Η γαλλική πολιτική τάξη και οι παραβιάσεις του Συντάγματος

Το τέλος της πολιτικής στη Γαλλία

Μετά το εγκεφαλικό χτύπημα του προέδρου Ζακ Σιράκ στις 2 Σεπτεμβρίου 2005, η Γαλλία δεν είχε πλέον πολιτικό ηγέτη ικανό να αναλάβει την προεδρία της Δημοκρατίας. Η λήξη της δεύτερης θητείας του οδήγησε σε μια άγρια πάλη μεταξύ του πρωθυπουργού Ντομινίκ ντε Βιλπέν και του υπουργού των Εσωτερικών Νικολά Σαρκοζί, με φόντο κατάστασης έκτακτης ανάγκης και ψευδών κατηγοριών που υποβάθμισαν το γενικό συμφέρον στο παρασκήνιο.

Η εκλογή του Νικολά Σαρκοζί σηματοδοτεί την έλευση της «εταιρικής» νοοτροπίας (corporate) και ως εκ τούτου το τέλος της πολιτικής με την αρχική έννοια της οργάνωσης της πόλης. Ο νέος πρόεδρος δηλώνει ότι θέλει να διοικήσει τη χώρα σαν επιχείρηση. Εμφανίζει τη λειτουργία του ως «δουλειά» και όχι πλέον ως ανάληψη ευθύνης. Προβάλει την ιδιωτική του ζωή και την κοινωνική του επιτυχία. Δεν επιδιώκει πλέον να ενσαρκώνει τη λαϊκή βούληση, αλλά να μεταμορφώνει τη χώρα σύμφωνα με την προσωπική του θέληση ("θέλω ..."). Τελικά, σύμφωνα με τους παλιούς δεσμούς του με τη CIA, ευθυγραμμίζει τη Γαλλία με τις Ηνωμένες Πολιτείες, πηγαίνοντας στο σήμειο να τοποθετήσει τους στρατούς υπό αμερικανική διαταγή στο ΝΑΤΟ.

Αντιδρώντας σε αυτές τις υπερβολές, ο διάδοχός του François Hollande δηλώνει ότι θέλει να είναι ένας «κανονικός πρόεδρος», ένας άνθρωπος χωρίς ιστορία, χωρίς φιλοδοξία, ούτε προσωπική ούτε για τη χώρα. Εξπέρ σε πολιτικούς καυγάδες, αλλά χωρίς πολιτικό προβληματισμό, έμαθε τη λειτουργία του από τους ανώτερους υπαλλήλους του - οι οποίοι δεν γνωρίζουν πολύ περισσότερο - όπως ομολόγισε αργότερα. Σε όλα τα πράγματα, θα αρκεστεί να ακολουθήσει το μονοπάτι του προκατόχου του, γεγονός που θα τον αναγκάσει να εγκαταλείψει τις σοσιαλιστικές πεποιθήσεις του. Οι μόνες πρωτοβουλίες του θα είναι να επιβάλουν μια πουριτανική ηθική εμπνευσμένη από το παράδειγμα των Αμερικανών προέδρων.

Ο Εμανουέλ Μακρόν εξελέγη με τη σειρά του με τη βοήθεια διεθνών κερδοσκόπων. Δεν έχει παρά μόνο μια πολύ σύντομη εμπειρία της πολιτικής ζωής και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για την πολιτική κάθε αυτή. Του αρέσει να επιβάλλεται σοκάροντας με τις προκλητικές δηλώσεις του και την εξωφρενική συμπεριφορά του. Χρηματο-πιστώνει όλα όσα αγγίζει, κυρίως την οικολογία και τις συντάξεις.

Κατά τη διάρκεια αυτών των δεκατεσσάρων ετών, οι κύριοι Γάλλοι πολιτικοί ηγέτες ξέχασαν σταδιακά την υπηρεσία του Έθνους για να μην κάνουν τίποτα άλλο παρά να συγκεντρώνουν χρήματα προσωπικά.

Είναι ιδιαίτερα συμπτωματικό ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων προεδρικών εκλογών κανένας από τους σημαντικούς υποψηφίους δεν παρουσίασε όραμα για τη χώρα, αλλά αποκλειστικά κυβερνητικά προγράμματα. Σαν να είχε εξαφανιστεί ο προεδρικός θεσμός. Ως εκ τούτου, οι συζητήσεις περιορίζονται σε πολιτικούς πλειστηριασμούς για τη διαχείριση διαφόρων φακέλων, σε εξονυχιστικά παζαρέματα αριθμών.

Έχω δείξει στο Sous nos yeux, πως η εκτροπή αυτή οδήγησε σε ιδιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής υπό γενική αδιαφορία [1]. Η Γαλλία εμπλάκηκε σε κάθε είδους πόλεμο στην Ακτή του Ελεφαντοστού, στη Λιβύη, στη Συρία, στο Σαχέλ, θέτοντας τα στρατεύματά της στην υπηρεσία συμφερόντων που δεν είναι καθόλου τα δικά της και συμμετέχοντας στη σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων μακρυσμένων ξένων.

Αυτή η αλλοίωση συνεχίζεται αμείλικτα. Από τώρα και στο εξής επηρεάζει την εγχώρια πολιτική.

Ο Εμανουέλ Μακρόν και η οικονομικοποίηση της οικολογίας

Ο Εμανουέλ Μακρόν είχε ανακοινώσει την πρόθεσή του να «πρασινίσει την οικονομία» (sic). Η ανακοίνωση της επικείμενης απόσυρσης των Ηνωμένων Πολιτειών από τη Συμφωνία του Παρισιού κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη του παρείχε την ευκαιρία. Πολύ πριν η τελευταία να είναι σε ισχύ, βρόντηξε προς τον Αμερικανό ομόλογό του "Κάνε τον πλανήτη μας υπέροχο πάλι!" (« Make our planet great again ! »).

Ας θυμηθούμε το διακύβευμα αυτής της σύγκρουσης, που δεν έχει καμία σχέση με την ανακοίνωση για το θέμα αυτό. Το 1997, το πρωτόκολλο του Κιότο κατονόμασε πέντε αέρια θερμοκηπίου. Θεσμοθέτησε ένα Ταμείο Προσαρμογής που διαχειρίζεται η Παγκόσμια Τράπεζα και ένα σύστημα εμπορεύσιμων αδειών. Στόχος είναι τόσο ο περιορισμός της παραγωγής αυτών των αερίων όσο και η χρηματοδότηση της εκβιομηχάνισης των αναπτυσσόμενων χωρών, επιτρέποντάς τους να πωλούν διαπραγματεύσιμες άδειες σε ανεπτυγμένες χώρες ανάλογα με τη συνολική τους εκπομπή αυτών των αερίων. Αποφασισμένος να μην πληρώσει ούτε δεκάρα, ο πρόεδρος Bill Clinton επικύρωσε δημοσίως αυτό το κείμενο για το οποίο έβαλε κρυφά τη Γερουσία να το απορρίψει ομόφωνα. Ταυτόχρονα, αναθέτει τη δημιουργία ενός χρηματιστήριου για εμπορεύσιμες άδειες στον αντιπρόεδρο του, Al Gore.

Ο τελευταίος αναθέτει τη σύνταξη του καταστατικού σε έναν άγνωστο τότε δικηγόρο, τον Μπαράκ Ομπάμα. Λαμβάνοντας υπόψη τα μελλοντικά ποσά για τις εμπορεύσιμες άδειες, οι Αμερικανοί χρηματοδότες θα διατηρήσουν την υπεροχή τους στον κόσμο [2]. Όταν ο Μπαράκ Ομπάμα γίνεται πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, επικυρώνει αυτό τον μηχανισμό με τη Συμφωνία των Παρισίων το 2015.

Παρεμπίπτοντος, τέσσερα από τα αέρια του θερμοκηπίου έχουν εξαφανιστεί, παραμένει μόνο το διοξείδιο του άνθρακα (CO2), ο υποτιθέμενος αντίκτυπος του οποίου είναι όμως ελάχιστος. Αλλά το τελευταίο, όταν παράγεται από τον άνθρωπο, προέρχεται από την κατανάλωση άνθρακα, φυσικού αερίου και πετρελαίου, από τις "πηγές ενέργειας από ορυκτές πηγές".
Η εστίαση μόνο σε αυτό το αέριο αναμένεται να ανοίξει νέες αγορές για τη φθίνουσα αυτοκινητοβιομηχανία, η οποία προκειμένου να αναγεννηθεί θα περάσει στην ηλεκτρική ενέργεια, χωρίς να βλάψει τη βιομηχανία πετρελαίου, η οποία βρίσκει νέες αγορές στα πλαστικά.

Ο Εμανουέλ Μάκρον σχεδίασε τότε ένα νέο φόρο καυσίμου, του οποίου η εφαρμογή πυροδότησε την κίνηση των "κίτρινων γιλέκων".
Σε λίγες εβδομάδες, οι Γάλλοι αντιλαμβάνονται ένα φαινόμενο το οποίο έχουν παρατηρήσει χωρίς να αντιδράσει για σχεδόν τριάντα χρόνια: η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας και της χρηματοδότησης καταστρέφει τις μεσαίες τάξεις στη Δύση [3]. Μη θέλοντας να θέσει υπό αμφισβήτηση την παγκόσμια οικονομική τάξη, ο πρόεδρος Μακρόν βρίσκεται σε αμηχανία.

Ο Εμανουέλ Μακρόν και η οικονομοποίηση των συντάξεων

Για να καταλάβετε ποιοι είναι οι χορηγοί του Εμανουέλ Μακρόν, δεν πρέπει να κοιτάξετε στη Γαλλία, αλλά στο εξωτερικό. Ασφφαλώς, η τράπεζα Rothschild διαδραμάτισε ρόλο στην εκλογή του, αλλά όχι τόσο σημαντικό. Αντίθετα, ο Henry Kravis, αφεντικό του πρώτου hedge fund KKR, διαδραμάτισε ένα πολύ μεγαλύτερο ρόλο, ακόμη και αποφασιστικό [4].

Κρατά τη περιουσία του από την ανάπτυξη μιας τεχνικής στα όρια της νομιμότητας: την εξαγορά εταιρειών μέσω χρέους ("ΑΑΜ": "Αγορά με Αιτιατική Μόχλευση"). Ήταν αυτός που εισήγαγε τον φιλόδοξο νεαρό στη Λέσχη Bilderberg και επίσης επέλεξε τον πρωθυπουργό του, Édouard Philippe.

Μέχρι στιγμής, ο Henry Kravis θεωρείται καρχαρίας και κανείς στη Wall Street δεν σκέφτεται να συμμαχήσει μαζί του και την KKR [5] ... πλην της Blackrock, του πρώτου διαχειριστή περιουσιακών στοιχείων στον κόσμο, για τον οποίο η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ήταν ένα μάννα εξ ουρανού .

Στις 25 Οκτωβρίου 2017, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ιδιωτικοποίησε την αίθουσα του Υπουργικού Συμβουλίου για να φιλοξενήσει σεμινάριο μεγάλων κερδοσκόπων, μεταξύ των οποίων ο Laurence Fink, το αφεντικό του Blackrock [6]. Ο τελευταίος συνοδεύεται από έναν από τους υπαλλήλους του, τον πρώην καγκελάριο της βρετανικής σκακιέρας (υπουργό οικονομικών), βαρόνο George Osborne. Ο Édouard Philippe (πρωθυπουργός), ο Muriel Pénicaud (Εργασία), ο Bruno Lemaire (Οικονομίας και Οικονομικών), η Élisabeth Borne (Μεταφορών) και ο Benjamin Griveaux (υφυπουργός του Bruno Lemaire) ήρθαν για να υποκλιθούν ενώπιον αυτού του αεροπαγίτη.

Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, οι Εμανουέλ Μακρόν και ο Bruno Lemaire εξήγησαν στους συνομιλητές τους το σχέδιό τους για τη χρεοπίστωση της αποταμίευσης των Γάλλων: μεταρρύθμιση των συντάξεων με την εγκατάλειψη του συστήματος αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών με ένα σύστημα κεφαλαιοποίησης.

Γι ’αυτό το σκοπό, μόλις επέλεξαν έναν παλαιό πολιτικό (70 ετών), τον Jean-Paul Develoye και τον διόρισαν Ύπατο Αρμοστή για τη Μεταρρύθμιση των Συντάξεων. Είναι μακροχρόνιος φίλος του Jean-François Cirelli, αφεντικού της Blackrock στη Γαλλία. Επίσης, αποκάλυψαν ότι ήθελαν να εισέλθουν στο νομοσχέδιο σχετικά με την ανάπτυξη και τον μετασχηματισμό των επιχειρήσεων , γνωστό ως "νόμος PACTE", ένα διακριτικό άρθρο που επιτρέπει την "καλύτερη πρόσβαση στις αποταμιεύσεις συνταξιοδότησης", δηλαδή τη πρόσβαση των πλουσιότερων σε συνταξιοδότηση με κεφαλαιοποίηση.

Ωστόσο, μετά από διετή διαβούλευση, οι ψηφοφόροι εξακολουθούν να μην γνωρίζουν σε τι θα συνεπάγεται η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος. Ανάλογα με την ημέρα, καταγγέλλεται η τρύπα ορισμένων ειδικών καθεστώτων και καλούν στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης να τυποποιηθεί το σύστημα, ή λυπούνται για την επιμήκυνση της διάρκειας ζωής και συνιστάται να παραταθεί η διάρκεια της δραστηριότητας για να εξισορροπηθούν οι λογαριασμοί. Στην πραγματικότητα, καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει ενιαίο σύστημα συνταξιοδότησης και, λαμβάνοντας υπόψη την «ανεργία των ηλικιωμένων», δεν υπάρχει τίποτα που να επιβεβαιώνει ότι η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης θα εξοικονομήσει χρήματα. Όλες αυτές οι αναταραχές δεν είχαν άλλο στόχο παρά να κρύψουν τον μοναδικό στόχο της κυβέρνησης: η υποκατάσταση της αλληλεγγύης μεταξύ των γενεών με τη κεφαλαιοποίηση.
Ένα γιγαντιαίο κίνημα κοινωνικής διαμαρτυρίας ξεκίνησε, όπως τα Κίτρινα Γιλέκα, τα οποία κατέληξαν σε μια θεαματική απεργία δύο εβδομάδων.

Είναι τότε που η Le Parisien δημοσίευσε ένα εντυπωσιακό νέο: παραβιάζοντας το Σύνταγμα, ο Jean-Paul Delevoye διατηρεί μια σχέση υποταγής με το IFPASS, τον οργανισμό επαγγελματικής κατάρτισης της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ασφαλίσεων, κύριο δικαιούχο της τρέχουσας μεταρρύθμισης [7]. Διατηρεί ένα άλλο δεσμό με μια δεύτερη οργάνωση επαγγελματικής κατάρτισης που συνδέεται με την πρώτη. Από το νήμα στη βελόνα, μετριούνται δεκατέσσερις υποδεέστερες συνδέσεις του παλιού σοφού. Θα χρειαστούν οκτώ ημέρες για να παραιτηθεί.

Ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, μακριά από το να τον καταδικάσει, εκφράζει τη "λύπη" του για την παραίτησή του, ενώ ο Gilles Le Gendre, πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος τους στην Εθνοσυνέλευση, διακηρύσσει τον "σεβασμό για τη θαρραλέα απόφαση του". Αποκαλύπτεται ότι ο πρόεδρος, ο πρωθυπουργός και σχεδόν όλα τα μέλη της κυβέρνησης το γνώριζαν εδώ και πολύ καιρό και, αντίθετα με την υποχρέωσή τους, δεν παρενέβησαν. Αργά, επεμβαίνει ο γενικός εισαγγελέας.

Συνεχίζουμε λοιπόν, από τη διαφθορά, η οποία έγινε ευρέως διαδεδομένη υπό τον François Mitterrand, περνάμε στην ιδιωτικοποίηση του κράτους, από την παραβίαση του ποινικού κώδικα σε εκείνη του Συντάγματος. Θα ήταν ανόητο να πιστεύουμε ότι όλ’ αυτά δεν θα έχουν συνέπειες.