Θα επιτρέψει η Δύση να κατασκευαστούν σιδηροδρομικές γραμμές που θα συνδέουν τον Κόλπο με τη Μεσόγειο;

Για την ανασυγκρότηση της, η Συρία μπορεί μόνο να υπολογίζει στον εαυτό της, επειδή κανένας από εκείνους που ξόδεψαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για να την καταστρέψουν δεν είναι έτοιμος να πληρώσει μια δεκάρα για να την ανοικοδομήσει.

Σε αυτές τις συνθήκες, το μέλλον της χώρας είναι να επανασυνδεθεί με το παρελθόν της: όταν ήταν το υποχρεωτικό σημείο διέλευσης μεταξύ του Ινδικού Ωκεανού και της Μεσογείου. Από της αρχαιότητας, ο "Δρόμος του Μεταξιού" ξεκινούσε από την αρχαία κινεζική πρωτεύουσα του Χι’αν για να φτάσει στην Αντιόχεια και την Τύρο.

Ο δρόμος αυτός δεν ήταν μόνο μια διέλευση που επέτρεπε την ανταλλαγή αγαθών από πόλη σε πόλη, αλλά ήταν επίσης μια πολιτισμική διαδρομή μέσω της οποίας η κινεζική φιλοσοφία εξαπλώθηκε στην Ασία και η μουσουλμανική θρησκεία έφτασε στην Κίνα, ένας δρόμος του οποίου η κοινή γλώσσα δεν ήταν η μανταρινική γλώσσα αλλά τα περσικά. Στη συνέχεια, η Συρία εξακολούθησε να αποτελεί το πέρασμα μεταξύ του Ινδικού Ωκεανού και της Μεσογείου, γεγονός που της εξασφάλισε την ευημερία της μέχρι την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ.

Το σχέδιο σιδηροδρομικής γραμμής που συνδέει το ιρανικό λιμάνι Khorramshahr στα ιρακινά σύνορα στη συριακή μεσογειακή ακτή, μέσω της Βαγδάτης δεν είναι καινούργιο. Ήταν ήδη προγραμματισμένο πριν από τον πόλεμο, την εποχή της κοινής αγοράς Τουρκίας-Ιράν-Συρίας. Οι γραμμές αυτές σαμποταρίστηκαν συστηματικά από τους προ-δυτικούς μισθοφόρους, εκτροχιάζοντας τα τρένα και σκοτώνοντας το προσωπικό και τους επιβάτες.

Έτσι, από την αρχή, οι σχεδιαστές του πολέμου – με το Ηνωμένο Βασίλειο επικεφαλής - αποσκοπούσαν στην αποτροπή της οικονομικής δραστηριότητας στη Συρία. Είναι μια χαρακτηριστική συμπεριφορά της βρετανικής αποικιοκρατίας: να διασφαλιστεί ότι οι αποικισμένοι λαοί θα παραμείνουν πάντα εξαρτημένοι.

Για παράδειγμα, ενώ η Ινδία ήταν ο κύριος παραγωγός βαμβακιού, το Λονδίνο εξασφάλισε ότι θα μπορούσε να παράγει, αλλά απαγόρευσε να υφαίνει, έτσι ώστε το ύφασμα να μπορεί να γίνει μόνο στην Αγγλία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Μαχάτμα Γκάντι υφαίνει το βαμβάκι μ’ ένα ροδάκι ως πράξη ανατροπής.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες ισχυρίζονται σήμερα ότι θα αντιταχθούν σε αυτό το σιδηροδρομικό έργο για να αποτραπεί η αποστολή βαρέων ιρανικών όπλων στον Λίβανο. Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι μόνο πρόσχημα, όπως δήλωσε ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo τον περασμένο μήνα. Ο μοναδικός στόχος της Ουάσινγκτον είναι να καθυστερήσει η εκμετάλλευση του συριακού φυσικού αερίου και πετρελαίου έως ότου πωληθεί το πετρέλαιο σχιστόλιθου (η παραγωγή του οποίου αναμένεται να μειωθεί ραγδαία από το 2023, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Ενέργειας).

Τον Απρίλιο 2017, και ύστερα τον περασμένο Νοέμβριο, το Ισραήλ πρότεινε να κατασκευαστεί ένας άλλος σιδηρόδρομος μεταξύ των δύο θαλασσών. Ο Υπουργός Πληροφοριών και Μεταφορών, Ισραήλ Κατζ, φαίνεται ότι απέκτησε τη συμφωνία της Ιορδανίας, Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Σουλτανάτου του Ομάν. Ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ, Jason Greenblatt, πρότεινε το ισραηλινή έργο να συμπεριληφθεί στη «συμφωνία του αιώνα».

Η ποσότητα των εμπορευμάτων που πρόκειται να μεταφερθούν είναι τέτοια ώστε τα δύο σχέδια, αν και ανταγωνιστικά, μπορούν να συνυπάρχουν άριστα, αλλά το Τελαβίβ δεν έχει τη φήμη για μοιράζει.

Στην πραγματικότητα, οι μόνοι χαμένοι θα πρέπει να είναι οι δυτικοευρωπαίοι.
Γιατί τα αγαθά του σήμερα δεν είναι πλέον εκείνα του αρχαίου δρόμου του μεταξιού. Στο παρελθόν, οι Ευρωπαίοι δεν παρήγαγαν μετάξι ενώ τους το προσέφερε η Κίνα. Σήμερα, και οι δύο παράγουν τα ίδια πράγματα, τα κινέζικα είναι λίγο χειρότερης ποιότητας, αλλά πολύ φτηνότερα. Η μαζική άφιξή τους μπορεί να καταστρέψει γρήγορα ό τι έμεινε από την ευρωπαϊκή βιομηχανία. Για να προστατευθούν, οι δυτικοευρωπαίοι θα έπρεπε να ρυθμίζουν το εμπόριο τους.