Εμφάνιση μιας νέας συμμαχίας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή

Σταδιακά, η εξωτερική πολιτική του προέδρου Τραμπ λαμβάνει χώρα. Όσον αφορά την ευρύτερη Μέση Ανατολή, κατάφερε, με τη βοήθεια του συμβούλου Εθνικής Ασφάλειαςστρατηγού H.R. McMaster και του διευθυντή της CIA Μάικ Πομπέο, να βάλει τέρμα στα μυστικά προγράμματα για τη στήριξη των τζιχαντιστών.

Σε αντίθεση με τους υπαινιγμούς της Washington Post, εφόσον η απόφαση αυτή έχει ληφθεί πριν από τη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στο G20, στην πραγματικότητα πάρθηκε λίγο πάνω από δύο εβδομάδες πριν, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της συνόδου κορυφής του Ριάντ, μέσα -Μαΐου. Ο στόχος του Τραμπ δεν ήταν να γονατίσει ενώπιον του Τσάρου της Ρωσίας, όπως ισχυρίζεται η πολιτική τάξη της Ουάσιγκτον, αλλά να τερματίσει τη χρήση της τρομοκρατίας, όπως το είχε δηλώσει ο Ντόναλντ Τραμπ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του.

Οι ψευδείς υπαινιγμοί της Washington Post αναπαράχθηκαν από όλο τον δυτικό Τύπο. Ίσως το γεγονός αυτό οφείλεται στο αγελαίο πνεύμα των δυτικών δημοσιογράφων, ίσως και πιο σίγουρα, δείχνει ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανήκουν στους υποστηρικτές του πολέμου στη Μέση Ανατολή και κατά της Ρωσίας.

Οι βουλγαρικές αποκαλύψεις για την ύπαρξη ενός μεγάλου δικτύου διακίνησης όπλων, που δημιουργήθηκε από τον στρατηγό Ντέιβιντ Πετρέους, όταν ήταν ακόμη διευθυντής τηςCIA το 2012, και συνεχίστηκε από τον ίδιον από το γραφείο του στο ταμείο επενδύσεων κεφαλαίων KKR, αφήνουν τον καθένα έκπληκτο για την ισχύ των παραγόντων του πολέμου.

17 Κράτη τουλάχιστον συμμετείχαν σε αυτή την επιχείρηση «Ξύλο από Συκόμουρο», μεταξύ των οποίων το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο εξασφάλισε τη μεταφορά 28 000 τόνους όπλων και το Ισραήλ που παρείχε πλαστά έγγραφα τελικού προορισμού.
Κατά πάσα πιθανότητα, ο Ντέιβιντ Πετρέους και η KKR βοηθήθηκαν από τον αναπληρωτή Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, Jeffrey Feltman.
Φυσικά, αυτή η γιγαντιαία διακίνηση, χωρίς προηγούμενο στην Ιστορία λόγω του όγκου της, δεν θα οδηγήσει σε οποιαδήποτε νομική διαδικασία, ούτε στα πληγέντα Κράτη, ούτε σε διεθνές επίπεδο.

Είναι σαφές ότι, εδώ και 4 χρόνια, οι λαοί του Λεβάντε μάχονται όχι μόνο έναντι Κρατών, αλλά πάνω απ ’όλα ενάντια σε μια κοινοπραξία ιδιωτικών πολυεθνικών εταιρειών, συμπεριλαμβανομένων των διεθνών μέσων μαζικής ενημέρωσης, και μεσαίων κρατικών εξουσιών που δίνουν όλες μαζί εντολές σε μικρά Κράτη που κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

Σε κάθε περίπτωση, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Ντόναλντ Τραμπ για να επιβάλει τη θέλησή του στη CIA και το Πεντάγωνο, καθώς και η ύπαρξη αυτού του παράλληλου δικτύου, μισό δημόσιου μισό ιδιωτικού, επιτρέπουν να κατανοήσουμε τη πολυπλοκότητα της αποστολής του σε μια παγκόσμια τάξη που έχει υπονομευτεί από ιδιωτικά συμφέροντα.

Κατ ’αρχάς, η επίθεση των ιρακινού και των συριακού στρατών για την αποκατάσταση του Δρόμου του Μεταξιού, δεν διακόπηκε από τις δυνάμεις των ΗΠΑ, παρά διάφορα περιστατικά.

Η επίθεση που ξεκίνησε από τον συριακό αραβικό στρατό, με τη Χεζμπολάχ και σε συντονισμό με το στρατό του Λιβάνου στο Jurd στα όρη Αρσάλ είναι το πρώτο ορατό αποτέλεσμα της νέας πολιτικής της Ουάσιγκτον.
Ενώ επέκρινε δριμύτατα την παρουσία της Χεζμπολάχ, ο πρωθυπουργός του Λιβάνου Σαάντ Χαρίρι, μετά από αίτημα της Σαουδικής Αραβίας, εξουσιοδότησε το στρατό του να συμμετάσχει στην επιχείρηση.
Είναι η πρώτη φορά που οι δύο στρατοί, λιβανέζικος και συριακός, και η Αντίσταση δρουν επίσημα μαζί. Το Ριάντ, χωρίς να αφοπλιστεί ενώπιον του Κόμματος του Θεού και του Ιράν, θεώρησε σκόπιμο να συνεργαστεί με τη Χεζμπολάχ και έβαλε τη προτεραιότητα στο να τελειώσει με τους τζιχαντιστές.

Η Χεζμολάχ σε δράση στα όρη Αρσαλ (> 3.000 μ) στα σύνορα Λιβάνου/Συρίας

Εν τέλει, αυτός ο πόλεμος, ο οποίος είχε σκοπό να καταστρέψει τα Κράτη της περιοχής, παίρνει την αντίθετη κατεύθυνση: της ενότητας των ιρανικών, ιρακινών, συριακών και λιβανέζικων δυνάμεων.