίλειο πάντα θεωρεί ότι είναι το Βασίλειο των Παλαιστίνιων και ότι ο βασιλιάς Αμπντουλάχ Β’ είναι ο «προστάτης» των μουσουλμάνων ιερών τόπων της Ιερουσαλήμ και «θεματοφύλακας» των χριστιανικών ιερών τόπων στην Αγία Πόλη (όπως αναγνωρίστηκε από τον Πάπα Ιωάννη –Παύλο Β’ το 2000).

Μέχρι την εφαρμογή των συμφωνιών του Όσλο, η Ιορδανία διαχειριζόταν διοικητικά τη Δυτική Όχθη (αν και είχε καταληφθεί από το Ισραήλ μετά τον πόλεμο των έξι ημερών). Ο ίδιος ο Γιάσερ Αραφάτ είχε εξετάσει το ενδεχόμενο να υποταχθεί στη μοναρχία. Τουλάχιστον τα τρία τέταρτα των Ιορδανών είναι Παλαιστίνιοι. Μόνο το τελευταίο τέταρτο αποτελείται από αυτόχθονες Βεδουίνους.

Επί του παρόντος, όλες οι περιφερειακές δυνάμεις προσπαθούν να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη. Για παράδειγμα, η Τουρκία προσπαθεί να αρπάξει την Ισλαμική Τζιχάντ από το Ιράν. Την ίδια στιγμή, οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ προσπαθούν να ασκήσουν πίεση σε κάθε πρωταγωνιστή.

Όποιο και αν είναι το σχέδιο που αναπτύχθηκε από τον Jared Kushner, ειδικός σύμβουλος και γαμπρός του προέδρου Donald Trump, η Ιορδανία θα πρέπει να παίζει κάποιο ρόλο εκεί.

Σήμερα, πολλά έγγραφα, μερικά από τα οποία δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ, βγαίνουν από τα αρχεία. Εμφανίζεται ότι έχει ήδη συζητηθεί η δημιουργία της πρωτεύουσας ενός ανεξάρτητου Κράτους για τους Παλαιστινίους στο Abu Dis. Σύμφωνα με το Σχέδιο Κοινοχρησίας της Παλαιστίνης, το 1947, το Abu Dis είναι μια συνοικία της πόλης της Ιερουσαλήμ. Και κατά τη διάρκεια των συμφωνιών του Όσλο, ο βοηθός του Γιάσερ Αραφάτ, Μαχμούντ Αμπάς (ο σημερινός διάδοχος του), υποστήριξε την ιδέα της εγκατάστασης της παλαιστινιακής πρωτεύουσας εκεί.

Εξάλλου, την εποχή εκείνη, η Παλαιστινιακή Αρχή ξεκίνησε εκεί την κατασκευή του μελλοντικού Κοινοβουλίου.

Ωστόσο, η «ειρηνευτική διαδικασία» βαλτώθηκε, το σημείο αυτό δεν επικυρώθηκε ποτέ και το έργο διακόπηκε.

Επιστρέφοντας σε αυτή τη συζήτηση, οι Ισραηλινοί απομόνωσαν το Abou Dis από την υπόλοιπη πόλη με έναν τοίχο, ενώ οι Παλαιστίνιοι θεωρώντας ότι ήταν μόνο μια μικρή περιοχή της Ιερουσαλήμ, διεκδίκησαν το μισό της πόλης.

Όπως και να είναι, δεν είναι αδύνατο η Ιορδανία να γίνει το Κράτος των Παλαιστινίων με διπλή πρωτεύουσα, το Αμμάν και το Αμπού Ντι.

Σε αυτή την περίπτωση, το ζήτημα της μορφής αυτού του καθεστώτος θα επανατεθεί: Βασίλειο ή Δημοκρατία;