Τίνος πράγματος είναι η μάχη της Ντεραά το σύμβολο;

Οι Δυτικοί κάνουν τη μάχη της Ντεραά το σύμβολο της αποτυχίας του αγώνα που υποστηρίζουν. Αυτό είναι τελείως σωστό, αλλά όχι με την έννοια που το εννοούν. Ας επιστρέψουμε στα γεγονότα που πυροδότησαν τις εχθροπραξίες.

Από τις 4 Φεβρουαρίου 2011, ένας μυστηριώδης λογαριασμός στο Facebook «Syrian Révolution 2011 » (στα αγγλικά στο κείμενο) καλεί σε διαδηλώσεις κάθε Παρασκευή κατά της Συριακής Αραβικής Δημοκρατίας. Χρησιμοποιώντας αποκλειστικά σουνιτικά σύμβολα, ενώ ισχυρίζεται ότι μιλά για λογαριασμό όλων των Σύρων, θα ρυθμίσει τα γεγονότα για μερικά χρόνια.

Σύμφωνα με την Al-Jazeera , στις 16 Φεβρουαρίου, 15 έφηβοι (και έπειτα 8 σύντροφοί τους) συνελήφθησαν στη Ντεραά επειδή φώναζαν συνθήματα κατά του προέδρου Άσαντ. Σύμφωνα με πληροφορίες, φέρεται να βασανίστηκαν και ο αξιωματικός της τοπικής ασφάλειας φέρεται να προσέβαλλε τους γονείς τους. Μέχρι σήμερα, αν και έχει επιβεβαιωθεί ότι ανήλικοι είχαν συλληφθεί για αρκετές ώρες από την αστυνομία, τα βασανιστήρια και οι προσβολές δεν έχουν αποδειχθεί ποτέ. Τα βίντεο και οι συνεντεύξεις που μεταδόθηκαν από τον αγγλοσαξονικό Τύπο είναι φοβερά, αλλά δεν αντιστοιχούν ούτε στις αρχικές καταριανές ανταποκρίσεις ούτε στα στοιχεία που επαληθευτήκαν επιτόπου.

Στις 22 Φεβρουαρίου, ο Τζον Μακέιν, ο οποίος συσσωρεύει την εντολή του γερουσιαστή και τη θέση του ως πρόεδρος ενός από τα παρακλάδια του National Endowment for Democracy, μια από τις μυστικές υπηρεσίες των «Πέντε Ματιών» (ΗΠΑ-Βρετανία-Αυστραλία-Καναδάς-Νέα Ζηλανδία ), βρίσκεται στον Λίβανο. Αναθέτει την αποστολή των όπλων στη Συρία στον ββουλευτή του Χαριρί, Okab Sakr. Επίσης πηγαίνει στο Ersal για να δημιουργήσει μια μελλοντική οπίσθια βάση για τους τζιχαντιστές.

Στις 15 Μαρτίου στη Ντεραά, πόλη παραδοσιακά προσκείμενη στο κόμμα Μπαάθ, μια διαδήλωση δημόσιων υπαλλήλων διεδικεί διάφορα αιτήματα στα οποία ο πρόεδρος και η κυβέρνηση απαντούν στις 17 Μαρτίου, με μεγάλα κοινωνικά μέτρα.

Πάντα στη Ντεραά, πραγματοποιείται μια ισλαμική διαδήλωση την Παρασκευή 18 Μαρτίου, στην έξοδο του τζαμιού Αλ-Ομάρι. Το πλήθος φωνάζει «Αλλάχ, Συρία, ελευθερία», εννοείται ότι η λέξη «ελευθερία» δεν πρέπει να ερμινευτεί με τη δυτική έννοια και δεν καταγγέλλει κάποια δικτατορία. Ο όρος αυτός πρέπει να γίνει κατανοητός με την έννοια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ως «ελευθερία εφαρμογής της Σαρία». Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδήλωσης, εκτοξεύονται πυροβολισμοί τόσο κατά της αστυνομίας όσο και κατά των διαδηλωτών, χωρίς να γνωρίζουμε από πού προέρχονται. Είναι πιθανό ότι, όπως είδαμε στη Βενεζουέλα, τη Λιβύη και άλλες χώρες, οι σκοπευτές ήταν από τρίτη δύναμη για να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα εμφυλίου πολέμου και να προετοιμάσουν μια ξένη εισβολή. Τα γεγονότα εκφυλίζονται. Το δικαστήριο και τα αρχεία του καίγονται, ενώ μια ομάδα ταραχοποιών εγκαταλείπει την πόλη για να επιτεθεί, κοντά, σε ένα κέντρο των στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών που παρακολουθεί τα ισραηλινά κατοχικά στρατεύματα στο Γκολάν.

Στη συνέχεια, ο γερουσιαστής Μακέιν παραδέχθηκε ότι ήταν σε συνεχή επαφή με τους ηγέτες των τζιχαντιστών (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Ντάες) και σύγκρινε τη στρατηγική του κατά της Συρίας με αυτή του πόλεμου κατά του Βιετνάμ: όλες οι συμμαχίες είναι καλές και δεκτές για να νικήσεις τον εχθρό [1]. Αντιμέτωπος με την καταγραφή μιας από τις τηλεφωνικές συνομιλίες του, ο Okab Sakr παραδέχτηκε ότι επέβλεπε τις μεταφορές όπλων προς τη Συρία [2]. Ο Σαουδάραβας στρατηγός Anwar Al-Eshki (ο επίσημος διαπραγματευτής της χώρας του με το Ισραήλ) καυχήθηκε ότι το Ριάντ είχε προηγουμένως εισάγει λαθραία όπλα στο Τζαμί Αλ-Ομάρι [3]. Αν και ήταν οι μόνοι που ωφελήθηκαν, οι Ισραηλινοί εξακολουθούν να αρνούνται το ρόλο τους στην επίθεση στο στρατιωτικό κέντρο πληροφοριών που παρατηρούσε το Γκολάν που κατέχουν.

Ανεξάρτητα από το πώς κάποιος ερμηνεύει τα γεγονότα αυτά, είναι σαφές ότι δεν έχουν τίποτα να κάνουν με λαϊκή εξέγερση, αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας συνωμοσίας στην οποία εμπλέκονται, εκείνη την εποχή, τουλάχιστον οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ.

Σύμφωνα με τον δυτικό Τύπο, η «πτώση» του «λίκνου της επανάστασης» σηματοδοτεί το τέλος κάθε ελπίδας για «ανατροπή του Μπασάρ αλ-Ασαντ».

Ναι, αλλά δεν θα ήταν πιο δίκαιο να λέει ότι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, ο στρατός της, ο λαός της και ο πρόεδρός μόλις «απελευθέρωσαν» το «λίκνο της ξένης επίθεσης»;