Ο απολογισμός του Λακντάρ Μπραχίμι

Η Διάσκεψη της Γενεύης 2 απέτυχε διότι, πρώτον, οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να υποστηρίξουν την Σαουδική θέση, παρά να τιμήσουν την υπογραφή τους στο ανακοινωθέν της Γενεύης 1 και, δεύτερον, επειδή ήταν υπό την προεδρία του Λακντάρ Μπραχίμι ο οποίος δεν ήταν αμερόληπτος, αλλά εξυπηρετούσε ακριβώς τη Ουάσιγκτον αντί να αναζητήσει μια λύση για την ειρήνη.

Με τις συμβουλές της Ρωσίας, η Συρία είχε αποδεχθεί να προεδρεύει στις συνεδριάσεις ο ειδικός απεσταλμένος του Μπαν Κι-μουν. Η Μόσχα έλπιζε τότε ότι η Ουάσιγκτον θα τηρούσε τις υποσχέσεις της. H Δαμασκός θυμόταν ότι είκοσι πέντε χρόνια νωρίτερα, στο Ταΐφ, ο Μπραχίμι δεν ήταν αντίπαλος της Συρίας.

Ωστόσο, η ψήφιση από το Κογκρέσο των ΗΠΑ της χρηματοδότησης της Αλ Κάιντα σε μια μυστική συνάντηση [1], η έλλειψη αντιπροσωπευτικότητας και εξουσίας της αντιπροσωπείας της συριακής αντιπολίτευσης, η ακύρωση της πρόσκλησης του Ιράν τη παραμονή της διάσκεψης και η εισαγωγική ομιλία του υπουργού Τζον Κέρι που κατηγόρησε τη Συρία για όλες τις ευθύνες [2], χωρίς να αναφέρουμε τα εμπόδια που εφαρμόστηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να εμποδίσει τεχνικά τη συριακή αντιπροσωπεία να ταξιδέψει στην Ελβετία [3], έδειξε ότι η Μόσχα έκανε λάθος ή εξαπατήθηκε.

Η συνεδρία του Montreux σχεδιάστηκε αποκλειστικά για να βάλει τη Συρία στη θέση του κατηγορουμένου και η τελευταία έπεσε σε παγίδα. Πράγματι, οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν γράψει το κείμενο της παρέμβασης της αντιπολίτευσης και είχαν δημοσιεύσει δύο ημέρες πριν μια δήθεν ανεξάρτητη έκθεση, στην πραγματικότητα μια φάρσα που χρηματοδοτήθηκε από το Κατάρ, συγκρίνοντας τις συριακές φυλακές με το ναζιστικό στρατόπεδο του Άουσβιτς [4]. Αν και ο Ουαλίντ αλ-Μουαλέμ απευθύνθηκε λογικά στην κοινή γνώμη της Συρίας, ο Τζον Κέρι και οι σύμμαχοί του, μίλησαν στον υπόλοιπο κόσμο για να επιβάλουν την προπαγάνδα τους.

Οι συνομιλίες της Γενεύης ήταν η ευκαιρία για το Λακντάρ Μπραχίμι να σκηνοθετήσει την ακαμψία της Συρίας και να την κατηγορήσει για τον πόλεμο του οποίου είναι θύμα. Και έτσι, στα μάτια του κόσμου, τα θύματα γίνονται δήμιοι. Δέχτηκε να μιλήσει για την τρομοκρατία, ενώ ταυτόχρονα ζητούσε να μιλήσει για τη μεταβατική κυβέρνηση, και μετά κατηγόρησε τη Συρία ότι δεν δέχεται να παίζει το παιχνίδι, ενώ η συζήτηση για την τρομοκρατία είχε αποδείξει τη σαφή υποστήριξη της αντιπροσωπείας της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» στις βιαιοπραγίες των μαχητών της Τζιχάντ.

Μετά τη στροφή των ΗΠΑ, ο Λακντάρ Μπραχίμι μετατράπηκε σε μόνιμο κατήγορο της Συρία. Στις 14 Μαρτίου, στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, κατηγορούσε τη Συρία ότι αρνείται τη διεθνή ανθρωπιστική βοήθεια και λιμοκτονεί τον ίδιο τον λαό της [5]. Παρουσίασε την κατάσταση στον καταυλισμό Yarmouk ως επιθυμία της Συρίας να λιμοκτονήσει τους Παλαιστίνιους, σιωπώντας για το γεγονός ότι η Παλαιστινιακή Αρχή υποστηρίζει τη Συρία και την ευχαρίστησε για το τι κάνει στο Yarmouk. Προπαντός, δεν έπαψε ποτέ να ισχυρίζεται ότι η σύγκρουση είναι μεταξύ της κυβέρνησης και ενός μέρους των πολιτών της και ωστόσο δεν μπορεί να βρει μια στρατιωτική λύση. Έκρυβε τα δέκα χρόνια προετοιμασίας για αυτόν τον πόλεμο από τη Δύση, το τρόπο με το οποίο σταλθήκαν και ενεργοποιήθηκαν ελεύθεροι σκοπευτές στην Ντεράα (Deraa) και τη διάδοση της παραπληροφόρησης σχετικά με βασανιστήρια παιδιών. Παρέκαμπτε ακόμη την παρουσία ξένων μαχητών, παρόλο που ο ίδιος είχε προηγουμένως παραλεχθεί ότι ήταν τουλάχιστον 40.000. Παρά το γεγονός ότι αυτός ο αριθμός είναι τρεις φορές χαμηλότερος από την πραγματικότητα, αρκεί για να καταλάβει κανείς ότι πρόκειται για έναν επιθετικό πόλεμο συγκρίσιμο με εκείνο που υπέστη από τη Νικαράγουα τη δεκαετία του ’80.

Εκ των υστέρων, φαίνεται ότι η Συρία έκανε λάθος να ακολουθήσει τις ρωσικές συμβουλές και να εμπιστεύεται το Λακντάρ Μπραχίμι. Ο διορισμός του ήταν από μόνο του ένα σημάδι της αποτυχίας που ερχόταν: ενώ ο προκάτοχός του, Κόφι Ανάν, είχε παραιτηθεί, λέγοντας ότι η αποστολή του ήταν αδύνατη λόγω της διαίρεσης του Συμβουλίου Ασφαλείας, εκείνος τον είχε δεχτεί, και με χαμόγελο.
Εξάλλου, ο Λακντάρ Μπραχίμι είχε συσσωρεύσει το ρόλο του ως ειδικός απεσταλμένος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ με αυτό του Ειδικού Απεσταλμένου του Γενικού Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, από τον οποίον η Συρία αποκλείσθηκε καταχρηστικά. Ήταν επομένως ταυτόχρονα δικαστής και ενάγων.

Κατά τη διάρκεια του διορισμού του τον Αύγουστο 2013, έγραψα ένα άρθρο σχετικά με το παρελθόν του και το είχα παρουσιάσει σε μια μεγάλη συριακή εφημερίδα -δεν είχα τότε το προνόμιο να γράψω στην Al-Watan -. Ανάφερα σε αυτό τη συμμετοχή του το 1992, ανάμεσα στα δέκα μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου Ασφαλείας της Αλγερίας [6]. Αυτός ο λεγόμενος υπέρμαχος της δημοκρατίας ακύρωσε τότε τα αποτελέσματα των δημοκρατικών εκλογών, ανάγκασε τον πρόεδρο Bendjedid να παραιτηθεί και τοποθέτησε ιαβερικούς στρατηγούς στην εξουσία, προκαλώντας ένα τρομερό δεκαετούς εμφύλιο πόλεμο, του οποίου ο αλγερινός λαός εξακολουθεί να φέρει τα σημάδια και από τον οποίον επωφελήθηκαν μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Εκείνη την εποχή, ο ηγέτης των ισλαμιστών της Αλγερίας, Abbasi Madani, πήρε ως πολιτικός σύμβουλος τον ψευδο-κοσμικό Σύρο Bourhan Ghalioun (που μελλοντικά έγινε πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας). Η Οπλισμένη Ισλαμική Φράξια GSPC (μετονομάστηκε το 2007 σε Αλ-Κάιντα στο Ισλαμικό Μαγκρέμπ) εκπαιδεύτηκε στο χειρισμό των όπλων με τη λιβυκή ομάδα κρούσης, Islamic Fighting Group (μετονομάστηκε το 1997 σε Αλ-Κάιντα στη Λιβύη). Οι περισσότεροι μαχητές των δύο ομάδων έχουν πλέον ενσωματωθεί σήμερα στις ένοπλες ομάδες στη Συρία.

Πολύ ανήσυχοι για τις συνέπειες αυτών των αποκαλύψεων, Σύριοι αξιωματούχοι αντιτέθηκαν στις δημοσιεύσεις τους. Σύμφωνα με αυτούς, η διάδοση ενός τέτοιου άρθρου θα ερμηνευόταν, και από τη Ρωσία, ως επιθυμία θραύσης από μέρος της Συρίας. Το άρθρο το δημοσίευσα επομένως στην Αλγερία του κ. Μπραχίμι, στο El-Ekhbar, τη δεύτερη εφημερίδα της χώρας [7]. Σήκωσε θύελλα εναντίον του.

Ας παρατηρήσουμε σήμερα την κληρονομιά που άφησε ο Λακντάρ Μπραχίμι: πριν καν να συμμετέχει στη δρομολόγηση του εμφύλιου πόλεμου στην Αλγερία, είχε διαπραγματευθεί για λογαριασμό του Αραβικού Συνδέσμου τη συμφωνία του Ταϊφ (1989) που διαίρεσε το Λίβανο σε θρησκευτικές κοινότητες και τον έκανε, ακόμα και σήμερα, να τα έχει όλα, αλλά όχι κυρίαρχο κράτος .
Ο κ. Μπραχίμι είναι επίσης αυτός που διαπραγματεύθηκε τη συμφωνία της Βόννης (2002), τοποθετώντας στην εξουσία τη φατρία Καρζάι στην Καμπούλ για λογαριασμό του ΝΑΤΟ.

Τέλος, όσον αφορά την περίφημη έκθεση, στην οποίαν έδωσε το όνομά του, της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών που προήδρευε για τις Ειρηνευτικές Επιχειρήσεις [8], καθιέρωσε την «ανθρωπιστική επέμβαση», τη νέα ονομασία της αποικιοκρατίας. Προπαντός, ο ίδιος υποστήριξε την εκτροπή του Οργανισμού, ο οποίος εφηύρε στρατεύματα παρεμβολής για να επιβάλει την ειρήνη των μεγάλων δυνάμεων, στη θέση των παρατηρητών για την παρακολούθηση της εφαρμογής των διαπραγματευόμενων συνθηκών ειρήνης μεταξύ εμπλεκόμενων μερών σε σύγκρουση. Πρότεινε να θεσπιστεί αυτή η παγκόσμια διακυβέρνηση με βάση του δόγματος επεμβάσης και παρέμβασης και την ίδρυση μιας υπερ-εθνικής υπηρεσίας πληροφοριών με το όνομα «Υπηρεσία Υποστήριξης των Αποφάσεων» την οποία ο Μπαν Κι-Μουν εμπιστεύτηκε στο ... ΝΑΤΟ [9].

Στην ουσία, ο κ. Μπραχίμι δεν υπήρξε ποτέ «διαπραγματευτής» ή «διαμεσολαβητής» στη συριακή σύγκρουση. Η εντολή του, η οποία υπεγράφη από τον Μπαν Κι-Μουν, του ζητά να χρησιμοποιεί «τα ταλέντα και την εξαιρετική εμπειρία του» (sic) για να οδηγήσει τη Συρία σε μια «πολιτική μετάβαση, σύμφωνα με τις νόμιμες προσδοκίες του συριακού λαού» [10].

Και «μετάβαση» εδώ δεν σημαίνει μετάβαση από τον πόλεμο στην ειρήνη, αλλά από μια κυρίαρχη Συρία σε σκλαβωμένη Συρία χωρίς τον Άσσαντ.
Ο Λακντάρ Μπραχίμι, ο οποίος παρουσιάζει τον εαυτό του ως πρώην ακτιβιστή υπέρ του Τρίτου Κόσμου, δεν υπηρέτησε ποτέ τους λαούς του τρίτου κόσμου -ούτε καν το δικό του- και ποτέ δεν διέκοψε τις σχέσεις του με τις μεγάλες δυνάμεις.

Δεν αξίζει το σεβασμό που του δώσαμε.