Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στιγμιαία και σε διάρκεια

– Στο τέλος του Β ’Παγκοσμίου Πολέμου το 1947, ο πρέσβης George Kennan επινόησε την πολιτική της συγκράτησης ( containment ) [1] και ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν σχημάτισε τα θεσμικά όργανα εθνικής ασφαλείας (CIA, μόνιμη κοινή επιτροπή των αρχηγών επιτελείου, Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας) [2].

Η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο στράφηκαν ενάντια στη Μόσχα, τον χθεσινό σύμμαχό τους. Σχεδίασαν τη δημιουργία μιας κοινής αγγλοσαξονικής υπηκοότητας και αποφάσισαν να δέσουν τη Δυτική Ευρώπη με τη σημαία τους, με τη δημιουργία των « Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης » υπό τον έλεγχό τους.

Επρόκειτο για εκείνους να σταθεροποιήσουν το τμήμα που κατείχαν στη Δυτική Ευρώπη, ενώπιον της Ανατολικής Ευρώπης που κατεχόταν από τους Σοβιετικούς. Επωφελήθηκαν από τη στήριξη των αστικών τάξεων, ειδικά εκείνων που είχαν συνεργαστεί με τον άξονα των Ναζί, μανιασμένες από τη νέα νομιμότητα των κομμουνιστικών κομμάτων, κύριων νικηφόρων δυνάμεων μαζί με την Σοβιετική Ένωση.

Βασίστηκαν στο όνειρο ενός υψηλού επιπέδου Γάλλου αξιωματούχου, Louis Loucheur: να ενωθούν οι διοικήσεις διαχείρισης του άνθρακα και χάλυβα, απαραίτητων για τις βιομηχανίες πολεμικών εξοπλισμών της Γερμανίας και της Γαλλίας, έτσι ώστε να μην μπορούν πλέον να κάνουν πόλεμο μεταξύ των [3]. Ήταν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), πρόγονος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο πλαίσιο του πολέμου μεταξύ των δύο Κορέων, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να επανα-οπλίσει τη Δυτική Γερμανία ενάντια στην Ανατολική Γερμανία. Για να μπορέσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σε κατασκευή να διαχειριστούν ένα κοινό στρατό, αλλά για μη σκέφτονται να μεταμορφωθεί σε ανεξάρτητη δύναμη και να παραμείνουν υπό αγγλοσαξονικό έλεγχο, δημιουργήθηκε η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ). Ήταν υπεύθυνη για την εξωτερική πολιτική και την κοινή άμυνα.

Οι σχέσεις μεταξύ του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον κλονίστηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης του Σουέζ το 1956. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία υπερηφανεύονταν ότι είναι μεταξύ των απελευθερωτών του ναζιστικού ζυγού, δεν μπορούσαν να δεχθούν το τρόπο με τον οποίο το Λονδίνο διαχειριζόταν την πρώην αποικιακή αυτοκρατορία του. Πλησίασαν τη Μόσχα για να τιμωρήσουν το Ηνωμένο Βασίλειο.

Δεν γινόταν πλέον θέμα δημιουργίας μιας κοινής αγγλοσαξονικής εθνικότητας, και η επιρροή του Λονδίνου στον κόσμο γλιστρούσε αναπόφευκτα στα χέρια της Ουάσινγκτον. Το Ηνωμένο Βασίλειο αποφάσισε τότε να ενταχθεί στις υπό κατασκευή Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

Ο Σαρλ Ντε Γκωλ αντιτάχθηκε. Ήταν πράγματι προβλέψιμο ότι η συμφιλίωση μεταξύ Λονδίνου και Ουάσιγκτον θα γινόταν στερώντας τις υπό κατασκευή Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης κάθε πολιτικής εξουσίας και λιώνοντας τις σε μια διατλαντική ζώνη ελεύθερων συναλλαγών. Η Δυτική Ευρώπη θα ευνουχιζόταν και θα γινόταν ένας δαμασμένος υποτελής της Ουάσιγκτον εναντίον «των Ρώσων» [4].

Ο Ντε Γκωλ δεν ήταν αιώνιος, και το Ηνωμένο Βασίλειο εντάχθηκε τελικά στις αντι-Ρώσους Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης το 1973. Με την Ενιαία Πράξη μεταμόρφωσε, όπως αναμενόταν, την Ευρωπαϊκή Κοινότητα σε ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, και άνοιξε το δρόμο για διατλαντικές διαπραγματεύσεις.

Είναι η εποχή των "τεσσάρων ελευθεριών" (κατ ’αναλογία με τον λόγο του Roosevelt το 1941): ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών, υπηρεσιών, ανθρώπων και των κεφαλαίων. Τα εσωτερικά τελωνεία καταργούνται σταδιακά. Ανεπαίσθητα, οι Αγγλοσαξόνες επέβαλαν το μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας που θεωρούταν ασυμβίβαστο με τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Δεν είναι παρά μόνο όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ το 1991, που το σχέδιο του 1947 έλαβε χώρα. Η Ουάσιγκτον αποφάσισε να μετατρέψει τον οργανισμό των Βρυξελλών σε υπερεθνική δομή και να εισαγάγει σε αυτό τα έθνη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, να θέσει αυτή την αντιρωσική «Ευρωπαϊκή Ένωση» υπό την προστασία του ΝΑΤΟ και να της απαγορεύσει κάθε πολιτικό ρόλο.

Ήταν ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών James Baker, και όχι οι Ευρωπαίοι, ο οποίος ανακοίνωσε το άνοιγμα προς την Ανατολή και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Η δομή των Βρυξελλών μεταμορφώθηκε: τα 15 έθνη του Δυτικού μεταπολεμικού μπλοκ διευρύνθηκε με 13 έθνη του μετά-Συμφώνου της Βαρσοβίας, η ΔΕΕ διαλύθηκε και διορίστηκε μια Ύπατη Εκπρόσωπος για Θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας -Πάντα υπό αγγλοσαξονικό έλεγχο που κλειδώθηκε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ -, τέλος δημιουργήθηκε μια ευρωπαϊκή ιθαγένεια.

Ως εκ τούτου, η Ουάσιγκτον σχεδίασε να ενταχθεί το Λονδίνο στη συμφωνία ελεύθερων συναλλαγών της Βόρειας Αμερικής [5] και να δημιουργηθεί μια αγγλοσαξονική υπηκοότητα όπως είχε προγραμματιστεί το 1947. Είναι αυτό το σχέδιο που οδήγησε το Ηνωμένο Βασίλειο να αποχωρίσει από την Ευρωπαϊκής Ένωσης και το οποίο η Theresa May ήρθε μάταια να υπερασπιστεί στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, στις διαταραγμένες Ηνωμένες Πολιτείες που μόλις είχαν εκλέξει τον Ντόναλντ Τραμπ.

Το Brexit, εάν επρόκειτο να πραγματοποιηθεί, δεν θα αλλάξει σε τίποτα την εξάρτηση της Ένωσης που γράφεται στο μάρμαρο των Συνθηκών. Τα πράγματα απλώς θα επέστρεφαν σε αυτά που είχαν προγραμματιστεί το 1947 όταν ο Τσώρτσιλ ενθάρρυνε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο [6].

Απολογισμός

Η ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνει ότι αυτή η οργάνωση δεν είχε ποτέ σχεδιαστεί προς το συμφέρον των ευρωπαϊκών λαών, αλλά κατά της Ρωσίας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, το 2007, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ήρθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να εκφωνήσει την περίφημη ομιλία του στο Μόναχο [7]. Υπενθύμιζε στους Ευρωπαίους ότι τα οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα, καθώς και τα ηθικά τους αιτήματα, ήταν με τη Μόσχα και όχι με την Ουάσινγκτον. Όλοι τον άκουσαν, αλλά κανείς δεν πήρε την ανεξαρτησία του.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατάφερε για δεκαετίες να εξασφαλίσει την οικονομική ευημερία, αλλά όχι μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Σήμερα έχει καθυστερήσει: από το 2009 (δηλαδή μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008), οι Ηνωμένες Πολιτείες σημείωσαν ανάπτυξη του + 34%, η Ινδία του + 96%, η Κίνα του + 139%, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση μειώθηκε κατά -2%.

Αντίθετα, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κατάφερε ποτέ να βοηθήσει τους φτωχούς να απελευθερωθούν. Το πολύ, μπορεί να εξασφαλίσει επιδόματα έτσι ώστε οι άποροι να μην πεθάνουν από την πείνα.

Τελευταίο αλλά προπαντός, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αγωνίστηκε ποτέ για την ειρήνη, αλλά μόνο για τους αγγλοσαξονικούς κυρίαρχους της. Υποστήριξε όλους τους πολέμους των ΗΠΑ [8], συμπεριλαμβανομένου του πολέμου κατά του Ιράκ τον οποίον η Γαλλία και ο καγκελάριος Schröder είχαν καταγγείλει. Εγκαταλείπει δειλά τα μέλη της στη μοίρα τους: το ίδιο το έδαφός της είναι υπό κατοχή, στα βορειοανατολικά της Κύπρου, από το τουρκικό στρατό, μέλος του ΝΑΤΟ, χωρίς ποτέ να εγείρει την παραμικρή διαμαρτυρία.

Το μέλλον

Στις 25 και 26 Μαΐου, η αντιρωσική Ευρωπαϊκή Ένωση θα εκλέξει το κοινοβούλιο της, χωρίς να γνωρίζει πόσο καιρό θα μείνουν οι Βρετανοί βουλευτές.

Οι λαοί αντιδρούν αργά: αν, κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν θεμιτό να προτιμηθεί η μία παρά την άλλη πλευρά και, για ορισμένους, να επιλέξουν να υπηρετήσουν τους Αγγλοσάξονες παρά έναν Γεωργιανό [9], είναι παράλογο σήμερα να συνεχίσει κανείς να τους υπακούει για να προστατευτεί από έναν ανύπαρκτο «ρωσικό κίνδυνο».

Μετά από τρία τέταρτα του αιώνα υποτέλειας, τα πολιτικά κόμματα που αντιτίθενται στις ευρωπαϊκές συνθήκες διστάζουν στο να καθορίσουν την προτεραιότητα τους: πρέπει πρώτα να ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους από τους Αγγλοσάξονες ή να υπερασπιστούν τον πολιτισμό τους σε σχέση με τους Αραβο-Τούρκους; Αλλά, το δεύτερο πρόβλημα πηγάζει από το πρώτο και όχι το ανάποδο.

Δεν πρόκειται για φαντασίωση μιας ψευδο-ανωτερότητας της μιας κουλτούρας πάνω σε μια άλλη, ούτε καν να μιλήσουμε για θρησκεία, αλλά να σημειωθεί η αδυναμία συνύπαρξης στην ίδια κοινωνία δύο διαφορετικών κοινωνικών οργανώσεων. Με απλά λόγια, δεν μπορούμε να είμαστε σε αργία τόσο τις Κυριακές όσο και τις Παρασκευές.

Είναι εξαιτίας της εξάρτησής τους, που οι Ευρωπαίοι έχουν φανταστεί μια πολυπολιτισμική κοινωνία. Η τελευταία δεν λειτουργεί στις πατρίδες τους. Και μόνο ανεξάρτητοι θα κατορθώσουν να σώσουν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.