Η ουκρανική σύγκρουση σε σχέση με την ευθύνη των κυβερνώντων

Η πρώτη επέτειος της στρατιωτικής αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης στην Ουκρανία ήταν η αφορμή για τους Δυτικούς να πείσουν τον πληθυσμό τους ότι βρίσκονται στη «καλή πλευρά της Ιστορίας» και ότι η νίκη τους ήταν «αναπόφευκτη».

Τίποτα από αυτά αποτελεί έκπληξη. Είναι φυσιολογικό οι κυβερνήσεις να επικοινωνούν για τις δραστηριότητες τους. Μόνο που εδώ οι πληροφορίες είναι ψευδείς από παράλειψη και τα σχόλια είναι προπαγάνδα. Γινόμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας αντιστροφής της πραγματικότητας στο σημείο που μπορεί να αναρωτηθεί κανείς αν, τελικά, μήπως οι ηττημένοι του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου έχουν καταφέρει να έρθουν στην εξουσία στο Κίεβο σήμερα.

«Ο παράνομος, αδικαιολόγητος και απρόκλητος πόλεμος της Ρωσίας»

Όλες οι δυτικές παρεμβάσεις υποστηρίζουν ότι καταδικάζουν τον «παράνομο, αδικαιολόγητο και απρόκλητο πόλεμο της Ρωσίας» [1]. Είναι αντικειμενικά ψευδές.

Ας αφήσουμε το χαρακτηρισμό του «αδικαιολόγητου». Αναφέρεται σε μια άσεμνη ηθική τοποθέτηση. Κανένας πόλεμος δεν είναι δίκαιος. Κάθε πόλεμος είναι η κατάληξη, όχι ενός σφάλματος, αλλά μιας αποτυχίας. Ας εξετάσουμε τον χαρακτηρισμό του «απρόκλητου».

Σύμφωνα με τη ρωσική διπλωματία, το πρόβλημα ξεκίνησε με την ΗΠΑϊκή-καναδέζικη επιχείρηση του 2014 και την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου Ουκρανού προέδρου Βίκτορ Γιανουκόβιτς, κατά παράβαση της ουκρανικής κυριαρχίας και συνεπώς του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ουάσιγκτον διαδραμάτισε ρόλο αποφασιστικής σημασίας σε αυτή τη λεγόμενη «επανάσταση της αξιοπρέπειας»: η τότε υφυπουργός για την Ευρώπη και την Ευρασία, Βικτώρια Νούλαντ, εμφανίστηκε με τους επικεφαλείς των πραξικοπηματιών.
Σύμφωνα με την κινεζική διπλωματία, η οποία μόλις δημοσίευσε δύο έγγραφα για το θέμα αυτό, δεν πρέπει να σταματήσουμε σε αυτήν την επιχείρηση, αλλά να πάμε πίσω στη «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004, που διοργανώθηκε επίσης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να σημειωθεί η πρώτη παραβίαση της ουκρανικής κυριαρχίας και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών. Προφανώς, αν η Ρωσία δεν το αναφέρει είναι επειδή έπαιξε κάποιο ρόλο και αυτή, κάτι που δεν έκανε το 2014.

Το δυτικό κοινό, σοκαρισμένο από την ευκολία με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες χειραγωγούν τα πλήθη και ανατρέπουν κυβερνήσεις δεν συνειδητοποιεί πλέον τη σοβαρότητα αυτών των γεγονότων. Από της ανατροπής του Μοχάμεντ Μοσαντέκ στο Ιράν το 1953 σε αυτή του Σερζ Σαρκισιάν, στην Αρμενία το 2018, συνήθισε τις αναγκαστικές αλλαγές καθεστώτος. Το ότι οι έκπτωτοι ηγέτες ήταν καλοί ή κακοί δεν πρέπει να ληφθεί υπόψη. Αυτό που είναι ανυπόφορο και απαράδεκτο είναι ότι ένα ξένο κράτος οργανώνει την ανατροπή τους συγκαλύπτοντας τη δράση του πίσω από κάποιους εθνικούς αντιπάλους. Πρόκειται για πολεμικές πράξεις, χωρίς στρατιωτική επέμβαση.

Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία προκλήθηκε από παραβιάσεις της ουκρανικής κυριαρχίας του 2004 και του 2014. Αυτές οι παραβιάσεις ακολουθήθηκαν από έναν εμφύλιο πόλεμο οκτώ χρόνων.

Ούτε ο πόλεμος είναι παράνομος σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών δεν απαγορεύει τη προσφυγή στον πόλεμο. Το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει ακόμη τη δυνατότητα να τον κηρύσσει (άρθρα 39 έως 51). Αυτή τη φορά η ιδιαιτερότητα είναι ότι αντιτάσσει μόνιμα μέλη του Συμβουλίου.

Η Ρωσία συνυπέγραψε τις Συμφωνίες του Μινσκ για να θέσει τέρμα στον εμφύλιο πόλεμο. Ωστόσο, καθώς δεν γεννήθηκε χτες, κατάλαβε από την αρχή ότι οι Δυτικοί δεν ήθελαν την ειρήνη, αλλά τον πόλεμο. Ως εκ τούτου, ζήτησε την επικύρωση των Συμφωνιών του Μινσκ με το ψήφισμα 2202 του Συμβουλίου Ασφαλείας, μόνο πέντε ημέρες μετά τη σύναψη τους και στη συνέχεια ανάγκασε τον Ρώσο ολιγάρχη Κονσταντίν Μαλοφέεφ να αποσύρει τους άνδρες του από το ουκρανικό Ντονμπάς. Ζήτησε επίσης τη προσάρτηση στο ψήφισμα, μιας δήλωσης των προέδρων της Γαλλίας, της Ουκρανίας και της Ρωσίας, και του Γερμανού καγκελάριου ότι εγγυούνται την εφαρμογή αυτών των κείμενων. Αυτοί οι τέσσερις υπογράφοντες δέσμευσαν τις χώρες τους.

• Ο Ουκρανός πρόεδρος Πέτρο Ποροσένκο δήλωσε τις επόμενες ημέρες ότι ήταν εκτός λόγου να αφήσει οτιδήποτε, αλλά αντίθετα ότι θα τιμωρήσει τους κατοίκους του Ντονμπάς.
• Η πρώην καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε στην Die Zeit [2] ότι ήθελε μόνο να κερδίσει χρόνο, έτσι ώστε το ΝΑΤΟ να μπορεί να εξοπλίσει τις αρχές του Κίεβου. Διευκρίνισε, εν αγνοία της, τη δήλωση της σε μια συζήτηση με έναν προβοκάτορα τον οποίο πίστευε ότι ήταν ο πρώην πρόεδρος Ποροσένκο.
• Ο πρώην πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ επιβεβαίωσε τις δηλώσεις της κ. Μέρκελ στο Kyiv Independent [3].
• Έμεινε η Ρωσία, η οποία υλοποίησε μια ειδική στρατιωτική επιχείρηση, στις 24 Φεβρουαρίου 2022, με τη δικαιολογία της «ευθύνης της για προστασία». Το να πει κανείς ότι η επέμβασή της είναι παράνομη σημαίνει, για παράδειγμα, ότι αυτή της Γαλλίας κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας στη Ρουάντα ήταν επίσης παράνομη και ότι θα έπρεπε να είχε αφήσει την σφαγή να συνεχιστεί.

Τα ι-μέιλ του ειδικού σύμβουλου του Ρώσου πρόεδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, Βλάντισλαβ Σουρκόφ, τα οποία μόλις αποκαλύφτηκαν από την ουκρανική πλευρά, απλώς επιβεβαιώνουν αυτή τη διαδικασία. Κατά τη διάρκεια των χρόνων που ακολούθησαν, η Ρωσία βοήθησε τις ουκρανικές Δημοκρατίες του Ντονμπάς να προετοιμαστούν πνευματικά για την ανεξαρτησία. Αυτή η παρέμβαση ήταν παράνομη. Ήταν ως απάντηση στην παρέμβαση, επίσης παράνομη, των Ηνωμένων Πολιτειών που εξόπλιζαν όχι την Ουκρανία, αλλά τους Ουκρανούς «ακραίους εθνικιστές». Ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει, αλλά αποκλειστικά μεταξύ Ουκρανών. Προκάλεσε 20.000 θανάτους σε 8 χρόνια. Οι Δυτικοί και η Ρωσία παρενέβαιναν μόνο έμμεσα.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι προσποιούμενοι ότι διαπραγματεύονταν την ειρήνη, η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ διεξήγαγαν το χειρότερο από τα εγκλήματα. Πράγματι, σύμφωνα με το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, τα «εγκλήματα κατά της Ειρήνης» είναι πιο σοβαρά ακόμα και από εκείνα «κατά της Ανθρωπότητας». Δεν είναι η αιτία της τάδε ή της άλλης σφαγής, αλλά του ίδιου του πόλεμου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος της Δουμά, Vyacheslav Volodin, ζήτησε τη σύγκληση νέου δικαστηρίου της Νυρεμβέργης προκειμένου να δικαστούν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ [4]. Αυτό το κάλεσμα, που μας δείχνει το χάσμα που χωρίζει τις δύο αντιλήψεις για τη σύγκρουση δεν αναμεταδόθηκε από τον δυτικό Τύπο.

Η διάταξη του Διεθνούς Δικαστηρίου της 16ης Μαρτίου 2022 έθεσε, ως προληπτικό μέτρο, ότι «Η Ρωσική Ομοσπονδία πρέπει να αναστείλει αμέσως τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της που ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου 2022 στο έδαφος της Ουκρανίας» (σχετ.: A/77/4, παράγραφοι 189-197). Η Μόσχα δεν υπάκουσε θεωρώντας ότι το Δικαστήριο είχε ερωτηθεί για τη γενοκτονία που διέπραξε το Κίεβο εναντίον του ίδιου του πληθυσμού του και όχι για τη στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό την προστασία του ουκρανικού πληθυσμού.
Από την πλευρά της, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ενέκρινε μερικά ψηφίσματα, το τελευταίο από τα οποία είναι το A/ES-11/L.7, της 23ης Φεβρουαρίου 2023. Το κείμενο «Απαιτεί πάλι την άμεση αποχώρηση όλων των στρατιωτικών δυνάμεων της Ρωσικής Ομοσπονδίας, πλήρως και άνευ όρων, από το ουκρανικό έδαφος εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων της χώρας, και ζητεί την παύση των εχθροπραξιών».
Κανένα από τα δυο κείμενα δεν δηλώνει «παράνομη» τη ρωσική επέμβαση. Διατάζουν ή απαιτούν να αποσυρθεί ο ρωσικός στρατός. 141 από τα 193 κράτη θεωρούν ότι η Ρωσία πρέπει να σταματήσει την επέμβασή της. Μερικά πιστεύουν ότι είναι παράνομη, αλλά τα περισσότερα πιστεύουν ότι «δεν είναι πλέον απαραίτητη» και προκαλεί άσκοπο πόνο. Δεν είναι καθόλου το ίδιο.

Τα κράτη έχουν διαφορετική άποψη από αυτή των νομικών. Το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να επιβάλει κυρώσεις παρά μόνο σε ό, τι υπάρχει. Τα κράτη πρέπει να προστατεύουν τους υπηκόους τους από συγκρούσεις που προετοιμάζονται, πριν να είναι πολύ αργά για να ανταποκριθούν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Κρεμλίνο δεν συμμορφώθηκε με τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Δεν απομακρύνθηκε από το πεδίο της μάχης. Πράγματι, παρατήρησε για οκτώ χρόνια το ΝΑΤΟ να εξοπλίσει την Ουκρανία και να προετοιμάσει αυτό το πόλεμο. Γνωρίζει λοιπόν ότι το Πεντάγωνο ετοιμάζει έναν δεύτερο γύρο στην Υπερδνειστερία [5] και πρέπει να προστατεύσει τον πληθυσμό του από αυτή τη δεύτερη επιχείρηση. Ακριβώς όπως επέλεξε την ημερομηνία της επέμβασής του στην Ουκρανία από πληροφορίες που έδειχναν μια επικείμενη επίθεση από το Κίεβο στο Ντονμπάς, η οποία επιβεβαιώθηκαν αργότερα [6], ομοίως αποφασίζει τώρα να απελευθερώσει ολόκληρο την Νοβοροσσίγια, συμπεριλαμβανομένης της Οδησσού. Αυτό είναι νομικά απαράδεκτο όσο δεν προσκομίζονται τα αποδεικτικά στοιχεία για τις δυτικές μεθοδεύσεις, αλλά είναι ήδη απαραίτητο από την άποψη της ευθύνης του.

Σαφώς, αυτοί οι δύο τρόποι σκέψης δεν διέφυγαν από τους παρατηρητές. Το γεγονός της κρίσης ότι η ρωσική επέμβαση δεν είναι πλέον απαραίτητη πρέπει να διακρίνεται από εκείνη της υποστήριξης της Δύσης. Για αυτό, δεν είναι παρά 39 από τα 191 κράτη που συμμετάσχουν στις δυτικές κυρώσεις και που στέλλουν όπλα στην Ουκρανία.

Η Ουκρανία είναι μια «δημοκρατία»

Το δεύτερο μήνυμα από τους δυτικούς ηγέτες, είναι ότι η Ουκρανία φέρεται να είναι μια «δημοκρατία». Εκτός του ότι αυτή η λέξη δεν έχει πλέον νόημα σε μια εποχή που οι μεσαίες τάξεις εξαφανίζονται και που οι εισοδηματικές διαφορές έχουν γίνει μεγαλύτερες από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ανθρώπινη Ιστορία, καθώς απομακρύνεται από το ιδεώδες της ισότητας, η Ουκρανία είναι τα πάντα εκτός από μια «δημοκρατία».

Το ρατσιστικό σύνταγμά της είναι μοναδικό σε όλο τον κόσμο. Αναφέρει, στο άρθρο 16 ότι η «Διατήρηση της γενετικής κληρονομιάς του ουκρανικού λαού είναι ευθύνη του κράτους»· ένα απόσπασμα γραμμένο από την Σλάβα Στέτσκο, τη χήρα του ναζί Ουκρανού πρωθυπουργού.

Αυτό είναι το καυτό θέμα. Τουλάχιστον από το 1994, οι «ακραίοι εθνικιστές» (να μη συγχυστούν με τους απλούς «εθνικιστές»), δηλαδή οι άνθρωποι που διεκδικούν να ακολουθούν την ιδεολογία του Ντμίτρο Ντόντσοφ και τη δράση του Στεπάν Μπαντέρα, κατέχουν υψηλές θέσεις στο ουκρανικό κράτος [7]. Στην πραγματικότητα, αυτή η ιδεολογία ριζοσπαστικοποιήθηκε με το χρόνο. Δεν είχε το ίδιο νόημα κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια του Δεύτερου. Γεγονός παραμένει ότι ο Ντμίτρο Ντόντσοφ ήταν, από το 1942, ένας από τους σχεδιαστές της «Τελικής Λύσης για τα εβραϊκά και τσιγγάνικα ζητήματα». Ήταν διοικητής του οργάνου του Τρίτου Ράιχ, του Ινστιτούτου Ράινχαρντ Χάιντριχ στην Πράγα, για τη δολοφονία εκατομμύριων ανθρώπων λόγω της εθνοτικής τους καταγωγής. Ο Στεπάν Μπαντέρα, από την άλλη, ήταν ο στρατιωτικός ηγέτης των Ουκρανών Ναζί. Διέταξε πληθώρα πογκρόμ και μαζικές σφαγές. Σε αντίθεση με όσα ισχυρίζονται οι σημερινοί διάδοχοί του, δεν φυλακίστηκε ποτέ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά υποχρεώθηκε σε κατ’ οίκον παραμονή στα προάστια του Βερολίνου, στην έδρα της διοίκησης των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εξάλλου, στο τέλος του πόλεμου διοικούσε τα ουκρανικά στρατεύματα υπό τις άμεσες εντολές του Φύρερ Αδόλφο Χίτλερ.

Ένα χρόνο μετά την έναρξη της ρωσικής στρατιωτικής επέμβασης, ακραία εθνικιστικά ή ναζιστικά σύμβολα είναι ορατά παντού στην Ουκρανία. Ο δημοσιογράφος της Forward, Λεβ Γκολίνκιν, ο οποίος ξεκίνησε μια απογραφή όλων των μνημείων στη μνήμη εγκληματιών που εμπλέκονται στα ναζιστικά εγκλήματα, σε όλο τον κόσμο, έχει συντάξει ένα συγκλονιστικό κατάλογο τέτοιων μνημείων στην Ουκρανία [8]. Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι σχεδόν όλα μεταγενέστερα από το πραξικόπημα του 2014. Επομένως, πρέπει να δεχτούμε ότι οι αρχές που πρόεκυψαν από το πραξικόπημα ανήκουν στον «ακραίο εθνικισμό», όχι στον σκέτο «εθνικισμό». Και για όσους αμφιβάλλουν ότι ο Εβραίος πρόεδρος Ζελένσκι εξυμνεί τους Ναζί: πριν από δύο εβδομάδες ο ίδιος βράβευσε με τον «τίτλο τιμής Edelweiss» την 10η Ταξιαρχία Εφόδου του Ξεχωριστού Βουνού σε αναφορά στην 1η Ναζιστική Ορεινή Μεραρχία που «απελευθέρωσε» (sic) το Κίεβο, το Σταλίνο, τις διαβάσεις του Δνείπερου και του Χαρκόβου [9].

Σπάνιες είναι οι δυτικές προσωπικότητες που συμφώνησαν με τα σχόλια για το θέμα αυτό, του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν και του υπουργού Εξωτερικών του, Σεργκέι Λαβρόφ [10]. Ωστόσο, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Ναφτάλι Μπένετ και ο υπουργός Άμυνας του, στρατηγός Μπένι Γκαντς, έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι η Ουκρανία έπρεπε να υποταχθεί στις προτροπές της Μόσχας τουλάχιστον σε αυτό το θέμα: το Κίεβο πρέπει να καταστρέψει όλα τα ναζιστικά σύμβολα που εκθέτει. Επειδή το Κίεβο αρνείται, το Ισραήλ δεν του προμηθεύει όπλα: δεν θα παραδοθεί κανένα ισραηλινό όπλο στους διαδόχους των σφαγιαστών των Εβραίων. Αυτή η θέση μπορεί προφανώς να εξελιχθεί με την κυβέρνηση συνασπισμού του Μπένγιαμιν Νετανιάχου· ο ίδιος είναι κληρονόμος των «ρεβιζιονιστών σιωνιστών» του Βλαντιμίρ Γιαμποτίνσκι οι οποίοι έκαναν συμμαχία με τους «ακραίους εθνικιστές» εναντίον των Σοβιετικών.

Η τρέχουσα πολιτική της κυβέρνησης του Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι ακατανόητη. Από τη μια πλευρά, λειτουργούν τα δημοκρατικά θεσμικά όργανα, από την άλλη, όχι μόνο τιμούνται παντού οι ακραίοι εθνικιστές, αλλά απαγορεύτηκαν τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης και την Ορθόδοξη Εκκλησία υπό το Πατριαρχείο της Μόσχας· καταστράφηκαν εκατομμύρια βιβλία που είχαν γραφτεί ή τυπωθεί στη Ρωσία· 6 εκατομμύρια Ουκρανοί ανακηρύχθηκαν «συνεργάτες του Ρώσου εισβολέα» και δολοφονούνται οι προσωπικότητες που τους στηρίζουν.