Ενώ πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα στη Μόσχα υπό την προεδρία του Σεργκέι Λαβρόφ, δύο ημέρες διαβουλεύσεων μεταξύ της συριακής κυβέρνησης και 32 ηγετών της αντιπολίτευσης της, σχεδόν όλοι στην Ουάσιγκτον εύχονται τη νίκη του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Μόνο τα κόμματα που υποστηρίζουν την αρχή του αγώνα κατά των τζιχαντιστών θα μπορέσουν να συμμετέχουν στη μελλοντική κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Η κατάσταση στο Λεβάντε είναι πιθανό να κινηθεί γρήγορα από τη μία πλευρά λόγω της κρίσης εξουσίας στην Ουάσιγκτον και από την άλλη λόγω της προσχώρησης του Πρίγκιπα Salman στο Σαουδικό θρόνο. Αυτή η εξέλιξη θα μπορούσε να διευκολυνθεί και με μια πολιτική αλλαγή στο Ισραήλ.

Πρώτον, η κρίση εξουσίας που παραλύει τις ΗΠΑ συνεχίζει να κινητοποιήσει την άρχουσα τάξη. Μετά την κλήση του επίτιμου προέδρου του Council on Foreign Relations (CFR) για να περιβάλλεται ο Πρόεδρος Ομπάμα από έμπειρους προσωπικότητες από τις δύο πλευρές [1], η εφημερίδα New York Times αφιέρωσε ένα κύριο άρθρο [2] σχετικά με μια έκθεση που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο από το Rand Corporation [3].

Η κύρια δεξαμενή σκέψης αφιερωμένη στις στρατιωτικές υποθέσεις έκανε μεταστροφή 180° σε ένα χρόνο. Σύμφωνα με τη τελευταία, η νίκη της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας είναι πλέον «η πιο επιθυμητή επιλογή» για τις ΗΠΑ, ενώ η πτώση της θα ήταν «η χειρότερη κατάληξη».
Οι ένοπλες ομάδες έχουν χάσει κάθε υποστήριξη μέσα στον αστικό πληθυσμό, οι αποστασίες έχουν σταματήσει εδώ και περισσότερο από έναν χρόνο και ο συριακός στρατός συνεχίζει την απελευθέρωσή της χώρας.
Πράγματι, συνεχίζει το Rand Corporation, η νίκη της Συρίας δεν θα ωφελήσει το Ιράν όσο το Ισλαμικό Κράτος θα εξακολουθεί να παραμείνει στο Ιράκ.
Το ινστιτούτο προεξοφλεί ότι τα κράτη μέλη που μέχρι σήμερα τροφοδότησαν τους τζιχαντιστές θα σταματήσουν να το κάνουν.
Πράγματι, δεν μπορούν να ελπίζουν να νικήσουν τη Συρία με αυτόν τον τρόπο και φοβούνται τώρα ότι οι τζιχαντιστές θα στραφούν εναντίον τους. Ως εκ τούτου, καταλήγει το Rand Corporation, δεν θα υπάρξει λύση μέσω διαπραγματεύσεων με τα κράτη χορηγούς, αλλά μια καθαρή νίκη του «καθεστώτος» στην οποία αναμένονται οι ΗΠΑ να συμμετέχουν.

Θα παρατηρηθεί κανείς τη ριζική αλλαγή της θέσης του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος.
Πριν έναν χρόνο, το Rand Corporation πρότεινε να βομβαρδιστεί η βόμβα Συρία όπως στη Λιβύη, και να διεξήχθη μια περιορισμένη δράση στο έδαφος δημιουργώντας προστατευόμενες περιοχές υπό τη διοίκηση των «επαναστατών».
Σήμερα, εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχεται ότι δεν υπήρξε ποτέ επανάσταση στη Συρία και ότι, μετά από μεγάλο δισταγμό για το μέλλον της, η σουνιτική πλειοψηφία υποστηρίζει και πάλι την κοσμική Δημοκρατία.

Η ατμόσφαιρα στην Ουάσιγκτον σήμερα μοιάζει με εκείνη των αρχών του 2006, όταν ο στρατός ξηράς είχε βουρκώσει στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ ενώ ο Ντόναλντ Ράμσφελντ προσπαθούσε να κρύψει την ήττα.

Εκείνη την εποχή, το Κογκρέσο δημιούργησε την Επιτροπή Μπέικερ-Χάμιλτον.
Η τελευταία, μετά από οκτώ μήνες εργασίας, κατάληξε στο συμπέρασμα ότι οι αμερικανικές δυνάμεις δεν ήταν σε θέση να σταθεροποιήσουν τις χώρες που είχαν καταλάβει χωρίς τη βοήθεια του Ιράν και της Συρίας.
Η εικόνα της στρατιωτικής κατάστασης ήταν τόσο τρομακτική στο βαθμό που οι Αμερικανοί τιμώρησαν τον Τζορτζ Μπους στις ενδιάμεσες εκλογές. Ο Πρόεδρος θυσίασε τότε τον Ράμσφελντ και τον αντικατέστησε με ένα μέλος της Επιτροπής, τον Ρόμπερτ Γκέιτς. Ο νέος Υπουργός Άμυνας σύναψε συμφωνίες εδάφους με τη Τεχεράνη και τη Δαμασκό, αγόρασε τις κύριες ομάδες της ιρακινής αντίστασης (το καρότο) και αύξησε τον αριθμό των στρατευμάτων επί τόπου (το ραβδί) μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση.

Δεύτερον, στην Αραβία, ο νέος βασιλιάς Salman προσπάθησε πρώτα να απολύσει όλους τους πρώην υποστηρικτές του προκατόχου του, φτάνοντας στο σημείο να απολύσει τον Πρίγκιπα Miteb και τον Γενικό Γραμματέα του παλατιού δύο ώρες μετά το θάνατο του βασιλιά Αμπντάλα.
Μετά, απέσυρε την απόφασή του μετά τη λήψη των συλλυπητήριων από τον Αμερικανό Επικυρίαρχο. Ο Miteb θα είναι ο μόνος επιζών της προηγούμενης περιόδου, ενώ ο πρίγκιπας Μπαντάρ απολύθηκε. Αλλά ο Μπαντάρ διατηρούσε το Ισλαμικό Κράτος με τη βοήθεια της CIA, προκειμένου να ασκήσει πίεση στον βασιλιά Αμπντάλα προς το συμφέρον της φυλής των Sudeiris.

Η αποπομπή του, που απαίτησε ο Πρόεδρος Ομπάμα, σηματοδοτεί μάλλον το τέλος της Σαουδικής επικράτησης στην διεθνή τρομοκρατία.

Αυτή η φορά -η τέταρτη- πρέπει να είναι η καλή:
– το 2010, ο πρίγκιπας είχε διωχθεί επειδή προσπάθησε να οργανώσει πραξικόπημα, αλλά τον έφεραν πίσω για τον πόλεμο κατά της Συρίας,
– το 2012, ήταν θύμα μιας επίθεσης σε αντίποινα για τη δολοφονία των μελών του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της Συρίας, αλλά γύρισε πίσω στις επιχειρήσεις ένα χρόνο αργότερα, αδύναμος και εμμονικός,
– το 2014, ο Τζον Κέρι απαιτούσε πάλι την απόλυσή του, αλλά ήρθε πίσω στη σκηνή με την ευκαιρία της αιγυπτιακής κρίσης
– Θυσιάστηκε από την ίδια τη φατρία του, γεγονός που δεν του αφήνει καμία προοπτική επιστροφής, βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα.

Τρίτον, η επίθεση της Χεζμπολάχ από το Ισραήλ που ακολουθήθηκε από την απάντηση της Χεζμπολάχ κατά του Ισραήλ αναδεικνύει παραδόξως την αδυναμία του Μπενιαμίν Νετανιάχου στη μέση της προεκλογικής περιόδου.
Ο απερχόμενος Πρωθυπουργός ήλπιζε ότι η Λιβανική αντίσταση δεν θα ήταν σε θέση να απαντήσει στην επίθεση και ότι θα έβγαινε δοξασμένος ​​από αυτή τη σύγκρουση.
Ο λανθασμένος υπολογισμός του θα μπορούσε να του στοιχίσει τη θέση του, προς μεγάλη χαρά του Λευκού Οίκου ο οποίος εδώ και πολύ καιρό δεν έκρυβε την αγανάκτηση του για τον φανατισμό του.

Από τις εξελίξεις στην Ουάσιγκτον, στο Ριάντ και ίσως σύντομα στο Τελ Αβίβ, μπορούμε λογικά να συμπεράνουμε ότι μέσα στους επόμενους μήνες, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα εστιάσουν τις προσπάθειές τους στον αποκλεισμό του Ισλαμικού Κράτους στο Λεβάντε και το πετάξουν έξω από την περιοχή επιρροής τους, έναντι της Ρωσίας και της Κίνας.

Από την πλευρά της, η Σαουδική Αραβία αναμένεται να προσπαθήσει να σώσει ταυτόχρονα την εξουσία της στους γείτονες, στο Μπαχρέιν και στην Υεμένη, ενώ θα παρέχει βοήθεια στον μεγάλο ηττημένο του πολέμου κατά της Συρίας, τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον όποιον οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να ανατρέψουν.

Η διάρκεια αυτής της εξέλιξης θα είναι μικρότερη ή μεγαλύτερη, ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκλογών στο Τελ Αβίβ.

Παρότι οι τζιχαντιστές έχουν γίνει μια απειλή για τη σταθερότητα όλων των Κρατών του Λεβάντε, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, ο Νετανιάχου φέρεται να θέλει να συνεχίσει να θέσει την αεροπορία και τα νοσοκομεία του στην υπηρεσία τους.
Αλλά δεν μπορεί κανείς να φανταστεί ότι θα εξακολουθεί να το πράξει όταν όλα τα άλλα κράτη της περιοχής θα τους πολεμήσουν.

Αντίθετα, στη περίπτωση που ο πρωθυπουργός χάσει τις εκλογές, ο διάδοχός θα βοηθήσει αμέσως τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά των τζιχαντιστών.

Για άλλη μια φορά, η Δαμασκός, η αρχαιότερη κατοικημένη πόλη στον κόσμο, θα έχει επιζήσει από τους βαρβάρους που ήθελαν να την καταστρέψουν.

Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση
Κριστιάν Άκκυριά
Πηγή
Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] “Η Ουάσιγκτον επαναστατεί εναντίον του Ομπάμα”, τον Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν, ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, Δίκτυο Βολταίρος, 3 février 2015.

[2] “Shifting Realities in Syria”, The Editorial Board, The New York Times Sunday Review, 24 janvier 2015.

[3] Alternative Futures for Syria. Regional Implications and Challenges for the United States, Andrew M. Liepman, Brian Nichiporuk, Jason Killmeyer, Rand Corporation, October 22, 2014.