Μπορούν η Βενεζουέλα και οι γείτονές της να επιβιώσουν στον επερχόμενο πόλεμο;

Σχετικά με το ίδιο θέμα:
– Vídeo : «Thierry Meyssan : El plan de Estados Unidos contra America latina» (entrevista con Russia Today), 22 de Mayo de 2017.
– “Οι Ηνωμένες Πολιτείες προετοιμάζουν πόλεμο μεταξύ Λατινοαμερικανών”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 18 décembre 2018.
– « Les États-Unis créent les conditions de l’invasion du Venezuela », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 25 janvier 2019.

Σήμερα η Βενεζουέλα διαιρείται ανάμεσα σε δύο νομιμοποιήσεις, αυτή του συνταγματικού προέδρου Νικόλας Μαδούρο και αυτή του προέδρου της Εθνοσυνέλευσης, Χουάν Γκουαϊδό.

Ο τελευταίος αυτό-ανακηρύχτηκε σε μεταβατικό πρόεδρο σύμφωνα δήθεν με τα άρθρα 223 και 233 του Συντάγματος. Αρκεί να διαβάσετε αυτά τα άρθρα για να διαπιστώσετε ότι δεν εφαρμόζονται καθόλου στη περίπτωσή του και ότι δεν μπορεί να αντλήσει καμία νομιμότητα από αυτά για τη λειτουργία στην οποία αποσκοπεί. Εντούτοις, αναγνωρίζεται σε αυτή την σφετερισμένη λειτουργία, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Όμιλο της Λίμα και μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ορισμένοι υποστηρικτές του Νικόλας Μαδούρο ισχυρίζονται ότι η Ουάσινγκτον αναπαράγει την ανατροπή μιας αριστερής κυβέρνησης με το μοντέλο του τι έκανε κατά του Σαλβαδόρ Αλιέντε το 1973 στην εποχή του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον.

Άλλοι, αντιδρώντας στις αποκαλύψεις του Max Blumenthal και του Dan Cohen για την πορεία του Χουάν Γκουαϊδό [1], πιστεύουν αντίθετα ότι πρόκειται για χρωματιστή επανάσταση, όπως τις είδαμε, υπό την προεδρία του Τζορτζ Μπους .

Αλλά ενώπιων μιας επίθεσης από έναν εχθρό πολύ ισχυρότερο από τον εαυτό σου, είναι κρίσιμο να προσδιοριστούν οι στόχοι και να κατανοηθούν οι μέθοδοι της. Μόνο όσοι είναι σε θέση να προβλέψουν τα χτυπήματα που θα δεχθούν είναι πιθανό να επιβιώσουν.

Τρεις κυρίαρχες υποθέσεις

Είναι τελείως λογικό για τους Λατινοαμερικανούς να συγκρίνουν αυτά που βιώνουν με αυτά που έχουν ήδη βιώσει, όπως το χιλιανό πραξικόπημα του 73. Αλλά θα ήταν επικίνδυνο για την Ουάσιγκτον να αναπαράγει, 46 χρόνια αργότερα , το ίδιο σενάριο. Θα ήταν λάθος, επειδή όλοι σήμερα γνωρίζουν τις λεπτομέρειες αυτής της απάτης.

Ομοίως, η αποκάλυψη των δεσμών του Χουάν Γκουαϊδό με το National Endowment for Democracy και την ομάδα του Gene Sharp μας κάνει ακόμη περισσότερο να σκεφτούμε για χρωματιστή επανάσταση στη Βενεζουέλα δεδομένου ότι ήδη βίωσε μια που απέτυχε το 2007. Αλλά ακριβώς, θα ήταν επικίνδυνο για την Ουάσιγκτον να προσπαθήσει να επαναλάβει 12 χρόνια αργότερα ένα σχέδιο που ήδη έχασε.

Για να καταλάβουμε τις προθέσεις της Ουάσινγκτον, πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε το σχέδιο μάχης της.

Στις 29 Οκτωβρίου του 2001, ήτοι δυόμισι μήνες μετά τις επιθέσεις στη Νέα Υόρκη και το Πεντάγωνο, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, δημιούργησε το Γραφείο μετασχηματισμού της δύναμης (Office of Force Transformation) του οποίου η αποστολή ήταν να φέρει επανάσταση στους στρατούς των ΗΠΑ, να αλλάξει τη νοοτροπία τους, έτσι ώστε να ανταποκριθούν σε έναν ριζικά νέο στόχο που θα εξασφαλίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες την κυριαρχία τους στον κόσμο.

Ανάθεσε αυτό το γραφείο στον ναύαρχο Arthur Cebrowski ο οποίος είχε ήδη εξασφαλίσει την ψηφιακή δικτύωση των στρατιωτικών μονάδων και συμμετείχε στη δεκαετία του ’90, στην ανάπτυξη ενός δόγματος του δικτυακού πολέμου (Network-centric warfare) [2].

Ο Cebrowski έφτανε με μια στρατηγική η οποία είχε σχεδιαστεί προηγουμένως και την παρουσίασε όχι μόνο στο Πεντάγωνο αλλά λίγο πολύ σε όλες τις στρατιωτικές ακαδημίες. Παρότι ήταν πολύ σημαντική, η δουλειά του εντός των στρατών δεν δημοσιοποιήθηκε μέχρι ένα άρθρο του Vanity Fair. Στη συνέχεια, η επιχειρηματολογία του δημοσιεύθηκε από τον βοηθό του, Thomas Barnett [3].

Είναι αυτονόητο ότι τα έγγραφα αυτά δεν είναι απαραίτητα πιστά στη σκέψη του Πενταγώνου, ότι δεν επιδιώκουν να την εξηγήσουν, αλλά να την δικαιολογήσουν. Σε κάθε περίπτωση, η κύρια ιδέα είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αναλάβουν τον έλεγχο των μισών φυσικών πόρων του πλανήτη, όχι για να τους χρησιμοποιήσουν οι ίδιες, αλλά για να αποφασίσουν ποιος μπορεί να τους χρησιμοποιήσει. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να στερήσουν αυτές τις περιοχές από οποιαδήποτε άλλη πολιτική δύναμη από τον εαυτό τους και κατά συνέπεια να καταστρέψουν όλες τις κρατικές δομές που υπάρχουν εκεί.

Επισήμως, αυτή η στρατηγική δεν έχει υλοποιηθεί ποτέ. Ωστόσο, αυτά που βλέπουμε εδώ και είκοσι χρόνια αντιστοιχούν ακριβώς στο βιβλίο του Barnett. Πρώτον, στη δεκαετία του ’80 και του ’90, ήταν η καταστροφή της περιοχής των «Μεγάλων Λιμνών της Αφρικής». Θυμόμαστε μόνο τη γενοκτονία στη Ρουάντα και τους 900.000 νεκρούς της, αλλά ολόκληρη η περιοχή καταστράφηκε σε μια μακρά σειρά πολέμων που προκάλεσε συνολικά έξι εκατομμύρια νεκρούς.

Αυτό που προκαλεί μεγάλη έκπληξη είναι ότι 20 χρόνια αργότερα, πολλά κράτη δεν επανάκτησαν ακόμα τη κυριαρχία σε ολόκληρη την επικράτειά τους. Αυτό το επεισόδιο προηγείται του δόγματος Rumsfeld-Cebrowski. Δεν ξέρουμε λοιπόν εάν το Πεντάγωνο είχε προβλέψει το τι συνέβη ή, αν καταστρέφοντας εκείνα τα κράτη, ήταν η αφορμή για να σχεδιάσει το σχέδιό του. Στη συνέχεια, κατά τη δεκαετία 2000-10, ήρθε η καταστροφή της "διευρυμένης Μέσης Ανατολής", αυτή τη φορά μετά το δόγμα του Rumsfeld-Cebrowski. Φυσικά, μπορεί ο καθείς να πιστέψει ότι επρόκειτο για μια διαδοχή "δημοκρατικών" παρεμβάσεων, εμφύλιων πολέμων και επαναστάσεων.

Αλλά εκτός από το γεγονός ότι οι ενδιαφερόμενοι πληθυσμοί αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση αυτών των γεγονότων, παρατηρούμε επίσης ότι οι κρατικές δομές καταστράφηκαν και εκεί και ότι η ειρήνη δεν επέστρεψε με το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Από τώρα και στο εξής, το Πεντάγωνο εκκενώνει την "ευρύτερη Μέση Ανατολή" και προετοιμάζει την ανάπτυξη του στην "Λεκάνη της Καραϊβικής".

Πολλά στοιχεία πιστοποιούν ότι η προηγούμενη κατανόηση μας για τους πολέμους του Τζορτζ Μπους και του Μπαράκ Ομπάμα ήταν λάθος, ενώ αντιστοιχούν απόλυτα με το δόγμα Ράμσφελντ-Cebrowski. Αυτή η ανάγνωση των γεγονότων δεν είναι συνεπώς το αποτέλεσμα μιας σύμπτωσης με τη διατριβή του Barnett και μας αναγκάζει να ξανασκεφτούμε αυτά τα οποία ήμασταν θεατές.

Αν υιοθετήσουμε αυτό τον τρόπο σκέψης, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι η διαδικασία της καταστροφής της Λεκάνης της Καραϊβικής ξεκίνησε με το διάταγμα του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στις 9 Μαρτίου 2015, σύμφωνα με το οποίο η Βενεζουέλα απειλεί την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής [4].

Ακούγεται αρκετά παλιό, αλλά δεν είναι στη πραγματικότητα. Έτσι, ο πρόεδρος Τζωρτζ Μπους υπέγραψε το Syrian Accountabilit Act το 2003, αλλά οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία δεν ξεκίνησαν παρά μόνο μετά από 8 χρόνια αργότερα, το 2011. Αυτό το διάστημα χρειαζόταν η Ουάσινγκτον για να δημιουργηθούν οι συνθήκες των αναταραχών.

Οι επιθέσεις κατά της αριστεράς πριν το 2015

Αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι τα στοιχεία που προηγούνται το 2015 (το πραξικόπημα κατά του προέδρου Ούγκο Τσάβες το 2002, η προσπάθεια χρωματιστής επανάστασης το 2007, η επιχείρηση Ιεριχώ, τον Φεβρουάριο του 2015, και οι πρώτες διαδηλώσεις των guarimbas) αντιστοιχούσαν σε άλλη λογική, ενώ εκείνα που έλαβαν χώρα μετά (τρομοκρατία των Guarimbas το 2017) βρίσκονται σε αυτό το σχέδιο.

Η σκέψη μου βασίζεται επίσης στη προσωπική μου γνώση για αυτά τα στοιχεία.

Όντως, το 2002, δημοσίευσα μια ανάλυση για το πραξικόπημα που ανάφερε τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών πίσω από την Fedecamaras (την εργοδοσία της Βενεζουέλας) [5]. Ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβεζ ήθελε να ελέγξει τις πληροφορίες μου και μου έστειλε δύο απεσταλμένους στο Παρίσι. Ο ένας έγινε στρατηγός και ο δεύτερος είναι σήμερα μια από τις υψηλότερες προσωπικότητες της χώρας. Η εργασία μου χρησιμοποιήθηκε από τον εισαγγελέα Ντάνιλο Άντερσον για την έρευνά του. Δολοφονήθηκε από τη CIA το 2004.

Ομοίως, το 2007, τροτσκιστές φοιτητές ξεκίνησαν ένα κίνημα κατά της μη ανανέωσης της άδειας της ραδιοτηλεόρασης του Καράκας (RCTV).

Γνωρίζουμε σήμερα, χάρη στους Blumenthal και Cohen, ότι ο Χουάν Γκουαϊδό είχε ήδη εμπλακεί και ότι είχε εκπαιδευτεί από τους μαθητές του θεωρητικού της μη βιαίας, Gene Sharp.

Παρά να καταστείλει τις υπερβολές του κινήματος, ο πρόεδρος Ούγκο Τσάβες με την ευκαιρία της τελετής υπογραφής της ALBA στις 3 Ιούνιου, ανάγνωσε για είκοσι λεπτά ένα παλαιότερο άρθρο που είχα αφιερωθεί στον Gene Sharp και τη σκέψη του για τη μη-βία στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και της CIA [6].

Συνειδητοποιώντας τη χειραγώγηση στην οποία είχαν υποβληθεί, ένας μεγάλος αριθμός διαδηλωτών αποσύρθηκε από τον αγώνα. Αρνούμενος αδέξια τα γεγονότα, ο Sharp έγραψε στον πρόεδρο και στη συνέχεια σε μένα.

Αυτή η πρωτοβουλία δημιούργησε σύγχυση ανάμεσα στην αμερικανική αριστερά, για την οποία ήταν μια αξιοσέβαστη προσωπικότητα, χωρίς δεσμούς με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο καθηγητής Stephen Zunes τον υπερασπίστηκε, αλλά ενώπιον των αποδεικτικών στοιχείων, ο Sharp έκλεισε το ινστιτούτο του, αφήνοντας την θέση στο Otpor και τον Canvas [7]

.

Ας επιστρέψουμε στην τρέχουσα περίοδο. Φυσικά, η πρόσφατη απόπειρα δολοφονίας του προέδρου Νικόλας Μαδούρο θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο ο πρόεδρος Salvadore Allende ωθήθηκε στην αυτοκτονία. Ασφαλώς, οι διαδηλώσεις που συγκάλεσε ο πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης Χουάν Γκουαϊδό θυμίζουν μια χρωματιστή επανάσταση.

Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου αντιφατικό με την ανάλυσή μου. Για παράδειγμα, μια απόπειρα δολοφονίας του Μουαμάρ Καντάφι προηγήθηκε λίγο τις στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά της Λιβύης. Ενώ οι οπαδοί του Gene Sharp πλαισίωσαν τις πρώτες διαμαρτυρίες κατά του προέδρου Hosni Mubarak στην Αίγυπτο. Έφτασαν στο σημείο να διανεμίσουν μια αραβική έκδοση του εγχειρίδιου τους που είχε χρησιμοποιηθεί ήδη σε άλλες χώρες [8]. Αλλά, όπως έδειξε η σειρά των γεγονότων, δεν ήταν ούτε πραξικόπημα ούτε χρωματιστή επανάσταση.

Να προετοιμαστούν για πόλεμο

Εάν η ανάλυσή μου είναι σωστή - και για την ώρα, όλα φαίνονται να την επιβεβαιώσουν - πρέπει να προετοιμαστούν για πόλεμο όχι μόνο στη Βενεζουέλα, αλλά σε όλη τη Λεκάνη της Καραϊβικής. Ήδη η Νικαράγουα και η Αϊτή έχουν αποσταθεροποιηθεί.

Αυτός ο πόλεμος θα επιβληθεί από το εξωτερικό. Δεν θα επιδιώξει πλέον να ανατρέψει αριστερές κυβερνήσεις υπέρ των δεξιών κομμάτων, ακόμη και αν οι εμφανίσεις θα είναι παραπλανητικές στην αρχή. Η λογική των γεγονότων δεν θα κάνει διάκριση μεταξύ τους μεν και τους δε. Σιγά σιγά, ολόκληρη η κοινωνία θα απειληθεί, ανεξάρτητα από την ιδεολογία ή τη κοινωνική τάξη.

Ομοίως, θα είναι αδύνατο για τα άλλα κράτη της περιοχής να παραμείνουν εκτός της καταιγίδας. Ακόμα και όσοι θα πιστέψουν ότι θα προστατεύσουν τον εαυτό τους με το να λειτουργούν ως οπίσθια βάση για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις θα καταστραφούν μερικώς. Έτσι, σπάνια μιλάει ο Τύπος γι ’αυτό, ολόκληρες πόλεις έχουν καταστραφεί στην περιοχή Qatif της Σαουδικής Αραβίας, αν και αυτή η χώρα είναι ο κύριος σύμμαχος της Ουάσινγκτον στην «ευρύτερη Μέση Ανατολή».

Με βάση τις συγκρούσεις στις Μεγάλες Λίμνες της Αφρικής και στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, αυτός ο πόλεμος αναμένεται να πραγματοποιηθεί κλιμακωτά.

– Καταρχάς, θα καταστραφούν τα σύμβολα του σύγχρονου κράτους, με επιθέσεις κατά των αγαλμάτων και των μουσείων που αφιερώνονται στον Ουγκό Τσάβες. Αυτό δεν δημιουργεί θύματα, αλλά ανατρέπει τις διανοητικές αναπαραστάσεις του πληθυσμού.
– Στη συνέχεια, θα μεταφερθούν όπλα και θα πληρωθούν μαχητές για να οργανώσουν διαδηλώσεις που θα κλιμακωθούν. Ο Τύπος θα παράσχει, μετά το γεγονός, μη επαληθεύσιμες εξηγήσεις για εγκλήματα που θα αποδίδονται στη κυβέρνηση κατά των οποίων θα διαδηλώσουν ειρηνικοί διαδηλωτές. Είναι σημαντικό η αστυνομία να πιστεύει ότι πυροβολήθηκε από το πλήθος και το πλήθος να πιστεύει ότι έχει στοχευθεί από την αστυνομία επειδή ο στόχος είναι να εξαπλωθεί η διαίρεση.
– Το τρίτο βήμα θα είναι η διοργάνωση αιματηρών επιθέσεων παντού. Πολλοί λίγοι άνδρες χρειάζονται γι ’αυτό, φτάνει να υπάρχουν μόνο δύο ή τρεις ομάδες που κυκλοφορούν σε όλη τη χώρα.
– Μόνο τότε θα είναι χρήσιμο να σταλούν ξένοι μισθοφόροι επί τόπου. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου πολέμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες απέστειλαν τουλάχιστον 130.000 αλλοδαπούς στο Ιράκ και τη Συρία, στους οποίους προστεθήκαν 120.000 ντόπιοι μαχητές. Πρόκειται για πολυάριθμους στρατούς, αν και πολύ κακά εκπαιδευμένους.

Η άμυνα είναι εφικτή αφού τα κατάφερε η Συρία. Πρέπει να ληφθούν επειγόντως ορισμένες πρωτοβουλίες:

– Ήδη, με πρωτοβουλία του στρατηγού Jacinto Perez Arcay και του πρόεδρου της Συντακτικής Συνέλευσης Diosdado Cabello, ανώτατοι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων της Βενεζουέλας μελετούν νέες μορφές μάχης (πόλεμος 4ης γενιάς). Αλλά στρατιωτικές αντιπροσωπείες πρέπει να πάνε στη Συρία για να παρατηρήσουν οι ίδιες πώς έγιναν τα πράγματα.
Είναι πολύ σημαντικό, επειδή αυτοί οι πόλεμοι δεν μοιάζουν με τους προηγούμενους. Για παράδειγμα, στην ίδια τη Δαμασκό, το μεγαλύτερο μέρος της πόλης είναι άθικτο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, αλλά μερικές περιοχές έχουν καταστραφεί ολοσχερώς, όπως το Στάλινγκραντ μετά την εισβολή των Ναζί. Αυτό προϋποθέτει ειδικές τεχνικές μάχης.
– Είναι απαραίτητο να καθιερωθεί η εθνική ενότητα όλων των πατριωτών. Ο πρόεδρος πρέπει να συμμαχήσει με την εθνική αντιπολίτευση του και να φέρει μερικούς από τους ηγέτες της στην κυβέρνησή του. Το πρόβλημα δεν είναι το εάν ή όχι τους αρέσει ο πρόεδρος Μαδούρο: πρόκειται να πολεμήσουν υπό τη διαταγή του για να σωθεί η χώρα.
– Ο στρατός πρέπει να εκπαιδεύσει μια λαϊκή πολιτοφυλακή. Υπάρχει ήδη μια στη Βενεζουέλα με περίπου 2 εκατομμύρια άνδρες, αλλά δεν είναι εκπαιδευμένη. Ως αρχή, οι στρατιωτικοί δεν τους αρέσει να παραδώσουν όπλα σε πολίτες, αλλά μόνο οι πολίτες μπορούν να υπερασπιστούν τη γειτονιά τους, της οποίας γνωρίζουν όλους τους κάτοικους.
– Πρέπει να αναληφθούν μεγάλα έργα για την εξασφάλιση των κρατικών, στρατιωτικών και νοσοκομειακών κτιρίων.

Όλα αυτά πρέπει να ληφθούν επειγόντως. Αυτά τα μέτρα χρειάζονται πολύ χρόνο να τεθούν σε εφαρμογή και ο εχθρός είναι ήδη σχεδόν έτοιμος.