Ο μύθος της πτώσης της Λαττάκειας

Για τέσσερα χρόνια, ο ατλαντικός τύπος και του Κόλπου ανακοινώνει την επικείμενη πτώση της Δαμασκού και τη φυγή του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ. Και ύστερα, κουράστηκε να ανακοινώνει μια νίκη που δεν ήρθε. Σήμερα παρουσιάζει το καινούργιο ρεφρέν του: την επικείμενη πτώση της Λαττάκειας.

Όπως πάντα, η προπαγάνδα παρουσιάζει τα γεγονότα προς όφελός της: η κατάληψη του Idleb και του Jisr al-Choughour σηματοδοτούν την αρχή του τέλους του «καθεστώτος». Ούτε μια λέξη, αντίθετα για την απελευθέρωση του Aassal al-Ward και τη Μάχη του Καλαμούν ούτε για τη Maydaa και τη τελευταία αρτηρία τροφοδοσίας των τζιχαντιστών προς τη Γκούτα της Δαμασκού.

Εξετάζοντας τα γεγονότα από απλή γεωγραφική άποψη, θα μπορούσε κανείς να πιστέψει πραγματικά σε προέλαση των τζιχαντιστών, αλλά αν τα αναλύσουμε σε δημογραφικούς όρους, βλέπουμε ότι ο Συριακός Αραβικός Στρατός επανέλαβε την τεχνική της «καμένης γης» που υιοθέτησε στα τέλη του 2012 και στις αρχές του 2013. Προστατεύει το λαό του παρά τη γη του.
Οργανώνει λοιπόν την οπισθοδρόμηση για να αποδυναμώσει τους εχθρούς του, πριν να τους βυθίζει.
Όλες οι περιοχές που ελέγχονται για την ώρα από τους τζιχαντιστές έπεσαν κάτω από τον έλεγχό τους, ενώ ο παραμένον πληθυσμός τους ήταν ευνοϊκός, εκτός στη Ράκα που προδόθηκε και δεν κατακτήθηκε.

Οι μετακινήσεις πληθυσμών, στα τέσσερα χρόνια των συγκρούσεων, είναι οι πιο σημαντικές στον κόσμο από το Β ’Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι λογικό, δεδομένου ότι δεν πρόκειται ούτε για εμφύλιο πόλεμο ούτε για πόλεμο μεταξύ κρατών, αλλά για πόλεμο μεταξύ του πολιτισμού και της βαρβαρότητας:
από τη μία πλευρά η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας η οποία μεταχειρίζεται με ισότητα όλους τους πολίτες και εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον,
από την άλλη, φανατικοί που υποδουλώσουν ή σκοτώνουν όλους όσους δεν σκέφτονται όπως κι αυτοί.

Ως εκ τούτου, ο λαός ψήφισε με τα πόδια του.
Εξέφρασε την επιλογή του μετακινώντας: οι Σύροι ευνοϊκοί προς τη Δημοκρατία συγκεντρώθηκαν στη Δαμασκό και Λαττάκεια, οι φανατικοί ευνοϊκοί προς τους τζιχαντιστές έμειναν στα εδάφη που κατέκτησαν οι τελευταίοι, και όλοι εκείνοι που δεν μπορούσαν να επιλέξουν τη τοποθεσία της κατοικίας τους διαφύγαν στο εξωτερικό.
Να σημειωθεί ότι κανείς δεν παρατήρησε έξοδο από τα εδάφη της Δημοκρατίας προς εκείνα των τζιχαντιστών.

Είναι αδύνατο να γνωρίζουμε με ακρίβεια πόσοι Σύριοι καλωσόρισαν τους τζιχαντιστές, αλλά ο αριθμός τους δεν ξεπέρασε ποτέ το 1,5 εκατομμύριο στα 24 εκατομμύρια του αρχικού πληθυσμού.
Καθώς είναι ίσως αρκετά κάτω αυτή τη στιγμή, οι τζιχαντιστές βρίσκονται και έχουν επομένως καταλάβει μια γη που παράείναι μεγάλη γι ’αυτούς.
Αν είναι αδύναμοι και αποσύρεται ο Συριακός Αραβικός στρατός, τότε θα γυρίσουν την βία τους εναντίον των πιο αδύναμων ομάδων, έτσι ώστε να κάνουν πόλεμο μεταξύ τους.