Σκοπός του Παγκόσμιου Συμφώνου για τις Μεταναστεύσεις

Τα κράτη μέλη του ΟΗΕ καλούνται να εγκρίνουν το Παγκόσμιο Σύμφωνο για Ασφαλείς, Οργανωμένες και Τακτικές Μεταναστεύσεις στη διάσκεψη του Μαρακές, με την ευκαιρία της 70ης επετείου της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

Ο στόχος αυτού του συμφώνου, σύμφωνα με την ειδική εκπρόσωπο του Γενικού Γραμματέως, Louise Arbor, είναι να διευκολυνθεί η μεταφορά προς τις πλούσιες χώρες εργαζομένων από φτωχές χώρες. Δήλωσε ότι « τα δημογραφικά στοιχεία δείχνουν ότι, αν θέλουν να διατηρήσουν τα σημερινά οικονομικά επίπεδα τους ή ακόμη και να αναπτύξουν την οικονομία τους, [οι πλούσιες χώρες] θα πρέπει να δέχονται καλά εκπαιδευμένους ξένους εργάτες για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της αγοράς εργασίας ». Σύμφωνα με την υπηρεσία Τύπου των Ηνωμένων Εθνών, πρόκειται για «ρύθμιση των μεταναστεύσεων έτσι ώστε να λειτουργούν για όλο τον κόσμο».

Η Γερμανία ήταν το πρώτο κράτος που εφάρμοσε αυτή την πολιτική. Το 2015 δήχθηκε περισσότερο από ένα εκατομμύριο μετανάστες, μερικοί από τους οποίους ήρθαν από τη Συρία [1] Ωστόσο, δύο χρόνια αργότερα, δεν καταφέρει να τους ενσωματώσει. Η λαϊκή αντιπολίτευση σε αυτή τη μαζική μετανάστευση οδήγησε την καγκελάριο Angela Merkel να ανακοινώσει το τέλος της καριέρας της.

Η προσέγγιση της Γενικής Γραμματείας των Ηνωμένων Εθνών απορρίπτεται σήμερα από 7 "πλούσια" κράτη: Αυστρία, Κροατία, Ουγγαρία, Λιθουανία, Τσεχική Δημοκρατία, Σλοβακία και Ελβετία. Άλλα κράτη ενδέχεται επίσης να την απορρίψουν, μεταξύ άλλων το Βέλγιο, η Βουλγαρία και η Ιταλία.

Σύμφωνα με τον Αυστριακό καγκελάριο Sebastian Kurz, η χώρα του οποίου εκπροσωπεί την ΕΕ στις συνομιλίες της Νέας Υόρκης, αλλά ο οποίος αντιτίθεται στο κείμενο, η φιλοσοφία του είναι να καταργηθούν οι διακρίσεις μεταξύ των διαφόρων τύπων μεταναστών (νόμιμων και παράνομων, οικονομικών, ανθρωπιστικών και πολιτικών). Ως αποτέλεσμα, το Σύμφωνο θα έχει άμεσες συνέπειες για τα κοινωνικά δικαιώματα, τόσο στην επικράτεια του κράτους υποδοχής όσο και στις απελάσεις.

Το κείμενο προέρχεται από το Παράρτημα 2 της Διακήρυξης της Νέας Υόρκης για τους Πρόσφυγες και τους Μετανάστες που προετοιμάστηκε υπό τη διεύθυνση του Peter Sutherland [2]. Εκείνη η υψηλόβαθμη προσωπικότητα είχε δηλώσει, στις 21 Ιουνίου του 2012, κατά τη διάρκεια ακρόασης στη βρετανική Βουλή των Λόρδων, ότι κάθε άτομο πρέπει να έχει την ευκαιρία να σπουδάσει και να εργαστεί στη χώρα της επιλογής τους, γεγονός που είναι ασύμβατο με όλες τις πολιτικές περιορισμού των μεταναστεύσεων· και ότι η μετανάστευση δημιουργεί μια κρίσιμη δυναμική για την οικονομική ανάπτυξη, παρά αυτά που λένε οι πολίτες των χωρών υποδοχής. Ως εκ τούτου, κατέληξε, η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να υπονομεύσει την ομοιογένεια των εθνών της [3].

Το Παγκόσμιο Σύμφωνο για Ασφαλείς, Οργανωμένες και Τακτικές Μεταναστεύσεις δεν περιλαμβάνει μέτρα που επιβάλλονται στα κράτη ή που περιορίζουν άμεσα την κυριαρχία τους. Ενεργεί με την αγαπητή μέθοδο των οπαδών του Karl Popper -ο στοχαστής της «ανοιχτής κοινωνίας» και των «μη συνόρων» - να διακηρυχτούν δικαιώματα (όχι με την έννοια των «θετικών δικαιωμάτων», αλλά υπό τη μορφή «δικαιωμάτων αξιώσεων») τα οποία η εφαρμογή μέσω ένδικων μέσων θα απαιτηθεί από τις εθνικές νομοθεσίες, λίγο πολύ γρήγορα ανάλογα με το νομικό τους σύστημα. Είναι η στρατηγική αυτή ιδιαίτερα αποτελεσματική στο αγγλοσαξωνικό δίκαιο. Εφαρμόζεται έτσι από την ΜΚΟ Pueblo sin fronteras (που χρηματοδοτείται από τον κερδοσκόπο GeorgeSoros) ο οποίος διοργανώνει καραβάνια μεταναστών στην Κεντρική Αμερική, προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η φιλοσοφία αυτού του Συμφώνου διευκολύνει επίσης τη χρήση της μετανάστευσης ως όπλο πολέμου [4]

το οποίο το ΝΑΤΟ έχει εφαρμόσει για να προκαλέσει τον πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου, να αδειάσει τη Συρία από τις άμυνες της, ή για να προετοιμαστεί μια στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Βενεζουέλας (ο κ. Sutherland, ο οποίος πέθανε νωρίτερα φέτος, ήταν ο ίδιος πρώην διευθυντής του think tank του ΝΑΤΟ, της λέσχης Bilderberg). Η στρατηγική αυτή προωθήθηκε από μια άλλη ΜΚΟ του George Soros, της Διεθνούς Ομάδας Κρίσεων (International Crisis Group), της οποίας η LouiseArbor είναι πρώην πρόεδρος.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει σήμερα ένα λεωφορείο: οι Δυτικοί στέλνουν όπλα στις περιοχές που καταστρέφουν και λαμβάνουν σε αντάλλαγμα τους πρόσφυγες που διώχνουν από τη πατρίδα τους [5].