Η απελευθέρωση της Χομς, αρχή του τέλους της επίθεσης κατά της Συρίας

Τα γεγονότα έρχονται και παρέρχονται στη Συρία και έρχονται σε αντίθεση το ένα με το άλλο.
Ενώ στην αρχή του έτους, η Ουάσιγκτον χαμογελούσε χορηγώντας την οργάνωση της Διάσκεψης Ειρήνης της Γενεύης 2, την υπονόμευε από πίσω και ενδυόταν σε όλες τις απαιτήσεις της Σαουδικής Αραβίας. Ο πόλεμος φαινόταν ότι θα διαρκούσε όσο τα μέλη του ΝΑΤΟ και του ΣΣΚ θα τον χρηματοδοτούσαν.
Ωστόσο, μυστικά, εδώ και δυο δύο μήνες, διεξάγονται διαπραγματεύσεις για τη ειρήνη με πρωτοβουλία του Ιράν. Έφεραν το πρώτο καρπό τους με την απελευθέρωση της Χομς που ίσως να σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους αυτού του πολέμου επίθεσης.

Για να καταλάβουμε, πρέπει να θυμόμαστε τον επίσημο λόγο και να επανατοποθετήσουμε σε αυτή τη χρονολογία τα σημάδια των διαπραγματεύσεων που έλαβαν χώρα τότε. Θα είναι επίσης μια ευκαιρία για μένα να διορθώσω προηγούμενες δηλώσεις που δεν μπορούσαν να είναι πλήρεις λόγω του απορρήτου των συνομιλιών.

Οι τέσσερις τελευταίοι μήνες του πολέμου κατά της Συρίας

Αρχές Ιανουαρίου, η Ουάσινγκτον καθόρισε τη στρατηγική της για τη Συρία.
Ο Πρόεδρος Ομπάμα συγκέντρωσε μυστικά το Κογκρέσο και θέσπισε τη χρηματοδότηση του πολέμου μέχρι το τέλος του οικονομικού έτους, δηλαδή μέχρι το Σεπτέμβριο.
Αυτή η ασυνήθιστη διαδικασία και ανάξια ενός δήθεν δημοκρατικού κράτους κρύφτηκε στο αμερικανικό κοινό και μας είναι γνωστή μόνο από ένα τηλεγράφημα του Reuters UK [1].
Οι βουλευτές ενέκριναν την παράδοση όπλων στις ομάδες της «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης», χωρίς να προσδιορίσουν αυτές τις διάσημες ομάδες, αφού στο πεδίο των μαχών όλες οι ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης, χωρίς εξαίρεση, διεξαγάγουν θηριωδίες στο όνομα του οράματος που έχουν για το Ισλάμ [2].

Την ίδια στιγμή, ο πρίγκιπας Μπαντάρ Μνιν Σουλτάν (Bandar bin Sultan), αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Αλ Κάιντα από το καλοκαίρι του 2001 και σύμβουλος εθνικής ασφάλειας της Σαουδικής Αραβίας εισήχθη σε νοσοκομείο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εξαπλώθηκε η φήμη ότι ο βασιλιάς Αμπντάλα τον είχε βάλει σε δυσμένεια στο τέλος του εξαμήνου που του είχε ανατεθεί για την ανατροπή του Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Στην Τουρκία, το Δικαστήριο προσπάθησε να καθορίσει πώς ο Πρωθυπουργός Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν έστελνε μαύρα χρήματα στην Αλ-Κάιντα. Τέθηκε σε πρώτο πλάνο η ύποπτη ΙΗΗ, η Ανθρωπιστική Ένωση των Αδελφών Μουσουλμάνων [3].

Στη συνέχεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες σαμπόταραν την ειρηνευτική διάσκεψη στη Γενεύη που ήταν χορηγία από κοινού με τη Ρωσία.
Ο Τζον Κέρι έβαλε τον Μπαν κι Μούν να ακυρώσει ανήμερα της συνεδρίασης, τη πρόσκληση που είχε γίνει δεόντως στο Ιράν.
Παρουσίασε μια αντιπροσωπεία φερόμενη ως «συριακή αντιπολίτευση», η οποία περιοριζόταν σε συνεργάτες της Σαουδικής Αραβίας. Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, επανέλαβε την χειρότερη δυνατή πολεμική προπαγάνδα, που περιέγραφε το ξεκίνημα μιας «επανάστασης» μετά τα βασανιστήρια που φέρονταν να είχαν υποστεί έφηβοι στην Ντεράα ή επικαλούμενος «φρικιαστικές εκθέσεις» για βασανιστήρια και χιλιάδες εκτελέσεις [4].

Η διάσκεψη της Γενεύης δεν ήταν, συνεπώς, παρά μόνο ένας διάλογος κωφών μεταξύ μιας συριακής εθνικής αντιπροσωπείας η οποία απαιτούσε τη προηγούμενη καταδίκη της τρομοκρατίας σύμφωνα με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και μιας προ-σαουδικής αντιπροσωπείας που την κατηγορούσε με ευφάνταστες κατηγορίες.
Κατά περίεργο τρόπο, οι συζητήσεις σφίχτηκαν γύρω από ένα φαινομενικά πολύ μικρό θέμα: τη μοίρα των κατοίκων της παλαιάς συνοικίας της Χομς. Αρκετές περιοχές της χώρας και αρκετές θέσεις στην Χομς είχαν πολιορκηθεί από τον εθνικό στρατό, αλλά οι προ-Σαουδάραβες ήθελαν οπωσδήποτε οι ανθρωπιστικές οργανώσεις να μπορούν να εισέλθουν μόνο στη παλιά Χομς.

Στις 15 Φεβρουαρίου, ο Ειδικός Αντιπρόσωπος του Μπαν κι Μουν και του Ναμπίλ αλ-Αραμπί (Nabil el-Arabi), Λακντάρ Μπραχίμι, σημειώνοντας ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας δεν επρόκειτο θα λυγίσει επειδή η ισορροπία δυνάμεων στο έδαφος της ήταν ευρεία ευνοϊκή, διέκοψε τις διαπραγματεύσεις επ ’αόριστον (sine die) [5].

Κατά τη διάρκεια των τριών εβδομάδων αυτής της διάσκεψης, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν από την άλλη μεριά λάβει την πρωτοβουλία να κάνουν διάλογο με τους Σαουδάραβες φίλους τους, και μετά στη Πολωνία με τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, για να τους ενθαρρύνουν να λαμβάνουν μέτρα προστασίας κατά την επιστροφή των μαχητών της Τζιχάντ.
Στις 6 Φεβρουαρίου, ο υπουργός για την Εσωτερική Ασφάλεια, Jeh Johnson, είχε εξηγήσει στους ομολόγους του ότι η ειρήνη ήταν κοντά και ότι οι Δυτικοί που είχαν πάει για Τζιχάντ στη Συρία θα επιστρέψουν διψασμένοι για αίμα για να διαπράξουν εγκλήματα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ [6]. Το πρώτο κράτος που υπάκουσε ήταν η Σαουδική Αραβία, η οποία απαγόρευσε με διάταγμα τη συμμετοχή σε τζιχάντ με ποινές φυλάκησης 4-20 ετών , στη συνέχεια, ήταν η σειρά της Γαλλίας, η οποία υιοθέτησε ένα ευρύ σχέδιο αντι-τζιχάντ στις 23 Απριλίου.
Με την ευκαιρία αυτή, διανεμήθηκαν στον τύπο ψευδή στατιστικά στοιχεία που ανακοίνωσαν ότι περίπου 10.000 Δυτικοί και 5.000 Άραβες πολεμούσαν στη Συρία, ενώ ο Λακντάρ Μπραχίμι μίλαγε το προηγούμενο έτος για 40.000 ξένους μαχητές και οι Σύροι στρατιωτικοί τους υπολόγιζε 120.000.

Λίγο μετά την έναρξη αυτής της εκστρατείας, η Ευρωπαϊκή Ένωση κατάσχεσε τα περιουσιακά στοιχεία της Συρίας που είχε παγώσει, δήθεν για να χρηματοδοτήσει την καταστροφή των χημικών όπλων σε αντίθεση με το ψήφισμα του OPCW, το οποίο διευκρινίζει την οικονομική αδυναμία της Συρίας να πληρώσει αυτές τις καταστροφές και δημιούργησε ένα ειδικό διεθνές ταμείο για να την αντικαταστήσει [7].

Όλοι αυτοί οι ελιγμοί συζητήθηκαν από την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της σε μια μυστική συνεδρίαση του αμερικανικού Συμβουλίου για την εθνική ασφάλεια και των επικεφαλής των ευρωπαϊκών υπηρεσιών πληροφοριών στο Λευκό Οίκο, όπως αποκάλυψε η Washington Post [8].

Από στρατιωτική άποψη, η Σαουδική Αραβία μεσολάβησε για κατάπαυση του πυρός ανάμεσα στις ένοπλες ομάδες που διεξήγαγαν έναν φοβερό πόλεμο για απλούς ανταγωνιστικούς λόγους [9]. Η συμφωνία αυτή δεν κράτησε πολύ και οι μάχες ξαναφούντωσαν γρήγορα και πιο δυνατές από ποτέ.
Ωστόσο, η ίδια η ύπαρξη της επιβεβαίωσε ότι το σαουδικό βασίλειο είχε γίνει η μόνη οντότητα, ικανή να επιβληθεί στην «ένοπλη αντιπολίτευση». Επιπλέον, μάθαμε με την ευκαιρία ότι το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ) ελεγχόταν απευθείας από τον πρίγκιπα Αμπντούλ Ραχμάν αλ-Φαϊζάλ, αδελφό του Υπουργού Εξωτερικών [10].

Στις 22 Φεβρουαρίου, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, με προτροπή των Δυτικών, υιοθέτησε ένα ψήφισμα για την ανθρωπιστική βοήθεια προς τη Συρία.
Όπως επισήμανε ο Πρέσβης Τσούρκιν, αυτό το ψήφισμα ήρθε μετά από πολλές προσπάθειες να χρησιμοποιηθεί αυτή η βοήθεια για την ανατροπή του καθεστώτος. Στην πραγματικότητα, μόνο το 7% των κεφαλαίων που χρειάζονται συγκεντρώθηκαν για αυτή τη βοήθεια που διανέμεται κατά τα τρία τέταρτα από την Αραβική Συριακή Δημοκρατία και μόνο το ένα τέταρτο από τα πρακτορεία των Ηνωμένων Εθνών. Ωστόσο, στην πράξη, το ψήφισμα αυτό δεν τηρείται από τις ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης, και περιορίζεται συνεπώς στο να απαγορεύσει μόνο στην Αραβική Δημοκρατία να πολιορκήσει τις περιοχές που ελέγχουν οι τζιχαντιστές [11].

Στις 27 Φεβρουαρίου, ο τόνος ανεβαίνει μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ για τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Το Ριάντ θέτει απαιτήσεις και χορηγεί μια βομβιστική επίθεση στη Ντόχα [12].

Τότε ήταν που άρχισαν οι μυστικές επαφές για την απελευθέρωση της παλιάς Χομς.

Στα μέσα Μαρτίου, ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Συρία, Daniel Rubinstein, διέταξε το κλείσιμο των συριακών προξενικών αντιπροσωπειών στη χώρα του [13].
Στη συνέχεια, με την ευκαιρία της επίσκεψής στο Λευκό Οίκο του πρόεδρου του Εθνικού Συνασπισμού, ανακοίνωσε τη διπλωματική αναγνώριση αυτής της ομάδας της προ-σαουδικής αντιπολίτευσης, χωρίς να θέσει τέλος στις διπλωματικές σχέσεις σε διεθνείς οργανισμούς με την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας [14].

Στις 21 Μαρτίου, ο τουρκικός στρατός -μέλος του ΝΑΤΟ- εισήλθε στο συριακό έδαφος για την συνοδεία νέων τζιχαντιστών και να κατακτήσει την πόλη Κασάμπ [15].
Ενώ ο συριακός στρατός προσπαθούσε να σώσει τον αρμενικό πληθυσμό της πόλης και βομβάρδιζε τους τζιχαντιστές, οι Τούρκοι κατέρριψαν ένα συριακό αεροπλάνο [16].
Η Αρμενία και όλα τα κράτη μέλη του ΟΑΣΕ διαμαρτυρήθηκαν μάταια ενάντια σε αυτό που έμοιαζε με τη συνέχιση της σφαγής των Αρμενίων από τους Νεότουρκους το 1915. Η ρωσική αντιπροσωπεία ζήτησε σύγκλιση του Συμβούλιου Ασφαλείας, αλλά οι Δυτικοί αρνήθηκαν να καταδικάσουν την παραβίαση της συριακής κυριαρχίας από ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ [17].

Τέλος Μαρτίου, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ σύναψαν συμφωνία.
Η Ντόχα θα σταματήσει σιγά σιγά την υποστήριξή της στη Μουσουλμανική Αδελφότητα της οποίας οι ξένοι ηγέτες καλούνται ένας-ένας να αποχωρίσουν από το Εμιράτο. Οι εκπρόσωποί της θα διωχθούν από το Συριακό Εθνικό Συνασπισμό. Για να αποκαταστήσει την εικόνα τους, το Κατάρ σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα νέο τηλεοπτικό κανάλι που θα μαλακώνει την εικόνα της Αλ-Τζατζίρα (Al-Jazeera).

Στις 3 Απριλίου, τα 11 επιζόντα μέλη των Φίλων της Συρίας εκδηλώνονται κατά της αρχής διεξαγωγής προεδρικών εκλογών στη Συρία. Επιβεβαιώνουν ότι είναι αυτοί και μόνο αυτοί που πρέπει να αποφασίσουν μέσω διαπραγματεύσεων, και όχι οι Σύριοι να επιλέξουν δημοκρατικά το μέλλον τους [18].

Στις 16 Απριλίου, ο πρίγκιπας Μπαντάρ μπιν Σουλτάν απαλλάσσεται επίσημα από τα καθήκοντα του, τόσο ως σύμβουλος εθνικής ασφάλειας όσο και ως επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας [19].
Για την εκδίωξη του, ο βασιλιάς Αμπντουλάχ υποστηρίχθηκε από τον Τζον Κέρι ο οποίος τιμώρησε έτσι τον πρίγκιπα για τις αντιδράσεις του στην υπόθεση των χημικών όπλων. Η φατρία των Σουδερί (Sudeiris) της οποίας ο Μπαντάρ είναι ηγέτης, αναγκάστηκε να υποκύψει. Το βασίλειο στη συνέχεια έβαλε τάξη στη διοίκηση του. Από τη μία πλευρά, ο βασιλιάς διέταξε την απελευθέρωση των Γάλλων ομήρων και, δεύτερον, προσάρμοσε τη νομοθεσία για τη τζιχάντ. Από δω και στο εξής, απαγορεύεται η συμμετοχή σε αυτή, αλλά οι Σαουδάραβες που επιστρέφουν δεν θα φυλακιστούν, μάλλον ευπρόσδεκτοι σαν άσωτους υιούς.

Στις 20 Απριλίου, μια φατρία της Αλ Κάιντα στη Συρία, το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ), απελευθέρωσε τέσσερεις Γάλλους όμηρους και τους παρέδωσε στη τουρκική αστυνομία.
Επίσημα, οι τέσσερις άνδρες ήταν δημοσιογράφοι που κρατιόνταν από τη Σαουδική Αραβία (γνωρίζουμε πράγματι ότι το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ) ελέγχεται από τον πρίγκιπα Αμπντούλ Ραχμάν αλ-Φαϊζάλ). Φέρεται ότι απελευθερώθηκαν χωρίς αντάλλαγμα [20]. Ωστόσο, ένας από τους τέσσερις ομήρους φέρεται να ήταν μέλος των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, και σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό Focus , η απελευθέρωσή τους συνοδεύτηκε από χρηματοδότηση 18 εκατομμυρίων δολαρίων για το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ).

Στις 6 Μαΐου, η Σαουδική Αραβία συλαμβάνει 62 μέλη της Αλ-Κάιντα που κατηγορούνται ότι συνωμοτούσαν εναντίον αξιωματούχων του καθεστώτος [21].

Η απελευθέρωση της Χομς

Οι διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση της Χομς ξεκίνησαν στις αρχές Μαρτίου.
Πριν από δύο μήνες.
Έλαβαν χώρα από τις 7 έως 9 Μάιου. Οι μαχητές και οι πολίτες που τους υποστηρίζουν, ήτοι συνολικά 2.250 άνθρωποι, έλαβαν την άδεια να εγκαταλείψουν την πόλη με λεωφορεία. Μπορούσαν να πάρουν μαζί τους φορητά ελαφριά όπλα και προσωπικά αντικείμενα. Το έγγραφο διευκρινίζει ότι τα παράθυρα των λεωφορειών έπρεπε να χρωματιστούν ή να καλύπτονται από κουρτίνες. Ένας Ιρανός εκπρόσωπος ήταν παρόν σε κάθε όχημα. Η νηοπομπή συνοδευόταν από την αστυνομία μέχρι μια περιοχή που ελέγχεται από τους αντάρτες, είκοσι χιλιόμετρα προς τα βόρεια.

Η Χομς, που περιγράφεται από την προπαγάνδα του ΝΑΤΟ και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου, ως «καρδιά της επανάστασης», ξαναπέρασε υπό τον έλεγχο της Συριακής Δημοκρατίας, χωρίς να χυθεί αίμα.
Η απελευθέρωσή της σηματοδοτεί το τέλος του τακφιριστικού σχεδίου στη Συρία. Μπαίνοντας στην παλιά πόλη, οι Σύριοι στρατιώτες ανακάλυψαν αρκετούς μαζικούς τάφους στους οποίους οι τζιχαντιστές έριξαν τα θύματά τους.

Κουρτίνες έκρυβαν τους μαχητές από τους δημοσιογράφους. Δεν ξέρουμε πόσοι ήταν οι αλλοδαποί αξιωματικοί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι Γάλλοι και Σαουδάραβες, με κάποιους Αμερικανούς. Εγκατέλειψαν τα βαρέα όπλα τους. Θα πρέπει να συνεχίσουν το ταξίδι τους και να διαφύγουν μέσω της Τουρκίας. Η συριακή κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να μην μιλήσει δημοσίως για την παρουσία των αλλοδαπών αξιωματικών, αλλά είναι κοινό μυστικό για τους δημοσιογράφους που προσέγγισαν τους πολίτες.

Αν η παρουσία των Σαουδάραβων δεν αποτελεί έκπληξη, αυτή των Γάλλων και Αμερικανών είναι. Το Παρίσι είχε επισήμως διακόψει τις επαφές του με τζιχαντιστές στη Συρία μετά την επέμβαση του στο Μάλι, τον Ιανουάριο 2013, έναντι άλλων τζιχαντιστών. Ήταν επομένως ψέμα, αν και οι επαφές αυτές ήταν πιο διακριτικές. Όσο για τους Αμερικανούς, έχουν μια φήμη να εγκαταλείψουν το πλοίο και να το αφήνουν στους συμμάχους τους, όταν χαλάει ο καιρός. Και όμως ήταν εκεί!

Ως εκ τούτου, τίθεται το ερώτημα ποια είναι η πρόθεση του ΝΑΤΟ και του ΣΣΚ.
Φαίνεται ότι ο πόλεμος τύπου Νικαράγουας τελείωσε. Ίσως επειδή άντεξε η Συριακή Δημοκρατία, ίσως επειδή είναι ολοένα και πιο δύσκολο να βρεθούν υποψήφιοι για την τζιχάντ.
Φαίνεται η Ουάσιγκτον να οπισθοδρομήσει στην απλή στήριξη των Σύρων συνεργατών της. Από την άποψη αυτή, η απελευθέρωση της Χομς είναι μια κλιμάκωση εναντίον της Δαμασκού. Εδώ και μια εβδομάδα βρέχουν ρουκέτες στην πρωτεύουσα, προκαλώντας πολλά θύματα.
Με δεδομένη την ισορροπία δυνάμεων εντός του πληθυσμού, δεν υπάρχει αμφιβολία για το νικητή του πολέμου και θα τελειώσει γρήγορα. Ο Μπασάρ Άσαντ αναμένεται να εκλεγεί δημοκρατικά από μια μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών του στις 3 Ιουνίου, και ο πόλεμος αναμένεται να τελειώσει σιγά σιγά, καθώς η χρηματοδότηση του παρέχεται μόνο μέχρι το Σεπτέμβριο.

Η εκστρατεία που καθοδηγείται από τη Ουάσινγκτον για να αποτραπεί να γυρίσουν οι τζιχαντιστές πίσω στις χώρες του ΝΑΤΟ αφήνει να εννοηθεί ότι θα τους βρουν ένα νέο στόχο.
Για πάνω από ένα χρόνο, η Ρωσική Ομοσπονδία είναι πεπεισμένη ότι θα είναι ο επόμενος στόχος των Δυτικών. Και επομένως ετοιμάζεται για ένα νέο σοκ, ακόμη και αν δεν γνωρίζει πού ακριβώς θα εμφανιστεί.

Επιπλέον, η απελευθέρωση της Χομς γυρίζει τη σελίδα του σχεδίου κυριαρχίας των αραβικών χωρών από τους Μουσουλμάνους Αδελφούς.
Ενώ οι τελευταίοι ήταν, από το 2007, οι προνομιούχοι συνομιλητές του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η Ουάσινγκτον τους είχε τοποθετήσει στην εξουσία στην Τουρκία, το Κατάρ, την Τυνησία, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και αλλού, είναι σήμερα παντού σε παλινδρόμηση. Αυτοί που ο ακαδημαϊκός Robert S. Leiken περίγραφε το 2005 ως μέτριους, ικανούς να κυβερνήσουν έναν εξισλαμισμένο αραβικό κόσμο για λογαρισμό των Ηνωμένων Πολιτειών απορρίφθηκαν ή απορρίπτονται σε όλες τις χώρες όπου ασκούν την εξουσία.

Τέλος, η νίκη της Χομς υπαινίσσεται το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής αντιπαλότητας μεταξύ του Ιράν και της Ρωσίας.
Είναι σαφές ότι αν η Ουάσιγκτον εμπιστεύτηκε την Τεχεράνη σε αυτή την περίπτωση, επειδή τα δύο κράτη έχουν επισυνάψει προηγουμένως μια συνολική συμφωνία.
Φαίνεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν να ανακατασκευάσουν το Ιράν ως χωροφύλακα της περιοχής, όπως ήταν την εποχή του Σάχη.
Υπό αυτό το πρίσμα, η στρατιωτική βοήθεια στη Χεζμπολάχ, στη Συριακή Αραβική Δημοκρατία και στους Παλαιστινίους θα πρέπει να μειωθεί ελαφρά. Και η Τεχεράνη θα πιέσει τους σύμμαχους της για συμβιβασμό.
Σε αντάλλαγμα, η Ουάσινγκτον θα της αφήσει ελεύθερη πρόσβαση στο Ιράκ, τη Συρία και ίσως στο Λίβανο.
Σαν συνέπεια, ο Σιιτισμός, ο οποίος από τον αγιατολάχ Χομεϊνί και μετά, ήταν μια αντι-ιμπεριαλιστική δύναμη, θα ξαναγίνει απλά ένας τρόπος για το Ιράν να επιβεβαιώσει την ταυτότητά και την επιρροή του.
Μια τέτοια εξέλιξη θα κατάστρεφε τα αμερικανορωσικά σχέδια για την περιοχή.

Αλλά μπορεί κανείς να υποστηρίξει τέτοια σχέδια μετά την ουκρανική κρίση;