Moeten de geallieerden sterven voor Kiev?

De Amerikaanse strijdkrachten

1- De Angelsaksen hebben een historische vijand: de Russen. Voor hen zijn het verachtelijke mensen, voorbestemd sinds Otto I (10e eeuw) om slechts slaven te zijn, zoals hun naam doet vermoeden (“slave” in het Engels betekent zowel de etniciteit als de slaaf). In de 20e eeuw waren zij tegen de USSR, zogezegd omdat die communistisch was, en nu zijn zij tegen Rusland zonder te weten waarom.

2- Tweede tegenstander – vijanden die zij voor zichzelf hebben gecreëerd door een “eindeloze oorlog” sinds 11 september 2001: de bevolking van het uitgebreide Midden-Oosten, waarvan zij de staatkundige organisaties systematisch vernietigen, of het nu bondgenoten of tegenstanders zijn, om hen terug te sturen naar het Stenen Tijdperk en de rijkdommen van hun regio te exploiteren (strategie Rumsfeld/Cebrowski).

3- Derde tegenstander: China, waarvan de economische ontwikkeling hen dreigt te degraderen naar de tweede plaats. In hun ogen hebben ze geen andere keus dan oorlog. Tenminste, dat is wat hun politicologen denken, die zelfs spreken van een “Thucydides trap” (hinderlaag), in vergelijking met de oorlog die Sparta tegen Athene voerde uit vrees voor de opkomende macht van dit land [1].

4- De kwesties rond Iran en Noord-Korea liggen ver achter op de eerste drie.

Joe Biden’s Interim National Security Guidance [2] of de Annual Threat Assessment of the US Intelligence Community [3] herhalen dit steeds vanuit verschillende invalshoeken.

Drie oorlogen tegelijk voeren is uiterst moeilijk. Het Pentagon bestudeert momenteel hoe deze prioriteiten gerangschikt moeten worden. Zij zal haar verslag in juni uitbrengen. De commissie die verantwoordelijk is voor deze beoordeling werkt onder absolute geheimhouding. Zelfs de leden zijn bij niemand bekend. Toch richt de regering Biden zich onmiddellijk op Rusland.

Of we nu onafhankelijk zijn of onderdanig aan het “Amerikaanse Rijk”, we moeten ophouden met proberen weg te kijken. De Verenigde Staten van Amerika hebben geen ander doel dan de Russische cultuur, de Arabische staatsstructuren en – op lange termijn – de Chinese economie te vernietigen. Dit heeft absoluut niets te maken met de legitieme verdediging van hun volk.

Er is geen andere manier om te verklaren waarom de Verenigde Staten astronomische bedragen aan hun legers spenderen dat in geen verhouding staat met de budgetten van degenen die zij hun “vrienden” of “vijanden” noemen. Volgens het Institute for Strategic Studies in Londen is hun militaire budget minstens gelijk aan dat van de andere 15 best bewapende naties [4].

overweging voor een confrontatie met Rusland

De Verenigde Staten zijn bezorgd over het herstel van Rusland. Na een scherpe daling van de levensverwachting tussen 1988 en 1994 (5 jaar minder), heeft het zich hersteld en de levensverwachting uit het Sovjettijdperk overtroffen (meer dan 12 jaar meer), hoewel de levensverwachting in goede gezondheid een van de laagste in Europa blijft. De economie wordt gediversifieerd, vooral in de landbouw, maar is nog steeds afhankelijk van de energie-export. Zijn leger heeft zich vernieuwd, zijn militair-industrieel complex is machtiger dan dat van het Pentagon, en Rusland heeft ervaring opgedaan in Syrië.

Voor Washington dreigt de aanleg van de Nord Stream 2 pijpleiding West-Europa te bevrijden van zijn afhankelijkheid van Amerikaanse olie. De annexatie van de Krim bij de Russische Federatie, of zelfs die van de Donbass, betekent op zijn minst een gedeeltelijke klap voor de afhankelijkheid van Oekraïne van het Amerikaanse imperium (de Krim en de Donbass betreft geen westerse cultuur). En tenslotte zet de Russische militaire aanwezigheid in Syrië een rem op het project van politieke vernietiging van alle volkeren van die regio.

“Als je je hond wilt verdrinken, zeg je dat het hondsdolheid heeft”

Het was zonder twijfel president Biden die de vijandelijkheden opende door de Russische president een “moordenaar” te noemen. De twee machten hadden nog nooit zulke beledigingen uitgewisseld, zelfs niet ten tijde van de Goelag. Zijn gesprekspartner antwoordde beleefd en bood aan er in het openbaar over te praten, hetgeen Biden weigerde.

De VS heeft slechts een korte-termijn wereldbeeld. Ze erkennen niet dat zij verantwoordelijk zijn voor hun verleden. Zij zeggen dat de boze Russen meer dan 100.000 troepen in de buurt van Oekraïne hebben verzameld en voorbereidingen treffen om Oekraïne binnen te vallen zoals de Sovjets dat deden in Polen, Hongarije en Tsjecho-Slowakije. In die tijd was het echter niet Rusland, maar de USSR; niet de Poetin-doctrine, maar de Brezjnev-doctrine; en Leonid Brezjnev zelf was geen Rus, maar een Oekraïner.

Russen daarentegen hebben een wereldvisie op lange termijn. In hun ogen hebben Amerikaanse barbaren het machtsevenwicht op de proef gesteld tijdens de aanslagen van 9/11. Onmiddellijk daarna, op 13 december 2001, kondigde president Bush aan dat de Verenigde Staten zich zouden terugtrekken uit het ABM-verdrag (Anti-Ballistic Missile Treaty). Vervolgens stonden de VS toe dat alle voormalige leden van het Warschaupact en de USSR één voor één lid werden van de NAVO, waarmee zij hun belofte om de NAVO te ontbinden schonden. Dit beleid is bevestigd in de Verklaring van Boekarest van 2008 [5].

Iedereen kent de eigenaardigheid van Oekraïne: een westerse cultuur in het westen, een Russische cultuur in het oosten. 15 jaar lang was het land politiek bekoeld totdat Washington een pseudo-revolutie organiseerde en zijn marionetten, in dit geval neo-nazi’s, aan de macht bracht [6]. Moskou reageerde snel genoeg met de onafhankelijkverklaring van de Krim, dat zich bij de Russische Federatie aansloot, maar aarzelde voor Donbass. Sindsdien heeft zij Russische paspoorten gegeven aan alle inwoners van deze Oekraïense regio, voor wie Rusland de enige hoop is.

De regering Biden

President Biden stond er als senator om bekend dat hij de door het Pentagon opgestelde wetsvoorstellen naar de Senaat bracht. Nu als president omringt hij zich met neo-conservatieven. We kunnen het niet genoeg herhalen: De neo-conservatieven waren trotskistische activisten die door de republikeinse president Ronald Reagan zijn gerekruteerd. Sindsdien zijn zij altijd aan de macht gebleven, behalve tijdens de uitzonderlijke periode van de Jacksoniaanse president Donald Trump, en zijn van de Republikeinse Partij naar de Democratische Partij overgestapt, en weer terug.

Tijdens de kleuren “revolutie” van de Maidan (2013-14), verdedigde toenmalig vicepresident Joe Biden de neonazi’s, die agenten waren van de stay-behind netwerken van de NAVO [7]. Hij leidde de operaties samen met een van de toenmalige medewerkers van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, Victoria Nuland (wier echtgenoot, Robert Kagan, een van de oprichters is van het Project for a New American Century, het fondsenwervende instantie van de Republikein George W. Bush). President Biden heeft besloten om Nuland zijn nieuwe adjunct-staatssecretaris te maken. Ze steunde op de toenmalige ambassadeur van de VS in Kiev, Geoffrey Pyatt, die nu in Athene, Griekenland, gestationeerd is. Wat de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken van president Biden betreft, Antony Blinken, hij is rechter in eigen zaak omdat hij van Oekraïense afkomst is via zijn moeder. Hoewel hij in Parijs is grootgebracht door haar tweede echtgenoot, advocaat Samuel Pisar (adviseur van president Kennedy), is hij ook verknocht aan neoconservatieve ideeën.

Voorbereiding op confrontatie met Rusland

Medio maart 2021 hebben de VS samen met hun NAVO-partners de Defender Europe 21-manoeuvres georganiseerd. Ze zullen tot juni duren. Het is de bedoeling de mega-oefening Defender-Europe 20, die als gevolg van de Covid 19-epidemie teruggeschroefd en ingekort was, te hervatten. Het is een enorme inzet van manschappen en materieel om een confrontatie met Rusland te simuleren. Deze manoeuvres worden gecombineerd met een oefening met kernbommenwerpers in Griekenland, in aanwezigheid van de eerder genoemde ambassadeur Geoffrey Pyatt.

Op 25 maart heeft president Volodymyr Zelensky de nieuwe veiligheidsstrategie van Oekraïne bekendgemaakt [8], drie weken nadat president Joe Biden de strategie van de Verenigde Staten had bekendgemaakt.

Als reactie op de NAVO ondernam Rusland zijn eigen manoeuvres aan zijn westgrens, waaronder zijn grens met Oekraïne. Het heeft zelfs extra troepen ingezet op de Krim en ook in het zuiden, tot in Transnistrië.

Op 1 april belde de Amerikaanse minister van Defensie zijn Oekraïense ambtgenoot over een mogelijke escalatie van de spanningen met Rusland [9]. President Volodymyr Zelensky gaf toen een verklaring uit waarin hij beloofde Russische manoeuvres die provocaties zouden kunnen zijn in de gaten te houden [10].

Op 2 april organiseerde het Verenigd Koninkrijk een bijeenkomst van de Brits-Oekraïense ministeries van defensie en buitenlandse zaken onder leiding van de Britse minister Ben Wallace [11] (die zeer actief was in het conflict rond Nagorno-Karabach [12]).

Op 2 april belde president Joe Biden zijn Oekraïense ambtgenoot om hem te verzekeren van zijn steun aan Rusland. Volgens de Atlantic Council zou hij hem hebben verteld over zijn besluit om hen ongeveer 100 gevechtsvliegtuigen (F-15’s, F-16’s, en E-2C’s) te geven die momenteel op de luchtmachtbasis Davis-Monthan zijn gestationeerd [13].

Op 4 april onderhandelde de voorzitter van het House Armed Services Comité, de Democraat Adam Smith, met Oekraïense parlementariërs over grote subsidies voor het Oekraïense leger in ruil voor Oekraïense instemming tegen de Nord Stream Pipeline 2 [14].

Op 5 april bracht president Volodymyr Zelensky een bezoek aan Qatar. Het officiële doel was om handelsbetrekkingen uit te breiden. Qatar is de grootste leverancier van wapens aan de jihadisten, en volgens onze informatie is de kwestie van de mogelijke financiering van strijders aan de orde gesteld. De algemeen directeur van militaire industrieel Ukroboronprom, Yuriy Gusev, was mee. Hij was het die Daesh van wapens had voorzien in opdracht van Qatar [15].

Op 6 april heeft Litouwen, dat in het verleden het westelijk deel van Oekraïne in zijn eigen rijk beschermde, zich op de hoogte gesteld van de militaire situatie [16].

Op 6 en 7 april is de Britse generaal Sir Stuart Peach, voorzitter van het Militair Comité van de NAVO, naar Oekraïne gegaan om duidelijkheid te krijgen over de hervormingen die nodig zijn voordat het land lid kan worden van de NAVO [17].

Op 9 april bracht het Pentagon Turkije op de hoogte van zijn voornemen om, overeenkomstig het Verdrag van Montreux, oorlogsschepen door de zeestraten van de Dardanellen en de Bosporus te sturen.

Op 10 april heeft de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan zijn Oekraïense ambtgenoot, Volodymyr Zelensky, in Istanbul ontvangen in het kader van het geregelde overleg tussen de twee naties [18]. Met de blanco cheque van Qatar begon Turkije, dat lid is van de NAVO, onmiddellijk in Syrië internationale jihadisten te rekruteren om naar de Donbass in Oekraïne te sturen. Turkse militaire trainers werden ook naar de Oekraïense haven Mariupol gestuurd, het hoofdkwartier van de internationale islamistische brigade [19] die door president Erdoğan en zijn toenmalige Oekraïense ambtgenoot was opgericht, met Tataren die loyaal aan Washington en tegen Rusland zijn.

Logischerwijs bracht de Russische Federatie haar troepen naar de Oekraïense grens. Haar partners in de OVSE (Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) hebben hen ondervraagd over hun manoeuvres. Hierop werd van Russische zijde slechts ontwijkend geantwoord. Welnu, het Document van Wenen (1999) verplicht de OVSE-leden elkaar alle informatie te geven over de verplaatsingen van hun troepen en hun materieel. Maar het is bekend dat de Russen niet functioneren zoals het Westen. Zij informeren hun mensen of hun partners niet tijdens een operatie, maar pas wanneer hun missies zijn voltooid.

Twee dagen later gaf de G7-top een verklaring uit waarin bezorgdheid werd geuit over de Russische acties, maar waarin voorbij werd gegaan aan die van de NAVO en Turkije. Het juichte de terughoudendheid van Oekraïne toe en riep Rusland op “een einde te maken aan zijn provocaties” [20].

Op 13 april, tijdens de bijeenkomst van de ministers van Buitenlandse Zaken van de NAVO met de Oekraïne/NAVO-commissie, trokken de Verenigde Staten alles uit de kast. Alle bondgenoten – geen ervan die wilde sterven voor Oekraïners die moeite hebben met de afscheiding – werden aangespoord om Kiev te steunen en de “escalatie” van Rusland te veroordelen [21]. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken sprak uitvoerig met zijn Oekraïense ambtgenoot Dmytro Kuleba [22]. Ze waren onvermurwbaar op weg naar oorlog.

Plotseling ontspande president Joe Biden de sfeer door zijn Russische ambtgenoot Vladimir Poetin te bellen. Hij stelde een ontmoeting tijdens de top voor, hoewel hij de suggestie van een openbaar debat op een snedige manier had verworpen toen hij hem beledigd had [23]. Na dit initiatief leek de oorlog vermijdbaar.

Op 14 april riep Antony Blinken echter zijn belangrijkste bondgenoten (Duitsland, Frankrijk, Italië en het Verenigd Koninkrijk) bijeen voor mobilisatie [24].

Op 15 april gaf President Joe Biden zijn visie op het conflict en verbande tien Russische diplomaten [25]. Hij nam sancties tegen Rusland aan, dat niet alleen werd beschuldigd van het vervalsen van verkiezingen in de VS, om president Donald Trump verkozen te krijgen, maar ook van het uitloven van premies voor de moord op Amerikaanse soldaten in Afghanistan of het aanvallen van federale computersystemen met behulp van SolarWinds-software.

Zoals te verwachten was, heeft Rusland hetzelfde aantal Amerikaanse diplomaten het land uitgezet. Het zette ook een val voor een Oekraïense diplomaat, die op heterdaad betrapt werd met topgeheime documenten.

President Volodymyr Zelensky zette zijn inspanningen voort en had een ontmoeting met zijn Franse en Duitse ambtgenoten, president Emmanuel Macron en bondskanselier Angela Merkel. Hoewel zij de escalatie van Rusland betreurden en herhaaldelijk hun morele steun betuigden voor de territoriale integriteit van Oekraïne, waren zijn twee gesprekspartners ontwijkend over hoe de gebeurtenissen zich zouden ontwikkelen. Als de VS en Rusland elkaar gaan ontmoeten en overleggen, is het nog een beetje te vroeg om voor Kiev te sterven.