Voor onze ogen wordt een misdaad voorbereid, zullen we het voorkomen?

Dit artikel is een vervolg op :
• "Paradigmaverschuiving in Palestina", 10 oktober.
• "Israëlische militaire censuur houdt de waarheid voor je verborgen", 17 oktober.

Voorbereiding van de misdaad

De gebeurtenissen in Israël/Palestina gaan steeds sneller. Iedereen kan zien hoe het Israëlische leger de etnische zuivering van Gaza voorbereidt en begint. Op vrijdagavond meldden de Verenigde Naties dat een derde van Gaza Stad al in de as was gelegd, terwijl bijna alle inwoners van de stad naar het zuiden waren gevlucht, met geen ander alternatief dan te bivakkeren in de velden.

Nadat de Israëlische generale staf had overwogen om een counter-insurgency oorlog te beginnen naar het voorbeeld van de Slag om Algiers of Operatie Phoenix in Vietnam, is ze nu van plan om Gaza Stad volledig met de grond gelijk te maken en vervolgens haar landstrijdkrachten in te zetten om de overlevenden uit te roeien. Volgens Tsahal (IDF, Israelian Defence Forces) zou dit plan drie maanden moeten duren.

De stafchef van het leger, generaal Herzl Halevi, verklaarde op 21 oktober: "We zullen de Gazastrook binnengaan voor een operationele en professionele missie: om de agenten en infrastructuur van Hamas te vernietigen (...) Gaza is complex en dicht, de vijand bereidt er veel dingen voor, maar wij bereiden ons ook op hem voor".

Op 14 oktober protesteerde de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) tegen het evacuatiebevel van de Israëli’s aan de ziekenhuizen in Gaza. Het wees erop dat het verplaatsen van patiënten op de intensive care hen ter dood zou veroordelen [1]. Drie dagen later werd het Al Ahli ziekenhuis verwoest. Israëliërs en Palestijnen geven elkaar de schuld van dit bloedbad. Bovendien heeft geen van Israëls bondgenoten geprobeerd om de Gazanen te hulp te komen, ook al hebben de Verenigde Staten, Duitsland en het Verenigd Koninkrijk veldhospitalen, medicijnen en voedsel die ze per vliegtuig in Gaza kunnen droppen. In feite bereidden ze zich alle drie voor om het Israëlische leger te helpen in plaats van een bevolking in nood.

De Verenigde Staten stuurden Tsahal duizenden 155-millimeter granaten en een onbekend aantal Joint Direct Attack Munition (JDAM) penetratiebommen, die alles tot op een diepte van 30 of 40 meter en in een straal van 400 meter kunnen vernietigen.

Israël verdeeld

Maandenlang waren er grote protestdemonstraties tegen de joodse supremacistische bondgenoten van Benjamin Netanyahu en de hervorming van de fundamentele wetten die de rechterlijke macht onder controle van de uitvoerende macht plaatsen. Maar het mocht niet baten, de "staatsgreep" vond deze zomer plaats.

Met "Joodse supremacisten" bedoel ik de Jewish Force partij (Otzma Yehudit), erfgenaam van de Jewish Defense League beweging van Rabbi Meir Kahane in de Verenigde Staten. Deze organisatie verwierp elk contact met de Sovjet-Unie en nu met Rusland. Ze heeft opgeroepen tot de moord op neonazi’s en heeft de directeur van het American-Arab Anti-Discrimination Committee vermoord. De organisatie is expliciet racistisch en verzet zich tegen elk huwelijk tussen Joden en goyim (niet-Joden). Sinds 2001 is de organisatie in de Verenigde Staten geclassificeerd als terroristische organisatie. Ze werd in het geheim gefinancierd door Yitzhak Shamir met fondsen van de Staat Israël [2].

Als een "goddelijke verrassing" gaf de aanval van het verenigde Palestijnse Verzet (exclusief Fatah) op 7 oktober de joodse supremacisten de gelegenheid om hun vaak genoemde doel te bereiken: Palestina etnisch zuiveren van Palestijnse Arabieren, ofwel door de bevolking te verplaatsen ofwel ze uit te roeien.

Geconfronteerd met de onrust onder de Israëlische bevolking en het gevaar dat de Joodse staat bedreigde, vormde premier Benjamin Netanyahu een noodregering, zoals al zijn voorgangers in dergelijke gevallen. Maar waar Golda Meir er een paar uur over deed tijdens de Zesdaagse Oorlog, had hij er zeven dagen voor nodig tijdens Operatie Al-Aqsa Flood. Binnen de regering werd een oorlogsraad opgericht om de Joodse supremacisten buiten de deur te houden.

Maar vanaf de eerste vergadering is dit kleine kabinet het toneel geweest van een confrontatie tussen de voorstanders van de vernietiging van Gaza en de voorstanders van een gerichte operatie tegen het Palestijnse verzet. De meeste ministers namen er genoegen mee om in het openbaar te alleen praten over acties tegen Hamas, omdat de militaire censuur het verbiedt om verslag uit te brengen over de acties van andere Palestijnse facties. De minister van Defensie, generaal Yoav Gallant, bekritiseerde zowel de premier, die hij als waanzinnig beschouwt, als zijn voorganger, generaal Benny Ganz, die hij als zwak beschouwt. In juni verbood de premier deze minister van Defensie zijn kantoor in het hoofdkwartier van het leger te betreden, een verbod dat nog steeds van kracht is. Hij weigert samen te werken met de militaire ambtenaar die verantwoordelijk is voor het herstel van de infrastructuur, generaal Roni Numa. Hij heeft daarom een hoge ambtenaar aangesteld om hetzelfde te doen als hem, Moshe Edri, maar deze rapporteert aan de joodse supremacistische minister van Financiën, Bezalel Smotrich, en de relaties tussen de militairen en burgers op dit gebied zijn niet georganiseerd, of zelfs maar gepland. Generaal Numa leidde twee weken geleden demonstraties tegen de premier. Hij heeft beroep aangetekend tegen de "hervormingen", die hij terecht een "staatsgreep" noemt. Daarnaast hebben verschillende belangrijke ministeries (Nationale Veiligheid, Onderwijs, Informatie, Inlichtingen en Cultuur) nog steeds geen algemeen directeuren.

De militaire censuur die deze puinhoop verbergt is van dien aard dat de minister van Informatie, Distel Atbaryan, midden in de oorlog is opgestapt.

Voor de oorlog verzekerden reservisten ons massaal dat ze geen gehoor zouden geven aan criminele bevelen van de antidemocratische regering van hun land. Nu zijn ze gemobiliseerd en niemand weet wat ze zullen doen. Benjamin Netanyahu is bij een aantal van hen op bezoek geweest om zich van hun loyaliteit te verzekeren. Op dit moment zijn de Israëlische infanterie en cavalerie (tanks) gestationeerd voor Gaza en de Libanese grens, wachtend op orders die niet komen. Toch bombardeert de luchtmacht Gaza-stad in een ongekend tempo. Volgens de Verenigde Naties is al minstens een derde van de stad tot stof vergaan.

Gilad Erdan, ambassadeur van Israël bij de VN, doet zijn uiterste best om ervoor te zorgen dat alle VN-organisaties en lidstaten Hamas veroordelen. Hoewel hij in de begindagen van de oorlog goed werd ontvangen, vindt hij het nu steeds moeilijker om een oor te krijgen voor het standpunt van zijn land.

Het verzet verdeeld

Terwijl het Palestijnse verzet in Gaza erin slaagde zich te herenigen dankzij overleg dat begin dit jaar door Iran in Libanon werd georganiseerd, zet Fatah van president Mahmoud Abbas zijn beleid van samenwerking met Israël voort. Het schrikt er niet voor terug om al zijn gesprekspartners te vertellen dat alleen hij niet samenwerkt met de Moslim Broederschap (d.w.z. Hamas).

Hij hoopte waarschijnlijk de enige persoon te blijven waarmee het Westen kon praten, maar hij verloor onmiddellijk alle morele autoriteit over de Palestijnen in het algemeen en de Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever in het bijzonder. Dus toen de Amerikaanse president Joe Biden, geconfronteerd met de demonstraties in Jordanië, de top afzegde die hij daar had belegd en die president Abbas zou bijwonen, weigerde Abbas het telefoontje van Biden aan te nemen. De controverse veroorzaakt door de vernietiging van een ziekenhuis in Gaza heeft de Palestijnse Autoriteit, die niet meer weet hoe te handelen, een welkome gelegenheid geboden om haar fouten te verdoezelen. Het had kort daaarvoor een lid van het Centraal Comité van Fatah, Abbas Zaki, bestraft die de operatie "Overstroming van Al-Aqsa" prees en betreurde dat Fatah er niet aan deelnam.

De Hamas zelf is verdeeld tussen aanhangers van het verzet in Gaza en aanhangers van de politieke islam in het buitenland. Terwijl haar strijders in een hevige strijd verwikkeld zijn, bedankte Khaled Mechaal, voorzitter van het politieke bureau, de Libanese Hezbollah voor het alert houden van een deel van het Israëlische leger aan de Libanese grens, maar bekritiseerde het omdat het niet genoeg deed. Mechaals doel (de Israëli’s doden) is helemaal niet hetzelfde als dat van Hezbollah (de staat Israël verslaan) en ook niet als dat van zijn eigen Hamas-strijders.

De Verenigde Staten verdeeld

De Amerikaanse president Joe Biden reisde naar Israël om zijn steun toe te zeggen. Hij ontmoette de Joodse supremacistische ministers niet, maar nam deel aan een oorlogsraad. Hij zei dat hij zich ervan bewust was dat de Israëli’s een einde moesten maken aan Hamas. Hij verzekerde zijn gesprekspartners dat hij hen zou bevoorraden met 155 mm granaten en penetratiebommen... maar hij vroeg hen om gematigdheid te betrachten. Zijn dubbelzinnige woorden werden door de voorstanders van etnische zuivering geïnterpreteerd als een vrijbrief, maar door anderen als een oproep tot terughoudendheid.

In de Verenigde Staten demonstreerden Joodse pacifisten voor het Congres. De politie van het Capitool, die zich de bestorming van Trump-aanhangers herinnerde, trad hard op. 500 van hen werden gearresteerd en kunnen worden vervolgd.

Een hoge ambtenaar van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, Josh Paul, beschuldigde de regering Biden ervan geen beleid te voeren en uiteindelijk een etnische zuivering in de doofpot te stoppen, en nam op 18 oktober met een knal ontslag.Na een briljante carrière in het kantoor van minister van Defensie Robert Gates en in het Congres, was hij 11 jaar lang directeur van het Office of Political and Military Affairs. Hij was het die alle wapentransfers goedkeurde.

Vervolgens verzamelden 441 congresmedewerkers zich in een gebouw naast het Capitool om het gebrek aan geweten van de regering Biden en de leden van beide kamers te veroordelen. Terwijl Josh Paul een Jood is met nauwe banden met J Street, de pro-Israëlische anti-Netanyahu lobby, komen deze opstandelingen uit zowel de Joodse als de moslimminderheid. Ze betwisten niet de strijd tegen de politieke islamisten van Hamas, maar waarschuwen tegen het plegen van genocide. Ze zijn zich er allemaal terdege van bewust dat hun standpunt hen blootstelt aan ontslag.

Medewerkers van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, ongeacht hun rang in de hiërarchie, hebben de mogelijkheid om hun onenigheid te uiten op een speciaal forum. Meestal gaat het dan om kritiek op de misstanden van een afdelingshoofd. Nu discussiëren ambtenaren echter over het morele bankroet van de regering Biden, die het advies van haar deskundigen negeert. De meest virulente e-mails werden ondertekend door talrijke kantoorgenoten, waardoor dit forum aanleiding gaf tot een opstand [3].

De Republikeinse Minderheidsleider van de Senaat, Mitch McConnell, heeft een resolutie ingediend om de 14,3 miljard dollar noodhulp aan Israël, waar president Joe Biden om heeft gevraagd, te verbieden.
Tim Scott (Republikein, South Carolina), een kandidaat in de presidentsverkiezingen, kondigde aan dat hij zal weigeren om vóór Israël stemmen. Hij is de Republikeinse leider van de Senaatscommissie voor Bankzaken, Huisvesting en Stedelijke Zaken.

VS vazallen wachten af

De vazallen van de Verenigde Staten blijven zich blindelings scharen achter de standpunten van Washington. Een vergadering met gesloten deuren van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties was het toneel van een stompzinnige confrontatie tussen de permanente vertegenwoordiger van de VS, Linda Thomas-Greenfield, en haar Russische tegenhanger, Vassily Nebenzia. Terwijl de twee landen talrijke crises in het Midden-Oosten in onderling overleg hebben opgelost, leidde de huidige spanning tussen hen ertoe dat Washington zijn veto gebruikte.

De sessie was gericht op een Russisch voorstel voor een onmiddellijk humanitair staakt-het-vuren. De ambassadeur beschuldigde Rusland ervan Hamas te beschermen omdat de Russische ontwerpresolutie Hamas niet veroordeelde. Het is echter een principekwestie dat alle humanitaire acties, sinds Henry Dunant en de oprichting van het Internationale Rode Kruis, geen partij mogen kiezen in het conflict waarin ze tussenbeide komen. Of men nu geschokt is door de commando’s van Hamas of door de Israëlische luchtmacht, men moet geen van hen veroordelen of zelfs hun acties veroordelen, maar alleen de slachtoffers te hulp komen. Maar Washington, dat een eenzijdig moreel standpunt inneemt in plaats van een humanitair of politiek standpunt, veroordeelt alles. En het veroordeelt niet de barbaarse daden, maar sommige van de individuen die ze begaan.

Tijdens de bijeenkomst maakten Frankrijk, Japan en het Verenigd Koninkrijk soortgelijke opmerkingen als hun opperheer. Frankrijk gebruikte zijn veto voor het eerst sinds 1976 en gaf daarmee een blanco cheque aan een genocide in wording. Omdat de bijeenkomst achter gesloten deuren plaatsvond, geven de Verenigde Naties geen verbatim of zelfs maar notulen vrij, maar ambassadeur Nicolas de Rivière erkende het, terwijl het dagblad Le Monde het ontkende.

Dezelfde houding werd aangenomen door de Franse minister van Justitie, Éric Dupont-Moretti. Hij wees er voor de Nationale Vergadering op dat het steunen van de islamitische supremacisten van Hamas neerkomt op het steunen van de terroristische daden die Hamas pleegt, en dat hier een gevangenisstraf van 5 jaar op staat. Dat is waar, maar het steunen van de joodse supremacisten die Gaza-stad beginnen te verwoesten is precies hetzelfde vergrijp. Frankrijk verbood aanvankelijk pro-Palestijnse demonstraties totdat de Raad van State deze bepaling introk, omdat deze in strijd was met het grondwettelijke recht op meningsuiting.

Tijdens een tweede vergadering van de Veiligheidsraad werd een identieke ontwerpresolutie van Brazilië verworpen. Deze herhaalde expliciet de officiële versie volgens welke de aanslag van 7 oktober alleen door Hamas was gepleegd, en veroordeelde de organisatie. Deze keer waren het het Verenigd Koninkrijk en Rusland die de resolutie afkeurden. Uiteindelijk werd er geen tekst aangenomen.

Tegelijkertijd slaagde Qatar erin de vrijlating van twee Amerikaans-Israëlische Hamas-gevangenen te bewerkstelligen, in ruil voor de doorgang van 20 vrachtwagens met humanitaire hulp, 7 tankwagens met brandstof en andere geheime verplichtingen. Voor de oorlog reden er dagelijks minstens 100 vrachtwagens door. De kwestie van de uitwisseling van gevangenen wordt steeds complexer: sinds het begin van de oorlog hebben Israëlische veiligheidstroepen nog eens 1.070 Palestijnen gearresteerd en opgesloten in streng beveiligde gevangenissen.
Abu Oubaida, woordvoerder van de Izz el-Deen al-Qassam Brigades, zei dat Hamas had overwogen om twee andere gevangenen vrij te laten, maar dat Israël niet op zijn voorstel was ingegaan.

De Britse premier Rishi Sinak bezocht Israël na de Amerikaanse president. Ook hij gaf zijn steun aan de Israëlische reactie tegen Hamas. De Britse en Israëlische defensie zijn verbonden door een verdrag dat twee jaar geleden werd ondertekend en waarvan de voorwaarden nooit openbaar zijn gemaakt.
In Londen gingen 100.000 burgers de straat op om hun regering ervan te weerhouden de misdaad in wording te steunen. Als reactie organiseerde de Jewish Leadership Council een bijeenkomst van enkele duizenden mensen op Trafalgar Square.

Ook de Italiaanse premier Giorgia Meloni maakte haar pelgrimstocht naar Tel Aviv. Binnenkort worden de Cypriotische president Níkos Christodoulídis, de Franse president Emmanuel Macron en de Nederlandse interim-premier Mark Rutte verwacht.

Tijdens de zondagse mis zei paus Franciscus: "Oorlog, elke oorlog in de wereld - ik denk ook aan het gekwelde Oekraïne - is een nederlaag. Oorlog is altijd een nederlaag; het is een vernietiging van menselijke broederschap. Broeders, stop! Stop ermee".

Het Midden-Oosten wil de Palestijnen redden

Op initiatief van president Abdel Fatah Al-Sissi werd in Caïro een internationale vredesconferentie gehouden. Aanwezig waren de secretaris-generaal van de Verenigde Naties, António Guterres, de voorzitter van de Europese Raad, Charles Michel, en de hoge vertegenwoordiger van de Unie, Josep Borrell, de koning van Jordanië, Abdullah II, de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, de president van de Verenigde Arabische Emiraten, Mohamed Ben Zayed, de koning van Bahrein, Hamad ben Issa al-Khalifa, de kroonprins van Koeweit, sjeik Meshal al-Ahmad al-Sabah, de premier van Irak, Mohammad Chia el-Soudani, de president van Cyprus, Nikos Christodoulidès, de voorzitter van de Italiaanse Raad, Giorgia Meloni, de voorzitter van de Spaanse regering, Pedro Sánchez, de premier van Groot-Brittannië, Rishi Sunak, en de premier van Griekenland, Kyriakos Mitsotakis. In totaal waren dertig landen vertegenwoordigd. Maar noch de Verenigde Staten, noch China, noch Rusland en in het bijzonder Israël namen deel aan de top.
De emir van Qatar, Tamim ben Hamad Al Thani, arriveerde in de gloed van de vrijlating van de "Amerikaanse gijzelaars", maar hield geen toespraak, gezien de anti-Hamas houding van het Westen.
De Algerijnse president Abdelmadjid Tebboune sloeg de uitnodiging af. In oktober 2022 organiseerde Algerije een conferentie voor de eenheid van het Palestijnse volk. Het amendeerde de resolutie van de Arabische Liga en merkte op dat het zich distantieerde van de "dubbele standaarden" die geen rangorde aanbrengen tussen de rechten van de Palestijnen en de schendingen van die rechten door Israël.

António Guterres zei dat de aanval van 7 oktober "nooit een collectieve bestraffing van het Palestijnse volk kan rechtvaardigen".
Mahmoud Abbas verklaarde: "We gaan niet weg, we blijven op ons land".
Egypte houdt vast aan het standpunt van de Arabische Liga uit 1969 dat het toelaten van nieuwe Palestijnse vluchtelingen zou neerkomen op medeplichtigheid aan de etnische zuivering van hun historische thuisland. Een intellectueel correct standpunt, maar een dat weinig doet om de angst voor een Palestijnse invasie, zoals Libanon en Jordanië hebben ervaren, te maskeren. In die tijd probeerden de Palestijnen gewapenderhand de macht te grijpen in Beiroet (de Libanonoorlog) en vervolgens in Amman (Zwarte September) om daar bij verstek de staat Palestina te vestigen.

Uiteindelijk liep de top op niets uit: iedereen hield voet bij stuk. Aan de ene kant stonden degenen die Hamas wilden veroordelen, aan de andere kant degenen die het Palestijnse verzet, waarvan Hamas de belangrijkste component is, wilden steunen.

In het Midden-Oosten verzamelen veel groepen vrijwilligers om de Palestijnen te redden en Israël aan te vallen. De Iraanse Revolutionaire Garde probeert een gezamenlijke staf op te richten van Palestijnse strijders van Hamas, de PFLP en Islamitische Jihad, Libanese strijders van Hezbollah, de PSNS en Jamaa Islamiya, alsook van Jordaniërs en Irakezen.

Waarom kunnen we dit conflict niet oplossen?

De wijdverspreide verdeeldheid aan alle kanten maakt besluitvorming onmogelijk Hoewel het onwaarschijnlijk lijkt dat Israël zijn leger in dienst zal stellen van het genocidale project van zijn joodse supremacistische ministers, is tijd geen bondgenoot van vrede. Terwijl elke partij probeert haar positie te consolideren, blijven de bommen op Gaza neerregenen en blijven er wapens in Israël arriveren. Er zijn al 1.300 Israëli’s en 4.137 Palestijnen omgekomen.

De onmogelijkheid om het Israëlisch-Palestijnse conflict op te lossen ligt niet aan de kwade trouw van Israël. In feite zijn we allemaal medeplichtig: het laat de domheid zien van de "op regels gebaseerde wereld" die de Amerikaanse president Franklin D. Roosevelt en de Britse premier Winston Churchill in 1942-45 probeerden te creëren en die we accepteerden toen de USSR ophield te bestaan. Het functioneert op basis van regels die zijn opgesteld door de Angelsaksen en die nu openbaar zijn gemaakt door de G7. Daarentegen eisten de secretaris-generaal van de CPSU, Jozef Stalin, en het hoofd van de Franse regering in ballingschap, Charles De Gaulle, een "wereld gebaseerd op internationaal recht". Hierin zijn staten soeverein en hoeven ze zich alleen te houden aan de verdragen die ze hebben ondertekend. Op deze basis zijn de Verenigde Naties opgericht. Het is aan ons om terug te gaan naar de stichtende tekst, het Handvest van San Francisco. Toegepast op het huidige conflict betekent dit ten eerste dat Israël zijn eigen handtekening onderaan zijn brief van toetreding tot de VN moet respecteren en voor de Palestijnse Autoriteit, de ondertekening van de Oslo-akkoorden.