Το Ισραήλ και τα Εμιράτα υπογράφουν τις "Συμφωνίες του Αβραάμ"

Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή είναι μπλοκαρισμένη από των Συμφωνιών του Όσλο που υπέγραψαν οι Γιτζιάκ Ραμπίν και Γιασέρ Αραφάτ το 1993. Συμπληρώθηκαν από τη Συμφωνία Jericho-Gaza που αναγνωρίζει ορισμένα προνόμια στην Παλαιστινιακή Αρχή και τις συμφωνίες της Γουάντι Αράμπα για την ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Ιορδανίας.

Εκείνη την εποχή, η ισραηλινή κυβέρνηση σκόπευε να χωρίσει οριστικά από τους Παλαιστινίους. Ήταν έτοιμη να δημιουργήσει ένα ψευδο-παλαιστινιακό κράτος, χωρίς μερικά γνωρίσματα της κυριαρχίας, μεταξύ των άλλων χωρίς ανεξάρτητο στρατό και οικονομία. Ο Εργατικός Γιτζιάκ Ραμπίν είχε προηγουμένως πειραματιστεί με τους Μπαντουστάνους στη Νότια Αφρική, όπου το Ισραήλ συμβούλευε το καθεστώς του απαρτχάιντ. Ένα άλλο πείραμα πραγματοποιήθηκε στη Γουατεμάλα σε μια φυλή των Μάγια, υπό τις διαταγές του στρατηγού Efraín Ríos Montt.

Ο Γιασέρ Αραφάτ δέχτηκε τις συμφωνίες του Όσλο για να εκτροχιάσει τη διαδικασία της Διάσκεψης της Μαδρίτης (1991). Οι πρόεδροι Τζορτζ Μπους και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχαν προσπαθήσει να επιβάλουν ειρήνη στο Ισραήλ απομακρύνοντας τον Αραφάτ από τη διεθνή σκηνή με την υποστήριξη των Αράβων ηγετών.

Παρ ’όλα αυτά, πολλοί σχολιαστές πιστεύουν ότι μπορεί να επιβεβαιώσουν ότι οι Συμφωνίες του Όσλο θα μπορούσαν να φέρουν ειρήνη.

Εν πάση περιπτώσει, 27 χρόνια αργότερα, τίποτα το θετικό δεν περιόρισε τα δεινά του παλαιστινιακού λαού, αλλά το κράτος του Ισραήλ άλλαξε σταδιακά από μέσα. Σήμερα αυτή η χώρα χωρίζεται σε δύο ανταγωνιστικά στρατόπεδα, όπως αποδεικνύεται από την κυβέρνησή της, η μοναδική στον κόσμο που έχει δύο πρωθυπουργούς ταυτόχρονα. Από τη μία πλευρά οι οπαδοί της βρετανικής αποικιοκρατίας πίσω από τον πρώτο πρωθυπουργό, Benjamin Netanhyahu, από την άλλη, οι οπαδοί της εξομάλυνσης της χώρας και των σχέσεών της με τους γείτονές της, πίσω από τον δεύτερο πρωθυπουργό, Benny Gantz [1]. Αυτό το δικέφαλο σύστημα αντικατοπτρίζει την ασυμβατότητα αυτών των δύο σχεδίων. Κάθε στρατόπεδο παραλύει τον αντίπαλό του. Μόνο ο χρόνος θα βάλει τέρμα στο αποικιακό σχέδιο κατάκτησης του Μεγάλου Ισραήλ από τις όχθες του Νείλου μέχρι εκείνες του Ευφράτη, η ουρά ενός κομήτη από μια ξεπερασμένη εποχή.

Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εφαρμόσει τη στρατηγική Rumsfeld / Cebrowski με στόχο την προσαρμογή του στρατού των ΗΠΑ στις ανάγκες μιας νέας μορφής καπιταλισμού που δεν βασίζεται πλέον στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, αλλά στη χρηματοοικονομική μηχανική. Γι ’αυτό, ξεκίνησαν έναν «ατελείωτο πόλεμο» καταστροφής των κρατικών δομών όλης της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής», χωρίς να λάβουν πλέον υπόψη τους φίλους και τους εχθρούς τους. Σε δύο δεκαετίες, η περιοχή έχει καταραστεί για τους κατοίκους της. Το Αφγανιστάν, έπειτα το Ιράκ, η Λιβύη, η Συρία, η Υεμένη είναι το θέατρο πολέμων που παρουσιάστηκαν ότι να διαρκούσαν μερικές εβδομάδες, αλλά που διαρκούν επ ’αόριστον, χωρίς προοπτική.

Με την εκλογή του ως πρόεδρο, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε υποσχεθεί να σταματήσει τους «ατελείωτους πολέμους» και να φέρει πίσω τους Αμερικανούς στρατιώτες στο σπίτι τους. Έχοντας αυτό κατά νου, έδωσε λευκό χαρτί στον ειδικό σύμβουλό του και, εντούτοις, γαμπρό του, Jared Kushner. Το γεγονός ότι ο πρόεδρος Τραμπ στηρίζεται στη χώρα του από Σιωνιστές Χριστιανούς και ότι ο Τζάρεντ Κούσνερ είναι Ορθόδοξος Εβραίος έχει οδηγήσει πολλούς σχολιαστές να τους απεικονίσουν ως φίλους του Ισραήλ. Εάν έχουν πράγματι ένα εκλογικό ενδιαφέρον να το προτείνουν, αυτό δεν αποτελεί καθόλου τον τρόπο προσέγγισης τους στη Μέση Ανατολή. Σκοπεύουν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του αμερικανικού λαού και όχι εκείνων των Ισραηλινών, αντικαθιστώντας τον πόλεμο με τις εμπορικές σχέσεις συμφώνα με το μοντέλο του προέδρου Andrew Jackson (1829-37). Ο τελευταίος κατάφερε να αποτρέψει την εξαφάνιση των Ινδιάνων που ο ίδιος είχε πολεμήσει ως στρατηγός, αν και μόνο οι Σιρόκοι (Cherokees) υπέγραψαν τη συμφωνία που πρότεινε. Σήμερα έχουν γίνει η πιο σημαντική φυλή των Αμερικανών ιθαγενών, παρά το περίφημο επεισόδιο του « Μονοπατιού των Δακρύων (Trail of Tears) ».

Για τρία χρόνια, ο Jared Kushner ταξίδεψε στην περιοχή. Είδε από μόνο του πόσο μεγάλος φόβος και μίσος είχαν αναπτυχθεί εκεί. Το Ισραήλ επιμένει εδώ και 75 χρόνια να παραβιάζει όλα τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών που το αφορούν και συνεχίζει το αργό και αμείλικτο ροκάνισμα της αραβικής γης. Ο διαπραγματευτής κατέληξε σε ένα και μόνο συμπέρασμα: Το διεθνές δίκαιο είναι ανίσχυρο γιατί σχεδόν κανένας - με την αξιοσημείωτη εξαίρεση των Bush Sr. και Gorbachev - ήθελε πραγματικά να το εφαρμόσει μετά από το σχέδιο διχοτόμησης για την Παλαιστίνη του 1947. Ως αποτέλεσμα της αδράνειας της διεθνούς κοινότητας, η εφαρμογή του, εάν επρόκειτο να συμβεί σήμερα, θα πρόσθεταν αδικία στην αδικία.

Ο Kushner εργάστηκε σε πολλές υποθέσεις [2], συμπεριλαμβανομένης της ενοποίησης του παλαιστινιακού λαού γύρω από την Ιορδανία ή εκείνης της επανένωσης της Γάζας με την Αίγυπτο. Τον Ιούνιο του 2019, παρουσίασε προτάσεις για την οικονομική ανάπτυξη των παλαιστινιακών εδαφών σε συνέδριο στο Μπαχρέιν (η «συμφωνία του αιώνα»). Παρά να διαπραγματευτεί τίποτα, επρόκειτο για ποσοτικοποίηση του τι θα κέρδιζε ο καθένας από την ειρήνη. Τελικά, στις 13 Σεπτεμβρίου 2020, κατάφερε να βάλει να υπογραφεί μια μυστική συμφωνία στην Ουάσιγκτον μεταξύ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Ισραήλ. Επισημοποιήθηκε δύο ημέρες αργότερα, στις 15 Σεπτεμβρίου, σε γλυκύτερη έκδοση [3].

Όπως πάντα, το πιο σημαντικό βρίσκεται στο μυστικό μέρος: το Ισραήλ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει γραπτώς τα σχέδια προσάρτησής του (συμπεριλαμβανομένων των εδαφών που φέρεται να "προσφέρθηκαν" από τον Ντόναλντ Τραμπ στο σχέδιο της "συμφωνίας του αιώνα") και να αφήσει την Dubai Ports World (γνωστή ως "DP World") να αναλαμβάνει το λιμάνι της Χάιφα από το οποίο οι Κινέζοι μόλις εκδιώχθηκαν.

Αυτή η συμφωνία πηγαίνει στη κατεύθυνση των ιδεών του δεύτερου πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπένι Γκάντς, αλλά αποτελεί καταστροφή για το στρατόπεδο του πρώτου πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου.

Χωρίς να έχω διαβάσει το μυστικό μέρος των συμφωνιών, δεν ξέρω αν προσδιορίζει καθαρά την παραίτηση από την προσάρτηση των συριακών υψωμάτων του Γκολάν, υπό κατοχή από το 1967, και από εκείνη των λιβανέζικων Shebaa Farms, υπό κατοχή από το 1982. Ομοίως δεν γνωρίζω αν έχει προγραμματιστεί αποζημίωση για το λιμάνι της Βηρυτού, καθώς είναι σαφές ότι η επανοικοδόμηση του θα ήταν επιζήμια τόσο για το Ισραήλ όσο και για τις επενδύσεις των ΗΑΕ στη Χάιφα. Ωστόσο, ο πρόεδρος του Λιβάνου, Michel Aoun, έχει ήδη αναφέρει δημόσια ένα σχέδιο κατασκευής ακινήτων στη θέση του λιμανιού της Βηρυτού.

Για να γίνει αυτή η συνθήκη αποδεκτή από όλα τα μέρη, ονομάστηκε «Συμφωνίες του Αβραάμ», με το όνομά του κοινού πατέρα του Ιουδαϊσμού και του Ισλάμ. Η πατρότητα του αποδόθηκε, με τη μεγάλη χαρά του Benny Gantz, στο "απλωμένο χέρι" (sic) του Benjamin Netanyahu, του πιο σκληρού αντίπαλού του. Τέλος, το Μπαχρέιν έχει συνεταιριστεί με αυτές τις συμφωνίες.

Αυτό το τελευταίο σημείο στοχεύει στην ενίσχυση του νέου περιφερειακού ρόλου που έχει δώσει η Ουάσιγκτον στα Εμιράτα για την αντικατάσταση της Σαουδικής Αραβίας. Όπως είχαμε ανακοινώσει, είναι, από τώρα και στο εξής, το Αμπού Ντάμπι και όχι πλέον το Ριάντ που εκπροσωπεί τα αμερικανικά συμφέροντα στον αραβικό κόσμο [4]. Τα άλλα αραβικά κράτη καλούνται να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Μπαχρέιν.

Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς δεν είχε αρκετά σκληρά λόγια κατά της «προδοσίας» των Εμιράτων. Αντηχεί τόσο από εκείνους που παραμένουν εχθρικοί για την ειρήνη (οι Ιρανοί Αγιατολάχιδες) όσο και από εκείνους που παραμένουν δεσμευμένοι στις Συμφωνίες του Όσλο και τη λύση των δύο κρατών. Πράγματι, επισημοποιώντας τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και του νέου Άραβα ηγέτη, των Εμιράτων, οι Συμφωνίες του Αβραάμ γυρίζουν τη σελίδα εκείνων του Όσλο. Το βραβείο υποκρισίας αποδίδεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία επιμένει στην υπεράσπιση του διεθνούς δικαίου θεωρητικά, και στην παράβαση του στην πράξη.

Εάν επανεκλεγεί ο πρόεδρος Τραμπ και συνεχίσει τη δράση του ο Τζάρεντ Κούσνερ, οι συμφωνίες Ισραήλ-Εμιράτα θα παραμείνουν στις μνήμες ως τη στιγμή που οι Ισραηλινοί και οι Άραβες ανέκτησαν το δικαίωμα να μιλήσουν μεταξύ τους, όπως η ανατροπή του Τείχους του Βερολίνου σηματοδότησε τη στιγμή που οι Ανατολικοί Γερμανοί είχαν επανακτήσει το δικαίωμα να μιλήσουν με τους συγγενείς τους στη Δύση. Αντίθετα, εάν εκλεγεί ο Τζο Μπάιντεν, το ροκάνισμα της αραβικής γης από το Ισραήλ και ο «ατελείωτος πόλεμος» θα συνεχιστούν σε ολόκληρη την περιοχή.

Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Εμιράτων σταθεροποιήθηκαν χωρίς συνθήκη ειρήνης, καθώς δεν υπήρξε ποτέ κήρυξη πολέμου μεταξύ τους. Τα Εμιράτα αγοράζουν όπλα από το εβραϊκό κράτος εδώ και μια δεκαετία [5]. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό το εμπόριο έχει αναπτυχθεί, ιδίως όσον αφορά τις τηλεφωνικές παρεμβολές και την παρακολούθηση του Διαδικτύου. Περαιτέρω, μια ισραηλινή πρεσβεία λειτουργούσε ήδη υπό την κάλυψη αντιπροσωπείας σε ένα σκιώδη οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών στα Εμιράτα. Ωστόσο, οι «Συμφωνίες του Αβραάμ» αμφισβητούν τον κυρίαρχο ισραηλο-αραβικό λόγο και αναταράζουν τις εσωτερικές σχέσεις σε ολόκληρη την περιοχή.