Φτάνει πια η συναίνεση!

Πρόσοψη συναίνεσης

Η επιδημία Covid-19 ξάφνιασε τους πολιτικούς ηγέτες που έχουν ξεχάσει τον πρωταρχικό ρόλο τους: την προστασία του πολίτη.
Πανικόβλητοι, απευθύνθηκαν σε μερικούς γκουρού. Σε αυτήν την περίπτωση στον μαθηματικό Neil Ferguson του Imperial College [1] και στον γιατρό Richard Hatchett του CEPI (Coalition for Epidemic Preparedness Innovations), πρώην συνεργάτη του Αμερικανού υπουργού Άμυνας Donald Rumsfeld [2]. Για να κοινοποιήσουν τις αποφάσεις που είχαν λάβει, απευθύνθηκαν ταυτόχρονα σε επιστήμονες για να τις αιτιολογήσουν και σε ηθικές προσωπικότητες για να τις εγκρίνουν.

Έτσι, στη κοσμική Γαλλία, ο πρόεδρος Εμμανουήλ Μακρόν απέκτησε μια Επιστημονική Επιτροπή Covid-19 , αποτελούμενη κυρίως από μαθηματικούς και γιατρούς, υπό την ηγεσία του προέδρου της Εθνικής Συμβουλευτικής Επιτροπής Δεοντολογίας .

Ο καθένας μπόρεσε να παρατηρήσει ότι, ενώπιο της επιδημίας, οι επιστήμονες γενικά δεν συμφωνούσαν καθόλου μεταξύ τους. Ως εκ τούτου, η επιλογή των μελών αυτού του Συμβουλίου έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκλειστούν εκ των προτέρων εκείνοι που δεν θα ήθελαν να ακουστούν και να δοθεί ο λόγος μόνο σε εκείνους που ήθελαν να ακουστούν. Στην συνέχεια, ο διορισμός μιας ηθικής προσωπικότητας για να ηγηθεί αυτού του συστήματος σχεδιάστηκε για να δικαιολογήσει αποφάσεις στέρησης της ελευθερίας που θεωρήθηκε απαραίτητο ενώ ως γνωστό είναι αντισυνταγματικό.
Με άλλα λόγια, αυτή η Επιτροπή δεν ήταν παρά μόνο μια κάλυψη για να ξεχαστεί η ευθύνη του προέδρου της Δημοκρατίας και της κυβέρνησής του. Εξάλλου, υπάρχουν ήδη μια διοίκηση δημόσιας υγείας και ένα συμβούλιο υψηλής στελέχωσης για τη δημόσια υγεία, ενώ όλα αυτά δεν έχουν καμία νομική βάση.
Οι συζητήσεις σχετικά με τα μέσα πρόληψης της επιδημίας και των θεραπειών που πρέπει να εφαρμοστούν γρήγορα μετατράπηκαν σε πυγμαχία. Ο πρόεδρος Macron διόρισε - για τη τάξη - έναν δεύτερο θεσμό, την Επιτροπή ανάλυσης και εμπειρογνωμοσύνης, η οποία υπερασπίστηκε τις θέσεις του CEPI ενάντια στην εμπειρία των κλινικών ιατρών.

Ο ρόλος των πολιτικών ηγετών είναι να υπηρετούν τους πολίτες και το σύνταγμα και όχι να κυκλοφορούν με ακριβά αυτοκίνητα και όταν έρχονται τα δύσκολα να ζητούν βοήθεια, όπως εξ άλλου ο ρόλος των γιατρών είναι να θεραπεύουν τους ασθενείς τους και όχι να συμμετέχουν σε σεμινάρια σε παραλίες στις Σεϋχέλλες.

Η περίπτωση των μαθηματικών είναι διαφορετική. Ο ρόλος τους είναι να εκφράσουν με αριθμούς κάποιες παρατηρήσεις ή κάποια συμβάντα. Κάποιοι όμως από αυτούς προκάλεσαν πανικό, προκειμένου να βρεθούν στα σκαλιά της Εξουσίας.

Η πολιτική και η ιατρική ως επιστήμες

Τόσο η πολιτική, όσο και η ιατρική είναι επιστήμες. Ωστόσο, τις τελευταίες δεκαετίες, και οι δύο μορφές έχουν υποκύψει στο θέλγητρο του κέρδους και έχουν γίνει τα πιο διεφθαρμένα επαγγέλματα στη Δύση, ακολουθούμενες στενά από το επάγγελμα των δημοσιογράφων. Σπάνιοι είναι εκείνοι που επανεξετάσουν τις βεβαιότητές τους, την βασική αρχή των επιστημόνων. Αντίθετα κυνηγάνε με κάθε μέσον την καριέρα.

Υπερασπιζόμαστε πολύ άσχημα αυτήν την υποβάθμιση της κοινωνίας μας. Πρώτον, δίνουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να επικρίνουμε τους πολιτικούς , αλλά περίεργα, όχι τους γιατρούς. Δεύτερον, μηνύουμε γιατρούς όταν ένας από τους ασθενείς τους πεθαίνει, ενώ δεν τους επαινούμε όταν καταφέρουν να τον σώσουν. Κλείνουμε τα μάτια στη διαφθορά τους από τη φαρμακευτική βιομηχανία. Και όμως, δεν είναι μυστικό ότι αυτή η βιομηχανία έχει τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό για άσκηση πιέσεων (lobbying) και διαθέτει ακόμα ένα τεράστιο δίκτυο εκπροσώπων άσκησης πιέσεων προς κάθε γιατρό στις ανεπτυγμένες χώρες, με τους λεγόμενους «ιατρικούς επισκέπτες». Μετά από δεκαετίες αυτού του τσίρκου το ιατρικό επάγγελμα έχει χάσει τον δρόμο του

Βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, τόσο στους πολιτικούς, όσο και στους γιατρούς.

Η θνητότητα από covid 19 διέφερε μέχρι και 5 φορές, ανάλογα με το νοσοκομείο στο οποίο μεταφέρθηκε ο ασθενής. Ωστόσο, οι γιατροί που τους παρακολούθησαν είχαν όλοι τις ίδιες σπουδές και τον ίδιο εξοπλισμό.

Πρέπει να απαιτήσουμε να μάθουμε τα αποτελέσματα κάθε νοσοκομειακής υπηρεσίας.

Ο καθηγητής Didier Raoult αντιμετωπίζει επιτυχώς μολυσματικούς ασθενείς, γεγονός που του επέτρεψε να συστήσει το πρωτοποριακό ίδρυμά του στη Μασσαλία. Η καθηγήτρια Karine Lacombe εργάζεται για την βιομηχανία Gilead Science, γεγονός που της επέτρεψε να διοριστεί επικεφαλής του τμήματος μολυσματικών ασθενειών του Νοσοκομείου Saint-Antoine στο Παρίσι. Η Gilead Science είναι η εταιρεία που προηγουμένως διηύθυνε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ – ορίστε! Πάλι αυτός! - που παράγει τα πιο ακριβά και συχνά τα λιγότερο αποτελεσματικά φάρμακα στον κόσμο.

Παρακαλώ, καταλάβετε το καλά, δεν λέω ότι οι γιατροί είναι διεφθαρμένοι, αλλά ότι διευθύνονται από «μανδαρίνους» και μια διοίκηση η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένη. Αυτό είναι όλο το πρόβλημα των γαλλικών νοσοκομείων, τα οποία διαθέτουν προϋπολογισμούς πολύ υψηλότερους από αυτούς των περισσότερων ανεπτυγμένων χωρών, αλλά δεν έχουν παρά μόνο μέτρια αποτελέσματα. Δεν είναι ζήτημα χρήματος, αλλά προσδιορισμού του πού πηγαίνει.

Ο ιατρικός Τύπος δεν είναι πλέον επιστημονικός

Ο ιατρικός Τύπος δεν είναι πλέον καθόλου επιστημονικός. Δεν αναφέρομαι στις ακατάστατες ιδεολογικές προκαταλήψεις που καταγγέλθηκαν το 1996 από τον φυσικό Άλαν Σοκάλ [3], αλλά για το γεγονός ότι τα τρία τέταρτα των άρθρων που δημοσιεύονται σήμερα δεν είναι επαληθεύσιμα.

Σχεδόν ομόφωνα, τα mainstream media συμμετείχαν σε μια εκστρατεία δηλητήριο υπέρ μιας μελέτης που δημοσιεύθηκε στο Lancet που καταδικάζει το πρωτόκολλο Raoult και που ανοίγει το δρόμο για το φάρμακο της Gilead Science, το Remdesivir [4]. Δεν έχει σημασία ότι δεν είναι επαληθεύσιμη, ούτε ότι ο κύριος συγγραφέας, ο Δρ. Mandeep Mehra εργάζεται στο Νοσοκομείο Brigham της Βοστώνης για να προωθήσει το Remdesivir, εν συντομία δεν πρόκειται για έργο τυχαίο. Μοναδική φάλτσα νότα: The Guardian! Χάλασε λίγο την συγχορδία και σημείωσε ότι τα βασικά δεδομένα αυτής της μελέτης ήταν προφανώς παραποιημένα [5].

Διαβάστε αυτή τη "μελέτη", δεν θα πιστέψετε τα μάτια σας: πώς μπορεί να έχει δημοσιευτεί μια τέτοια φάρσα σε ένα "διάσημο επιστημονικό περιοδικό" (sic) όπως το The Lancet ; Αλλά μήπως δεν παρατηρήσατε πανομοιότυπες εξαπατήσεις στα πολιτικά μέσα «αναφοράς» όπως οι New York Times ή το Le Monde; Ο εκδότης του Lancet είναι ο μεγαλύτερος στον ιατρικό κόσμο, ο όμιλος Elsevier, ο οποίος κερδίζει αφ ενός από την πώληση υπερτιμημένων μεμονωμένων άρθρων και αφ ετέρου από την έκδοση πλαστών επιστημονικών περιοδικών που συντάσσονται εξ ολοκλήρου από τη φαρμακευτική βιομηχανία για να προωθήσει τα προϊόντα της [6].

Πρόσφατα, σας προειδοποίησα για τη επιχείρηση του ΝΑΤΟ με στόχο την προώθηση με μηχανές αναζήτησης, ορισμένων πηγών "αξιόπιστης" (sic) πληροφόρησης εις βάρος άλλων [7]. Πάντως, σε καμία περίπτωση, το όνομα ενός εκδότη ή ενός μέσου δεν είναι εγγύηση ικανότητας και ειλικρίνειας. Κάθε βιβλίο και κάθε άρθρο, πρέπει να κρίνονται από σας τους ίδιους με γνώμονα την κρίση σας.

Η «επιστημονική συναίνεση» ενάντια στην Επιστήμη

Εδώ και μερικά χρόνια, οι διπλωματούχοι επιστήμονες δεν ενδιαφέρονται πλέον για την Επιστήμη, αλλά για τη «συναίνεση». Το ίδιο συνέβη και τον 17ο αιώνα, όταν οι αστρονόμοι της εποχής ενώθηκαν εναντίον του Γαλιλαίου. Εφόσον δεν είχαν κανένα τρόπο να τον κάνουν να σιωπήσει, στράφηκαν προς την Εκκλησία, η οποία τον καταδίκασε σε φυλάκιση που μετατράπηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Η Ρώμη, δηλαδή δεν έκανε τίποτα άλλο παρά μόνο να ευθυγραμμιστεί με την «επιστημονική συναίνεση».

Παρομοίως, πριν από δεκαέξι χρόνια, το Εφετείο του Παρισιού απέρριψε διαδοχικά τις καταγγελίες μου κατά μεγάλων εφημερίδων που με είχαν δυσφημίσει μόνο με τον λόγο ότι αυτό που έγραφα δεν μπορούσε παρά μόνο να είναι ψευδές, δεδομένης της "δημοσιογραφικής συναίνεσης" εναντίον μου. Δεν είχαν καμιά σημασία τα αποδεικτικά στοιχεία που παρείχα.

Ή ακόμα, είναι στο όνομα της «επιστημονικής συναίνεσης» που πιστεύουμε ακράδαντα στην «υπερθέρμανση του πλανήτη» που προώθησε η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ [8]. Άκυρες είναι οι πολλές επιστημονικές συζητήσεις.

Η αλήθεια δεν είναι μια γνώμη, αλλά μια διαδικασία. Δεν μπορεί να τεθεί σε ψηφοφορία, αλλά πρέπει πάντα να αμφισβητείται.