De schaduwzijde van de Obama administratie

In 2013 benoemd tot permanent vertegenwoordigster van de Verenigde Staten in de Veiligheidsraad, de ambassadrice Samantha Power is de leider van de « liberale haviken », een soort alter-ego van de « neo- conservatieven » ten opzichte van het interventionisme van het « Amerikaans imperium ». In haar hoorzitting door de Senaat roept ze uit: « Dit land is het grootste op aarde. Ik zal me nooit voor Amerika excuseren! » [1] .

De beginjaren van Samantha Power

Geboren in het Verenigd Koninkrijk in 1970 en opgevoed in Ierland, emigreert ze op negenjarige leeftijd naar de Verenigde Staten want haar moeder verlaat haar echtgenoot, pianist, om zich te hertrouwen met een gefortuneerdere arts. Na haar briljante rechten studie in Yale wordt ze sportjournaliste bij de CNN, een internationale informatie-keten met in de redactie leden van de 4e Groep van Psychologische operaties van Fort Bragg [2].

Zij doet haar intrede in de Carnegie Endownment for International Peace als assistente van Morton Abramowitz, die toen eveneens administrator was van de National Endowment for Democracy, de legale facade van de CIA.

Gedurende de oorlog in Bosnië-Herzegovina wordt ze reporter voor de Boston Glove, The Economist, New Republic en U.S. News and World Report. Ze ontmoet dan Richard Holbrooke, die haar mentor wordt. Holbrooke heeft de onafhankelijkheid van Bosnië-Herzegovina georganiseerd dat toen Alija Izetbegović als presidente had, aan het eind van een door de Verenigde Staten gewilde oorlog om Joegoslavië te ontleden. Samantha Power kon er niet onkundig van zijn dat Izetbegović zich omringd had door drie adviseurs: voor de diplomatie de Amerikaanse neoconservatief Richard Perle, voor de communicatie de Franse lobbyist Bernard-Henri Lévy, en voor de militaire kwesties de Saoedische islamist Osama Ben Laden [3].

De pers is voor haar niet genoeg. Ze herneemt haar studie in Harvard, op de Kennedy school of Government, waar ze in 1998 het Carr Centrum voor de politiek van de mensenrechten creëert. Samantha Power geeft aan de uitdrukking « Mensenrechten » de Angelsaksische betekenis: de mensen beschermen tegen de mogelijke misbruiken van de staatsmacht. Als supermacht moet het Imperium wel een Mensenrechten-politiek hebben en daarvoor hoogfunctionarissen opleiden.

Deze opvatting gaat cultureel tegen die van de Latijnse landen in, voor wie het gaat om de « Rechten van de mens en de staatsburger ». Het doel is niet de staatsmacht te verminderen, maar om diens legitimiteit in twijfel te trekken. Er kan dus geen « Mensenrechten-politiek » zijn omdat de Mensenrechten dan een inbreuk van het Volk in de politiek zijn.

Het Carr Centrum wordt gefinancierd door de Stichting van de vroegere ondernemer Gregory C. Carr en door de Stichting van de Libano-Saoediër Rafic Hariri.

In 2001 neemt hooglerares Power als consultante deel aan de Internationale commissie van de Staats-interventie en de Staats-soevereiniteit, gecreëerd in Canada. Dat is het begin van de notie van « verantwoordelijkheid om te beschermen ». Experts brengen het idee naar voren dat om mensenslachtingen zoals die van Srebrenica of van Rwanda te voorkomen, de Veiligheidsraad zou moeten kunnen ingrijpen wanneer er geen Staat meer is.

Het volgend jaar publiceert Samantha Power haar belangrijkste werk: Een hels-probleem: Amerika en het tijdperk van de volkerenmoord (A problem from Hell: America and the Age of Genocide). Dit boek, bijzonder netelig, krijgt de Pulitzer Prijs. Hoewel het werk begint met de Armeense genocide en eindigt met die waarvan de Albanezen in Kosovo het slachtoffer geweest zouden zijn, gaat het vooral over de kwestie van de vernietiging van de Joden door nazi-Duitsland en de juridische doctrine van Raphaël Lemkins.

Lemkins was procureur in Warschau in de periode tussen de twee Wereldoorlogen. Als expert van de Volkenbond veroordeelde hij de « barbaarse misdaden » gepleegd door het Ottomaanse rijk tegen de Christenen (1894 à 1915) en daarna die van Irak tegen de Assyriërs (1933). Tijdens de Tweede Wereldoorlog ontsnapt hij aan de jodenvervolging van de nazi’s door uit te wijken naar de Verenigde Staten waar hij adviseur van het Oorlogsministerie wordt. Zijn hele familie die ter plaatse was gebleven, werd vermoord. Langzaamaan vormde hij de term « genocide » om een politiek aan te duiden die er op uit is een bepaalde etnische groep te doen verdwijnen. Hij werd tenslotte adviseur van de Amerikaanse procureur aan het gerechtshof van Neurenberg dat meerdere Nazi regeerders voor « genocide » veroordeelde.

Voor Samantha Power heeft Raphaël Lemkins een weg geopend waarop de Verenigde Staten hadden moeten doorgaan. Alleen de senateur William Proxmire (familie van de Rockefellers) heeft die strijd voortgezet tot aan de ratificatie van de Conventie voor de preventie en de repressie van de misdaad van volkenmoord door de senaat in 1986. Als de enige globale macht hebben de Verenigde Staten sindsdien een interventie-plicht overal waar de « Mensenrechten » dit vereisen.

Op geen enkel moment heeft professor Power zichzelf echter de vraag gesteld over de verantwoordelijkheid van de Verenigde Staten in de tegenwoordige afslachtingen; zowel in het geval van directe verantwoordelijkheid (Korea, Vietnam, Cambodja tussen 1969 en 2003) of indirecte (Indonesië, Nieuw Guinea, Oost Timor, Guatemala, Israël en Zuid-Afrika). De « verantwoordelijkheid om te beschermen » verschaft de theoretische rechtvaardiging achteraf van de « humanitaire oorlog » in Kosovo. Hetgeen professor Edward Herman zo samenvat: « Voor haar zijn de Verenigde Staten niet het probleem maar de oplossing ».

De « verantwoordelijkheid om te beschermen » is een « morele plicht » geworden om in te grijpen in elke Staat welke Washington ervan beschuldigt een genocide te plegen of te plannen. Om oorlog te voeren is het niet meer nodig dat de Staat in onmacht is gevallen, een voorwendsel is genoeg.

Nog in 2002 geeft Samantha Power een interview in de videoserie van de Universiteit van Berkeley Conversaties met de Geschiedenis. Op een vraag over de wenselijke reactie van de Verenigde Staten wanneer het Israëlisch-Palestijnse conflict zich zou verharden en een genocide mogelijk wordt, adviseert ze een zware militaire macht te sturen om de twee kanten te scheiden. Dit antwoord wordt gebruikt om haar ervan te beschuldigen dat ze uit antisemitisme niet de kant van Israël heeft gekozen. Ze moet dan de hulp van Amerikaanse joodse persoonlijkheden, zoals Abraham Foxman van de l’Anti-Defamation League, inroepen om zich aan deze moeilijke situatie te onttrekken en haar blazoen weer op te poetsen.

Samantha Power ziet zichzelf van nu af aan wel in de regering. Ze maakt in 2003 kort deel uit van de verkiezingscampagne van generaal Wesley Clark. De voormalige Navo-opperbevelhebber in Kosovo dong toen naar de Democratische investituur voor de presidentsverkiezing.

In 2005-06 wordt ze uitgenodigd door een senator die juist uit het niets is opgedoken: Barack Obama. Deze jonge jurist is een beschermeling van de vroegere adviseur voor de nationale veiligheid Zbigniew Brzeziński en diens sponsor David Rockefeller. Samantha Power is op de hoogte van het project om van deze zwarte jongeman de volgende president van de Verenigde Staten te maken. Ze beslist ontslag van haar functies in Harvard te nemen en zich bij zijn team aan te sluiten om diens Staatssecretaresse te worden.

In 2006 onderneemt Obama een vreemde parlementaire reis in Afrika, in werkelijkheid een missie van de CIA om de basis te leggen voor een regime verandering in Kenya, waarvan hij afkomstig is [4]. Samantha Power krijgt de opdracht deze excursie voor te bereiden en speciaal de etappe van de vluchtelingenkampen in Darfour.

Ze neemt uitgebreid deel aan de redactie van De stoutmoedigheid van de hoop: gedachten over de terugvordering van de Amerikaanse droom (The Audacity of Hope: Thoughts on Reclaiming thé American Dream), het boek dat Obama bij het Amerikaanse publiek bekend deed worden en hem de weg naar het Witte-Huis opende.

Sindsdien een onontkoombare figuur van de imperialistische intelligentsia, eigende Samantha Power zich de figuur van de Braziliaan Sérgio Vieira de Mello toe. Deze diplomaat was Hoog-Commissaris van de Verenigde Naties voor de Mensenrechten alvorens te worden vermoord in Irak toen hij hoopte Secretaris-generaal te worden. Ze wijdt in 2008 een enthousiaste biografie aan hem: De vlam najagen: Sérgio Vieira de Mello en de strijd om de wereld te redden (sic). Zij beïnvloedt een andere opportunist, de Fransman Bernard Kouchner die de Mello opvolgde als speciale vertegenwoordiger van de Secretaris-generaal van de Uno in Kosovo (1999-2001), en vervolgens door Washington gekozen als de minister van Buitenlandse zaken van Nicolas Sarkozy werd (2007-2010).

Samantha Power is actief binnen interventionistische organisaties, namelijk de Internationale Crisis Groep van de Hongaars-Amerikaanse miljardair George Soros en in het Genocide Intervention Network (wat United to End Genocide is geworden).

Samatha Power & Cass Sunstein

In contact met Barack Obama zijnde, ontmoet ze één van diens vrienden, hoogleraar Cass Sunstein, net als zijzelf geboren 21 september, maar zestien jaar eerder. Hij heeft lange tijd college gegeven in Chicago, waar hij zich heeft verbonden aan een jong politicus, en is vervolgens naar Harvard gegaan waar zijn kantoor op één blok afstand van dat van Samantha was. Beide zijn geobsedeerd door eerzucht en zouden alles doen om opgemerkt te worden. In juli 2008 trouwen ze in Ierland, zij katholiek en hij joodse kabbalist. Samen gaan ze worden wat de populistische journalist Glenn Beck het « gevaarlijkste paar van Amerika » zal noemen.

Als veelschrijver —Cass Sunstein schrijft meerdere boeken per jaar en vele vrije tribunes in de belangrijke kranten— heeft hij overal een mening over, zowel over de belastingen als over de dierenrechten. Hij is verreweg de meest geciteerde universitair in de Amerikaanse pers [5]. En niet onterecht: hij heeft zich systematisch uitgesproken vóór de Staatsmacht en tegen de justitiabelen, hetzij door de militaire commissies van George W. Bush in Guantánamo te steunen, hetzij door het eerste amendement (vrijheid van meningsuiting) te bestrijden.

In andere woorden, terwijl Samantha Power de « Mensenrechten » ophemelt en de intellectuele autoriteit in deze materie wordt, ageert haar echtgenoot daar met kracht tegen en wordt de juridische autoriteit op dat gebied. Ze kunnen zich met dezelfde onstuimigheid vóór allerlei zaken uitspreken of het tegenovergestelde bepleiten mits het hun uitkomt.

Sunstein publiceert in die tijd met de economist-behaviorist Richard Thaler Zetje, naar betere beslissingen over gezondheid, geluk en welvaart (Nudge : Improving Decisions about Health, Wealth, and Happiness). De auteurs bestuderen de sociale invloeden die de consumenten aanzetten de verkeerde keus te doen. Zodoende werken ze een theorie uit over de manier waarop men met deze zelfde sociale invloeden hen de « goede keus » zouden kunnen laten maken. Dat is wat ze het « liberale paternalisme » noemen, een oxymoron dat zonder ophef een methode tot massamanipulatie aanduidt.

In september 2015 maakt president Obama van het « liberale paternalisme » zijn nieuwe politiek, en geeft aan zijn administratie instructies de « zetjes » te vermenigvuldigen [6].

Gedurende de verkiezingscampagne van 2007-2008 schrijft Sunstein met Adrian Vermeule een dissertatie voor de universiteiten van Chicago en Harvard die als doctrine zijn stempel gaat drukken op de Obama administratie om de « samenzweringstheorieën » —dat wil zeggen de aanvechting van de officiële retoriek— te bestrijden en later president Hollande en de Stichting Jean-Jaurès zal inspireren [7]. In de naam van de verdediging van de « Vrijheid » en tegenover het extremisme definiëren de auteurs er een programma om deze aanvechting uit te roeien:

« We kunnen ons gemakkelijk een serie mogelijke reacties inbeelden:
– 1. De regering kan de samenzweringstheorieën verbieden.
– 2. De regering zou een soort heffing, financieel of anderszins, kunnen opleggen aan hen die dergelijke theorieën verspreiden.
– 3. De regering zou een tegenargumentatie kunnen lanceren om de samenzweringstheorieën in diskrediet te brengen.
– 4. De regering zou geloofwaardige particuliere partijen kunnen aanzetten tot het lanceren van een tegen-argumentatie.
– 5. De regering zou in een informele communicatie kunnen treden met derde partijen en deze aanmoedigen » [8].

De dictatuur in een fluwelen handschoen is in opmars.

Cass Sunstein zal door president Obama aan het hoofd van de OIRA worden benoemd, een bureau van het Witte-Huis voor de simplificatie van de administratieve formaliteiten.

Het eerste jaar zal hij doormaken met iets anders te doen: economische argumenten vinden om de noodzaak te motiveren de verspreiding van koolstof in de atmosfeer tegen te gaan, hetgeen een verwarming van het klimaat zou veroorzaken. Goed nieuws voor president Obama die, toen hij voor de vroegere vice-president Al Gore en diens partner David Blood werkte, de statuten van de Climate Exchange Ltd en die van de Energie beurs voor de uitwisseling van de uitstootrechten van koolstof in Chicago opstelde; argumenten die door president François Hollande en zijn minister van Buitenlandse zaken Laurent Fabius overgenomen zullen worden om de Cop21 (21e Conference of the parties on Climate change) voor te bereiden en hun vrienden te verrijken [9].

Samantha Power, van de academica a la mode naar de vrouw van macht

Laten we terug keren naar de verkiezingscampagne. In een interview voor Scotsman, beschrijft Samantha Power de rivale van Obama voor de Democratische investituur Hilary Clinton als « een monster » in staat wie dan ook met leugens te bevuilen om een plaats te verkrijgen (toespeling op de verkiezingspolemiek over de Alena). Het incident dwingt haar ontslag re nemen. Later trad haar Mentor Richard Holbrooke (die de genocide op Oost Timor verhulde) op als tussenpersoon bij de twee vrouwen om het conflict te regelen.

Gedurende de presidentiële overgangsperiode werkt ze samen met de toekomstige adviseur voor nationale veiligheid Thomas Donilon en Wendy Sherman aan haar opvolging op het ministerie van Buitenlandse zaken. Maar het was tenslotte Hilary Clinton —64 jaar, vroegere first lady en vroeger senaatslid— en niet de jonge Mrs. Power-Sunstein die Staatssecretaresse van president Obama zal worden.

Samantha Power wordt speciale assistente van de president en directrice van het bureau van Multilaterale zaken en Mensenrechten van het Witte-Huis. Ze laat een voormalige assistent van Madeleine Albright, David Pressman benoemen tot directeur van de Oorlogsmisdaden en Wreedheden in de Nationale veiligheidsraad. Hij had met John Pendergast een organisatie gecreëerd om het idee te populariseren dat er een genocide gepleegd wordt in Darfour, Not on oer Watch, en had er Hollywood beroemdheden zoals George Clooney of Matt Damon voor geëngageerd. Ze is er eveneens in geslaagd president Obama ervan te overtuigen een Raad ter Voorkoming van wreedheden te creëren, die diverse Amerikaanse agentschappen bijeenbrengt [10]. Vreemd genoeg heeft dit organisme nooit een rapport gepubliceerd en heeft zich met slechts één briefing in het Congress tevreden gesteld. Men weet alleen dat men zich daarin feliciteerde met de geslaagde operatie in Kenya, hetgeen terugverwijst naar de door CIA en Samantha Power georganiseerde reis van senator Obama in Afrika; waar de regime verandering die, verre van het vermijden van een genocide, gepaard ging met zorgvuldig geprovoceerde slachtingen tussen volksstammen. Tenslotte schijnt deze Raad te zijn verdwenen toen Daesh de etnische zuivering van het Iraakse Sunnistan begon [11].

In oktober 2009 schreef ze het leeuwendeel van de redevoering van Obama voor het in ontvangst nemen van de Nobel vredesprijs. Ze ontwikkelt er het idee van een variabele ethiek: een president moet wel geweld gebruiken en kan jammergenoeg niet optreden als een Mahatma Gandhi of een Martin Luther King Jr.

Het is in de Nationale veiligheidsraad dat ze kennis maakt met de assistent van Hilary Clinton die de « Arabische lente » voorbereidt, de vroegere « US proconsul » in Labanon, Jeffrey Feltman. Het gaat erom de Arabische leken regimes (Tunesië, Egypte, Libië en Algerië) ten val te brengen, of die nu bondgenoten van de Verenigde Staten zijn of niet, en de Moslimbroeders er aan de macht te brengen.

Wanneer Mouammar el-Kadhafi verklaart dat zijn land wordt aangevallen door al-Qaeda, zijn leger naar Benghazi verplaatst om de militaire basissen die de terroristen hebben ingenomen terug te winnen, en hoogdravend aankondigt dat als deze zich niet overgeven er « rivieren van bloed » zullen stromen, heeft Samantha Power al een redevoering klaar. De Westerse persagentschappen doen geloven dat het land ten prooi is aan een populaire revolutie en dat el-Kadhafi zich gereedmaakt zijn eigen bevolking te vermoorden. De Verenigde Staten moeten dus de in voorbereiding zijnde genocide voorkomen. Snel komt de sinds 2001 geplande oorlog tegen Libië op gang. De operatie zal 160.000 personen het leven kosten en zal er 4 miljoen verplaatsen.

Ambassadrice bij de Uno en leider van de liberale haviken

Tijdens zijn tweede regeringsperiode probeert Barack Obama zich te ontdoen van de oorlogszuchtigen die achter zijn rug complotteren. Hij laat de directeur van de CIA, generaal David Petraeus met handboeien en al arresteren, en ruimt Hilary Clinton uit de weg. Het zo begeerde Staatssecretarisschap is opnieuw beschikbaar, maar president Obama benoemt er John Kerry —70 jaar, 28 jaar lang senator en voormalige kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap—. Samantha Power —43 jaar, geen enkel kiezersmandaat— slaagt er toch in als ambassadrice aan de Uno te worden benoemd.

Power was tot nu toe steeds gehoorzaam geweest en had de « Arabische lente » ondersteund, maar had tijdens de Conferentie van Genève het akkoord met Rusland geaccepteerd. In de Uno vindt ze de vroegere assistent van Hilary Clinton, Jeffrey Feltman terug, die de directeur van Politieke zaken van de Organisatie is geworden, dat wil zeggen, de eigenlijke baas van de Verenigde Naties. Sinds zijn benoeming in juni 2012 organiseert Feltman in het geheim de sabotage van het Communiqué van Genève voor de Staatssecretaresse [12]. De man is bedreven en slaagt er al snel in de ambitieuze ambassadrice Power om te keren en haar in zijn kamp over te doen gaan, zonder medeweten van de nieuwe Staatssecretaris John Kerry.

Het plan is eenvoudig: Power zal tijd moeten winnen met de Russen en Iraniërs terwijl Feltman Saoedi Arabië en Turkije zal lokken met een project van totale en onvoorwaardelijke overgave van de Arabisch Syrische republiek en dat de generaals Petraeus en Allen een geheime oorlog organiseren om Bashar al-Assad ten val te brengen. Als alles goed gaat behalen de Verenigde Staten de overwinning, Rusland wordt het Nabije Oosten uitgezet, Iran wordt onder embargo gehouden en president Obama wordt voor voldongen feiten geplaatst.

Indrdaad, Samantha Power zal elke poging tot een politieke oplossing van het conflict in Syrië doen mislukken.

Wat betreft de Syrische kwestie werkt Samantha Power al spoedig samen men de Syrian Emergency Task Force, die zich presenteert als een groep Syrische revolutionairen die proberen de Amerikaanse leiders voor hun zaak in te nemen. In werkelijkheid wordt deze groep gedirigeerd door Mouaz Moustafa, een Palestijns lid van de Moslimbroeders, vroegere parlementaire assistent van John McCain en voormalig journalist van Al-Jazeera, die werkt voor het Washington Institute for Near East Policy (de think tank van de AIPAC American Israël Public Affaires Comittee) en betrokken is bij de verschillende doelwitten van de « Arabische lente ». Hij dirigeerde de in Egypte gecreëerde Sawatei TV om Mohammed Morsi aan de macht te brengen, en de Libyan Council of North America. Hij is het die in mei 2013 de reis van John McCain in Syrië organiseerde, en diens ontmoeting met de toekomstige kalief van Daesh [13].

Wanneer de Westerse pers hoort van de massamoord van burgers met chemische wapens in de ghoutta van Damascus en dit presenteert als een actie van het regime van « Bashar » tegen zijn « democratische oppositie », vindt Power eindelijk een gelegenheid om kwetsbare bevolkingen te verdedigen. Tijdens een conferentie in het Center for American Progress, pleit ze voor « beperkte bombardementen om het toekomstige gebruik van chemische wapens te voorkomen en te verhinderen ». Maar ervan op de hoogte gebracht dat deze zaak in werkelijkheid een operatie onder valse vlag van de Turkse geheime diensten is om de Navo in de oorlog te mengen, ontvangt ze een opdracht van het Witte-Huis om niets te doen. Bekneld geraakt tussen haar humanitaire spreektrant, haar verplichtingen aan Feltman en haar loyaliteit jegens de president, vertrekt ze met haar echtgenoot naar een filmfestival in Ierland terwijl de Veiligheidsraad zonder haar debatteert [14].

De mooie Mensenrechtelijke retoriek van Samantha Power is een pluspunt tijdens de aanval van Daesh in Irak. Dit maakt het de Verenigde Staten mogelijk de gekozen Eerste minister Nouri el-Maliki tot ontslag te dwingen zonder het Amerikaanse embargo op de Iraanse wapens, en de olieverkoop buiten de dollar om aan China, te noemen. Dit maakt het ook mogelijk de Internationale anti-Daesh coalitie te creëren die, onder leiding van Feltman in de Uno en Petraeus in de KKR investeringsbank, uiteraard inplaats van de jihadistische organisatie te bombarderen voor haar een jaar lang wapens en munitie parachuteert.

Samantha Power is echter gedwongen haar kaarten op tafel te leggen bij de Russische militaire interventie in Syrië. Tijdens een vergadering van de Nationale veiligheidsraad pleit ze voor een US interventie en komt in conflict met Robert Mailey, die verantwoordelijk is voor het Nabije-Oosten in de Raad. Robert Mailey is de zoon van de Frans sprekende journalist en oprichter van Afrique-Asie, Simon Mailey en van Barbara Mailey, een vroegere medewerkster van de Algerijnse FLN. Hij ijvert tegen het Amerikaanse imperialisme, maar vóór een Amerikaans leiderschap met de Ontwikkelingslanden. Hij heeft een belangrijke rol gespeeld bij de onderhandelingen met Iran. Hij is een relatie van president Bashar al-Assad, die hij talrijke malen heeft ontmoet en die hij goed kent. Het is dus niet mogelijk hem het verhaal van de tiran-die-zijn-eigen-bevolking-vermoordt te laten slikken. Mailey onderstreept dat de Arabisch Syrische republiek ondersteund door Rusland de oorlog heeft gewonnen, en dat het tijd is vrede te sluiten. Power doet of ze er zich bij neerlegt, maar de CIA is al een nieuwe oorlog begonnen, deze keer om een Koerdistan te creëren in het Noorden va Syrië, in een voor 70% non-Koerdisch gebied.

Net zoals haar echtgenoot, de « liberale paternalist » Cass Sunstein, definieert Samantha Power zich met een een oxymoron: zij proclameert heel serieus een « machiavellistische idealiste » te zijn.

Te onthouden:
– De hoogleraren Samatha Power en Cass Sunstein vormen een ambitieus echtpaar waarin de partners er elk een diametraal tegenovergestelde spreektrant op na houdt. Maar beiden zijn het erover eens het « Amerikaans imperium » te verdedigen tegen de staatsburgers en tegen de Volkeren.
–  Voor Samatha Power, kunnen de Verenigde Staten in naam van de « Mensenrechten » zich alles veroorloven, terwijl voor Cass Sunstein het in naam van de « Vrijheid » is dat de Staat zich kan permitteren alles te doen. Het belangrijke is dat de retoriek de werkelijkheid maskeert.
– De ambassadrice Samantha Power steunt tegenwoordig de Clinton-Feltman-Petraeus-Allen clan om Rusland, Iran en Syrië te bestrijden, terwijl professor Cass Sunstein een vorm van zachte dictatuur theoretiseert. Hij heeft president Obama er van overtuigd de opinie van de mensen te manipuleren door de oppositie te censureren of te discrediteren, en hun gedragingen te manipuleren door op hun sociale omgeving in te werken.