Ο κύκλος του ψεύδους

Οι Δυτικοί ισχυρίζονται ότι ένας «εμφύλιος πόλεμος» στη Συρία ξεκίνησε το 2011. Ωστόσο, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ψήφισε και ο πρόεδρος George W. Bush υπέγραψε, μια κήρυξη πολέμου στη Συρία και το Λίβανο, το 2003 (το Syria Accountability and Lebanese Sovereignty Restoration Act [1], δηλαδή τον νόμο για την ευθύνη της Συρίας και την αποκατάσταση της λιβανικής κυριαρχίας).

Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια από τον υπουργό Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, το 2004, για να μετατρέψει τον Αραβικό Σύνδεσμο σε ένα περιφερειακό δικαστήριο (Σύνοδος Κορυφής της Τύνιδας), η δυτικής επίθεση ξεκίνησε με τη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Ραφίκ Χαρίρι το 2005.

Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Βηρυτό, Jeffrey Feltman, - ο οποίος πιθανώς είχε ο ίδιος οργανώσει αυτό το έγκλημα - κατηγόρησε αμέσως τους προέδρους Bashar al-Assad και Emile Lahoud. Μια διερευνητική αποστολή στάλθηκε από τον ΟΗΕ, στη συνέχεια συγκροτήθηκε ένα ψευδο-διεθνές Δικαστήριο από τα στελέχη των Ηνωμένων Εθνών και του Λιβάνου, χωρίς επικύρωση ούτε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ούτε από το λιβανέζικο Κοινοβούλιο. Από της στιγμής της δημιουργίας του, διέθετε μαρτυρίες και πειστικές αποδείξεις. Οι δύο πρόεδροι τέθηκαν υπό προκήρυξη εν αναμονή της επικείμενης καταδίκης τους, συνελήφθησαν στρατηγοί από τον ΟΗΕ και φυλακίστηκαν για χρόνια χωρίς να καταδικαστούν. Ωστόσο, οι ψευδείς μάρτυρες αποκαλύφθηκαν, τα αποδεικτικά στοιχεία έχασαν τη συνάφεια τους και η κατηγορία κατέρρευσε. Οι στρατηγοί απελευθερώθηκαν με συγνώμες. Ο Μπασάρ αλ-Άσαντ και ο Εμίλ Λαχούντ ξαναέγιναν συχνάσιμες προσωπικότητες.

13 χρόνια αργότερα, ο Jeffrey Feltman είναι το νούμερο 2 των Ηνωμένων Εθνών και η ημερήσια διάταξη είναι η δήθεν χημική επίθεση της Γκούτα. Και πάλι, υπάρχουν μαρτυρίες (τα Λευκά Κράνη) και δήθεν πειστικά στοιχεία (φωτογραφίες και βίντεο). Ο εικαζόμενος ένοχος είναι ως συνήθως ο Πρόεδρος αλ-Άσαντ. Η κατηγορία έχει προετοιμαστεί προσεκτικά μέσω διάφορων φημών από το 2013. Χωρίς να περιμένουν την επαλήθευση των γεγονότων από το OPCW, οι Δυτικοί έγιναν δικαστές και δήμιοι, καταδίκασαν τη Συρία και τη βομβάρδισαν.

Εκτός του ότι, αυτή τη φορά, η Ρωσία ξαναέγινε πάλι μια υπερδύναμη ίση με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκείνη λοιπόν, απαίτησε το σεβασμό των διεθνών διαδικασιών και τη μεταβίβαση μιας αποστολής του OPCW στη Δαμασκό. Πάλι είναι εκείνη που έφερε στη Χάγη 17 αυτόπτες μάρτυρες της ψευδο-χημικής επίθεσης για να πιστοποιήσουν τη χειραγώγηση των Λευκών Κράνων.

Πώς αντέδρασαν οι 17 παρούσες χώρες της δυτικής συμμαχίας; Αρνήθηκαν να ακούσουν τους μάρτυρες και να τους αντιπαραθέσουν τα Λευκά Κράνη. Δημοσίευσαν μια σύντομη δήλωση που καταγγέλλει τη ρωσική παράσταση [2]. Ξεχνώντας ότι είχαν ήδη καταδικάσει και τιμωρήσει τη Συρία, τόνισαν ότι η ακρόαση αυτή καταπατούσε την ευθύνη της τρέχουσας έρευνας του OPCW. Υπενθύμισαν ότι ο Διευθυντής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας είχε ήδη επιβεβαιώσει τη χημική επίθεση και ότι συνεπώς ήταν άσεμνο να τη θέσουν υπό αμφισβήτηση. Και φυσικά, κάλεσαν τη Ρωσία να σεβαστεί το διεθνές Δίκαιο που οι ίδιοι εξακολουθούν να παραβιάζουν.

Έτυχε η δήλωση του ΠΟΥ παραβιάζει τα δικαιώματα του, δεν εκφράζεται καταφατικά, αλλά στην ευκτική, δεν βασίζεται στις εκθέσεις των υπαλλήλων του, αλλά στη μόνη μαρτυρία εταίρων ΜΚΟ που αναφέρονται στις κατηγορίες ... των Λευκών Κράνων [3].

Εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια φωνάζει η Δύση «Cathargo delenda est!» (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί! ) [4] χωρίς να γνωρίζει κανείς γιατί κατηγορούταν αυτή η συριακή εμπορική αντιπροσωπεία στην Τυνησία. Στη Δύση, αυτό το απειλητικό σύνθημα έχει γίνει αντανακλαστικό.

Παντού, η λαϊκή σοφία βεβαιώνει ότι «ο λόγος του ισχυρότερου είναι πάντα ο καλύτερος». Αυτό είναι το ηθικό του μύθου των ινδικών παντσατάντρας, του Έλληνα Αισώπου, του Γάλλου Jean de La Fontaine και του Ρώσου Ivan Krylov, αλλά ίσως προέρχεται από τον αρχαίο Σύρο σοφό Ahiqar.

Αλλά, μετά τη φαρσοκωμωδία του αποτυχημένου βομβαρδισμού της 14ης Απριλίου, οι Δυτικοί δεν είναι «οι ισχυρότεροι» παρά μόνο όσον αφορά το ψεύδος.